Fréttabréf Öryrkjabandalags Íslands - 01.03.1989, Blaðsíða 9

heimilum á þessu ári, og hefur því
ánægjulega takmarki verið náð.
Á undanförnum mánuðum hafa
verið hér miklar umræður um sam-
býlisform sérstaklega hinna vangefnu
hvort betra væri að búa á stórum
stofnunum eða á fámennum heimilium
t.d. þar sem búa 5-7 eða jafnvel 2-4 í
íbúðum.
í umræðunum um þessa breytingu
hafa verið sögð mörg orð, sem hefðu
betur verið ósögð, því þar hefur rang-
túlkun og lítill kunnugleiki oft verið
alls ráðandi.
í eðli sínu er þetta stórmál, og afar
viðkvæmt þar sem verið er að tala um
flutning á fólki, fólki sem hefur afar
mismikla getu og takmarkaða sjálf-
stæða skoðun, og þar af leiðandi auð-
velt að hafa áhrif á ákvörðunartöku
hverju sinni.
Það er hægt að spyrja: Hvers vegna
er verið að þessu? Því er til að svara, að
s.l. 25 ár hefur þetta verið að gerast í
flestum löndum, bara með mismun-
andi miklum hraða. Það er sama hvar
borið er niður.
Einn virtasti og þekktasti maður á
Norðurlöndum, Svíinn Karl Grtine-
wald, sem starfað hefur að þessum
málum þar sem yfirmaður í 25 ár, segir
m.a. í grein sem hann skrifaði nýlega:
Að það komi vangefnum betur að
búa í smáhópum með þátttöku í þjóð-
félaginu, frekar en á stórum stofnun-
um, er engin mótsetning eða „pendúll“
sem slæst til baka. Það er rökrétt af-
leiðing biturrar reynslu. Því þrátt fyrir
að við á Norðurlöndunum höfum
byggt upp bestu stofnanir í heiminum,
hefur árangurinn ekki orðið sá sem við
vonuðumst eftir.
Af þessum ástæðum getum við
smám saman vel komist af án hvers
konar stofnana. Allir vangefnir - jafn-
vel alvarlega fatlaðir - geta búið í ein-
býlishúsum, raðhúsum eða í íbúðum.
Á daginn eiga þau að ganga í skóla eða
í dagvistun til afþreyingar og þjálf-
unar, ef þau hafa ekki möguleika á
vinnu”.
Ég get haldið áfram. í síðasta tíma-
riti Þroskahjálpar er m.a. viðtal við
einn fremsta lögfræðing Bandaríkj-
anna David Ferleger, sem var staddur
hér á landi fyrir stuttu síðan. Hann
segir m.a.:
í Bandaríkjunum eru enn við líði
stórar stofnanir, sem hýsa mörg
Félagsmálaráðherra opnar sambýl
in í Blesugróf 29-31.
hundruð - jafnvel þúsundir einstakl-
inga. Nú eru þessar stofnanir á undan-
haldi, en þeirra í stað koma heimili eða
sambýli”.
Þetta er aðeins lítið sýnishorn af
miklum skrifum um þetta mál að und-
anfömu.
Ég er einn af þeim sem met afar
mikils það starf og þá þjónustu sem
vistheimili hafa veitt gegnum árin, en
ég harma hve oft er talað niður í
umræðum um stofnanir, það er í hæsta
máta mjög ósanngjarnt, því þær hafa
gert ómetanlegt gagn gegnum árin, en
við megum ekki loka augum og eyrum
fyrir breyttum tímum.
Þar koma til meiri þekking, meiri
reynsla, fleira af vel menntuðu starfs-
fólki, allt þetta er aflgjafi til að örva
meiri getu og þroska hjá skjól-
stæðingum okkar, því þarf ekki að vera
óeðlilegt að einn þátturinn sé breyting
á búsetuformi.
Áður en við settum okkar fyrsta
sambýli á stofn 1976, vorum við búin
að skoða og kynna okkur sambýli í
Danmörku, og fúslega skal það
viðurkennt, þar varð ég og fleiri fyrir
j
jákvæðum áhrifum, sent hafa magnast
með ári hverju.
Stjórn félagsins hefur verið
sammála um að leggja áherslu á upp-
byggingu sambýla, vegna góðrar
reynslu, en telur það ekkert lokatak-
mark, heldur áfanga að öðru meiru, þar
á ég við íbúðir, sem ég ræði nánar hér
síðar.
Ágætu gestir.
Styrktarfélaginu þótti full ástæða
til að gera dagamun og bjóða ykkur
hingað og má segja í tvennum tilgangi.
Það er merkilegt samstarf milli
Syrktarfélagsins og Öryrkjabandalags
Islands með opnun tveggja heimila hér
þ.e.a.s. Blesugrófar 29 og 31.
Fyrir rúmu ári átturn við viðræður
við formann Hússjóðs Öryrkjabanda-
lagsins, Odd Ólafsson um húsnæð-
ismál. Hann tók málaleitan okkar afar
vel, og hvatti okkur til að skrifa bréf til
Hússsjóðsins um að sjóðurinn keypti
hús, sem hann síðan leigði Styrkt-
arfélaginu, fyrir okkar starfsemi. Hús-
sjóðurinn brást fljótt við og keypti
þessi tvö áðurnefndu hús hér, og við
höfum tekið þau á leigu, og rekstur er
að hefjast í báðunt húsunum.
I húsinu hér við hliðina á okkur er
sambýli með 5 íbúum. Forstöðukona
þar er Sigrún Friðriksdóttir þroska-
þjálfi
I þessu húsi er nýr og merkur áfangi
í starfi okkar, sem við köllum skamm-
tímavistun, ætluð fyrst og fremst ein-
hverfum börnum. Ástæðan fyrir því að
við köllum þetta ekki sambýli er vegna
þess að þeir sem hér dvelja, eru mis-
lengi og bíða eftir öðrum úrræðum.
Forstöðukona er Hrefna Haraldsdóttir
þroskaþjálfi.
Þetta hús er líka sérstætt fyrir
Sjá næstu síðu
Hétjin^sj£j4rl££)lafssnn^o^Önnu^
FRÉTTABRÉF ÖRYRKJABANDALAGSINS
9