Gríma - 15.09.1931, Side 19

MÓHOSÓTTI HUNDURINN 17
skerst upp og fram frá Hleiðargarði, og Gilsárdalur
heitir. Veður var gott og gangfæri hið bezta. Gekk
hann langa hríð og varð ekki kinda var. Þegar líða
tók á daginn, fór að skyggja í lofti og leið eigi á
löngu áður en yfir skall þoka svo þykk, að varla sá
handaskil. Ætlaði Sigurður þá að snúa aftur, en
villtist brátt og vissi ekki, hvað hann fór. Gekk hann
þannig langa hríð, þar til er hann fann að halla tók
undan fæti, og skömmu síðar létti þokunni nokkuð.
Sá hann þá að hann var staddur í dalbotni, sem
hann kannaðist ekki við; var þar hraun mikið og illt
yfirferðar. Litaðist hann nú um nánar og sá þá
skammt frá sér tvö lömb, grá að lit; gekk hann til
þeirra og hugði að þeim og sá að þau voru bæði úr
Eyjafirði. Hugðist hann nú að halda heimleiðis með
lömbin, en í þeim svifum barst að vitum hans megn
reykjarþefur, líkastur því sem viði væri brennt.
Þótti honum þetta undarlegt og fór því að gefa nán-
ari gætur að umhverfinu. Sá hann þá reykjareim
leggja upp úr hrauninu á nokkrum stöðum og í sömu
svipan varð hann var við hund móhosóttan, ákaf-
lega mikinn og grimmdarlegan; var hundur þessi
spölkorn í burtu og stefndi í áttina til hans. Sigurði
þótti ekki ráðlegt að bíða seppa, heldur tók hann á
rás sem mest hann mátti upp úr dalbotninum. Sá
hann að hundurinn elti hann, en veittist eftirförin
erfið í hrauninu. Hélt Sigurður áfram hlaupunum
allt hvað af tók, og svo sagði hann frá síðar, að þá
hefði hann hert mest að sér á æfi sinni; vissi hann
af hundinum á eftir sér nokkra stund, og köll og
eggjanir þóttist hann heyra á eftir sér, þegar hann
fór upp úr dalnum. Lét hann svo ganga langa hríð,
að hann linnti ekki á sprettinum. Komst hann um
Qrlma V.
2