Tímarit Öryrkjabandalags Íslands - 01.09.2002, Síða 14

Heimir Viðarsson segir frá slysi sem
hann lenti í og afleiðingum þess
að virðist engu máli
skipta hvað maður er, eða
ætlar að skrifa um; alltaf
er það þessi fjandans byrjun
sem er erfíðust - fyrsta efnis-
greinin. Hún verður að vera það
grípandi, að athygli lesandans
náist, svo sá haldi áfram að lesa
næstu efnisgreinar, helzt allt til
enda. Það er sennilega til lítils að
troða inn einni athyglisgrípandi
setningu eða efnisgrein ein-
hvers staðar fyrir miðju, hvar
enginn mun sjá hana; vegna
þess að engum datt í hug að
halda áfram að lesa, af því að
byrjunin var svo óáhugaverð.
-„Andaðu rólega, félagi, byrjaðu
bara á byrjuninni".
Það væri alls ekkert svo vitlaust
- svo lengi sem maður hugsar ekki
um of hvar þessi byrjun er, sem
maður skal byrja á. Er hún kannski
í raun og veru einhver formáli,
sem kemur meginmálinu í sjálfu
sér ekkert við eða jafnvel.. .uuuihh
Hætti í læknanámi
Það er nú lágmarks kurteisi að
ég kynni mig - svona til að byrja
með: Kæri lesandi, ég heiti Heimir
Viðarsson. Kennitalan mín, vega-
bréfið og fæðingarvottorðið eru öll
sammála um að ég hóf göngu
mína inn í ljórða áratuginn 8.
desember síðastliðinn, tuttugu og
einu ári eftir að Mark nokkur
Chapman bankaði upp á hjá John
Lennon og kynnti sig sem að-
dáanda. Ég hef afar litla hugmynd
um hvort einhver tengsl, yfir-
náttúruleg eða önnur, eru á milli
en ég fékk Double Fantasy í níu
ára afmælisgjöf - fyrstu „alvöru“
plötuna mína. Daginn eftir, 9.
desember, þegar fréttir af áður-
nefndri heimsókn bárust um
heimsbyggðina, seldist platan upp
- og ég sat á stofugólfínu og
hlustaði á Starting Over.
Þremur vikum og ellefú árum
síðar gerði ég nákvæmlega það -
byrjaði upp á nýtt.
Ekki svo að skilja að ég sæi
villur míns vegar, iðraðist og gerði
yfirbót að sjónvarpsprédikara sið.
Aldeilis ekki.
Haustið ’91 byrjaði ég í
háskólanum; í læknisfræði - þó er
eins og mig minni að læknir sem
ævistarf hafi ekki verið neitt
markmið sem slíkt. Ætli
markmiðið með þessu lækna-
deildarbrölti mínu hafi ekki meira
verið... eitthvað annað, verið
illskásti kosturinn. Ég veit ekki.
En mér gekk alveg þrælvel og
líkaði enn betur, þó svo fræðin
sem þar voru kennd hafi mér þótt
heldur sértæk; sú vitneskja að
gastrúleisjónin hefjist með
myndun primitíva striksins í
epiblastinu á þriðju viku með-
göngu opnar heldur fáar dyr -
nema maður ætli sér að verða
fósturfræðifyrirlesari.
I læknisfræðinni var ég íjóra
mánuði; fyrstu önnina. Eftir
jólaprófin komst ég loksins að
klifra - ég sé núna að ég hefði
kannski átt að hafa það með í
kynningarkaflanum; að ég hafði,
og hef enn, rosalega gaman af að
klifra. Aðallega í ís og snjó, ég hef
alltaf verið hálfgerður auli í
klettum.
Að loknum jólaprófunum fór ég
Grafarfoss, um 90 metra leið í
Esju. Félagi minn, sem ég hafði
klifrað með allan minn klifur-
„feril“, var í námi í Noregi svo ég
fór með strák sem ég þekkti sama
og ekki neitt, og hann mig engu
betur - sem klifrara. Við vorum
hinir ágætustu vinir, bekkjar-
félagar í tvö ár í MR auk þess sem
stundatöflur okkar skárust anzi oft
í háskólanum; hann var í tann-
lækningum. Þegar læknanemar á
fyrsta ári eru í eðlis- og sálarfræði,
eru tannlæknanemar í formfræði
tanna. Annað er sameiginlegt eða
var það a.m.k. þá.
Bein leið
www.obi.is