Jólaharpan - 01.12.1929, Blaðsíða 14

14
JÓLAHARPAN
1929
vel slöngur virðast
móttækilegar fyrir
slík vináttubönd, að
minsta kosti er það
að sjá af myndinni,
sem er frá Indlandi,
þar er hvolpur og
slanga að leika sér
í sólskininu.
Þannig mætti
lengi telja upp, þar
sem dýr af óskyld-
um flokkum bynd-
ast vináttu böndum, og býst ég við að lesendurnir
geti séð eitthvað þessu líkt, ef þeir taka vel eftir
að minsta kosti sá ég fyrir fáum dögum lamb, sem
var orðið svo hænt að hesti, að það elti hann hvert
Það voru einusinni bláfátæk hjón, sem áttu aðeins
eina kú; hún var aleiga þeirra, og hana voru þau
nauðbeygð til að selja, til þess að geta staðið í skil-
um.
Á leiðníni til bæjarins, þar sem bóndinn ætlaði að
selja kúna, mætti hann gömlum manni, sem bar stóra
krukku í hendinni; var hún mjög einkennileg útfits.
Bóndinn stanzaði, og maðurinn spurði hann hvert
hann ætlaði með kúna.
Hann sagði aðkomumanninum allt af létta um ástæð-
ur sínar, að hann yrði að selja kúna vegna fátæktar,
þó þeim hjónum væri það sárnauðugt.
»Seldu mér hana«, sagði gamli maðurinn, »ég skal
láta þig fá þessa krukku í staðinn«.
»Nei, það geri ég ekki«, sagði bóndinn. »Mér virð-
ist það lítill búbætir að láta kúna fyrir krukkuna
þína«.
»Og þó mun það verða þér til hamingju, ef þú
skiftir við mig«, sagði ókunni maðurinn. »Þú munt
brátt verða þess var, að krukkan ber þér meiri arð
en kýrin hefir gert«.
Bóndinn hugsaði sig um. Honum leizt nú vel á
krukkuna; en hvort sem þeir ræddu það lengur eða
skemur, þá fóru svo leikar, að hann fór heim með
krukkuna, þó hann grunaði, að kona hans mundi ekki
verða honum þakklát fyrir viðskiftin.
Honum skjátlaðist heldur ekki, því þegar kona hans
sá krukkuna, og heyrði hvað heimskuleg kaup hann
hafði gert, varð hún svo reið, að hún sparkáði krukk-
unni langt inn undir rúm, og það fremur harkalega,
því hún ætlaðist til að hún brotnaði strax; en það
varð þó ekki; krukkan þoldi.
sem hann fór, væri hann rekinn, kom lambið hlaup-
andi á eftir. Hvorugt var komið á gjöf, svo ekki
átti samstaða í húsi þátt í því.
Þorst. Finnbogason.
Loks gengu hjónin til hvílu, þó ekki væru þau sem
bezt sátt.
Þegar þau voru komin á fætur næsta morgun, konr
krukkan valtrandi fram undan rúminu og mælti:
»Nú fer ég af stað!«
»Já, farðu bara«, sagði konan, sem enn var æf af
reiði; »því fyr sem þú kemst út úr mínum húsum, því
betra.«
Krukkan heyrði ekki hvað hún sagði, því hún var
þegar komin út úr húsdyrunum og áleiðis til mylin-
unnar.
Þar stóðu tvær stúlkur og möluðu korn.
Þegar þær voru búnar, sagði önnur þeirra: »Nei,.
nú höfum við gleymt íláti undir mélið!«
»Sko, þarna stendur krukka fyrir utan,« sagði hin„
»við getum notað hana.«
Og það gerðu þær.
En þegar þær voru búnar að fylla krukkuna af
méli, sagði hún:
»Nú fer ég af stað!«
Og samstundis var hún komin út úr dyrunum, og
þó stúlkurnar hrópuðu á eftir henni, og hlypu eins og
þær gátu, höfðu þær ekkert við krukkunni, því áður
en þær vissu af var hún horfin.
Þegar krukkan kom heim til kerlingar, full af méli,
fór henni smám saman að renna reiðin. Hún fór strax
að hnoða deig . og baka brauð, og um kvöldið ýtti
hún ekki krukkunni eins harkalega inn undir rúmið
eins og kvöldið áður; hún hélt nú, að verið gæti að
hún hefði gert henni órétt.
Næsta morgun valtraði krukkan fram undan rúm-
inu, ems og áður, og mælti:
»Nú fer ég af stað!«
»Já, farðu bara, veslingur,« sagði konan.
Þann dag fór krukkan rakleiðis til bakarans, sem
var nýbúinn að baka ylmandi smákökur. Hann var