Heimsmynd - 01.06.1991, Qupperneq 25

ÞÓRUNN OG ÞRJÁR PRÍMADONNUR
Þórunn Sigurðardóttir leikstjóri ásamt Maríu Sigurðardóttur
(Appólóníu í Haustbrúði), Sigríði Hagalín (Bernhörðu Alba)
og Ragnhildi Gísladóttur (Kysstu mig Kata).
ábyrgð mín er fólgin í því að nota þessa átta mánuði til að
skipuleggja næsta leikár og hafi ég ekki frjálsar hendur með
starfsfólk er ég bundinn út leikárið 1992 og það getur ekki
staðist. Gísli Alfreðsson er ekki með í að skipuleggja næsta
leikár og framan af vorum við alveg samstiga í þessi máli.
Hann gerði engar athugasemdir í Pjóðleikhúsráði fyrr en
tveimur vikum eftir uppsagnirnar. Þá skrifaði hann þessu fólki
bréf og lýsti því að hann væri andvígur uppsögnunum. Fram-
koma hans hefur komið mér á óvart en ég held að það hafi að-
allega farið fyrir brjóstið á honum hverjum var sagt upp enda
ekkert skrýtið þar sem þetta fólk hefur starfað lengi saman.
Aður en ég kom til starfa var búið að ræða það að segja upp
fólki af sparnaðarástæðum en ákveðið að bíða eftir nýjum
leikhhússtjóra til þess. Starf mitt er fólgið í að endurskoða
starfsemi leikhússins, bæði rekstur og listrænu hliðina.“ Hann
segir að ýmissa breytinga hafi verið þörf og finnst leikhúsið
hafa verið í öldudal undanfarin ár.
Stefán viðurkennir að uppsagnirnar hafi tekið á hann
andlega og líkamlega. „Ég hélt nú að æviráðningar
hefðu fallið niður með austurblokkinni,“ segir Pór-
unn Sigurðardóttir eiginkona hans. „Þeir sem
þekkja Stebba vissu að hann myndi standa við sín
fyrirheit.“ Sem leikstjóri þekkir hún einnig þetta
fólk persónulega en segir um leið að í þessu felist
starf leikhússtjórans. „Hann getur ekki gengið um
og dreift konfektmolum. Við erum fordekruð af
stórum vinahópi og vitum að með því að taka að sér
svona starf saxast óhjákvæmilega á þennan hóp.
Stefáni finnst ekkert spennandi að spóka sig í smók-
ing á frumsýningu. Okkur er það ekkért keppikefli að allir séu
góðir við okkur og bjóði okkur í fín boð. Sú áhætta er til stað-
ar þegar maður hefur metnað í starfi og gerir til sín faglegar
kröfur að maður eignist óvini fyrir lífstíð. Það verður því víst
svo að vera að við fáum yfir okkur skít og óþverra. Það er
meiri vandi að vera sannur en góður, svo ég vitni í Birgi Sig-
urðsson,“ segir hún en bætir við að þau hafi oft legið andvaka
vegna þessa. Stefán brosir út í annað og vísar í ummæli frægr-
ar leikkonu sem á fyrri hluta aldarinnar var boðin leikhús-
stjórastaða í Stokkhólmi. Hún afþakkaði pent og sagðist frek-
ar vilja deyja eðlilegum dauðdaga.
Stefán bætir við að þau séu á sama aldri og flest þetta fólk,
sem sagt var upp störfum. „Ekki búum við við þetta öryggi né
höfum gert. Ég var í sjö ár leikhússtjóri hjá Iðnó en fór síðan
og vann sjálfstætt sem leikstjóri um nokkurra ára skeið. Ég
get ómögulega tekið undir þennan píslarvættistón í sambandi
við uppsagnirnar. Það er talað um þetta fólk eins og það sé
farlama á leið í gröfina. Vandinn er kannski sá að maður er
alinn upp í að láta öllum geðjast að sér en þeir sem eru í
ábyrgðarstöðum læra fljótt að slíkt gengur ekki upp.“
Stefán segir viðbrögð Benedikts Árnasonar leikstjóra
„spaugileg“ þegar hann aftók með öllu að Þjóðleikhússtjórinn
væri viðstaddur frumsýninguna á Söngvaseiði. „En ég sá enga
ástæðu til að ögra honum með því að vera í salnum og hætta
því að eitthvað færi úrskeiðis á sýningunni. Auðvitað skil ég
sársaukann hjá þessu fólki. Þetta er sárt fyrir alla en ég gerði
þetta í þeirri sannfæringu að ég væri að breyta rétt. Þetta er
ekki bara spurning um listrænar áherslur heldur einnig rekstr-
arforsendur. Það er mun hagkvæmara að hafa fjölbreyttari
aldursskiptingu innan leikhússins en verið hefur svo það þurfi
ekki alltaf að ráða fólk utan hússins þegar vantar yngra fólk á
fasta samninga. Það hefur komið mér á óvart hvað viðbrögð
þessa fólks hafa gengið langt. Ég útskýrði fyrir hverjum og
einum forsendur uppsagnanna og ítrekaði vilja minn til að
halda áfram samstarfi við þau á öðrum forsendum. Maður
stendur þetta af sér vitandi að starf manns gerir þessar kröfur
og því fylgja óvinsælar ákvarðanir."
Leikhúsið er líf þeirra. Upphaflega ætlaði hann að verða
leikari og hún leikkona. Þörfin fyrir að stjórna réð ferðinni hjá
honum og þörfin fyrir að skapa hjá henni. Hann nam leikhús-
HEIMSMYND 25