Morgunblaðið - 07.11.2019, Blaðsíða 49

MINNINGAR 49
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 7. NÓVEMBER 2019
✝ Sólveig Krist-insdóttir fædd-
ist í Hveragerði
21. nóvember
1945. Hún lést á
Heilbrigðisstofnun
Suðurnesja 21.
október 2019.
Hún var dóttir
hjónanna Eyjólfs
Kristins Eyjólfs-
sonar, f. 28.7.
1883, d. 27.7. 1970,
og Þóru Lilju Jónsdóttur, f.
8.4. 1905, d. 26.12. 1970.
Systkini Sólveigar eru: 1)
Guðrún Kristinsdóttir, f. 17.5.
1932, maki Hilmar Pétursson,
f. 12.9. 1931, þau eiga þrjá
syni. 2) Sigurjón Kristinsson, f.
19.6. 1944, d. 26.10. 2018, eft-
irlifandi maki Kristín Ög-
mundsdóttir, f. 6.3. 1945, þau
eiga einn son. 3) Valdís Petr-
Sólveig eða Veiga eins og
hún var kölluð flutti í Garðinn
ásamt fjölskyldu sinni árið
1946 þegar hún var eins árs
gömul og bjuggu þau í Lóns-
húsum. Þar bjó hún fram á
unglingsaldur en flutti þá til
Keflavíkur og bjó hjá systur
sinni og mági. Fljótlega kynnt-
ist hún Steinari, æskuástinni
og lífsförunaut, og hófu þau
sambúð. Bjuggu þau í Keflavík
alla sína tíð og núna síðast á
Kirkjuvegi 1.
Eftir að grunnskóla lauk fór
Sólveig út á vinnumarkaðinn.
Hún stundaði ýmis störf um
ævina. Hún vann sem fisk-
verkakona, við umönnunar-
störf en að mestu vann hún við
verslunarstörf. Hún hóf ung
að starfa hjá Kaupfélagi
Suðurnesja, seinna Sam-
kaupum. Þar vann hún lengi
og kynntist mörgum af sínum
bestu vinum. Sólveig vann
einnig heima og var heima-
vinnandi húsmóðir.
Útför Sólveigar hefur farið
fram í kyrrþey að ósk hinnar
látnu
ína Halldórsdóttir
(sammæðra), f.
25.1. 1922, d. 26.8.
1935.
Sólveig giftist
26. desember 1965
Steinari Bjarna-
syni, f. 12.10. 1945.
Börn þeirra eru: 1)
Brynjar Guðmund-
ur Steinarsson, f.
4.11. 1965, maki
Kolbrún Guðjóns-
dóttir, f. 16.11. 1970. Börn
þeirra eru: Jón Steinar Brynj-
arsson, f. 17.10. 1994, Ástrós
Brynjarsdóttir, f. 10.1. 1999,
og Eyþór Ingi Brynjarsson, f.
4.6. 2005. 2) Lilja Kristrún
Steinarsdóttir, f. 31.1. 1971.
Börn hennar eru: Birkir Orri
Viðarsson, f. 21.11. 2000, og
Fjóla Margrét Viðarsdóttir, f.
16.1. 2007.
Elsku mamma mín, dýrmæt-
asta konan í mínu lífi er fallin frá
og það er svo ótrúlega sárt! Ég
hef misst svo mikið og finnst ég
svo tóm að innan.
Ég vona svo innilega að þér
líði vel þar sem þú ert og þú
finnir ekki til. Hafir fengið bót
meina þinna því að horfa á þig
svona veika er það erfiðasta sem
ég hef gert.
Börnin mín hafa misst svo
mikið, ömmu sem vildi allt fyrir
þau gera. Ömmu sem var um-
hugað um að þeim liði vel og að
þau væru hamingjusöm. Hún
var stoltasta amma í heimi og
barnabörnin voru þau allra flott-
ustu í hennar augum. Bara
svona eins og alvöru ömmur
hugsa um ungana sína. Undan-
farið höfum við setið og skoðað
myndir og rifjað upp margar
stundir. Eitt er víst, elsku
mamma mín, að þau elskuðu þig
mikið og minningin um góða
ömmu mun lifa í hjörtum þeirra.
Hvað segir þú, Lilja mín?
Svona byrjuðu ansi mörg símtöl
okkar mæðgna en ég og mamma
töluðum saman í síma oft á dag
alla daga ársins og viðbrigðin
mikil að núna sé það á enda. Ég
vildi að við hefðum nýtt tímann
okkar betur.
