Jólaharpan - 01.12.1929, Blaðsíða 10

10
JÖLAHARPAN
1929
(Mancma)
et íjésmgnðnm.
Lostæta, gula bjúgaldinið má næstum telja furðuverk.
Það er ávöxtur, sem frá nátturunnat hendi, virðist svo að
sejga ætlaður í ábætisrétt. í því er enginn kjarni til að sá,
jurtin breiðist aðeins út með rótarskotum. Til þess að geta
ræktað hana verður þvi að fá rætur hennar og setja þær
niður Ávextirnir gætu því vel verið aðeins til skrauts en
Ánœgjan skín út úr hverju andliti.
vegna þess hvað þeir eru ljúffengir og nærandi, eru
þeir afar mikið notaðir.
Frá ómuna tíð hafa bjúgaldini sprottið í Asíu en
engum var það fyllilega ljóst, hvað nytsöm þau voru.
Það er fyrst löngu eftir fund Ameríku að farið er að
rækta þau fyrir alvöru. Það kom i ljós að þau hafa
vaxið villt í Ameríku eins og í Asíu, virðist það, ásamt
mörgu fleira benda á samband milli hins gamla og
nýja heims á löngu liðnum öldum.
Það er fyrst á síðastliðinni öld, að bjúgaldini hafa
fengið verulega þýðingu. Og það var, þar sem oftar,
af tilviljun að þessi dýrlegi ávöxtur varð alþektur.
Það var enskur skipstjóri sem Barker hét sem einu
sinni á miðri síðustu öld tók heim með sér nokkra
bjúgaldinklasa, til þess að gefa vinum sínum. Vinir
hans urðu svo hrifnir af ávöxtunum, að Barker tók
fleiri með heim i næstu ferð, og þegar þeir seldust
samstundis, sá hann að hér mundi vera um verzlun
að ræða sem borgaði sig. Að honum skjátlaðist ekki
sýnir það, að þegar árið 1867 voru bjúgaldini flutt