Morgunblaðið - 23.10.2019, Blaðsíða 36

36 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 23. OKTÓBER 2019
✝ Hilda Torfa-dóttir fæddist
26. október 1943 í
Reykjavík. Hún
lést á Akureyri 8.
október 2019.
Foreldrar henn-
ar voru: Torfi
Jónsson, f. 3. okt.
1919, kennari og
lögreglumaður, og
Ragnhildur Magn-
úsdóttir kennari, f.
16. ág. 1920. Systkini Hildu:
Hlín, Gerður og Magnús Ingv-
ar.
Hilda nam við Kvennaskól-
ann í Rvk. og tók stúdentspróf
frá MR, stærðfræðideild, árið
1963. Við HÍ nam hún for-
spjallsvísindi og ensku. Hún
tók kennarapróf frá KÍ árið
1969 og lauk framhaldsdeild
skóla Akureyrar en síðan Síðu-
skóla, þar sem hún kenndi
tölvufræði, en hún hafði aflað
sér meistaramenntunar á því
sviði.
Hilda var læknaritari við
Kleppsspítalann í Rvk. árin
1963-69. Hún var veðurathug-
unarmaður á Hveravöllum á
Kili 1971-72. Hilda var dag-
skrárgerðarmaður hjá Rík-
isútvarpinu 1976-77 og hjá RÚ-
VAK frá upphafi. Hún var virk
í ungtemplarahreyfingunni ár-
in 1963-68 og í ritstjórn Heim-
ilis og skóla frá 1983.
Hilda giftist árið 1970 Hauki
Ágústssyni, presti og kennara,
f. 3. nóv. 1937. Sonur þeirra
hjóna er Ágúst Torfi verk-
fræðingur, f. 31. maí 1974.
Eiginkona hans er Eva Hlín
Dereksdóttir verkfræðingur.
Þau eiga þrjár dætur.
Útför Hildu verður frá Ak-
ureryrarkirkju í dag, 23. októ-
ber 2019, klukkan 13.30.
sama skóla árið
1971. Hún nam við
Statens
Speciallærerskole í
Sarum í Noregi
1972-73 og lauk
þar námi í tal-
kennslu.
Hilda kenndi við
Melaskólann í Rvk.
árin 1969-71, við
Vopnafjarðarskóla
1973-74, var tal-
kennari við Öskjuhlíðarskóla í
Rvk. 1975-77, kennari á
Vopnafirði aftur árin 1977-80.
Síðan kenndi hún við Alþýðu-
skólann á Eiðum og grunnskól-
ann þar 1980-81, og við Lauga-
skóla í S-Þingeyjarsýslu árin
1981-85. Árið 1985 flutti Hilda
til Akureyrar og kenndi þar til
ársins 2004, fyrst við Barna-
Tengdamóðir mín, Hilda
Torfadóttir, kvaddi okkur og
þennan heim hinn 8. október í
faðmi fjölskyldu sinnar. Hildu
hitti ég fyrst fyrir rúmum 20 ár-
um þegar ég og Ágúst Torfi, son-
ur hennar, vorum saman í verk-
fræðinámi. Hún var þá í borginni
og birtist eitt kvöldið með ís
handa okkur námsmönnunum,
okkur veitti ekki af hressingunni
og heimsókninni. Þessi atburður
var reyndar nokkuð lýsandi fyrir
Hildu því hún vildi njóta lysti-
semda lífsins með öðrum; með
vinum sínum, sínum nánustu og
jafnvel með ókunnugum. Á þess-
um tíma var þegar farið að bera
á parkinsonsjúkdómnum sem
hún lifði með í 25 ár. Öll dáðumst
við að æðruleysi hennar og
hvernig hún á hverjum tíma
nýtti þá hæfni sem hún hafði til
hins ýtrasta. Hún var kennari og
á seinni hluta kennsluferilsins
hafði hún sérstakan áhuga á upp-
lýsingatækni og tölvukennslu.
Hún lét sjúkdóminn ekki segja
sér hvað hún gæti og lauk meist-
aranámi í margmiðlun og fór í
langt ferðalag til Perú til að
sækja sér þekkingu og reynslu
sem hún gæti nýtt til að kenna
grunnskólabörnum.
