Jólaharpan - 01.12.1929, Blaðsíða 22

22
JOLAHARPAN
1929
\. . ,-v , ", , V
Hann sá sér nu ekki annað fært en að borgá vínnu-
iaunin, og láta feðgana i friði fara.
Á heimleiðinni sagði Guðbjörn skygni syni sinum,
að hann ætlaði að byggja konu hans, er væri svo
hyggin að skilja vel, jafnvel það sem ekki væri sagt,
og jafn ráðagóð og hún hefði reynst, miklu fegurri
höU, en konungsins; hún ætti það vissulega skilið.
Og hann stóð við orð sín. Hann bjó svo í ham-
ingju og gleði hjá syni sinum og tengdadóttur til
æfiloka.
Konungurinn var sá eini sem var því gramur, því
almenningur sagði að höll ungu konunnar væri tíu
sinnum fallegri en höllin hans, og hún var það líka.
Sagan af Áka kóngssyni. Framhald frá bls. 2.
rándýr vörð um þá en þau gerðu Áka ekkert mein. En er
hann sneri við gat hann ekki stil t sig um að fylla vasa
sína af öðrum steinum. Fram við hellismunnan voru
fegurstu steinarnir. Þegar Áki kom þangað ætlaði hann
að tæma vasa sína og íylla þa af þessum steinum, en þá
fékk hann svo duglegan löðrung að hann þaut í loftinu
fimmtíu skref út úr hellinum. Þegar hann raknaði úr rotinu
stóð björninn hjá honum.
»Þakkaðu mér Iöðrunginn, heimskingi«, sagði hann
fokvondur. »Hefðir þú ekki fengið hann, værir þú nú lok-
aður inni í fjallinu. En fyrst þú hefir nú fulla vasana
af gimsteinum, þá skiftu þeim á milli þín og kóngsins.
Láttu hann fá þá stærstu og fegurstu, þá færðu hestinn«.
Nú héldu þeir til kóngsins sem átti hestinn. Fékk kóng-
or helmihginn af steinunum og Áki hestinn. Eins og örskot
þaut hann nú á honum tii kóngsins sem átti að fá hann.
Hann skildi hestinn eftir úti og gekk fyrir kóng.
»Herra konungur! Komdu nú út með dætur þínar, þá
skal ég sýna ykkur fljótasta hestinn á jörðunni«.
Kóngur gladdist við og fór út með alla hirð sína og
þótti honum hesturinn hin mesta gersemi. Ekki vildi hann
þó gefa Áka dóttur sína að launum eins og hann hafði
lofað. Á meðan hann var að íhuga það mál, voru dætur
hans að gæla við hestinn og var yngsta kóngsdóttirinn
lang-hrifnust af honum. Þá greip kóngsson hana og setti
á bak fyrir framan sig. Voru þau öll á burt áður en kóngi
kæmi í hug ráð til að narra út úr honum hestinn.
Kóngsdóttir var auðvitað fokvond yfir því að vera
þannig numinn á brott, en þegar fallegi, ungi kóngsson-
urinn sagði henni, að sér þætti vænna um hana en allt
annað, jafnaði hún sig smám saman, og var að siðustu
orðin harðánægð með kjör sín.
Kóngsson sagði henni nú að hann hefði lofað að færa
hana kónginum sem ætti gæfufuglinn. Fuglinn yrði hann
að fá til að frelsa líf föður síns, en hann kvaðst ómögu-
lega vilja sleppa henni.
»En þess þarftu heldur ekki«, sagði hún. »Ég læt ekki
gefa mig ókunnum kóngi, sem ég kæri mig ekki um«.
Þau riðu nú til kóngshallarinnar og kóngurinn kom
sjálfur út tií að taka á móti þeim.
Áki skilaði nú kóngsdótturinni ogfékk fuglinn í staðinn
en áður en nokkurn varði, hljóp kóngsdóttirin aftur á
bak hjá honum. Þau kinkuðu vingjarnlegu kollitilkóngs-
ins og þutu eins og stormhrakið ský áleiðis heim til
gamla, veika konungsins.
Á leiðinni mættu þau birninum, er sagði viðkóngsson:
»Nú hefir þú staðið þig vel, en fiýttu þér nú heim og
tefðu hvergi á ieiðinni, hvað sem fyrir kemur. Ef þú gerir
það, þá er úti um þig«.