Ég vildi óska þess að ég hefði
spurt þig að fleiri hlutum og að
við hefðum gert meira saman.
Ég vildi óska þess að þú værir
hér enn en sama hversu mikið
ég óska þess þá er það ekki að
fara að rætast.
Þú munt ávallt fylgja mér og
búa innra með mér því þú ert sú
sem hefur kennt mér mest. Þú
ert líka sú sem hefur staðið þétt-
ast við bakið á mér, alltaf!
Þegar ég stóð á krossgötum í
lífinu þá kallaðir þú mig til þín
og sagðir mér ákveðna hluti sem
ég ætti að gera. Þú sagðir mér
þetta aftur eitt kvöldið á sjúkra-
húsinu. Þú vildir að ég lofaði að
fara eftir þessu. Lifa lífinu,
fylgja hjartanu og gera allt sem
mig langaði til. Vera Lilja, vera
ég sjálf og blómstra eins og lilj-
ur gera. Ég lofa, mamma, að
fara eftir því, ég lofa!
Ég leit eina lilju í holti,
Hún lifði hjá steinum á mel.
Svo blíð og björt og svo auðmjúk.
En blettinn sinn prýddi hún vel.
Ég veit það er úti um engi
mörg önnur sem glitrar og skín.
Ég þræti ekki um litinn né ljóma.
En liljan í holti er mín.
Þessi lilja er mín lifandi trú.
Þessi lilja er mín lifandi trú.
Hún er ljós mitt og von mín og yndi.
Þessi Lilja er mín lifandi trú.
(Þorsteinn Gíslason)
Hvíldu í friði, elsku mamma
mín, ég elska þig og þú munt
halda áfram að lifa í hjarta mínu.
Þín
Lilja.
Elsku amma mín, nú ertu far-
in frá okkur. Við tvö eigum
endalaust af minningum saman.
Ég fæddist á afmælisdaginn
þinn 21. nóvember og þú fékkst
mig í afmælisgjöf.
Það er ansi stór gjöf amma
mín! Samband okkar var ein-
stakt og þú varst eins og
mamma mín númer tvö.
Ég hef misst mikið og finnst
svo óendalega tómlegt án þín.
Við töluðum saman nánast á
hverjum degi um allt og ekkert.
Þú elskaðir að tala. Þú passaðir
alltaf mjög vel upp á mig og vild-
ir alltaf vita hvar ég var. Mér
þótti það alltaf bara svo krútt-
legt. Sama hvert ég fór og
hversu stutt það var þá hringdir
þú og baðst mig að fara varlega
og láta þig vita þegar ég væri
kominn. Stundum gleymdi ég
því og þá varstu svo hrædd um
mig.
Elsku amma mín, þú varst
alltaf svo stolt af öllu sem ég tók
mér fyrir hendur, alveg sama
hvort það var námið, golfið eða
eitthvað annað. Þú varst minn
mesti stuðningsmaður elsku
amma mín.
Þú vildir alltaf vera fín og
elskaðir föt og þú áttir nóg af
þeim og varst alltaf í einhverju
nýju. Þú vildir líka alltaf að ég
væri fínn og lést mig alveg vita
ef þér fannst ég ekki nógu flott-
ur og ég komst ekki hjá því að
laga það.
Ég sakna þín svo ofboðslega
mikið, elsku amma mín, og
finnst svo rosalega erfitt að hafa
misst þig frá mér. Ég á engan
annan eins og þig og það kemur
enginn í staðinn. Ég vona samt
svo innilega að þér líði miklu
betur núna en síðustu mánuði
því það var svo erfitt að horfa á
þig svona veika og geta ekkert
gert.
Takk fyrir allt elsku amma
mín. Ég elska þig. Ég mun
passa Fjólu og mömmu fyrir
þig!
Þinn
Birkir Orri.
Elsku amma mín. Núna ertu
farin frá okkur. Þú varst besta
amma í heiminum. Svo góð, in-
dæl og róleg við mig. Þú vildir
alltaf allt fyrir mig gera og að ég
passaði mig vel. Þú varst alltaf
svo glöð og stolt af mér. Þú
gerðir svo góðan mat og þær
allra bestu sykruðu kartöflur
sem ég hef smakkað. Þú veist ég
elskaði þær!
Þú sagðir alltaf: „Fjóla, ætlar
þú bara að borða allar kartöfl-
urnar?“
Hver á núna að gera þær?
Það var enginn eins góður að
gera þær og þú.
Ég sakna þín mikið og við öll.