Hún var óhrædd við að feta fá-
troðnar og oft ótroðnar slóðir og
fann leiðir til að komast þangað
sem hugurinn dró hana. Þegar
kennsluferlinum lauk ákvað hún
að bjóða til fjölmennra samkoma
í stofunni heima hjá sér og
Hauki. Til margra ára skipulagði
hún tónlistarviðburð á Akureyr-
arvöku sem hét Söngur og
súkkulaði. Bauð hún þá öllum
sem vildu að hlýða á tónlist og
fengu gestir ávallt heitt súkku-
laði og kleinur. Hún naut aðstoð-
ar vina sinna við undirbúning og
kleinubakstur og átti ég ófáar
stundir með Hildu þar sem ég
steikti kleinur og laufabrauð eða
dundaði við sörugerð á meðan
hún sat við eldhúsborðið og ým-
ist sagði mér til í bakstrinum eða
spjallaði um lífið og tilveruna. Ég
mun sakna þessara stunda og
minnast þeirra við söru- og
kleinubakstur með dætrum mín-
um.
Í upphafi hverra tónleika bauð
hún gesti velkomna og hélt ræð-
ur sem fengu mann til að hugsa.
Ég dáðist að hæfni hennar og
styrk í þessum aðstæðum og
aldrei lét hún þverrandi krafta
hafa áhrif á sig. Hún notaði hvert
tækifæri til að segja sögur,
kynnast fólki og eignast vini.
Hún var einnig afskaplega
lagin við sonardætur sínar og ef
þær voru óhressar þegar þær
komu í heimsókn til ömmu Hildu
þá tók það hana aðeins nokkur
augnablik að kalla fram bros og
hlátur. Hún hafði ekki líkamlegt
þrek til að leika við þær en fann
leiðir til að kenna þeim gegnum
lestur og spil. Hún gat alltaf
dregið fram það besta í þeim
með jákvæðni sinni og hnyttni.
Við erum þakklát fyrir allar góðu
minningarnar um einstaka
mömmu og ömmu. Ömmu Hildu
verður sárt saknað.
Eva Hlín Dereksdóttir.
Kæri bróðir og fjölskylda.
Þá er löngu veikindastríði
Hildu okkar lokið en fyrir 25 ár-
um greindist hún með parkin-
sonssjúkdóminn. Samstaða ykk-
ar og baráttuþrek hennar var
einstakt en síðustu mánuðina
dvaldi hún á sjúkrastofnuninni
Hlíð á Akureyri þar sem hún
fékk bestu umönnun sem völ er
á. Viljum við þakka starfsfólkinu
á Hlíð, sem vinnur erfitt starf af
alúð og nærgætni.
Hilda átti mörg áhugamál:
leikhúsferðir, tónleika og flest-
allt sem í boði var í nágrenninu.
Hún var vinmörg, vinrækin og
mikil fjölskyldukona. Fjölskyld-
ur okkar bjuggu sín á hvoru
landshorninu, ég og Stefán í
Reykjavík en Haukur og Hilda á
Akureyri mestan hluta hjúskap-
ar síns, þó að nokkur fyrstu árin
hafi þau dvalið m.a. í Vopnafirði
og á Laugum í Þingeyjarsýslu. Á
hverju ári var farið í heimsókn
hvert þangað sem þau voru og nú
seinni ár mörgum sinnum á ári.
Eins ef stórviðburðir voru í fjöl-
skyldum okkar, s.s. fermingar,
útskriftir eða aðrar uppákomur.
Þá var alltaf lagt af stað til að
njóta samverunnar. Margs er að
minnast sem of langt mál er að
telja upp hér en leiðir okkar lágu
saman í nærri 50 ár.
Svo liðu árin, heilsunni hrak-
aði og að lokum hafði sjúkdóm-
urinn yfirhöndina. Hilda tók
sjúkdómsgreiningunni með jafn-
aðargeði og þrautseigju og vann
að sínum hugðarefnum eins lengi
og kraftar leyfðu. Fór í nám í
tölvufræðum til kennsluréttinda
og hóf kennslu í þeim greinum en
var fyrir með kennarapróf og tal-
kennslu. Hún tók að sér for-
mennsku í Parkinsonfélagi Ak-
ureyrar og nágrennis og vann að
málefnum félagsins í nokkur ár.
