Morgunblaðið - 18.11.2019, Side 17

MINNINGAR 17
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 18. NÓVEMBER 2019
✝ Gréta Jóns-dóttir fæddist í
Reykjavík 19. mars
1936. Hún lést á
Hjúkrunarheim-
ilinu Sóltúni hinn 3.
nóvember 2019.
Foreldrar henn-
ar voru hjónin Jón
Bjarnason bryti, f.
12. apríl 1905 á
Borg í Skötufirði,
d. 6. ágúst 1982, og
Þuríður E. Baldvinsdóttir hús-
freyja, f. 15. mars 1912 á Ísa-
firði, d. 20. janúar 2000.
Systkini Grétu eru Unnur
Ingibjörg, f. 29. apríl 1942, Ás-
laug Emilía, f. 2. júní 1945,
Hulda, f. 22. maí 1949, og Bald-
vin, f. 22. janúar 1951, d. 16.
ágúst 2001.
Gréta giftist hinn 26. júní
1955 Baldri Erling Sigurðssyni
stýrimanni frá Ísafirði, f. 23.
mars 1931, d. 19. október 1964.
Börn þeirra eru: 1) Jón, f. 24.
eiginmaður hennar er Jóhann S.
Erlendsson, synir þeirra eru a)
Arnar Páll, f. 1996, og b) Jóhann
Baldur, f. 2002.
Seinni eiginmaður Grétu var
Vöggur Jónsson stýrimaður og
síðar skrifstofumaður, f. 29.
apríl 1932 á Eskifirði, d. 11. nóv-
ember 2016. Sonur þeirra er
Ingi Þór, f. 28. desember 1976.
Gréta ólst upp í vesturbæ
Reykjavíkur, stundaði nám í
Miðbæjarskólanum og síðar í
Gagnfræðaskóla verknáms. Að
námi loknu vann Gréta skrif-
stofustörf þar til hún gifti sig og
eignaðist börn en þá varð hún
heimavinnandi. Gréta varð ung
ekkja og fór þá að vinna á skrif-
stofu Landssmiðjunnar í
Reykjavík og síðan í veðdeild
Landsbanka Íslands eða þar til
hún giftist Vögg hinn 28. desem-
ber 1974. Þau bjuggu fyrst á
Eskifirði, þar sem hún vann ým-
is skrifstofu- og verslunarstörf,
en fluttu svo til Reykjavíkur þar
sem hún starfaði í verslun.
Útför Grétu fer fram frá
Fossvogskapellu í dag, 18. nóv-
ember 2019, klukkan 13.
febrúar 1955, d. 22.
júlí 2009, synir
hans og Áslaugar
Kristinsdóttur eru
a) Baldur, f. 1988,
b) Freyr, f. 1991, og
stjúpdóttir Jóns er
Hrund Guðmunds-
dóttir f. 1979. 2)
Sigurður Erling, f.
21. nóvember 1957,
börn hans og fyrr-
verandi eiginkonu,
Þórdísar H. Hallsteinsdóttur,
eru a) Baldur Erling, f. 1976,
kona hans er Silje-Marie og
börn þeirra eru Mina-Aurora, f.
2001, Carmen-Marie, f. 2009, og
Embla-Helen, f. 2013, b) Mar-
geir Jón, f. 1980, sambýliskona
hans er Therese Stürtzel, börn
hans og fyrrverandi eiginkonu,
Christin Curran, eru Eir Gun-
hild, f. 2008, og Óðinn Chri-
stopher, f. 2008, c) María Sif, f.
1985, d) Hulda Hrönn, f. 1990. 3)
Þuríður Ellisif, f. 16. apríl 1963,
Elskulega systir mín hún
Gréta er látin. Minningarnar
koma fram í hugann við svona
tímamót og þegar myndirnar
birtast erum við oft öll systk-
inin saman því við höfum alltaf
verið samrýnd þrátt fyrir hvað
við erum ólík og hefur vænt-
umþykja og virðing fylgt okk-
ur.
Þótt maður viti að hverju
stefni er sorgin alltaf jafn mik-
il. Gréta var elst af okkur og
lenti það mikið á henni að að-
stoða mömmu við að passa litlu
börnin, mig og bróður okkar.
