Skessuhorn


Skessuhorn - 29.06.2016, Blaðsíða 25

Skessuhorn - 29.06.2016, Blaðsíða 25
MIÐVIKUDAGUR 29. JÚNÍ 2016 25 Kristjana Halldórsdóttir er 47 ára Skagakona sem hefur vakið tals- verða athygli inn á Facebook- hópnum „Ég er íbúi á Akranesi“. Í hópnum eru margir Skagamenn og er allt á milli himins og jarðar sem kemur upp í umræðunni. Í bland við deilur um fiskilykt og hunda- skít á gangstígum léttir Kristjana fólki lundina með ljóðum og ljós- myndum. „Ég dustaði rykið af myndavélinni fyrir nokkrum mán- uðum og fór að taka ljósmyndir. Ég er mjög hvatvís og fór fljótlega að deila þeim á hópinn og fékk góð viðbrögð. Ég hef næmt auga fyrir því sem birtist í náttúrunni og því sem er öðruvísi,“ segir Kristjana um ljósmyndunina. „Ég hef verið lengur í ljóða- gerðinni og fór að yrkja af full- um krafti í kringum 2008. Ég vil meina að ljóðin mín séu limrur og standist ekki allar reglur í ljóða- gerð. Reyndari menn í ljóðagerð gætu eflaust hrist hausinn yfir ein- hverjum stílbrotum mínum. Ljóð- in eru engu að síður tjáningarform fyrir mig. Það sem ég yrki um fer eftir því hvernig mér líður. Ljóða- gerðin er ágætis meðal, það veitir manni hugarró að yrkja. Það hafa margir verið ánægðir með ljóð- in og það sem gefur mér mest er þegar fólk getur tengt við ljóðið og upplifað það eins og það sjálft hafi ort það. Ég hef einnig feng- ið slæma dóma frá fólk en ég reyni að leiða slíkt hjá mér. Ég les reynd- ar ekki mikið af ljóðum sjálf en þó eitthvað og reyni að fá innblástur frá þeim,“ segir Kristjana sem hef- ur einu sinni reynt að gefa út ljóða- bók. „Ég sendi ljóðin mín á bóka- forlag eitt sinn en fékk neitun frá því forlagi þar sem þeir voru ekki að leita að slíku þá. Ég hef ekki reynt að gefa út ljóðabók síðan en það er draumurinn,“ segir hún. Missti tengslin við framliðna Kristjana er mjög fjölhæfur ein- staklingur og eitt af því sem hún hefur lagt fyrir sig er spálestur í bolla. „Þegar mamma lést fyrir rúmu ári síðan varð ég mjög næm. Það var eins og einhver gátt hafi opnast. Ég hafði verið næm alla tíð en fyrir ári náði ég betri tengslum við framliðna. Ég fór að nýta það í að lesa í bolla og það gekk vel. Það var ekki allt sem ég sá sem rættist. Ætli það hafi ekki verið sirka helm- ingur sem rættist og helmingur sem gerði það ekki. Ég tel mig hins vegar ekki vera skyggna; ég sé ekki látið fólk með eigin augum heldur veit ég af því og heyri.“ Kristjana segist vera hætt að lesa í bolla. „Ég vaknaði einn daginn og þá var bara þögn. Fólkið að handan var orðið ósátt við mig og ég veit hvers vegna það var. Ég hafði of- notað hæfileikana mína og hafði ítrekað látið ókunnugt fólk vita af því sem ég heyrði að handan um það. Fólkið að handan var ekki sátt með þetta, maður má ekki mis- beita þessum hæfileikum, fólk þarf að vilja heyra. Þetta var hvatvísin í mér. Ég held samt sem áður að ég geti opnað fyrir þetta aftur einn daginn. Ef ég færi til miðils held ég að ég gæti komist í samband við framliða aftur. Ég finn ennþá fyrir þeim og ég veit af þeim.“ Elskar að skapa Kristjana vinnur sem bréfberi hjá Íslandspósti og kann vel við sig í starfi. „Ég kann mjög vel við mig í vinnunni og í bæjarfélaginu. Ég flutti til baka á Akranes fyrir um tveimur árum. Ég hafði áður búið í Reykjavík og ég og sambýlismað- urinn minn kunnum ekkert sér- staklega vel við okkur þar. Okk- ur líður mikið betur á Akranesi og erum meira fyrir minni samfélög. Hér á Akranesi er gott að búa.