Kæra mágkona og vinkona, nú
ertu farin frá okkur og laus und-
an þunga sjúkdómsins. Við sem
erum hér enn minnumst kraft-
miklu og hæfileikaríku konunnar
sem tók örlögum sínum af reisn
og lítillæti.
Kæri bróðir og mágur. Við
Stefán og fjölskylda okkar vott-
um þér, Ágústi Torfa, Evu Hlín,
Ragnhildi Eddu, Bryndísi Evu
og Hildu Kristínu okkar dýpstu
samúð. Sendum einnig Hlín, Atla
og Magnúsi og fjölskyldu inni-
legar samúðarkveðjur. Þökkum
þeim sem öllu ræður fyrir góðar
minningar um Hildu Torfadóttur
sem munu lifa með okkur sem
henni kynntumst.
Að lokum vil ég láta fylgja
kvæðið Hildu eftir Ingólf Jóns-
son frá Prestbakka, föðurbróður
Hildu.
Sofðu, Hilda, sofðu,
sólskinsbarnið mitt.
Kvöldið er að kveða
kveðjuljóðið sitt.
Nú mun bráðum nóttin
nálgast, yndið mitt.
Nú mun bráðum nóttin,
nálgast, vina mín,
dvelja í dularheimi
draumalöndin þín.
Láttu aftur litlu,
ljúfu augun þín.
Sofðu, reyndu að sofa,
senn er húm um jörð.
Englar haldi ávallt
um þig helgan vörð.
Aldrei verði ævin
yndi mínu hörð.
Katrín H. Ágústsdóttir.
Hilda og Haukur. Haukur og
Hilda. Erfitt að hugsa sér annað
án hins. Svo örlát við mann á
tíma sinn, á heimili sitt, á vináttu
sína og skilning. Hilda er sú
þriðja í hópi kærra vina nyrðra
sem falla frá á þessu sumri. Hún
var engin meðalmanneskja,
hvorki í sjón eða raun. Hávaxin
og svipmikil, skýrmælt og fylgin
sér, ávallt með eitthvað áhuga-
vert til málanna að leggja. Hún
var stórhuga í öllu sem hún tók
sér fyrir hendur. Veislurnar
hennar skemmtilegri, frumlegri
og fjölmennari en hjá öðrum,
heimili hennar rausnarlegra og
rúmbetra. Í vinnu gaf hún af sér
svo um munaði, var áræðin,
frumkvöðull, félagsleg vítamín-
sprauta, alltaf tilbúin að hlusta
og gefa ráð. Það var einmitt í
vinnunni sem við kynntumst. Ár-
in sex í Síðuskóla ávöxtuðu vel
sitt pund í vináttunni við Hildu.
Eftir að ég flutti suður gisti ég
yfirleitt hjá þeim Hauki þegar ég
kom til Akureyrar. Þá var setið
fram eftir kvöldi og talað saman
um allt milli himins og jarðar,
gjarnan skólamál og pólitík, en
líka menningu og listir. Heimili
þeirra svo einstaklega fallegt að
hrein unun var að dveljast þar.
Ég naut líka þeirrar ánægju að
fá að taka á móti þeim hjónum á
heimili mínu syðra. Eftir að ég
stofnaði til nýs sambands fyrir
margt löngu var maðurinn minn
samstundis orðinn vinur þeirra
hjóna og naut þess ekki síður en
ég að hitta þau.
Á erfiðum tíma fyrir tuttugu
árum var gott að leita til Hauks
og Hildu um ráð, og sátum við þá
fjögur að skrafi fram á nætur á
Gilsbakka. Það var ómetanlegt
að fá að dveljast hjá þeim einmitt
þá daga, þegar mest á reyndi.
