Skessuhorn - 09.10.2019, Blaðsíða 18

MIÐVIKUDAGUR 9. OKtÓBER 201918
Garðar Geir Sigurgeirsson fæddist í
Reykjavík 9. febrúar 1953 og er elst-
ur fimm systkina. Fjölskyldan flutti
til Ólafsvíkur þegar hann var þriggja
ára gamall og þar sleit han barns-
skónum. Í dag býr Garðar á Akra-
nesi ásamt sambýliskonu sinni, Guð-
nýju Elínu Geirsdóttur. Saman njóta
þau tilverunnar og samvistanna með
fjölskyldunni. Bæði eiga þau börn af
fyrri samböndum og þegar allir eru
saman komnir eru afkomendurnir 27
talsins. Framundan er meiri tími fyrir
fjölskyldu og vini, því í byrjun næsta
árs nær Garðar þeim virðulega 67 ára
aldri og ætlar að setjst í helgan stein á
vormánuðum. Garðar minnist æsku-
áranna í Ólafsvík í Skessuhorni vik-
unnar.
Harðkjarna vinna
„Ég er fæddur í Reykjavík en for-
eldrar mínir, Sigurdís Egilsdóttir og
Sigurgeir Bjarnason, héldu vestur á
Snæfellsnes vegna atvinnu þegar ég
var þriggja ára gamall. Pabbi gekk til
samstarfs við föður sinn og frænda um
rekstur vélsmiðjunnar Sindra. Saman
ráku þeir smiðjuna til 1978, þó hún
hafi nú verið starfrækt eitthvað leng-
ur. Fjölskyldan settist að í Ólafsvík
og þar ólst ég upp, átti seinna eft-
ir að læra rennismíði í smiðjunni
hjá pabba og starfa þar með honum
og afa Bjarna, þeim indælismanni
sem var alltaf svo skemmtilegur og
glettinn,“ segir Garðar í samtali við
Skessuhorn. „Afi týndist í berjamó
undir Jökli haustið 1974 og fannst
aldrei aftur,“ bætir Garðar við.
„Í Ólafsvík æsku minnar snerist allt
lífið bara um harðkjarna vinnu. Lífs-
hlaupið hjá öllum fjölskyldum var
mikil vinna og allt tengt sjónum,“
segir hann. „Ég elst þarna upp og ég
man að við krakkarnir máttum nán-
ast allt þegar við vorum litlir,“ bætir
hann við og brosir. „Ólafsvík er mjög
brattur staður og við vorum mikið á
skíðum á veturna krakkarnir. Þá gát-
um við rennt okkur frá efstu byggð
og alveg niður að nýju kirkjunni. Við
vorum þarna á magasleðum, skautum
og skíðasleðum. Fórum upp eftir, til
Kiddó fyrir ofan Hjödda á Grundar-
brautinni, sem við kölluðum Langa-
stíginn, og renndum okkur ferð eftir
ferð. Göturnar voru ekkert ruddar í
þá daga. Snjórinn þjappaðist smám
saman og varð að lokum alveg gler-
harður svo við náðum feiknaferð
þegar við renndum okkur þarna nið-
ur,“ segir Garðar.
Algjört frelsi krakkanna
„Á sumrin þvældumst við um bæ-
inn, lékum okkur í útileikjum eins og
Yfir og Kíló og fleirum sem margir
þekkja. Ég var sjálfur mjög liðtæk-
ur í húllahoppi á sínum tíma,“ seg-
ir Garðar og brosir. „Sumir vildu
reyndar meina að sá leikur væri bara
fyrir stelpur, en mér var alveg sama.
Við lékum okkur bara í öllu sem okk-
ur fannst skemmtilegt,“ segir hann.
Garðar segir uppeldið hafa ver-
ið mjög frjálslegt hvað þetta varð-
ar. „Gegnumsneitt höfðum við alveg
ótrúlega mikið frelsi. Útivistartími
var í rauninni ekki til og við áttum
heimangengt alls staðar í þorpinu,“
segir hann milli þess sem hann rifjar
upp sögur af leikjum með krökkun-
um upp um holt og hæðir, út um bæ-
inn og ofan í fjöru. „Það er margt sér-
stakt við Ólafsvík, þar er maður nátt-
úrulega með aðgengi að náttúrunni í
bakgarðinun. Við skottuðumst upp í
fjöllunum þegar svo bar undir, uppi
í Enni og uppi á Bekk og víðar. Efst
upp á holti var pollur, kallaður Stekk-
urinn. Þar voru strákarnir með kajaka
sem þeir smíðuðu úr bárujárnsplöt-
um. Svo geymdum við bátana undir
litlu bryggjunni sem þá var, því það
fjaraði undan henni og því auðvelt að
sækja kajakana ef ske kynni að þeir
sykkju,“ segir hann.
„Seinna, þegar efni var tekið í höfn-
ina, þá opnaðist vegur upp á Bekk svo
þangað var greiðlega hægt að kom-
ast. Á áramótunum fóru allir pabbar
í Ólafsvík og stálpaðir strákar þangað
uppeftir með dósir og krukkur, settu
olíu í þær og röðuðu upp í ártal árs-
ins. Svo var kveikt í og ártalið ljómaði
í brekkunni fyrir ofan. Þegar klukkan
sló miðnætti var dósunum svo endur-
raðað upp í nýja ártalið,“ segir Garð-
ar og brosir við endurminninguna.
„Þetta fannst mér óskaplega gaman
og skemmtileg hefð. En pabbi kom
alltaf heim angandi af olíulykt,“ bætir
hann við.