Hún minntist oft á það þegar
hún þurfti að hossa mér í
þungu vöggunni og sagði að ég
og karfan hefðum verið svo
þungar að það væri enn hægt
að sjá förin á lærunum á henni,
en svo brosti hún, þannig að ég
tók því þannig að henni hefði
ekki þótt það neitt leiðinlegt.
Það var alltaf jafn gaman að
hitta hana því hún fagnaði mér
alltaf svo innilega.
Hún og Baldur, fyrri mað-
urinn hennar, bjuggu á neðri
hæðinni hjá mömmu og pabba
þannig að það var mikill sam-
gangur og var ég mikið niðri
hjá þeim. Elsti sonur þeirra,
Jón, var eins og litli bróðir og
við flökkuðum upp og niður
stigann og vissum alltaf að
Gréta var niðri og mamma uppi
þannig að það lenti mikið á
Grétu að gæta þess að við fær-
um okkur ekki að voða í ærsla-
ganginum.
Við Gréta unnum smá tíma
saman í verslun og það var
gaman að sjá hvað hún hafði
mikinn áhuga á starfinu og við-
skiptavinunum. Hvernig hún
passaði að réttu vörurnar væru
á réttum stað og allt í röð og
reglu í hillunum. Þetta voru
ánægjulegir dagar og gaman að
sjá hana systur mína fram-
kvæma og stjórna svona glæsi-
lega. En eins og hún sagði þá
fannst henni gaman í vinnunni.
Við Gréta og Vöggur, seinni
maður hennar, fórum nokkrum
sinnum saman í ferðalag um
landið, þetta voru ánægjulegar
ferðir. Eitt sinn þegar við fór-
um vestur fræddi Vöggur okk-
ur Grétu um alla bæi og ábú-
endur þeirra og við Gréta
sungum með tónlistinni í út-
varpinu og Gréta kunni alla
textana. Eins var þegar við fór-
um austur og stoppuðum í tíma
og ótíma því þau þekktu alltaf
einhvern sem þurfti að heilsa
og spjalla við. Það eru margar
góðar minningar sem ég er
þakklát fyrir að eiga í minn-
ingabankanum.
Ég kveð systur mína með
söknuð í hjarta en með von um
að hún sé á góðum stað og líði
vel.
Hvíl í friði elsku systir.
Þín litla systir,
Hulda.
Gréta Jónsdóttir
✝ Sumarrós Lilli-an Eyfjörð
Garðarsdóttir
(Rósa), prestsfrú,
til heimilis á
Hraunvangi 3,
Hafnarfirði, fædd-
ist í Felli, Glerár-
þorpi, Akureyri,
þann 15. sept-
ember 1928. Hún
lést á Landspít-
alanum Fossvogi
11. nóvember 2019. Foreldrar
hennar voru Garðar Júlíusson,
sjómaður og iðnverkamaður, f.
20.7. 1901 og Sigurveig Guð-
björg Jónsdóttir húsfreyja, f.
15.9. 1901. Systkini Sumar-
rósar voru Bergsteinn, f. 14.8.
1925, Júlía, f. 8.1. 1932 og
Laufey, f. 24.1. 1935.
25. nóvember 1961 giftist
Sumarrós Birgi Snæbjörnssyni
sóknarpresti, síðar prófasti.
Foreldrar Birgis voru Snæ-
björn Þorleifsson, bifreiðaeft-
irlitsmaður á Akureyri, f. 22.3.
Svanhildur lífeindafræðingur,
f. 31.1. 1985, maki Sigurður
Árni Jósefsson verslunar-
maður, f. 24.12. 1975, börn
þeirra eru: Lilja Karen, f.
15.11. 2006, Jósef Arnar, f.
22.1. 2014 og Sóllilja Svava, f.
2.12. 2015. b) Elmar Aron
prentari, f. 15.12. 1988, maki
Hjördís Ágústa Helgadóttir
heilbrigðisstarfsmaður, f. 8.9.
