Gríma - 15.09.1931, Blaðsíða 42

40 SAGAN AF SVANLAUGU OG HALLÞÖRI
Hljóp Hallþór á karlinn; varð þar harður atgangur,
því að karl var hinn magnaðasti og hafði verið helj-
armenni, en var stirður og mæddist eftir nokkra
viðureign. Lauk viðskiftum þeirra svo, að Hallþór
lagði karl á leggjabragði. Komu þá fleiri til og settu
hann í fjötra. En af Grana er það að segja, að hann
hljóp á ræningja systur sinnar, náði á honum undir-
tökum, hóf hann á loft og rak niður fall mikið, svo
að útileguþjófnum lá við öngviti. Var hann þá
skjótt settur í bönd. Var það vanséð, hvort útilegu-
menn hefði orðið yfirunnir, ef þeir hefðu getað náð
vopnum sínum, sem voru hin beztu og dýrgripir
miklir. Hlutu þeir Hallþór og Grani þau og áttu síð-
an. Nú voru þeir fluttir úr hellinum, og látnir liggja
þar í böndum meðan byggðamenn könnuðu hellinn.
Fundu þeir þar ógrynni auðæfa í kjöti, tólg og ull og
gærum, auk ýmissa fágætra muna og svo peninga,
sem bófar þessir höfðu rænt og stolið víðsvegar um
land. Svo fara þeir til árinnar, eftir tilvísan Hall-
þórs og finna þar fé útilegumanna í hellinum. Var
það bæði margt og vænt, svo að tveir sauðir lögðu
sig sem gildir þrír sauðir úr sveit. Fara þá tveir
menn með það til byggða, en hinir fjórir með fang-
ana og flutning allan á hestunum. Þegar komið er
heim í sveitina, eru útilegumennirnir sendir yfir-
valdinu til gæzlu, þar til er dómur félli í máli þeirra.
Voru þeir dæmdir líflausir fyrir illverknað sinn
margskonar, er þeir játuðu á sig sjálfir, áður þeir
urðu höggnir. En það lét karl, faðir úlfs, í ljósi á
aftökustaðnum, að hið eina, sem hann gæti eigi sætt
sig við, væri það, að geta eigi svalað bræði sinni á
Svanlaugu og drepið hana, áður en hann léti lífið.
Sagði hann að spá sín í Þjófadal hefði rætzt, að