Hugur minn er fullur þakk-
lætis fyrir þrjátíu ára vináttu
sem ætíð var söm. Minningarnar
eru margar. Fimmtugsafmælið
hennar á grískum nótum árið
1994 var hreint magnað, sam-
vera með starfsfólki Síðuskóla
þar sem hún var gjarnan pott-
urinn og pannan, minnisstæð er
óvissuferðin sem endaði á Melum
við söng og hlátur þótt blési
köldu á norðan. Hún dreif sig í
að breyta um mataræði löngu áð-
ur en slíkt varð vinsælt og hreif
mann með sér, hljóp upp fjöll og
út um grundir og varpaði af sér
kílóunum í leiðinni. Aldrei nein
hálfvelgja hjá Hildu. Gistinæt-
urnar á Gilsbakka og Galtalæk,
morgunbrauðið, kartöflusúpan,
matarboð með skemmtilegu
fólki, ráðleggingarnar, pæling-
arnar, fjörið, forvitnin og áhug-
inn á högum manns, tryggðin,
tónlistin .
Haukur var sjaldnast fjarri
góðu gamni, enda sjálft kryddið
á samverustundirnar, ekki síst
eftir að þau voru flutt á Galtalæk
og hann kominn á eftirlaunin.
Gagnkvæm virðingin og ástin á
milli þeirra hjónanna var mann-
bætandi og situr djúpt í vitund
manns. Eftir því sem sjúkdómur
Hildu herti tökin virtist þeim
vaxa ásmegin og maður dáðist að
ótrúlegu jafnaðargeði þeirra og
lífsgleði þrátt fyrir þunga raun.
Við Bragi sendum Hauki ein-
lægar samúðarkveðjur á sárri
skilnaðarstundu, svo og Ágústi
Torfa og hans fjölskyldu sem var
hennar stolt og gleði. Minningin
um Hildu mun lifa með þeim sem
henni kynntust. Megi hún fljúga
frjáls á vit nýrra ævintýra. Far
vel elskulegust.
Kristín Magnúsdóttir.
Nú hefur hún Hilda vinkona
okkar kvatt.
Þegar síðustu haustlaufin
svifu af trjánum sveif hún á
braut með þeim hægt og hljótt.
Kynni okkar Hildu hófust á
Laugum þegar Haukur var þar
skólastjóri. Ég sé hana enn fyrir
mér í kakípilsinu og fallega
dökka hárið flaksaðist til því í
minningunni hljóp hún alltaf við
fót, glöð og brosandi. Hilda var
hispurslaus, hreinskilin og
skemmtileg kona. Þegar á leið
tókust einnig góð kynni milli fjöl-
skyldna okkar sem aldrei hefur
borið skugga á.
Það var gaman að koma á
Gilsbakkaveginn meðan þau
bjuggu þar en ófáum stundum
eyddi hún við að skrifa á tölvu
fyrir mig verkefni þegar ég var í
námi í Kennaraháskólanum. Hún
var svo fljót að skrifa að ég gat
nánast lesið texta beint af blaði
fyrir hana. En hratt líður stund
og mikið annríki var hjá þeim
hjónum báðum en yfirleitt voru
þau nefnd saman, Hilda og
Haukur eða Haukur og Hilda.
Þau keyptu og endurbyggðu
Galtalæk og komu sér vel fyrir
en þá var farið að örla á sjúk-
dómi Hildu sem hún háði glímu
við það sem hún átti ólifað.
Á Galtalæk höfum við átt
margar ánægjustundir. Má þar
nefna söngstundirnar sem þau
hjón stóðu fyrir svo sem: Gölt-
urinn bröltir og fleiri skemmti-
legar uppákomur. Ævinlega var
boðið upp á súkkulaði og kleinur
í lokin. Lengi vel var sú hefð á að
þau hjón komu í Álftanes þegar
líða tók að aðventu. Þá var sóttur
einir í hraunið og búnir til aðven-
tukransar. Einnig minnumst við
góðra stunda við spjall, spil og
skrafl, sem var tekið mjög alvar-
lega en ávallt glatt á hjalla. Fyrir
margt löngu vorum við samtíma
þeim í London og nutum þess
með Róbert og Viðari, fórum í
leikhús, söfn og kráarölt að
breskum sið. Og alltaf gaman.