1990, börn þeirra eru: Baltasar
Leví, f. 24.7. 2014 og Nóel
Hrafn, f. 6.11. 2017. c) Davíð
Snær kaffiþjónn, f. 24.10. 1994.
d) Elín Dagmar nemi, f. 26.7.
2002, maki Ísak Helgi Hilm-
arsson, f. 11.11. 2002.
2) Birgir Snæbjörn Birgisson
myndlistarmaður, f. 13.5. 1966,
maki Sigrún Sigvaldadóttir,
grafískur hönnuður, f. 7.4.
1965. Börn Birgis eru: a) Ásta
Björk, bókasafns- og upplýs-
ingafræðingur, f. 25.2. 1985,
maki Þorsteinn Gunnar Gunn-
arsson, slökkviliðs- og sjúkra-
flutningamaður, f. 29.2. 1980,
börn þeirra eru: Snæbjörn
Kári, f. 5.11. 2009 og Júlíana
Sumarrós, f. 28.6. 2012. b)
Berglind Rósa sagnfræðingur,
f. 16.4. 1988, maki Kristinn
Már Ingvarsson trésmiður, f.
22.12. 1975, börn þeirra eru:
Helena Inga, f. 1.3. 2014 og
Sæmundur Jaki, f. 12.5. 2017.
Börn Sigrúnar eru: a) Úlfur
Þorvarðarson lagerstjóri, f.
27.10. 1990, maki Imee Dugay
Acob nemi, f. 11.9. 1993, barn
þeirra er: Alexander Amon, f.
23.4. 2019. b) Assa Þorvarðar-
dóttir nemi, f. 22.7. 1993.
Sumarrós lauk gagnfræða-
prófi auk prófs frá Húsmæðra-
skólanum að Laugalandi í
Eyjafirði. Hún vann lengst af
við verslunarstörf í Amaró.
Hún var heiðursfélagi í kór
Glerárkirkju og ein af stofn-
endum Lögmannshlíðarkórsins,
nú kórs Glerárkirkju. Hún
söng jafnframt með kirkjukór
Akureyrarkirkju í nokkur ár.
Sumarrós var formaður Kven-
félags Akureyrarkirkju um
tíma og ein af stofnendum Inn-
erwheel-klúbbs Akureyrar og
eitt tímabil forseti klúbbsins.
Útför Sumarrósar fer fram
frá Akureyrarkirkju í dag, 18.
nóvember 2019, kl. 13.30.
1901 og Jóhanna
Þorvaldsdóttir hús-
freyja, f. 9.12.
1895.
Börn Sum-
arrósar og Birgis
eru:
1) Jóhanna Erla
Birgisdóttir guð-
fræðingur, f. 26.5.
1963, maki Einar
Kristján Her-
mannson verk-
efnastjóri, f. 5.12. 1960. Börn
Jóhönnu eru: a) Arnaldur Birg-
ir Magnússon tæknifræðingur,
f. 2.11. 1980, maki Anna Guð-
rún Árnadóttir sjávarútvegs-
fræðingur, f. 10.11. 1982, börn
þeirra eru: Aldís Ósk, f. 23.1.
2010 og Árný Helga, f. 2.3.
2012. b) Andri Freyr Magn-
ússon vélfræðingur, f. 3.7.
1984, maki Inga Kristín Sig-
urgeirsdóttir tanntæknir, f. 1.9.
1987. c) Sigrún María Magn-
úsdóttir leikskólakennari, f.
21.1. 1986. Börn Einars eru: a)
Út um mela og móa
syngur mjúkrödduð lóa
og frá sporléttum spóa
heyrist sprellfjörugt lag.
Þetta var lagið hennar Rósu, að
minnsta kosti fannst okkur systk-
inunum það. Ef það var keðju-
söngur þá stjórnaði Rósa.
Mikill samgangur var á milli
fjölskyldnanna, sem bjuggu ávallt
nálægt hvor annarri og börnin á
svipuðum aldri.
