Gríma - 15.09.1931, Síða 49

SAGAN AF GLÚMI OG GEIRDÍSI 41
en þeir láta vel yfir og geta þó ekki neins fremur.
Leið nú fram um hríð. Þá var það einhverju sinni,
að Eyvindur kemur að máli við Geirdísi systur sína,
og segir að hún muni vilja vita, hvað hann hafi gert
við menið góða, er hún hafi fengið honum, áður en
hann fór í sauðaleitina um haustið. Hún svarar því,
að það muni vera sér jafnkunnugt sem honum, þótt
hann hefði eigi fyrr frætt hana um það. »Hefur
Glúmur hitt mig«, segir hún, »er eg hef gengið til
laugar, og veit eg sætt ykkar. En mér þykir illt til
þess að vita, að þið, bræður mínir, voruð þær mann-
leysur, að hafa þá ekki heim með ykkur í haust og
geyma þá hér. Veit eg eigi, hvar á sér röskleik ykk-
ar. Það megið þið vita, að margt getur að einum
tveim mönnum orðið um hávetur í óbyggðum, þótt
eg viti að þá skorti eigi þrek og áræði. Mun eg eigi
mæla fleira um þetta að sinni, en nú reynir mest á
drengskap ykkar«. Eyvindur þykktist við ákúrur
systur sinnar og kveður það eigi hafa verið ráðlegt,
að færa útilegumenn öllum á óvart heim í byggð.
»Verðum vér«, segir hann, »að leyna ætt þeirra og
óðali, því að ella munu þeir verða dæmdir af yfir-
völdum, án málsbóta«. Skilja þau svo talið.
Leið nú þessi vetur fram á vormánuði. Þá var
það eina nótt, að Eyvind dreymdi, að ungur maður,
knálegur, kom að rúmi hans og kvað vísu þessa:
»Rann einn Refur of fannir;
ræður hann ykkur, bræður:
gangið til sauða svangra
og sækið bróður frækinn«.
Við það vaknar hann og sér þá manninn ganga