“ Kristjana er þó ekki alveg viss hvort hún sé í framtíðarstarfinu sínu eins og stendur. „Draumurinn er alltaf að fá að vinna við sköpun og ef ég fengi tækifæri til þess að prófa að vinna við ljósmyndun eða ljóðagerð væri það alveg frábært og ég myndi líklega stökkva á það tækifæri. Ég elska að skapa og búa til. En eins og ég segi; mér líður af- skaplega vel á þeim stað sem ég er á í dag,“ segir hún að endingu. Að endingu birtum við eitt ljóða Kristjönu; bros: Ekki skaltu brosið spara hafðu frekar tvö til vara því brosið bjarta sem þú hefur er besta gjöfin sem þú gefur. bþb Missti tengslin við framliðna en elskar ljóðagerð og ljósmyndun Rætt við virkan bloggara á íbúasíðu Skagamanna eitt dæmi um það hvernig dreif- býlið er útundan í Borgarbyggð,“ segir Birna. „Það var tvennt sem gerði mig sérstaklega reiða nú ný- lega í tengslum við þessi mál. Fyrst fengum við fundarboð í pósti varð- andi íbúafund. Bréfið barst okkur tveimur dögum eftir fundinn, svo góð er þjónustan við okkur í sveit- inni. Svo sendi Borgarbyggð út fréttabréf með fréttum úr sveit- arfélaginu. Framan á bréfinu var pistill þar sem talað var um ákveð- ið mál og átti niðurstaða í því að liggja fyrir í maí, bréfið kom í júní. Það var ekki haft fyrir því að upp- færa hann áður en fréttabréfið fór í dreifingu. Svo fjallaði þetta frétta- bréf að mestu um málefni Borgar- ness en lítið sem ekkert minnst á dreifbýlið. Mér líður oft eins og ég sé annars flokks því ég bý í dreif- býlinu. Ég er jú hér í afdölum í Borgarfirðinum við þjóðveg eitt,“ segir Birna ákveðin. Vill sjá sveitarfélagið nýta ferðamanna- strauminn Í Borgarfirði eru margar náttúru- perlur sem Birna segist ekki skilja að sveitarfélagið nýti ekki betur til tekjuauka nú þegar straumur ferða- manna er stöðugt að aukast. „Það stakk mig þegar ég las í fyrra hjá Lonely Planet ferðaupplýsinga- ritinu, sem setti Vesturland í ann- að eða þriðja sæti yfir áhugaverð- ustu staði jarðar til að skoða, að það væri svo hljóðlátt og friðsælt í Borgarfirðinum. Þetta stakk mig því ég áttaði mig á því að okkur hefur ekki tekist að ná fólkinu út af þjóðveginum og inn í héraðið. Fólk keyrir bara hér í gegn á þjóð- vegi nr. 1 en skoðar ekkert annað. Við höfum einstaka staði eins og Paradísarlaut, Glanna, sem reynd- ar eru við þjóðveg nr. 1, Víðgelmi, Hraunfossa, Deildartunguhver, Hallmundarhraun, Eiríksjökul og svo marga fleiri fallega og sérstæða staði. Af hverju nýtum við þetta ekki betur? Jú, það vantar að gera aðstöðuna á þessum stöðum þannig að hægt sé að bjóða ferðamönnum þangað. Ég er viss um að ef sveit- arfélagið myndi leggja til peninga í að bæta þessa aðstöðu myndi það græða. Það þarf að eyða peningum til að afla peninga. Við erum ekki að taka þátt í því að búa til pen- inga úr þeim straumi ferðamanna sem hingað kemur og ég skil ekki af hverju, “ segir Birna og bætir því við að hún sé ekki að kenna sveit- arfélaginu um. „Þetta er okkur öll- um að kenna, við þurfum að pressa á sveitarfélagið, sækja um styrki og gera eitthvað. En það er með þetta eins og annað, við tuðum og kvörtum yfir þessu heima í eldhúsi en gerum svo ekkert meira. Ef við viljum breytingar og bæta eigin hag, verðum við að stuðla að því sjálf,“ segir hún að endingu. arg „Þetta byrjaði árið 1952, þegar ég var 14 ára. Þá kom enskukennar- inn okkar inn í kennslustund með nokkra miða með nöfnum á. Hann sagði okkur að það væri sniðugt fyrir okkur að skrifast á við krakka á Englandi til að ná enskunni bet- ur. Við drógum svo miða og ég fékk Dorothy,“ segir Guðrún Orms- dóttir um það hvernig hún komst í kynni við Dorothy Bartley, penna- vinkonu sína til 65 ára. „Ég er Snæ- fellingur og verð það alltaf,“ segir Guðrún og hlær. „Ég flutti hing- að í Borgarnes þegar ég var átta ára og bjó hér þar til ég flutti vest- ur í Laugargerði 27 ára gömul