Það ríkti gleði í kringum Rósu
og Birgi. Þau höfðu lag á að gera
sögurnar áheyrilegar. Þau voru
bæði miklir sagnaþulir og það var
ósjaldan sem Rósa frænka náði
athygli okkar með sögum af
æskuárunum í Felli, ungmeyjar-
sögum með vinkonunum, ferða-
sögum fjölskyldunnar eða af
uppátækjum sínum á gamals
aldri. Stundum fór hún með frum-
ort ljóð, hló síðan dátt og sagði:
„Þetta er nú meiri leirburðurinn
hjá mér!“ Við vorum ekki sam-
mála og hvöttum hana til að fara
að safna í ljóðabók. Ljóðabók
Rósu hefur ekki komið út, en eitt
og eitt ljóð eftir frænku rataði í
hirslurnar okkar.
Það var mikill gestagangur á
heimilinu. Fólk átti erindi við
prestinn sinn og prestsheimilið
var opið öllum allan sólarhring-
inn. Birgir gat verið kallaður út
hvenær sem var. Hann var ekki
bara að „embætta“ heldur var
hann sáluhjálpari sem allir höfðu
aðgang að. Rósa hans tók virkan
þátt og var alltumlykjandi.
Allir alltaf velkomnir. Okkur
systkinum fannst að svona hlyti
þetta að vera á öllum prestssetr-
um. Rósa var stöðugt að. Ef hún
var ekki að sinna börnunum var
hún að elda og baka. Ef hún var
ekki að sinna heimilisstörfum inni
skreið hún á fjórum fótum um
garðinn að hlúa að gróðrinum.
Rósa útbjó matar- og kaffisam-
sæti af stakri snilld. Skonsur og
horn, listilega skreyttar smur-
brauðstertur og sandkökur.
Heimili Rósu og Birgis, Jóhönnu
og Bibba var nostursamlegt. Það
var fínt og fallegum húsgögnum
og hlutum komið haganlega fyrir.
Svo áttu þau sælureiti, fyrst í
Vaglaskógi og síðar í Vaðlaheiði.
Ósjaldan var safnast þar saman á
góðum stundum, farið í leiki, grill-
að og sagðar sögur, hlegið og
safnað ógleymanlegum minning-
um.
Það var stutt í hláturinn hjá
Rósu. Á mannamótum fjölskyld-
unnar mátti stundum finna hana í
eldhúskrók þar sem unga fólkið,
a.m.k. stelpurnar, var búið að
króa hana af og fá hana til að spá
um leyndardómsfulla framtíð.
Henni hafði nefnilega orðið það
á að segja frá því þegar hún var
unglingur og var með vinkonum
sínum að spá í bolla. Eftir það var
hún stundum spurð hvort „mætti
drekka úr kaffibolla“. Það þýddi
að nú væri áhugi fyrir spádóms-
stund. Ætíð skyldi hún malda svo-
lítið í móinn, hlæja en gefa sig síð-
an: „Æi, ég kann ekkert að spá.“
Svo mátti sjá bollana á hvolfi í
röðum á ofnunum fyrir spádóms-
stund.
Rósu þótti gaman að mála og
málaði undurfallega á bæði nytja-
hluti og skrautmuni. Eftir að hún
flutti suður á Hrafnistu gerði hún
fallega leirmuni og málaði á lér-
eft. Hvort sem hún var að móta úr
leir eða mála mynd sýndi hand-
verkið hennar oftar en ekki per-
sónulegar upplifanir og minning-
ar.
Rósa hafði alltaf eitthvað gott
til málanna að leggja. Það var
gaman að ræða við hana, hvort
sem var um löngu liðna tíð eða um
atburði líðandi stundar. Hún átti
auðvelt með og naut þess að ræða
málin við fólk og hafði einstaklega
hlýja og gefandi nærveru.
Takk Rósa frænka.
Sá ég spóa suðr’ í flóa,
syngur lóa út í móa.
Bí bí bí bí.
Vorið er komið víst á ný.
Sigurður Jóhannesson,
börn og fjölskyldur
þeirra.
