Hlynur - 15.07.1986, Qupperneq 44

börnin
Ú tílegan
Þíð eruð nú farin að kannast við Sigga og Beggu,
þessí systkín sem lenda í ýmsu óvenjulegu. Og
hér er enn ein lítíl saga af þeim.
Það var komíð sumar, og pabbí var að fá
sumarfríið sítt. Ja, hvert ættu þau nú að fara í
fríinu, fara til Reykjavíkur, eða eítthvað annað?
Þau voru nýbúin að eígnast voða fínt tjald, svo
eftir miklar vangaveltur var ákveðíð að fara í
tjaldferðalag. Og hvert átti nú að fara?
Pabbi sagðí: „Við hlustum bara á veðurfregn-
irnar og förum þangað sem veðrið er best.“
Þessu voru allir sammála og mamma fór strax
að taka til nesti handa þeim, baka kleinur og
snúða, sjóða hangikjöt og margt fleíra góðgætí.
Það gæti verið að það væri besta veðrið þar sem
engar sjoppur væru og þá væri nú gott að hafa
eítthvað gott í nestísboxínu. Og pabbí hlustaði á
veðríð og tók strax ákvörðun. „Súld við ströndina
en bjart til fjalla. Þá er best að fara eítthvað upp
í dali."
Og næsta morgun var haldið af stað eftír að
búið var að fýlla bílinn af miklum farangri, já svo
míklum að Siggi og Begga urðu að sitja ofaná
svefnpokunum í aftursætínu. En það var allt í
Iagí, því þá sáu þau betur út um gluggana og allt
sem fýrir augu bar.
Mömmu grunaði strax hvert ferðinní væri
heitið, því pabbi hafði ekki gleymt veiðistöngun-
um. Og hvað þýddí það?Jú auðvitað að ætlunín
væri að fara upp að heíðavatninu, sem hann var
búinn að tala um í allan vetur. Svo pabbi áttí ekki
Ieyndarmálið lengur um áfangastaðinn. Það
skemmtilegasta sem pabbi og Siggí gerðu var að
veiða. En mamma og Begga vom ekkert of
sólgnar í að standa í köldu vatni með prik í hendí
og bíða eftir því að eínhverjum titti lítíst vel á
agníð þeirra. En nú var komið fram í ágúst og
berín orðin þroskuð, svo þær gætu bara faríð í
berjamó.
Nú var keyrt fram hjá mörgum bæjum og á
þeim síðasta sem þau keyrðu framhjá áður en
þau fóru upp á heíðína keyptu þau mjólk og
rjóma til að hafa með sér. Og svo var lagt á
heíðina. - Vegurinn - ja, það var varla hægt að
kalla þetta veg - þau hefðu aldrei komíst þetta,
nema af því að þau vom á jeppa. Það var
kvöldmatartímí þegar þau voru búin að tjalda og
míkíð var gaman að borða úti. Pabbi og Síggi
fóru strax að veíða um kvöldið og lofuðu því að
það yrði soðínn sílungur í hádegismat daginn
eftír. Og viti menn þegar fór að dimma komu
þeir heim að tjaldinu með 4 silunga einmítt einn
á mann.
Svo fóm þau að sofa, þetta var svo gaman,
að liggja í tjaldinu og heyra í fuglunum og hjalið
í læknum.
Begga sofnaði fljótt, stakk höfðinu ínn t
svefnpokann svo henní yrði ekki kalt á nefinu.
En um míðja nótt vaknar mamma við einhver
hróp. „Mamma — mamma — ég er týnd'' hrópar
Begga. „Hvað er nú?" hugsar mamma. Jú viti
menn, Begga var komin þversum í botninn á
pokanum og fann ekki opið! Og þarna var hún
háöskrandi í mYrkrínu, hafðí alveg gleymt að
hún var í tjaldferðalagi. Mamma og pabbí voru
dágóða stund að róa Beggu og á endanum fékk
hún að skríða ofan í pokann hjá mömmu, og
þar var mikíð hlýrra.
Næsta morgun fóm pabbi og Siggi snemma
að veiða, en mamma og Begga lúrðu áfram í
tjaldinu. Svo heyra þær fótatakið þegar þeir
koma frá vatninu aftur, og mamma kallar. ,Jæja
verður það steiktur sílungur í kvöldmat?" En
ekkert svar kom. Mamma reis upp í svefnpokan-
um og viti menn, tjaldið hrynur yfir þær. Og þær
heyra hesta hlaupa í burtu. Og Begga byrjar að
hrópa aftur og pabbi og Siggi koma hlaupandí í
því að þær eru að skríða út úr tjaldhrúgunní.
Mikíð hlógu þeír á meðan að þeír voru að laga
stögin í tjaldinu aftur, og létu þau orð falla að
ekki mættu þeir líta af kvenfólkinu. Þetta þóttí
mæðgunum súrt í brotið, og hugsuðu þeim
þegjandi þörfina.
í hádegínu var silungurinn soðinn og smakk-
aðist vel. En þeir fengu engan silung allan
dagínn, og þegar kom að kvöldmatnum, var allt
búíð, hangikjötið, kleinurnar og snúðarnir,
brauðið hvað þá annað. En það glaðnaðí heldur
betur yfir veíðimönnunum þegar mamma og
Begga tóku á móti þeim með kúfaða diska af
blábeijum og rjóma. Þar þóttust þær hafa
borgað fýrir sig. Og um kvöldið veiddu þeir 9
silunga, sem þau fóru með heím næsta dag. Og
næsta vetur töluðu Siggí og Begga oft um þessa
ferð og hvort hefði smakkast betur, silungurinn
eða bláberín.
44 HLYNUR