Fréttablaðið - 07.12.2002, Qupperneq 24

24 7. desember 2002 LAUGARDAGUR
„Það hefur ekki liðið sá dagur að
athæfi fósturföður míns hafi ekki
komið upp í hugann. Meðan ég var
enn á barnsaldri þorði ég ekkert að
gera til að mótmæla honum en
þegar ég varð fullorðin ákvað ég
að kæra í þeirri von að hann fengi
makleg málagjöld,“ segir konan.
Mamma gæti dáið
Upphaf þess að maðurinn hóf
að misnota stúlkuna má rekja allt
til ársins 1982. Fjölskyldan bjó þá í
þorpi austur á fjörðum. Stúlkan
sem um ræðir er elsta barn móður
sinnar, sem seinna giftist fóstur-
föður hennar. Í fyrstu var sam-
band stjúpans og stúlkunnar gott.
Hjónin eignuðust dóttur og síðan
tvo syni. Áður en yngri drengurinn
fæddist fóru foreldrarnir til
Reykjavíkur þar sem móðirin
fæddi. Eldri börnin voru í pössun
hjá ættingjum í þorpinu.
„Fósturfaðir minn kom heim á
undan mömmu og litla barninu.
Fyrstu nóttina fengum við að sofa
hjá honum í hjónarúminu og þá
hófst þessi martröð sem átti eftir
að halda áfram linnulaust árum
saman. Ég var sofnuð þegar ég
vaknaði við að hann var að leita á
mig og svo fór hann alla leið. Þetta
var hræðilegt og skelfingin sem
gagntók mig var algjör. Meðan
hann fór sínu fram fann ég ang-
andi vínlyktina frá honum. Áður
en hann fór hvíslaði hann að ég
mætti engum segja frá þessu.
Hann sagði að mamma væri svo
veik að hún gæti dáið ef hún heyrði
af þessu,“ segir konan.
Hún segir að eftir þetta hafi
fósturfaðir hennar leitað á sig með
reglubundnu millibili. Hann starf-
aði sem sjómaður og í landlegum
drakk hann jafnan stíft. Hún segist
einna helst muna þann létti þegar
hann fór út á sjó.
„Ég kveið því óskaplega að
hann kæmi í land. Þegar hann var
heima gjörbreyttist fjölskyldulífið
og það voru allir á nálum. Mamma
var jafn hrædd við hann og við
börnin. Oftast þegar nóttin gekk í
garð þá vissi ég hvað beið mín og
að hann myndi koma og þröngva
mér til samfara. Ég þorði ekkert
að gera til að styggja hann en vafði
sænginni þétt utan um mig í þeirri
von að það dygði til að verjast hon-
um. Þetta var örvæntingarfull til-
raun mín til að sleppa úr klóm
hans. En það þýddi auðvitað ekkert
og hann fór sínu fram. Meðan hann
athafnaði sig og á eftir varð ég
alltaf að snúa baki í hann. Hann
virtist ekki þola að sjá framan í
mig sem er til marks um að hann
hafi vitað hvað hann var að gera
mér,“ segir hún.
Grunur um misnotkun
Konan segir að eftir þetta hafi
hann reglulega laumast inn í her-
bergi til hennar að næturþeli til að
svala fýsnum sínum. Hann hafi
augljóslega beðið þess að annað
heimilisfólk væri sofnað og síðan
látið til skarar skríða.
„Líf mitt var ömurlegt þeg-
ar hann var heima. Ég var
bara barn en hann notaði
mig eins og ég væri eigin-
kona hans. Ég var haldin
bæði viðbjóði og skömm á
þessu athæfi. Seinna sagði
systir mín mér að hún
hefði vaknað þegar hann
kom til að nota mig. En
hún þorði hvorki að
hreyfa legg né lið og
sagði ekkert fyrr en
löngu síðar þegar
málið kom upp. Hún
vildi ekki ganga á
mig en beið eftir að
ég talaði við hana.
Það voru mínar bestu
stundir þegar hann
fór út á sjó og fjölskyldan varð aft-
ur eðlileg,“ segir hún.
Næstu árin hélt misnotkunin
áfram og stúlkan segist hafa þurft
að þjóna fósturföður sínum heima
og um borð í skipi hans.
„Mömmu grunaði þetta og hún
gekk á mig. Ég þorði ekki að segja
henni frá þessu minnug þess að
fósturfaðir minn hafði sagt að það
gæti kostað hana lífið. Hún gekk
líka á eiginmann sinn en hann
harðneitaði sök. Þrátt fyrir að
hvorugt okkar vildi segja neitt þá
held ég að hún hafi vitað hvers eðl-
is var en ekki viljað trúa því,“ seg-
ir hún.
Konan segir að misnotkunin
hafi átt sér stað víðar en á heimil-
inu í þorpinu fyrir austan. Hún
rifjar upp atvik í Reykjavík þar
sem hún var ásamt systkinum sín-
um og fósturföður. Þau dvöldu þá á
heimili fósturömmu hennar.
„Um hádegisbil einn daginn
sagði hann mér að ég yrði að fara í
bað. Gamalkunnur viðbjóður og
skelfing helltist yfir mig.
Hann lét yngri systkini mín
hafa peninga og sagði þeim
að fara út í sjoppu. Svo fór
hann með mig inn í bað-
herbergi, lét renna í baðið,
og svalaði fýsnum sínum.