Úti um mela og móa – syngur
mjúkrödduð lóa, er sungið hástöf-
um í bláum Volvo meðan hann
hossast eftir moldartroðningi
norður Fljótsheiðina. Árið er 1970
og ferðinni er heitið í rauðan kofa
sem dvelja átti í yfir helgi meðan
pabbi og séra Birgir ætluðu að
veiða. Rósa frænka stjórnaði fjör-
inu í bílnum og hver söng með
sínu nefi. Svona minningarbrot
ásamt fjölda annarra fóru í gegn-
um huga minn þegar ég heyrði af
fráfalli Rósu frænku. Ég hugsa
reyndar oft til þess hvað við vor-
um lánsöm systkinabörnin að
alast upp við þessa miklu sam-
heldni systranna frá Felli. Allar
þessar samverustundir fjöl-
skyldnanna eru ómetanlegar
minningar.
Með fráfalli Rósu frænku er
gengin síðasta systkinið úr suður-
enda Fells og það er svolítið skrít-
in tilhugsun að við systkinabörnin
erum allt í einu orðin elsta kyn-
slóðin. Staða sem maður hefur
aldrei hugsað út í. Í framhaldinu
fer maður svo eðlilega að velta því
fyrir sér hvort við séum að standa
okkur eins vel í því að rækta sam-
band yngri kynslóða fjölskyld-
unnar og þær systur gerðu svo vel
og er okkur ómetanlegt í dag.
Það var oft mikið líf í kringum
Rósu, hún var músíkölsk, söng í
kórum og spilaði á hljóðfæri. Það
gat því oft verið mikið fjör þegar
hún var að hafa ofan af fyrir okk-
ur. Rósa var hafsjór af sögum og
fróðleik og var ósínk á slíkt þegar
kom að okkur krökkunum. Í
minningunni finnst mér hún hafa
oft talað við okkur krakkana eins
og við værum fullorðið fólk. Sagði
okkur frá hlutum sem fullorðna
fólkið talaði um. Þetta þótti mér
gaman og kannski varð ég pínulít-
ið upp með mér.
Rósa frænka var einstök kona,
hæglát en með sterkar skoðanir
og lagði mér oft lífsreglurnar en
alltaf á sinn alúðlega hátt. Hún
var yndisleg manneskja sem lét
sér annt um alla og mátti aldrei
neitt aumt sjá. Rétt eins og móðir
mín kenndi hún mér margt um
samkennd og kærleik við náung-
ann. Enda má segja að vegna hins
mikla samgangs sem var á milli
fjölskyldna systranna í Felli þá
höfum við krakkarnir notið góðr-
ar leiðsagnar og uppeldis á öllum
þremur heimilunum.
Nú er Rósa frænka farin að
syngja með öðrum kór, enda mun
henni ætlað stórt hlutverk þar.
Það veit ég fyrir víst að það hefur
verið tekið vel á móti henni. Mér
er efst í huga þakklæti fyrir það
að hafa fengið að kynnast mann-
eskju eins og Rósu og alast upp í
nálægð við hana og þau systkini.
Ég bið guð að styrkja fjölskyld-
una og vaka yfir henni í sorg sinni.
…
og frá sporléttum spóa
heyrist sprellfjörugt lag.
Holle-rassihía, holle-rassíhú, gú gú
Holle-rassihía, holle-rassíhú, gú gú
Holle-rassihía, holle-rassíhú, gú gú
Holle-rassihía hó.
Þráinn Lárusson.
Sumarrós Lillian Eyfjörð
Garðarsdóttir
„Vinir mínir fara
fjöld“ kvað Bólu-
Hjálmar og þessi
orð hans runnu um
hugann nú þegar við kveðjum
Þorvald G. Óskarsson frá Sleitu-
stöðum í hinsta sinn. Þorvaldur
var einn þeirra fyrstu sem við
hjónin kynntumst í Skagafirði
þegar við fluttumst heim að Hól-
um 1981 til að taka þar við skóla-
stjórn. Blaiser-jeppinn gamli
þurfti reglulegra viðgerða við.
Á þessum árum var unnið að
lagningu Hitaveitu Hjaltadals í
Hólalax og heim á Hólastað.
