Hlynur - 15.07.1986, Qupperneq 49

nöldur að norðan
~ Hg er nú ekki með öllum mjalla. Þvílíkur
endemis fáráðlingur, að ljá máls á að skrifa
fastan dálk í blað þegar það er sjálfgefið að ég
get ekki staðíð við það.
Þessu líkar eru þær hugrenníngar sem berg-
mála í höfðinu á mér, dagínn sem rítstjórí Hlyns
hringir í áttunda sínn til að biðja míg um
..nöldrið", Blóðþrýstingurinn fer ört hækkandi.
Þó feríllinn sé ekkí langur er ég búinn að skapa
hefð um að skíla efnínu af mér, það er að segja
allt of seint. Nú er svo komíð að ég hrekk í kút
í hvert skíptí sem símínn hringir og þori varla að
svara, því pístillínn er enn óskrifaður. — Ég hef
bara engan tíma til að gera þetta, tauta ég
stressuð og tel upp ótal hluti sem áttu að gerast
í gær. Rístjórinn lætur sem hann heyrí það ekki,
enda er það einí réttí leikurinn í þessarí stöðu.
Eg lofa honum upp í ermina á mér að setjast
niður í kvöld, fá ínnblástur og hætta ekkí fyrr en
verkínu sé lokið. Kvöldíð reynist ótrúlega fljótt að
líða. Eftir miðnætti sest ég víð skrífborðíð og
horfi á pennann og blaðíð sem eru ósátt og talast
ekkí við. Þrátt fýrir kaffibírgðírnar er ég sofnuð
fram á borðíð eftír hálftíma. Það gerist greinilega
ekkert í kvöld og ég ákveð að sofa á þessu eína
nótt í víðbót. Næsta dag hríngir ritstjórinn í
níunda sinn (símareikníngurínn er örugglega
orðinn hár hjá honum). Það syngur og hvín í
svitaholunum og streitan flæðír yfir sál og
Iíkama. Ég er orðín einkar geðvond og víðskotaíll
í umgengni. Það eru fáar afsakanír tíl, ég tönnlast
á þessu vinsæla orði - f/maskortur. í taugaveíkl-
un reyni ég að raða öllum mínum „mikílvægu
verkefnum í forgangsröð" eins og sagt er í
pólítíkínní, en stressið sér fyrír því að mér vex
allt i augum og ég sé enga leíð færa, það er bara
enginn tímí.
Hvers vegna erum við annars alltaf að etja
kappi víð þennan tíma? Klukkurnar verða sífellt
fleiri og nákvæmarí, en jafnhliða eykst tíma-
kapphlaupið og streitan. Tímínn snýr nú samt
alltaf á okkur hvað sem klukkurnar segja. Hann
er svo afstæður, allír kannast víð að heil víka
getur flogíð framhjá og tíu mínútur veríð
ótrúlega Iengi að líða. Við höfum endalausar
áhyggjur af tímanum eða öllu heldur tímaleys-
ínu, hvort víð getum gert þetta eða hítt fyrir
ákveðínn tíma. Um þetta er hugsað svo stíft að
ekkert verður úr verkí.
Fyrir skömmu las ég bókína Mómó eftír
Michael Ende. Saga þessí er ævintýri fVrír börn
á öllum aldri og geríst í ónefndri borg í
nútímanum. Þar greinir frá því hverníg „grá-
mennin" komast til valda í borgínni. Grámennín
reka Tímasparisjóðinn og reikna allan tíma í
sekúndum. Þau hvetja borgarbúa til að spara
tíma og leggja hann inn til ávöxtunar. Fólkínu er
leitt ÍVrir sjónír hvernig það getur sparað tíma
með því að hætta öllu „ónauðsynlegu". FuIItrúí
grámennanna gefur rakara einum í borginní
eftírfarandí ráðleggingar eftír að hafa sýnt fram á
að 1.324.512.000 sekúndur séu nú þegar farnar
í súgínn hjá honum: Að tala minna við viðskípta-
vinina, losa sig við kanarífuglínn, hætta kórsöng,
lestri og að hítta viní sína á kránni. Móður sinní
á hann að koma á ellíheimílí og hætta að
heimsækja fatlaða vínkonu sína. Fólkíð hamast
síðan við að spara tíma, en áttar sig ekkí á, að
þessí tími er að eilífu glataður því grámennín
nærast á stolnum tíma. Því meírí tímí sem
sparast, því hraðar líður hann og tilveran verður
jafnframt sífellt ínnihaldslausari. Enginn má
lengur vera að því að sinna mannlegum sam-
skíptum.
Sagan er ævintýri og framvinda atburða í
samræmi víð það, en á ekkí boðskapurínn eríndí
víð okkur? Það er ekki endílega ástæða til að láta
klukkuna og dagatalið ráða alveg yfir sér. Oflast
höfum víð þann tíma sem víð ætíum okkur að
hafa og getum afkastað ótrúlega míklu ef
orkunni er ekkí allrí eytt í áhyggjur, samvískubít
og alls kyns neikvæðar tilfinníngar. Eða eins og
vinur minn segir stundum þegar hann er að
skipuleggja: „Ef víð höfum ekki tíma tíl þess, þá
búum víð hann bara tíl“. Lífsreynslusaga mín
hérna að framan er einmitt dæmigerð fýrír svona
ónauðsynleg viðbrögð.
— Það var sem míg grunaðí, engín ástæða tíl
að stressa síg út af eínum nöldurpístlí.
Eyþórsdóttir
Viðurkenníng
Annað hvort ár veítír Sf. Sam-
bandsins félagsmálaviðurkenn-
ingu til þeirra sem skarað hafa
fram úr.
Félagsmálaviðurkenninguna
hlaut Valdímar Guðmundsson
sem hefur látið sig íþróttamál
miklu skípta og, eins og þeir í
stjórn Sf. Sambandsíns segja:
kann ekkí að segja nei við
neinu. Á myndinni er Valdimar
t.v. að móttaka viðurkenning-
arbréfið úr hendi Ólafs Straum-
land.
HLVNUR 49