Unnið frá barnsaldri
En krakkarnir í Ólafsvík gerðu fleira
en að flækjast um bæinn, fikta og leika
sér þegar Garðar var ungur. Börnin
fóru alla jafnan snemma út á vinnu-
markaðinn í þá daga. „Við krakk-
arnir unnum við frystihúsið, byrjuð-
um kannski bara átta og níu ára göm-
ul. Þar hreinsuðum við kola, röðuð-
um í pönnur, settum á færibandið og
fleira í þeim dúr. Það var mjög gam-
an og mikið félagslíf í frystihúsinu,“
segir Garðar. „Yfir páskana, þegar
var mikið fiskirí, þá fengu krakkarn-
ir frí í skólanum til að vinna í frysti-
húsinu. Það var gert til að fiskurinn
skemmdist ekki yfir hátíðirnar, því
þá var páskadagur alveg heilagur og
frystihúsið lokað. Þetta hefur auðvi-
tað breyst mjög mikið,“ segir hann.
Einnig voru krakkarnir í skreiðinni,
bjuggu til skreiðarbönd sem kölluð
voru og fengu borgað fyrir. „Pening-
urinn fór í gos og nammi og svo fór-
um við stundum í bíó,“ segir Garðar.
Að minnsta kosti hefur neyslumynst-
ur krakkanna lítið breyst undanfarna
áratugi.
Ungur fór Garðar til rjúpna með
föður sínum, telur að hann hafi ver-
ið annað hvort átta eða níu ára þegar
hann fór í fyrstu veiðiferðina. „Þá fór-
um við hérna upp í fjall og pabbi batt
band utan um sig miðjan sem ég hélt
í. Bandið mátti aldrei vera strekkt svo
ég fylgdi honum fast á eftir. Ef pabbi
sá fugl þá setti hann höndina aftur fyr-
ir bakið. Það þýddi að ég átti að bíða
og á meðan skaut hann. Svo var ég
farinn að skjóta sjálfur kannski svona
tíu ára gamall,“ segir hann. „Í þá daga
var fugl úti um allt hérna í nágrenni
bæjarins. Við komum oft heim með
um 40 rjúpur,“ segir Garðar.
Fermingarárið var Garðar síðan
kominn út á vinnumarkaðinn eins og
fullorðinn maður. „Ég byrjaði á sjón-
um þegar ég var 14 ára, fór á Saxham-
ar frá Rifi og var þar til 1969. Sam-
hliða sjómennskunni vann ég í smiðj-
unni, en ég var auðvitað löngu byrj-
aður að þvælast þar í kringum pabba
og afa og taka þátt í öllu mögulegu
sem tengdist járnsmíðinni,“ segir
hann. „Ég kafaði líka í mörg ár með
vinnunni í smiðjunni hjá pabba, þá
orðinn aðeins eldri, frá 71-78 og svo
reyndar aðeins lengur en það. Köfun-
in er alveg sér heimur. Þetta tengd-
ist auðvitað vinnunni en á sumrin þá
kafaði ég líka mikið mér til ánægju, þá
helst í fjörunni þar sem Klifið stend-
ur núna. Þá fór ég gjarnan út á stór-
straumsfjöru, kom mér fyrir á steini
og fylgdist með aðfallinu. Þar fellur
fljótt að og með aðfallinu kemur allt
lífríkið með. Þarna gat ég setið lengi
og fylgst með, þetta var alveg magn-
að.“
Hrafnabóndinn
Dýrin léku stórt hlutverk í æsku Garð-
ars og systkina hans og þá ekki aðeins
hefðbundin hús- eða gæludýr. Einn
bræðra hans ræktaði maðka og mýs
í kassa undir rúminu sínu og annar
klakti út kríueggjum á ofninum inni í
herbergi. Þá voru hrafnar á heimilinu
eitt sumar þegar Garðar var ungling-
ur. „Við vorum með tvo hrafna sem
við ólum upp, það eru mjög skemmti-
legar skepnur hrafnarnir,“ segir hann.
„Ég var 14 ára gamall þegar pabbi
kom með tvo nokkurra daga gamla
unga heim úr Búðahrauni. Hrafna-
hjónin eltu bílinn á leiðinni heim og
„Gegnumsneitt höfðum við
alveg ótrúlega mikið frelsi“
- Garðar Geir Sigurgeirsson rifjar upp æskuminningar frá Ólafsvík
Garðar Geir Sigurgeirsson.
Ólafsvík á sjöunda áratugnum, eins og bærinn leit út þegar Garðar var ungur að
árum. Ljósm. Ljósmyndasafn Akraness/ Helgi Daníelsson. Garðar ásamt foreldrum sínum og systkinum, fjölskyldan jafnan kennd við
Hjarðartún 7. F.v. Hjónin Sigurgeir Bjarnason og Sigurdís Egilsdóttir, Garðar Geir,
Vigdís Björg, Egill Rafn, Svala og Sigurgeir. Ljósm. úr einkasafni.
Garðar ungur ásamt félögum sínum sem urðu héraðsmeistarar í knattspyrnu seint
á 7. áratugnum. Efri röð f.v. Kjartan Haralds, Gummi á Grund, Diddi markvörður,
Gúndi Gunnars, Ævar Guðmunds og Stjáni Lenu. Fremri röð f.v. Biggi Kollu, Garðar
Geir, Atli Alexanders, Svanur Hermanns og Konni Hinna Konn.
Ljósm. Elinbergur Sveinsson.
Í kringum fermingaraldurinn. Garðar
ásamt Rafni Sverrissyni og Svölu systur
sinni að leik í Ólafsvík með boga.
Ljósm. úr einkasafni.