Jólaharpan - 01.12.1929, Blaðsíða 7

1929
JÓLAH ARPAN
7
Hreinlœti er þarft og notalegt. Fílum, og reyndar fjölda villidýra, pýkir mjög gott að baða sig, vaða þeir þá venjulega
nokkuð djúpt, sjúga ranann fullann af vatni, og blása því svo út aftur yfir sjálfa sig, eða hver á annan. Myndin er af tömdum
fílum austur á Indlandi. Eru þeir altaf baðaðir og burstaðir einu sinni á dag.
lét nú nokkra dropa renna um varir Jóhanns litla
Áhrifin voru undraverð. Hann opnaði samstundis aug--
un og leit undrandi í kring um sig. Georg sagði hon-
um nú í fám orðum, hvað við hefði borið, og að hann
ætti litla dvergnum líf sitt að launa.
Jóhann litli þakkaði honum svo innilega og kurteis-
lega lífgjöfina, og dvergurinn hlustaði á þá með ánægju.
»Þið eruð mjög vel upp aldir drengir,« sagði hann,
»eigið þið fleiri systkini?«
»Við erum sex,« svöruðu þeir.
»Þið eruð þá nógu mörg til þess að halda skemti-
leg jól saman,« sagði dvergurinn.
»Við getum ekki haldið nein jól,« sagði Georg sorg-
bitinn, »því við erum svo fátæk.« Sagði hann svo
dvergnum allt af létta um hagi sína.
»Þá er víst bezt að ég bjóði ykkur í jólaveizluna
okkar,« sagði hann. Komið hingað að rústunum á að-
fangadagskvöldið með öll litlu systkinin ykkar, — og
flýtið ykkur nú heim, því foreldrar ykkar eru víst
farin að undrast um ykkur.«
Drengirnir þökkuðu fyrir boðið og ætluðu nú að
halda af stað, en gáfu ekki bifað sleðanum. Þá hló
dvergurinn. »Setjist bara á sleðann,« sagði hann, »svo
skal ég sjá um að koma honum áfram.«
Drengirnir hlýddu, og í sama vetfangi gripu hundruð
smádverga í sleðann og þutu með hann eins og ör-
skot eftir frosnum snjónum. Þegar þeir komu heim að
húsinu, hurfu dvergarnir á augabragði.
»Hvað hafið þið verið að gera svona lengi, dreng-
ir?« sagði faðir þeirra. »Mamma ykkar hefir verið
svo hrædd um ykkur, og nú bíður hún með matinn.«
En drengirnir gátu ekki borðað fyr en þeir höfðu
sagt frá hinu undraverða æfintýri, er þeir höfðu lent
í, og heimboði dverganna á aðfangadagskvöldið, en
skóarinn hristi bara höfuðið.
»Eg vissi vel, að dvergarnir áttu heima í hallar-
rústunum,« sagði hann, »en ég hefi aldrei séð þá né
heyrt neitt til þeirra. En Georg er sunnudagsbarn, og
þau sjá stundum fleira en við hinir.«
»Pabbi og mamma, megum við ekki fara?« spurði
Jóhann.
»Megum við ekki fara í jólaveizluna?« sögðu öll
litlu börnin.
En pabbi og mamma litu hvort á annað.
»Ég held það væri rétt að lofa þeim að fara,«
sagði mamma loks. »Það er gott að eiga dvergana
að vinum, en illt að eiga þá fyrir óvini.«
»Það held ég líka,« sagði maður hennar.