Hitaveitan var eitt af lykilatrið-
um í endurreisn Hólaskóla og
Hólastaðar á þeim tíma. Og þá
þótti svo sjálfsagt að leita til Þor-
valdar sem hitaveitustjóra til að
annast viðhald og eftirlit með
hitaveitunni. Þorvaldur var ein-
staklega bónþægur maður svo
leitun er á öðrum slíkum. Orðið
„nei“ eða „ég hef ekki tíma“
heyrðist aldrei af hans munni.
Voru þó verkefni hans heima fyr-
ir á verkstæðinu ærin. „Já, alveg
sjálfsagt“ var alltaf hans fyrsta
svar og oft var kallað á Þorvald til
liðsinnis.
Þegar vantaði skyndilega
kennara í rafsuðu, logsuðu og vél-
fræði við skólann sagði Þorvaldur
strax já þótt við vissum að hann
hefði nóg á sinni könnu.
Eiginkona Þorvaldar, Sigur-
lína Eiríksdóttir eða Lína eins og
hún var alltaf kölluð, kom til
starfa við Hólaskóla 1983 sem rit-
ari og gegndi því starfi samfleytt
næstu tæp tuttugu árin. Ljúfari,
betri og samviskusamari mann-
eskju getur stofnun varla vænst
að fá sem starfsmann. Við minn-
umst Línu með djúpri virðingu
og þökk nú þegar þessi ágætu
heiðurshjón eru bæði fallin frá.
Lína lést 28. ágúst 2016. Það var
allt svo örugggt, pottþétt og sjálf-
sagt þar sem Lína var. Skóla-
stjórinn hafði tryggan ráðgjafa
og skjöld ef þurfti með þar sem
Þorvaldur G.
Óskarsson
✝ Þorvaldur G.Óskarsson
fæddist 2. október
1933. Hann lést 1.
nóvember 2019.
Þorvaldur var
jarðsunginn 8. nóv-
ember 2019.
Lína var: „Hvar er
Jón?“ Og Lína vissi
alltaf hverju átti að
svara. „Jón skrapp
til Reykjavíkur en
verður ábyggilega
kominn aftur í
kvöld.“ Og fyrir
nemendur var Lína
eins og „stór
mamma“ sem allir
gátu leitað til og
fengið úrlausn.
Hólastaður og fjölskyldusam-
félagið á Hólum þakkar þeim
Línu og Þorvaldi fyrir stundirnar
og samstarfið á gróskumiklum
tímum. Lína og Þorvaldur voru
afar samrýnd og gjarnan nefnd
bæði í sömu andránni. Þorvaldur
söng með og stýrði Karlakórnum
Heimi af mikilli röggsemi um
langt árabil. Á söngskemmtunum
sá Lína um miðasöluna og utan-
umhaldið, allt var í öruggum
höndum.
Okkur Ingibjörgu er ljúft að
þakka áralangt samstarf og vin-
áttu þessara ágætu hjóna. Mér er
minnisstætt frá ráðherratíð
minni, þá hringdi Þorvaldur og
var mikið niðri fyrir: „Það verður
sko að stoppa þessa Evrópusam-
bandsumsókn. Hún er bara al-
gjört glapræði og það má ekki
halda þessari vitleysu áfram.
Eigum við ekki að koma í hópferð
héðan úr Skagafirði og setjast
upp í þinginu og stöðva með þér
þennan óskapnað? Þetta er sko
stórhættulegt.“
Þorvaldur skóf ekki utan af
hlutunum þegar hann vildi það
við hafa og lá ekki á liði sínu ef
fylgja þurfti eftir.
Það var ávallt mikil reisn yfir
Þorvaldi, hár og teinréttur til síð-
asta dags. Glaðbeittur og hrókur
alls fagnaðar í hópi vina, lék oft
bros um vör og með leiftrandi
glampa í augum, en fastmæltur
og ákveðinn þegar hann fylgdi
áherslum sínum eftir. Við hitt-
umst í Staðarskála snemma í
haust, hann á leið norður eftir
krabbameinsmeðferð. Þar
kvöddum við hjónin Þorvald og
minntumst góðra daga.
Blessuð sé minning þeirra
heiðurshjóna, Þorvalds Óskars-
sonar og Sigurlínu Eiríksdóttur.
Ingibjörg Kolka
og Jón Bjarnason.