Jólaharpan - 01.12.1929, Blaðsíða 15

1929
JÓLAHAR PAN
15
búinn að fylla allar körfur og kassa af brauðum, og
átti þó nokkuð eftir inni í ofninum. »Hvað get ég nú
gert við afganginn?« sagði hann.
En þá varð honum litið á krukkuna.
»Nei, þarna stendur þá stór og falleg krukka,«
sagði hann, »það kom sér vel, hún rúmar víst það
sem eftir er«.
Svo hellti hann öllum glóðheitu brauðunum í krukk-
una. En óðara en brauðin voru komin i hana sagði
hún:
»Nú fer ég af stað!«
»Hvað ertu nú að gera?« spurði bakarinn, hljóp
til og ætlaði að stöðva krukkuna, en það var um
seinan, því að hún var komin út úr dyrum, áður en
hann hafði áttað sig. Bakarinn, sveinarnir og snún-
ingadrengirnir hlupu á eftir henni, en þó drengirnir
væru fráir á fæti, var krukkan þó fljótari. Eltingar-
leikurinn varð árangurslaus. Þeir komu bara allir við
svo búið heim, másandi og blásandi og löðrandi af
svita.
Þetta skifti varð konan blíð við krukkuna, er hún
kom heim full af heitum brauðum, því nú þurfti hún
ekki einu sinni að hafa fyrir að baka þau né hnoða.
Það kvöld ýtti hún krukkunni mjög varlega inn undir
rúmið, því nú var hún orðin hrædd um að hún mundi
brotna.
Næsta morgun var krukkan enn þá ákafari að kom-
ast útundan rúminu en ella.
»Nú fer ég af stað«, sagði hún og þaut af stað.
»Já, farðu bara, gullið mitt«, sagði konan. Og nú
valtraði krukkan beina leið inn til okurkarls, sem átti
fjölda húsa og þar af leiðandi sæg af íbúðum, sem
hann leigði okurverði, því hann og kona hans voru
ákaflega ágjörn. Nú stóð einmitt svo á, að hann var
nýbúinn að taka á móti leigu fyrir þessar eignir, og
var nú, ásamt konu sinni, að raða peningunum niður
í öskjur, gullpeningum í sumar, silfri I sumar, en eir-
skildingum í sumar.
»Það er bjánaskapur að vera með þetta í smá-
slöttum«, sagði hann við konu sína, '»enda er það
óhyggilegt að hafa alla þessa peninga innanhúss. Það
er miklu nær fyrir mig að láta þá í stóra krukku og
grafa þá niður í garðinn; þar stelur þeim enginn, þar
eru þeir óhulltir«.
»En hvaðan fáum við þá krukku«, sagði konan,
sem var ófús til að kaupa nokkuð, sem unnt var að
vera án.
»Þarna stendur krukka«, sagði maðurinn.
»Hver á hana?« spurði konan.
»Við eigum hana, úr því hún er á okkar lóð«,
sagði maðurinn, og svo raðaði hann öllum peningun-
um i krukkuna.
En þegar síðasti silfurpeningurinn var kominn í
krukkuna mælti hún:
»Nú fer ég af stað!«
Og hvað fljót sem hún hafði áður verið, þá hafði
hún aldrei verið eins fljót og nú, — hún var sam-
stundis komin út úr dyrunum.
»Peningana! peningana!« æpti nirfillinn og hljóp á
eftir henni.
»Peningana! peningana!« öskraði konan og hljóp
á eftir þeim.
Hjónin voru fáklædd, þvi þau voru nýstigin úr
rekkju, en þess gættu þau ekki. Þau hugsuðu ekki
um annað en að elta krukkuna, en hvernig sem þau
hlupu, fjarlægðist krukkan óðfluga og var brátt horf-
in; þau vissu því ekkert hvar peninganna væri að
leita.
Hjónin urðu þvi að snúa við, við svo búið, en ná-
grannamir, sem komnir voru á vettvang, hlógu dátt
að óförunum.
Þegar krukkan kom heim til konunnar, full af pen-
ingum, gat hún ekki nógsamlega lofað skiftin, enda
vildi hún nú allt gera fyrir krukkuna. Hún var ekki
lengur látin standa undir rúmi, heldur var hún látin
standa á fallegri hyllu á miðjum veggnum, og konan
skreytti ha^a með blómum um hverja helgi. Nú þurfti
hún ekki lengur að valtra af stað til vistafanga, nú
voru hjónin orðin stórrík og lifðu í allsnægtum það
sem eftir var æfinnar.
Það vildu víst fleiri gefa kú fyrir slika krukku, —
jafnvel þó það væri eina kýrin. Það er bara sárast
að enginn veit hvar slikar krukkur eru búnar til, eða
hvernig hægt er að ná i gamla manninn, sem selur
þær.
Þ. F. þýddi.
■■ ■ !
Sími 894. Vcitið dthygli! Luugaveg 40. g
Karlmannaföt. |
Rykfrakkar. Vctrarfrakkar. S
Ef þjer viljið klæðast falíegum jj||
fötum eða. frökkum fyrir jólin,
þá komið fyrst eða síðast til á?
okkar, áður en þjer festið kaupin. ^
Úrvalið er fjölbreytt
og verðið sanngjarnt. ||
MANCHESTER.I
Laugaveg 40.
Simi 894.