Jólaharpan - 01.12.1929, Blaðsíða 8

8
JÓLAHARPAN
1929
Svo kom aðfangadagskvöldið.
Það var búið að selja jólatrén i næstu borg, og
búið að kaupa i svolitla jólaveizlu handa foreldrun-
um fyrir andvirðið, en börnin voru »boðin ú «, svo
ek i þurfti að hugsa fyrir þeim það kvöldið.
»Boðin út 1« En hvað það var undarlegt! Þegar
skyggja tók, tókust þau i hendur og leiddust út að
skógarjaðrinum, en pabbi og mamma fylgdu þeim
eftir út að girðingunni, en þar hurfu börnin þeim sýnum.
»Farðu nú heim, mamma,« sagði Andrés, »ég ætla
að t anga að rústunum og lita eftir börnunum.«
En rústirnar voru jafn dimmar og þögular sem
endranær, og þegar Andrés ætlaði að klifra upp og
gægjast inn um gluggaopin, rann hann jafnharðan
niður aftur. Svo seltist hann hnugginn undir tré og
beið — einhverntíma mundu börnin koma aftur. Von-
andi yrðu þau ekki fyrir neinu misjöfnu.
En hann þurfti ekkert að óttast. Börnunum leið svo
vel og það bar svo margt fyrir þau þetta aðfanga-
dagskvöld, að þau gleymdu því aldrei!
Undir eins og þau voru orðin ein var sem skóg-
urinn umhverfis þau væri orðinn lifandi. Frá hverju
tré og snæþöktum runna komu skrautklæddar verur
móti þeim, sem réttu þeim hendur og leiddu þau, og
áður en þau vissu af voru þau komin í salinn, þar
sem jólaveizlan átti að vera.
Þau sáu brátt, að þar hefði verið unnið kappsam-
lega að undirbúningi hátíðarinnar þenna stutta tíma.
Veggir salsins voru þaktir grenisveigum, líkt og á
uppskeruhátíð þorpsbúa, nema hér var í stað eðlilegra
blóma hér og hvar stungið blómum, búnum til úr
geislandi gimsteinum, inn á milli grenigreinanna. í
miðjum salnum stóð stórt jólatré, skreytt efst sem
neðst með allskonar brauðmyndum, sem dvergarnir
höfðu bakað. Meðfram veggjunum stóðu löng borð
þakin jólagjöfum handa dvergunum; var þar margt
skrítið að sjá. Þar voru föt svo lítil eins og þau væru
saumuð á leikbrúður, skór og sokkar, sem varla var
hægt að stinga fingri í, og ótal margt fleira jafn ein-
kennilegt.
Börnin sáu líka þegar dvergakongurinn, það var
einmitt sami dvergurinn, sem hafði lífgað Jóhann litla,
kom ásamt drotningu og allri hirð sinni, en nú var
hann ekki klæddur veiðimannabúningi, heldur gulli og
purpura, og litla drotningin hans var að mestu þakin
slæðu úr silfurþráðum, eins fínum og köngurlóarvef.
»Þetta búum við allt til sjálfir,« hvíslaði einn dverg-
urinn ánægjulega. »Við erum duglegir iðnaðarmenn,
þvi megið þið trúa.« — Já, þau trúðu því líka. Ge-
org horfði á litlu skóna og stígvélin, og óskaði þess,
að hann gæti smíðað annað eins. Það var eitthvað
annað en sitja við að bæta vatnsstígvél. Og Jóhann
litli, sem var fingrafimur og oft hjálpaði móður sinni
að sauma í bönd og borða og annað þesskonar, horfði
hugfanginn á bin fögru, smáu föt, og óskaði sér, að
hann gæti saumað slík »brúðuföt«. Og litlu stúlkurnar
skildu ekkert í því, að nokkur maður gæti spunnið
slíkan þráð eins og blæjan drotningarinnar var ofin
úr. Jú, það var nóg að sjá og skoða, enda h irfðu þau
svo lengi á alla þessa dýrð, að þau gleymdu því al-
veg, að þau voru orðin svöng, en þegar þau að boði
drotningarinnar voru leidd að stóru borði, hlöðnu alls-
konar vistum og sælgæti og boðið að borða eins og
þau hefðu lyst á, kom það í Ijós, að þau gátu borð-
að töluvert. Dvergarnir skellihlógu, því matur sá, er
þessi sex börn neyttu, hefði verið nógur til þess að
metta s>*x hundruð dverga, en þeim var vel unnt
þeirrar máltíðar, um það báru vott hin glaðlegu og
vingjarnlegu andlit dverganna umhverfis þau.
Svo var. dansað umhverfis jólatréð. Síðan var gjöf-
unum útbýtt. Börnin fengu hvert um sig ofursmáa
öskju, en jafnframt var þeim stranglega bannað að
opna þær fyr en heima. Börnin þökkuðu fyrir gjaf-
irnar, þó þau héldi auðvitað að það gæti varla verið
mikils verðir hlutir í svo örsmáum öskjum, en þau
vissu, að það var ljótt að vera vanþakklátur, hversu
smá sem gjöfin væri, er gefin var af góðum vilja.
Svo kvöddu þau kong og drotningu, en dvergarnir
fylgdu þeim út fyrir rústirnar. Þegar þangað kom var
öll dýrðin horfin. Það var kalt, og tunglið lýsti mjög
dauflega. Faðir þeirra beið þeirra við yzta tréð skjálf-
andi af kulda.
»Þú hefir ekki haft skemtilegt aðfangadagskvöld,
pabbi,« sagði Georg.
»En nú líður mér líka vel, þegar þið eruð komin.
Ég var svo hræddur um ykkur.«
Svo sögðu börnin írá öllu því, sem þau höfðu séð.
Þau skildu ekkert í því, að pabbi þeirra skyldi ekki
sjá neitt, en það er nú einu sinni svo, að augu full-
orðna fólksins sjá ekki allt, sem börnin sjá.
Þegar heim kom voru öskjurnar opnaðar.
í öskjunni hans Georgs voru örlítil skósmíðaáhöld,
svo afarsmá, að það var næstum hlægilegt, en hinir
bræðurnir höfðu fengið hver um sig öskju með saum-
nálum, tvinna og ofurlítilli fingurbjörg,, en systurnar
fengu örlitla spunarokka.
Börnin hlógu að þessum einkennilegu gjöfum, sem
ekki væri hægt að nota til neins, en foreldrarnir hlógu
ekki. Þau vissu, að dvergar meina alltaf eitthvað
sérstakt með gjöfum sínum, enda kom það í íjós
síðarmeir.
Þeir, sem nú koma til þorpsins, sjá það fljótt, að
Andrés skóari og kona hans búa í stóru og skraut-
legu húsi. Af börnunum eru nú aðeins dæturnar og
yngsti sonurinn heima, hinir synirnir eru fluttir til
borgarinnar og hafa komið þar á fót skósmíða- og
klæðskera-vinnustofum. Engir sauma föt né smíða skó
eins vel og þeir, enda geta þeir ekki afkastað allri
þeirri vinnu, sem að þeim streymir.