Á meðan þetta stóð yfir
var fósturamma mín
grunlaus í eldhúsinu,“
segir konan.
Þungunarpróf
Þegar misnotkunin hafði staðið
í fjögur ár grunaði stúlkuna eitt
sinn að hún væri með barni. Hún
sagði fósturföður sínum frá grun-
semdunum.
„Honum brá þegar ég sagði
honum að ég hefði ekki verið með
neinum strákum. Svo pantaði hann
tíma fyrir mig hjá lækni og sagði
mér að ég yrði að fara í þungunar-
próf. Hann lagði mikla áherslu á að
ég segði ekki frá því hver væri
hugsanlega faðirinn. Þess í stað
átti ég að segja að það væri strák-
ur sem ég vildi ekki nafngreina.
Fósturfaðir minn fór með mér til
læknisins til að gæta þess að ég
færi rétt með leikritið sem hann
hafði samið. Læknirinn spurði mig
spurninga og ég fann að hann
grunaði hvernig í málum lá. Fóst-
urföður mínum létti mjög þegar á
daginn kom að ég var ekki ólétt,“
segir konan.
Hún segir að margir í þorpinu
hafi haft grun um það árum saman
hvernig fósturfaðirinn hefði mis-
notað hana. Komið hafi á daginn
seinna að orðrómurinn hafi náð
langt út fyrir fjölskylduna. „En
það var þegjandi samkomulag um
að gera ekkert í málinu. Á meðan
þessu fór fram þagði allt þorpið,“
segir konan.
Hún sagði að þessir atburðir
hefðu komið upp í huga hennar á
hverjum degi. Nokkru eftir þung-
unarprófið flutti fjölskyldan suður
og þar hélt misnotkunin áfram.
„Þessu lauk ekki fyrr en ég
strauk að heiman. Ég var nýút-
skrifuð úr grunnskóla og eftir
prófin ákvað ég að það væri nóg
komið og strauk að heiman. Við
bjuggum þá í Þorlákshöfn og ég
fór til afa míns á Stöðvarfirði.
Fósturfaðir minn hringdi austur og
vildi fá mig heim aftur. Ég sagði
honum í símann að ég kæmi ekki
til baka nema að hann léti mig
framvegis í friði,“ sagði hún.
Eftir að stúlkan sneri aftur
heim úr strokinu árið 1988 lét fóst-
urfaðir hennar hana í friði. Hún
segir að maðurinn hafi eflaust gert
sér grein fyrir því að ef hann héldi
áfram myndi það enda með því að
hún segði frá.
„Ég var orðin of sterk fyrir
hann og því lauk þessu eftir að ég
kom heim aftur. En hann hélt
áfram að vera sami harðstjórinn á
heimilinu og var oftast drukkinn
þegar hann var heima,“ segir hún.
Þremur árum eftir að misnotk-
uninni lauk skildu hann og móðir
stúlkunnar. Hjónabandið var í
raun löngu brostið þegar hjónin
slitu samvistir árið 1992. Þá var
stúlkan 19 ára og orðin móðir.
„Ég eignaðist stúlku árið 1991.
Mér varð stundum hugsað til þess
með hrolli hvort hann myndi ekki
misnota hana þegar hún yrði eldri.
En það kom reyndar ekki til þess.
Hann hélt sambandi við okkur
mæðgurnar en það dró ekki til tíð-
inda fyrr en árið 1996 þegar dóttir
mín var fimm ára. Þá leigði ég íbúð
ásamt systur minni. Eina nóttina
bankaði hann upp á. Ég hleypti
honum inn og sá að hann var
drukkinn. Þarna reyndi hann að
komast yfir mig í síðasta sinn. Ég
stóðst áhlaup hans og skipaði hon-
um að hafa sig á dyr. Hann fór og
SIGURVEGARI
Rúmum áratug eftir að konan var misnot-
uð um árabil ákvað hún að kæra. Hún
segist í dag geta lifað við þessa atburði
sem þó gleymist henni aldrei.
Hæstiréttur felldi í vor þyngsta dóm
Íslandssögunnar í máli barnaníðings.
Maðurinn, sem misnotaði fósturdóttur
sína um árabil, var dæmdur til að greiða
milljón krónur og sitja inni á sjötta ár.
Hann stakk af úr landi. Stúlkan segir sögu
af kynferðislegri misnotkun sem hófst
þegar hún var níu ára.
MISNOTAÐ BARN
Þessi mynd er tekin um
það leyti sem misnotkun-
in hófst. Stúlkan var að-
eins níu ára og móðir
hennar á fæðingardeild
þegar fósturfaðirinn lét til
skarar skríða.
FR
ÉT
TA
B
LA
Ð
IÐ
/B
IL
LI
Þorpið
þagði
„Ég mun aldrei fyrirgefa manninum. Með ógeðslegu at-
hæfi sínu hrifsaði hann frá mér barnæskuna,“ segir 29
ára kona sem árið 2000 kærði fósturföður sinn fyrir
kynferðislega misnotkun sem stóð allt frá því hún var
níu ára og þar til hún var 15 ára. Eftir að hafa þagað
yfir málinu í 12 ár ákvað hún að kæra mál fósturföðurs-
ins. Hún hafði lifað með þessum atburðum alla tíð og
þeir hurfu ekki úr huga hennar.