Ég mun hugsa oft til þín og veit
þú ert hjá mér og passar upp á
mig, Bippa og mömmu.
Elsku besta amma,
nú hvílir þú.
Að sjá þig fella úr landi,
er nú rosa sárt.
(Úlfar Viktor Björnsson)
Þín
Fjóla Margrét.
Sólveig
Kristinsdóttir
ar, var 59 ára þegar hann varð
bráðkvaddur fyrir tveimur ár-
um.
Við huggum okkur við að nú
eru þau loks saman í Sumar-
landinu.
Það var mikið áfall þegar
Hjödda greindist með alzheim-
ers-sjúkdóminn árið 2012.
Maggi hugsaði mjög vel um
hana heima en þegar sjúkdóm-
urinn versnaði fékk hún inni á
Hjúkrunarheimilinu Víðihlíð í
maí 2017.
Áður var hún í dagvistun í
Drafnarhúsi í Hafnarfirði í
nokkurn tíma.
Á báðum þessum stöðum var
vel hugsað um hana og þar leið
henni vel.
Það hefur alltaf verið mikill
samgangur milli okkar og
Hjöddu og Magga sem síðan
efldist verulega eftir að þau
fluttu frá Reykjavík til Grinda-
víkur árið 1990.
Okkur fannst svo gott þegar
þau fluttu því þá gátum við
fylgst mikið betur með þeim og
börnunum þeirra sem voru að
vaxa úr grasi á þessum tíma.
Okkur finnst við því eiga mikið
í þeim öllum.
Það eru ófáar samverustund-
irnar bæði hér heima og er-
lendis sem við getum yljað okk-
ur við enda bar aldrei skugga á
þær stundir.
Hjödda var alveg einstök
manneskja, hlý, traust, bros-
mild og mikill vinur vina sinna.
Hún var mjög fær kjólameist-
ari eins og allir kjólarnir henn-
ar og allt annað sem hún hann-
aði og saumaði ber vitni um.
Einnig var hún mjög vel liðin
sem kennari, börnin kunnu vel
að meta rólyndi hennar og yf-
irvegun í öllum samskiptum.
Það kom svo vel fram í veik-
indum hennar hvað hún átti
marga góða og trausta vini,
þeim verður seint fullþökkuð
umhyggjan og kærleikurinn í
hennar garð.
Já, það er margs að minnast
og sem betur fer eigum við
bara góðar minningar.
Elsku Hjödda, missir okkar
fjölskyldunnar er mikill og þín
verður sárt saknað.
Hversvegna er leiknum lokið?
Ég leita en finn ekki svar.
Ég finn hjá mér þörf til að þakka
þetta sem eitt sinn var.
(Starri í Garði)
Elsku Erna Rún, Óðinn,
Berglind Anna, Þráinn, Hjalti
og litlu barnabörnin.
Okkar innilegustu samúðar-
kveðjur og við munum gera
okkar besta til að halda utan
um ykkur um ókomna tíð.
Stefanía Björg og
Ólafur Þór.
Brosið fallega er sú mynd
sem fyrst kemur upp í hugann,
þetta dásamlega fallega bjarta
bros fylgdi Hjöddu okkar til
síðustu stundar. Enginn gat
tekið það frá henni, ekki einu
sinni sá óvægi sjúkdómur sem
kippti henni burt frá lífinu allt
of snemma.
Leiðir okkar þriggja lágu
saman í grunnskólanum í
Keflavík, í SJ-bekknum eins og
við köllum hann enn. Þar byrj-
aði ævilangur vinskapur, og
auðvitað allskonar prakkara-
skapur , kíkja á stráka, labba
Hafnargötuna, Bee Gees og allt
sem fylgir því að vera glatt
barn og unglingur.
Það var mikið hlaupið á milli
heimila, þá var enginn farsími
eða tölva fyrir trúnaðarsamtöl-
in og ekki mátti hringja á milli
nema með formlegu leyfi for-
eldra, svo ferðirnar á milli húsa
urðu ansi margar. Í dag bros-
um við út í annað og yljum okk-
ur við þessar dýrmætu minn-
ingar.
Svo komu fullorðinsárin,
makar og börn bættust í hóp-
inn. Vináttuböndin héldu og
voru sterk þó stundum liði
langt á milli samverustunda,
tíminn skipti þar engu máli,
alltaf eins og við hefðum hist í
gær.
Við eigum margar skemmti-
legar minningar frá samveru-
stundum okkar, litlar stelpur í
Keflavík og seinna fullorðnar
mæður og ömmur.