Síðustu sumur náðum við
mæðgur að fara nokkrar dags-
ferðir með Hildu, svo sem norður
á Sléttu þar sem við nutum sólar
og blíðu við Heimskautagerðið
og heimsóttum Gunnu Sig. í
Harðbak. Síðar fórum við út á
Hauganes þar sem við fengum
okkur hressingu. Í bakaleiðinni
ókum við í gegnum innbæinn á
Akureyri en þar var Hilda vel
kunnug eftir þáttagerð sína og
sagði okkur margt skemmtilegt
frá þeim slóðum. Einn fallegan
sumardag áttum við einnig á
Grenivík og fórum fyrir Höfðann
á heimleiðinni, hálf smeykar.
Þessar sumarferðir okkar eru
perlur í sjóði minninganna.
Fyrir tæpum tveimur árum
þurfti Völundur að dvelja á FSA
vegna veikinda, var þá auðsótt
og ómetanlegt að eiga innhlaup á
Galtalæk þar sem ég hélt til í
margar vikur og þó svo að Hilda
dveldi þá um tíma á Kristnesi
áttum við góðar stundir saman.
En nú var róðurinn farinn að
þyngjast og séð að hún gæti ekki
öllu lengur dvalið heima og flutti
á Hlíð í byrjun sumars þar sem
hún naut góðrar umönnunar allt
til loka.
Þegar litið er um öxl er þakk-
læti efst í huga okkar hjóna og
fjölskyldunnar í garð þeirra
Hildu og Hauks fyrir hjálpsemi
og vináttu alla tíð. Áfram verður
komið við á Galtalæk í kaffi og
skemmtilegt spjall og þó svo að
Hilda sé ekki til staðar lengur er
nærvera hennar fyrirfinnanleg.
Kæri Haukur, Ágúst Torfi og
fjölskylda, innilegar samúðar-
kveðjur frá fjölskyldunni í Álfta-
nesi.
Halla Lovísa Loftsdóttir.
Kæra vinkona, nú ertu komin í
heiðardalinn fagra og þínu langa
veikindastríði lokið. Með nokkr-
um orðum vil ég þakka þér fyrir
langa og trygga vináttu.
Við kynntumst á Vopnafjarð-
arárunum þar sem við störfuðum
um hríð. Þau tengsl urðu löng og
innihaldsrík og margs er að
minnast. Trygglyndi þitt var ein-
stakt. Þú varst vinamörg og
gættir þess að halda tryggð við
alla þína vini. Mikill dugnaður,
jákvæðni og kraftur fylgdu þér.
Sá dugur og heilsteyptur hugs-
unarháttur varð þitt haldreipi er
parkinsonsjúkdómurinn fór að
gera vart við sig. Þá dáðist ég að
því hvað þú stráðir miklum gæð-
um og góðvild í vinasamböndin
þín, hvernig sem ástatt var. Þá
var ekki að heyra uppgjafartón.
Þú varst góður fagmaður í
þínu starfi og lést þig varða vel-
ferð nemenda þinna, leitaðir
leiða til að mæta hverjum og ein-
um þar sem hann var staddur.
Sérkennslumálin voru okkur
báðum hugleikin og áttum við
ósjaldan umræður um leiðir og
stefnur þar að lútandi. Lifandi
áhugaverðar þjóðmálaumræður
áttum við á samverustundum lið-
ins tíma. Hlýja og notalegheit
einkenndi viðmót á ykkar fallega
heimili, þær stundir verða okkur
ógleymanlegar. Mikil var gleði
þín, Hilda mín, þegar elskulegu
barnabörnin komu í heiminn og
gerðu lífið litríkara. Þar sáðir þú
fræjum sem sonardæturnar búa
að.
Farðu í friði, mín kæra. Við
hjónin og dætur okkar sendum
Hauki, Ágústi Torfa, Evu Hlín
og börnum þeirra innilegar sam-
úðarkveðjur. Minningin um ein-
stakan persónuleika og góðan
vin lifir.
Sólveig Helga Jónasdóttir.