þar sem ég bjó í sex ár. Þá bjó líka ég á Hvolsvelli í rúmlega 40 ár en flutti aftur í Borgarnesi þegar ég komst að hér í Brákarhlíð,“ segir hún. Næsta kynslóð einnig farin að skrifast á Guðrún og Dorothy tengjast sterk- um vinaböndum og hafa fylgst að í gegn um lífið, þó þær hafi aðeins tvisvar sinnum hist. Fyrst fyrir um þrjátíu árum þegar Dorothy kom með eiginmanni sínum til að heim- sækja konuna sem hún hafði skrif- ast á við frá því hún var unglingur. „Þau hjónin komu í heimsókn til okkar voru í eina viku. Þetta var um páskana og það snjóaði svo við gát- um ekki sýnt þeim mikið en við fór- um þó aðeins um landið með þeim. En þau voru líka fyrst og fremst að heimsækja okkur en ekki landið,“ sagði Guðrún og brosti. Þær hitt- ust svo í annað skipti nú fyrr í júní þegar Dorothy kom með mann- inum sínum, elsta syni og tengda- dóttur. „Hún vildi heimsækja mig einu sinni enn. Ég gat ekki tekið á móti þeim hér í Brákarhlíð svo þau gistu hjá Kristínu dóttur minni. Kristín er búin að vera í miklu sam- bandi við tengdadóttur Dorothy í gegnum netið. Ég fæ því oft frétt- ir af Dorothy í gegn um Kristínu. Það var einmitt einn daginn sem Kristín kom til mín og sagðist sko aldeilis hafa fréttir að færa mér. Það voru þær fréttir að Dorothy væri að koma aftur í heimsókn,“ segir Guð- rún og brosir. „Þegar þau svo komu heim til Kristínar var eins og hún væri bara ein af okkur,“ bætir hún við. Kærar vinkonur Guðrún talar um að Dorothy sé henni mjög kær vinkona og vina- samband þeirra mjög sterkt. „Þegar Gísli, maðurinn minn var jarðsung- inn kom maðurinn hennar Dorothy til að vera við jarðaförina. Það þótti mér mjög vænt um,“ segir Guðrún. „Svo hefur Kristín heimsótt þau hjónin til Bretlands þrisvar sinnum, fyrst þegar hún var aðeins 16 ára,“ bætir hún við. Þær hafa fylgst að í gegnum næstum allt lífið og bréf- in sem þær hafa sent eru orðin æði mörg. Guðrún segist þó ekki geyma þau öll. „Það væri orðið ansi stórt safn ef ég væri að geyma þau öll en ég hendi þeim ekki alveg strax. Það kemur líka oft fyrir að ég dreg fram bók eða eitthvað og þá dettur nið- ur eitt bréf frá Dorothy, þau leynast víða, “ segir hún og hlær. Nota enn bréfapóst Aðspurð hvort bréfasamskiptin séu enn með sama móti og fyrir 65 árum segir Guðrún svo vera. „Við höfum ekki fært samskiptin yfir í tölvu eða neitt slíkt og sendum ennþá öll bréf í pósti. Bréfin eru kannski örlítið færri núna en þau voru fyrst en þá vorum við að senda svona 5-6 bréf á ári. Ætli þau séu ekki svona 3-4 á ári núna,“ segir Guðrún og bætir því við að það sé engin regla á því hve- nær hún sendi bréf. Hún sest bara stundum niður og skrifar ef henni þykir hún hafa eitthvað til að skrifa. „ Við skrifum um allt mögulegt en höfum mest skrifað um fjölskyld- ur okkar. Við fylgjumst með öllu og þekkjumst mjög vel. Við höfum t.d. alltaf gefið börnunum jólagjaf- ir á meðan þau voru lítil. Svo send- um við líka alltaf hvor annarri jóla- gjafir,“ segir hún. En þær vinkon- ur hafa báðar eignast þrjú börn og náð sér í kennaramenntun. Guðrún var þó fyrri til í barneignunum en aðeins seinni til að mennta sig. „Ég byrjaði að kenna aðeins áður en ég fór í nám. Við vorum því ekki sam- ferða í þessu öllu.“ arg Mynduðu pennavinskap fyrir 65 árum sem aldrei hefur rofnað Pennavinkonur í 65 ár, Dorothy Bartley og Guðrún Ormsdóttir. Hraunfossar eru ein af náttúruperlum Borgarbyggðar. Birna myndi vilja sjá sveit- arfélagið nýta þessar perlur betur til tekjuauka.

x

Skessuhorn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Skessuhorn
https://timarit.is/publication/1096

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.