Síðustu heimsóknir okkar til
Hjöddu voru í Víðihlíð í Grinda-
vík, við viljum trúa því að hún
hafi bæði vitað af okkur og
skemmt sér yfir blaðrinu í okk-
ur þó hún hafi ekki getað tekið
þátt í samræðunum. Brosið
hennar fallega fékk okkur til að
trúa því.
Að leiðarlokum er komið hjá
þeim hjónum, elsku Maggi tek-
ur á móti Hjöddu sinni opnum
örmum og leiðir hana þeirra
hinstu ferð.
Elsku Erna Rún, Berglind
Anna, Hjalti, tengdabörn,
barnabörn, systkini og aðrir
ástvinir, við vottum ykkur okk-
ar dýpstu samúð.
Nú er það ykkar og okkar
hlutverk að halda minningu
þeirra beggja á lofti, sjá til
þess að litlu barnabörnin og af-
komendur þeirra fái fullt af
sögum, sjái myndir og fái að
vita hve dásamlegar manneskj-
ur þau voru bæði tvö.
Megi minning þeirra beggja
lifa í hjörtum okkar allra.
Sofðu rótt elsku vinkona.
Sárt er vinar að sakna.
Sorgin er djúp og hljóð.
Minningar mætar vakna.
Margar úr gleymsku rakna.
Svo var þín samfylgd góð.
Daprast hugur og hjarta.
Húmskuggi féll á brá.
Lifir þó ljósið bjarta,
Lýsir upp myrkrið svarta.
Vinur þó félli frá.
Góð minning að geyma
Gefur syrgjendum fró.
Til þín munu þakkir streyma.
Þér munum við ei gleyma.
Sofðu sæl í ró.
(Höf.ók)
Þóra og Lísbeth.
Kveðjum hina fögru dúfu með trega í
hjarta
sem flogin er til fyrirheitna landsins
hins bjarta.
Tvær sálir hafa loks náð endum
saman
sameinuð á ný, drengurinn og
daman.
Kveðjum hina hvítu lilju með söknuði
hún fölnaði hægt en blómstrar nú
hjá Guði.
Á drottinsdegi skein sólin sem hæst
spratt þá blómið upp er hafði sofið
vært.
Kveðjum hina kæru konu með
þakklæti
minnumst hennar með hlýjum hug
og kæti.
Höldum í allt hið góða sem þú okkur
gafst
svo sjáumst við síðar, handan hafs.
Þuríður Ósk
Sigurbjörnsdóttir (Þurý).
„Það er með sorg í hjarta en
líka með þakklæti sem við
minnumst í dag Hjörtfríðar og
hennar ljúfa og hlýja viðmóts.
Hjörtfríður var ekkja eftir
Magnús Andra Hjaltasonar,
frænda okkar. Blessuð sé minn-
ing þeirra hjóna.
Þar sem djúpan dalinn taka
dimmblá fjöll í arma sterka
og í brekkum birkilundir
blöðin rétta móti varma,
þar sem tærar, litlar lindir
ljósan þráð úr gulli spinna,
meðan eygló yfir brennur,
en um nótt úr skíru silfri –
langar mig að minnast þín.
Þar sem blóm í laufalautum
ljúfu máli saman tala,
sem að ást og angur skilja, –
blágresi og burknar grannir,
brönugrös og músareyra,
ljósberi og lækjarstjarna,
litlar fjólur, æruprísar,
gullmura og gleym-mér-eigi, –
vildi ég mega minnast þín.
Allar stundir ævi minnar
ertu nálæg, hjartans lilja.
Þó er næst að næðisstundu
návist þín og angurblíða,
ástarljós og endurminning.
Allar stundir ævi minnar,
yndistíð og harmadaga,
unaðssumur, sorgarvetur –
sakna ég og minnist þín.
Sigrún, Guðrún,
Bryndís og Sigurður.
Hjörtfríður Jónsdóttir, fyrr-
verandi samstarfskona okkar í
skólanum, er fallin frá eftir erf-
ið veikindi. Hún kom fyrst til
starfa hjá okkur fyrir um 20 ár-
um til að kenna textílmennt
enda hugmyndarík og snjöll á
því sviði. Hjörtfríður fann sig
vel í kennslunni og náði sér
fljótlega í kennsluréttindi en
hún var kjólameistari að
mennt. Færði hún sig svo yfir í
bekkjarkennslu ásamt því að
kenna textíl. Nemendur nutu
hins hlýja viðmóts sem jafnan
einkenndi Hjörtfríði, samvisku-
semi hennar og sköpunargáfu.
