Fréttabréf Öryrkjabandalags Íslands - 01.03.1989, Blaðsíða 25

Margrét Ólafsdóttir, ein startsstuika MS-félagsins stjórnar leikfimi.
ber að þakka það.
Þá fengum við á liðnu ári
ágætan styrk frá Öryrkja-
bandalagi íslands. Sá styrkur
gerði útgáfu blaðsins okkar -
afmælisritsins - mögulega og
einnig fólst þar verulegur
stuðningur við utanferð M.S.-
félaga. Mikilvægi lottófjárins
íyrir félögin í Ö.B.Í. er þvi hafið
yfir allan efa í okkar huga.
Hvernig gengur reksturinn
hér?
Megum við nokkuð segja frá
því að dagvistin okkar gengur
alltaf vel. Verða ekki allir að tapa
nú til dags? Við erum sögð ein
þriggja stofnana, sem rekin er
hallalaus. En allt á sínar eðli-
legu skýringar. Við reynum allt
sem við getum til að reka þetta
sem hagkvæmast. Hér er engin
yfirbygging að við teljum. Hérer
líka svo margt gefið m.a. inn í
stofnbúnaðinn hér og minnkar
það auðvitað viðhaldskostnað-
inn. Og John bætir því við, að
Gyða hafi öll einkenni hinnar
hagsýnu húsmóður og heldur
betur. Undir það tekur sá er
þetta ritar og hefur af nokkur
kynni.
Hvað um tryggingamál M.S.-
félaga og atvinnumál?
Vandi M.S.-sjúklinga gagn-
vart tryggingakerfinu er mikill,
því heilsufar þeirra er svo
sveiflukennt. Sjúklingur lítur
eðlilega út og eins og full-
hraustur, þó örstutt gönguferð
geti haft þau áhrif, að allir kraft-
ar þverri og þreytan í alvarleg-
ustu merkingu taki öll völd. Ein
einstök skoðun nægir því ekki.
Ofan á það bætist oftrú margra
sjúklinga á eigin getu - oftrú á
hvað þeim sé fært. Svo kemur
sveiflan yfir í þunglyndið -
óvissan um framtíðina - óviss-
an um lífsframfærsluna.
Hvað varðar atvinnumál, þá
sárvantar vinnuráðgjöf - leið-
beiningar og aðstoð þeim til
handa, sem fengið hafa M.S.-
greiningu - að velja rétta leið -
að öðlast á ný lífstrú og lífsvilja.
Það er nefnilega talsverður
vandi að finna atvinnutækifæri
handa M.S.-fólki, þar sem hið
mikla óöryggi er tekið inn í
myndina.
Nú hvað viljið þið helst sjá?
Okkur dreymir um litla dval-
arstofnun hér í grenndinni
sumpart til lengri dvalar, sum-
part til skammtímadvalar eða
til rannsókna með þá tilheyr-
andi lágmarksaðstöðu. Þama
gæti fólk farið inn í einn - tvo
mánuði, fólk utan af landi feng-
ið aðstöðu þarna, þama gæti
fólk verið með ákveðna um-
mönnun og aðstoð, sem annars
þyrfti að leggjast inn á sjúkra-
hús með öllum þeim kostnaði er
því fýlgir. Slíkt húsnæði og dval-
arstofnun sem væri vel og af
hagkvæmni rekin gæti sparað
ótölulegar óþarfa innlagnir. Þar
gæti fólk vissulega fengið
ákveðna endurhæfingu,
ákveðna hvatningu út í lífið,
ákveðna lífsnæringu, ef svo
mætti segja, deila reynsiu með
öðmm, gefa og þiggja úr sam-
eiginlegum reynslusjóði, bera
saman bækur sínar um líf í nýju
Ijósi.
Og við víkjum taiinu að
hversu slíkt mætti verða og
vissulega væri ein ieiðin sú að
Öiyrkjabandalag íslands eða
hússjóður þess eignaðist slíka
húseign og M.S.-félagið tæki
svo þar við og bæri ábyrgð á öll-
um rekstri.
Ég kvaddi þau Gyðu og John
með kærri þökk fýrir spjallið og
ég fékk auðvitað ekki að fara
fýrr en kræsingar höfðu komið á
borð og ég gætt mér ríkulega á
þeim.
Á leiðinni út ienti ég svo í
frekara spjalli við marga mæta
kunningja um tryggingamál,
bílakaupamái og þjóðmálin al-
mennt, enda stóð „serían“ „Á
rauðu ljósi“ sem hæst. H.S.
Á góðri stundu úti í sólskininu.
FRÉTTABRÉF ÖRYRKJABANDALAGSINS
25