Jólaharpan - 01.12.1929, Blaðsíða 13

1929
JÓLAHARPAN
13
Vinátta meðal óskyldra dýra.
Flestir þekkja hvers vænta má, þegar hundar og
kettir hittast! Það er orðið að orðtaki þegar um ósam-
lyndi er að ræða, að fólk rífist eins og hundar og
kettir! En þessu er ekki ætíð þannig varið með þessi
dýr, þótt venjan sé að kött-
urinn setji upp kryppuna,
skirpi og hvæsi er hann
sér hund, og hundurinn
ráðist á hann með g ipandi
kjapti, urrandi og gjamm-
andi, sem ber þó sjaldan
sigur úr býtum þó stærri
sé, því kisa er liðug og
hefir beittar klær sem hún
kann vel að beita.
En þó eru þessar dýra-
tegundir ekki svarnir fénd-
ur frá upphafi, því þar sem
hundar og kettir lifa villtir,
láta þeir oftast hver annan
í friði, þá virðist þeim
jörðin nógu stór fyrir þau
bæði, enda eru bæði kjöt-
ætur og kjötætur éta ekki hver aðra nema í neyð.
Óvinátta þessara dýra virðist því vera nokkurskonar
nágrannakritur, sem þróast hefir hjá þeim í þjónustu
mannanna, sem að líkindum er að meira eða minna
leytí sprottinn af lífskjörum þeirra. Hundurinn hefir
orðið fylginautur og félagi mannsins löngu á undan
kettinum og oftast í meira uppáhaldi, þótt kötturinn
væri manninum jafn ómissandi til þess að verja eignir
hans fyrir rottum og músum. Kötturinn hefir því ekki
ætíð átt sem bestri aðbúð að fagna, en hann á ekki
til þá þrælslund, að flaðra að fótum þess sem spark-
ar í hann eða lemur. Hundurinn fann aftur á móti
að hann mátti sín meira, vegna þess dálætis sem
mennirnir höfðu á honum, enda á hann að lundarfari
hægara með að sætta sig við slæma meðferð. Þar að
auki hafa matarhagsmunir efalaust átt sinn þátt i
þessu erfðastriði, fæðið oft verið af skornum skamti
En umgengnin við menn-
ina hefir líka oft leitt til
verulegrar vináttu milliþess-
ara dýra, en ég er ekki í
neinum efa um að þar ræð-
ur miklu um, sú aðbúð er
þau eiga frámannsins hendi.
Eg hefi t. d. séð kisu hringa
sig utan um lítinn hvolp,
þegar mamman var fjarver-
andi, og tíkin virtist hin
ánægðasta þegar hún kom
að, en slíkt er auðvitað
sjaldgæft.
Frá dýragörðum þekkjast
margar sögur um órjúfan-
lega vináttu meðal al-
óskyldra dýra, jafnvel fugla
og spendýra, og eru með-
fylgjandi myndir ofurlitið sýnishorn af slíkri vináttu.
Myndimar eru hingað og þangað að. Ein þeirra: Tranan
og hundurinn, er úr dýragarði í París. Hundurinn er
frá Dalmatíu, og virðist taka lífinu með ró, en á hverj-
um degi þegar klukkan slær þrjú, kemur tranan og
vekur hann, með því að bíta í eyrað á honum, því
þá er dýrunum gefið fóður. Ein myndin er trá Rostock
hún er af ketti sem tók að sér tvo íkornaunga, og
annaðist þá sem móðir væri. Þá virðist samkomulagið
bærilegt þar sem seppi, kisa og bréfdúfan sitja saman,
að minsta kosti eru þau ánægjuleg á svip, sama er
að segja um fílana og félaga þeirra þótt smáir séu.
og óskyldir, þar er ekki ótta eða úlfúð að sjá, jafn-