Fyrir okkur samstarfsfólkið var
hún brosmild, þægileg í sam-
starfi og mikill húmoristi. Því
miður þurfti Hjörtfríður að
hverfa frá störfum þar sem erf-
iður sjúkdómur skerti starfs-
getu hennar. Við eigum um
hana góðar minningar og þökk-
um henni óeigingjarnt starf
fyrir skólann.
Við vottum fjölskyldu hennar
innilega samúð.
Fyrir hönd samstarfsfólks í
Grunnskóla Grindavíkur,
Valdís Inga Kristinsdóttir.
Í dag kveðjum við kæra vin-
konu, hana Hjöddu okkar.
Hjödda var hvers manns
hugljúfi og alltaf með bros á
vör. Hún var einstaklega list-
ræn og allt lék í höndunum á
henni.
Vinskapur okkar hefur varað
í yfir 35 ár, eða síðan Maggi
æskuvinur okkar nældi í þessa
fögru konu.
Margt höfum við hópurinn
brallað saman í gegnum tíðina.
Fórum í margar skemmtilegar
utanlandsferðir, sumarbústaða-
ferðir og vorum með matar-
klúbb.
Eigum fjársjóð af yndisleg-
um minningum.
Minnumst líka góðra ferða-
laga innanlands þegar börnin
voru lítil; útilegur voru reyndar
ekki tebolli Hjöddu en hún lét
sig hafa það endrum og sinn-
um.
Okkar kæra vinkona hefur
barist við erfiðan sjúkdóm í
mörg ár og hefur hún horfið frá
okkur smátt og smátt, sem hef-
ur verið sárt að horfa uppá.
Áföllin hafa dunið á fjöl-
skyldunni, það eru einungis tvö
ár síðan Hjödda og börnin
kvöddu eiginmann og pabba.
Klettinn sinn. Hann féll mjög
skyndilega frá og það var mikið
reiðarslag.
Undanfarin ár hafa verið erf-
ið hjá fjölskyldu Hjöddu og
Magga, en þau hafa staðið sig
einstaklega vel og verið
mömmu sinni allt.
Elsku Hjödda, við þökkum
þér vinskapinn sem aldrei bar
skugga á. Góða ferð í sumar-
landið, við vitum að Maggi tek-
ur vel á móti þér.
Við biðjum allt það góða að
styrkja Ernu Rún, Berglindi
Önnu, Hjalta og fjölskyldur,
ásamt öllum ástvinum.
Margt ég vildi þakka þér
og þess er gott að minnast
að þú ert einn af þeim sem mér
þótti gott að kynnast.
(Guðrún Jóhannsdóttir)
Gerður, Jón Emil, Dóra
Birna, Hermann.
Nú kveðjum við
Önnu frænku með
miklum trega. Nú
ertu komin í faðm Bjarna þíns
sem þú hefur saknað mikið.
Eins ertu búin að hitta pabba og
Önnu Kristínu okkar.
Við vorum svo heppin að fá að
alast upp með þig okkur við hlið,
þú varst alltaf til staðar fyrir
okkur enda varstu alltaf kölluð
mamma tvö þar sem foreldrar
okkar voru mikið á ferðalögum
þegar við vorum yngri. Við
systkinin eigum ótal margar
góðar minningar frá sumarbú-
staðnum og ferðalögum með þér
Anna
Kristjánsdóttir
✝ Anna Krist-jánsdóttir var
fædd á Akureyri
16. október 1932.
Hún lést 28. sept-
ember 2019 á
hjúkrunarheim-
ilinu Hrafnistu í
Hafnarfirði.
og Bjarna. Þegar
við komum til þín
varstu alltaf svo
glöð og ánægð að
sjá okkur, við
þurftum aldrei að
gera boð á undan
okkur, þú sýndir
okkur mikinn kær-
leik. Það voru aldr-
ei nein boð í okkar
fjölskyldum nema
að Anna frænka
væri til staðar, annað kom ekki
til greina. Þú fylgdist með börn-
unum okkar og varst þeim alltaf
svo góð. Eins voru Sirrý,
Gummi og Kiddi miklir vinir
þínir. Við munum öll geyma all-
ar þær góðu og fallegu minn-
ingar um þig, elsku Anna
frænka.
Hvíldu í friði, við elskum þig
öll.
Drífa, Kristinn, Mjöll,
Guðmundur, Kristján, Sirrý
og börn.