Hilda var glæsileg kona, fríð,
með hrokkið hár, brosmild, at-
hafnasöm og kjarkmikil. Stund-
um mátti heyra pilsaþyt þegar
hún var á ferðinni, staldraði við
og spurði gjarnan: „Hvernig hef-
urðu það, gæskan?“, en leiðir
okkar lágu saman þegar hún
flutti að Laugaskóla í Þingeyj-
arsýslu þar sem Haukur Ágústs-
son, eiginmaður hennar, hafði
tekið við starfi skólameistara.
Hilda var kennaramenntuð og
lærði síðar talmeinafræði. Þegar
norður var komið starfaði Hilda
um hríð sem talmeinafræðingur
á Norðurlandi eystra. Síðar réðst
hún til Síðuskóla og kenndi þar
uns hún fór á eftirlaun.
Hilda var félagslynd með af-
brigðum, átti auðvelt með að um-
gangast fólk og tók þátt í margs-
konar faglegu starfi, yfirleitt
ólaunuðu. Samhliða kennslu
hafði Hilda forystu um að koma á
framfæri Ítalíuskrift á Íslandi í
samvinnu við Gunnlaug Briem,
einnig var hún um árabil virk í
verkefninu Kidlink sem hafði að
markmiði að auðvelda börnum
samskipti á milli landa.
Hildu dugði þó ekki að sýsla
við fagleg aukaverkefni samhliða
kennslu. Þegar RÚVAK hóf
starfsemi sína snemma á 9. ára-
tugnum hafði Hilda umsjón með
útvarpsþáttum sem urðu allvin-
sælir, svo sem þátturinn Á
sveitalínunni (1983), Laugar-
dagskvöld á Gili (1984), Dagskrá
í tilefni 125 ára afmælis Akureyr-
arbæjar (1986) og Í dagsins önn:
Heima og heiman (1987). Saman
sáu Haukur og Hilda um nokkra
útvarpsþætti fyrir börn og full-
orðna.
Hlaupatímabil Hildu var á 10.
áratugnum en þá var hún um
fimmtugt. Henni brá oft fyrir á
götum Akureyrar – á hlaupum.
Ekki var laust við öfund undirrit-
aðrar af þessari skapfestu Hildu
en hjá Frjálsíþróttasambandi Ís-
lands á hún skráð fimm 10 km
hlaup á árunum 1994-1997.
Hilda og Haukur fluttu til Ak-
ureyrar. Eftir nokkur ár á Gils-
bakkavegi keyptu þau Galtalæk,
stórt hús syðst í bænum. Þar er
rými sem í senn er eldhús og stór
stofa, sem mætti allt eins kalla
sal. Í miðju rýminu er flygill. Við
þessar aðstæður opnuðu þau
hjón heimili sitt fyrir tónleika-
hald í allmörg ár við góðar und-
irtektir. Enginn var aðgangseyr-
irinn en samskot vel þegin.
Innkoman var oftar en ekki færð
Parkinsonfélaginu á Akureyri og
nágrenni (PAN) að gjöf.
Þegar Hilda fékk parkinson-
sjúkdóminn hófst hjá henni og
þeim hjónum báðum nýr og
krefjandi kafli. Hún var áfram
sama félagsveran þótt gangur
hægðist og drægi úr pilsaþyt.
Hilda var virk í félagsstarfi PAN
og formaður félagsins um skeið.
Þegar rifa þurfti seglin komu
margir vinir og félagar Hildu í
heimsókn til að spila og spjalla.
Hún var kappsöm sem fyrr og
gaf hvergi eftir í spilamennsk-
unni. Æðrulaus hélt Hilda reisn
sinni og kvartaði aldrei.
Ekki verður skilið við þessa
kveðju án þess að nefna um-
hyggju fjölskyldu Hildu. Haukur
Hilda Torfadóttir
Frímann & hálfdán
Útfararþjónusta
Frímann
897 2468
Hálfdán
898 5765
Ólöf
898 3075
Sími: 565 9775
www.uth.is
uth@uth.is
Cadillac 2017
Sálm. 86.7
biblian.is
Þegar ég er í
nauðum staddur
ákalla ég þig
því að þú
bænheyrir mig.