Kóngsson þakkaði birninum og hraðaði sér nú heim-
leiðis. Nú var hann ánægður, en hann hafði líka ástæðu
til þess. Allt, sem hann gat óskað sér, hafði hann með-
ferðis: gimsteina, sem voru of fjárvirði, fegurstu kóngs-
dóttur undir sólinni, fljótasta hestinn, sem nokkur maður
hafði komið á bak og — auk alls þessa — gætufuglinn,
sem átti að launast með heilu konungsriki.
Þegar hann kom að trénu, sá hann að ekki hafði verið
sett merki við neitt- af nöfnunum, og þá vissi hann að
bræður hans mundu ekki komnir heim. Heitt var í veðri
og hann var afar syfjaður. Hann hafði lofað að biða eftir
bræðrunum, og fannst nú að sér hlyti að vera óhætt að
fá sér ofurlítinn blund undir trénu — á meðan hann biðL
»Gerðu það ekki«, sagði kóngsdóttir. »Mundu eftir
orðum bjarnarins«.
»Hann hefir sjálfsagt ekki átt við þetta. Honum getur
ekki mislikað, þótt ég sofi fáar minútur í þessum hita«.
Svo lagðist hann undir tréð og steinsofnaði.
Rétt á eftir komu bræður hans. Þeim hafði ekkert orðið
ágengt og nú voru þeir bláfátækir og illa klæddir.
Þegar þeir sáu bróður sinn liggja þarna, skrýddan
fögrum klæðum, og sáu að hann t afði fuglinn með
sér og auk þess fegurstu kóngsdóttur undir sólinni og
fljótasta hestinn á jörðunni, ætluðu þeir að springa af
öfund og hatri.
Þeir fleygðu honum niður í þurra, djúpa gryfju, skiftu
eignum hans á milli sín og fóru með fuglinn til kóngs-
ins, föður þeirra.
Þegar Áki vaknaði var hann allur brákaður eftir fall-
ið og komst ekki upp úr gryfjunni.
»Æ, góði björn, bara að ég hefði hlýtt ráðum þín-
um!« andvarpaði hann. — Og í sama bili var björn-
inn þar kominn.
»Veistu hverskonar gryfja það er, sem bræður þinir
hafa fleygt þér í?« spurði hann. »Það er ljónagryfja
og bráðum koma Ijónin heim af ránsterðum sínum.«
Björninn gat þess ekki, að hann hefði beðið ljónin
að láta hann í friði, en sagði nú við hann:
»Nú fer vel um þig. Ég vona að ljónunum verði
þessi óvænta máltíð að góðu. — Vertu nú sæll, við
sjáumst aldrei framar!«
Kóngssonurinn titraði af hræðslu og grátbændi björn-
inn að hjálpa sér.
»Hjartans, bezti björninn minn! Ég var svo óskap-
lega þreyttur. Fyrirgefðu mér nú enn þá einu sinni.
Þú sem ert svo hjartagóður! Hugsaðu þér það, að
fegursta kóngsdóttirin undir sólinni deyr af sorg, ef
ég kem ekki heim. Þú ætlar vonandi ekki að láta
bræður mína hrósa sigri sínum yfir mér. Þú getur
líklega ekki genqið í lið með þeim, sem eru svo vondir.«
»Þú hefir lítilsvirt ráð mín, nú færðu makleg mála-
gjöld,« sagði björninn og ætlaði að fara.
En hann fór ek i. Hann aumkaðist yfir kóngsson og
útvegaði honum mat og drykk, en sagði, að hann yrði
að vera kyr í gryfjunni á meðan hann væri að safna
kröftum aftur. Hann var svo aflvana eftir fallið og af
hræðslunni og gremjunni yfir ódrengskap bræðranna.
Eftir mánuð var hann aftur orðinn hraustur. Þá fór
björninn með hann til hallar föður hans og sagði við
hann: »Farðu nú inn og reyndu að standa þig vel.
Ég legg-þjer ekki fleiri ráð.«
Áki fór nú inn og spurði, hvort hann gæti ekki
fengið vinnu. Hann var nú orðinn svo breyttur, að
enginn þekkti hann.
Þá sagði stallvörðurinn:
»Hestasveinninn strauk úr vistinni í gær, og þaðer
svo mikill gauragangur út af veika hestinum, að ég
er orðinn steinuppgefinn! Ef þú villt verða hestasveinn,
þá getur þú fengið stöðuna nú þegar.«
»Það er ágætt,« sagði Áki og fór með honum inn.
í hesthúsið.