Gríma - 15.09.1931, Qupperneq 68

66
SAGAN AF FORVITNA JÓNI
16.
Sagan ai Forvitna-Jdni.
(F/ftir sögn Önnu K. Sigfúsdóttur 1901. Handrit Þorsteins
M. Jónssonar).
Einu sinni var prestur, er bjó á kirkjujörð einni
við sjó; hann var kvongaður og átti son, sem Jóu
hét. Hann var svo forvitinn, að hann var almennt
kallaður Forvitni-Jón. Eitt sinn veiktist prestskon-
an og var þungt haldin. Hún kallar þá á Jón son
sinn og biður hann að leggja niður forvitni sína.
Jón lofar því. »Því að þú munt«, sagði móðir hans,
»hljóta illt af forvitni þinni. Eg mun nú deyja, og
segir mér svo hugur um, að faðir þinn taki sér aðra
konu, og ekki er víst hvort hún verður mennsk eða
álfkona«. I annað sinn átti prestskonan tal við mann
sinn og segir við hann: »Eg ætla að biðja þig að
kvænast ekki, þótt eg deyi, sem eg er viss um að verð-
ur«. — Prestur lofar henni þessu. — »Einnig ætla
eg að biðja þig að vera góðan við Jón son okkar«.
Hann lofar því. Skömmu seinna andaðist prests-
konan.
Þess verður að geta, að Jón var lítið gefinn fyrir
bækur og vildi ekkert læra. Yndi hans var að gæta
fjár. — Jón var mjög daufur eftir dauða móður
sinnar og var jafnan að ganga við fé.
Nokkru fyrir jól lætur prestur þau boð ganga út
um sveitina, að hann verði eigi heima um jólin; en
enginn veit hvert hann ætlar. Þá er Jón heyrir þetta,
hugsar hann með sér, að gaman væri að vita, hvert
faðir hans ætli og hugsar sér nú að komast með hon-