Tímarit Öryrkjabandalags Íslands - 01.09.2002, Side 24

Æviágrip
dómurinn var og einnig að
heilinn hafði skaddast.
I Reykjavík naut Olafur aðstoð-
ar hjónanna Guðrúnar Lýðs-
dóttur, föðursystur okkar, og
Magnúsar Eggertssonar lögreglu-
varðstjóra en þau reyndust
honum ætíð hin traustasta stoð.
Ólafúr kom heim sumarið 1947
og hafði fengið talsverðan bata,
gat til dæmis gengið um og unnið
ýmiss störf. Hann hafði þó ekki
gott vald á hreyfmgum hægri
handar og sama máli gegndi um
hægri fót sem einnig hafði rýmað
nokkuð.
Árið 1949 tók að bera á
flogaköstum hjá Ólafí. Stóðu
þau yfír fram á 7. áratuginn en þá
fékk hann loks meðul sem héldu
köstunum niðri. Ólafur var
kappsamur maður og fékk
stundum köst þegar hlutirnir
gengu ekki eins og hann vildi í
leik og starfi.
I fyrstu vissi heimilisfólkið í
Fremri-Gufudal ekki hvemig átti
að bregðast við köstunum en
upplýsingar úr bókinni Hjálp í
viðlögum bætti þar um. Sama var
uppi á teningnum ef Ólafur fékk
köst af bæ og kom þá óttinn við
hið óþekkta berlega í ljós.
Stundum fékk Ólafur að heyra að
flogaveikir ættu að vinna sem
minnst. Hann mótmælti því
harðlega en játaði þó að þeir yrðu
að gjalda varhug við ýmsu til
dæmis langvarandi einbeitingu.
Ólafur var ætíð skeleggur
talsmaður þess að öryrkjar ættu
að vinna eins mikið og þeir gætu.
Hann taldi sig hafa sljóvgast
verulega af sjúkrahúsvistinni og
tapað minni. Kvaðst hafa dregið
sig nokkuð inn í skel sína af þeim
sökum í hálfan áratug eða svo.
Einkenni af þessu tagi munu oft
fylgja langvarandi legu á
sjúkrahúsum og svæfíngum.
Vorið 1953 fluttist fjölskyldan
að Hrafnadal við Hrútafjörð og
árið eftir að Fjarðarhomi í sömu
sveit. Sú jörð var að hans mati
góð bújörð. Hann vann bústörfin
eftir bestu getu og eignaðist
nokkrar kindur. Þeim fjölgaði ár
frá ári og voru orðnar 12 um
miðbik 6. áratugsins. Ólafúr hélt
sérstaka ljárbók yfir bústofn sinn
og bar sig að eins og bændur
yfírleitt enda stóð hugur hans
allur til bústarfa. Honum þótti þó
sýnt árið 1956 að sá draumur
mundi ekki rætast og hugleiddi
þá að læra einhverja iðn.
Næsta ár hélt Ólafur til
Hermann Jónasson var einn þeirra
stjórnmálamanna sem Ólafur Gísli
hafði mikið álit á. Myndin er tekin
við minnisvarða um Hermann við
Skeljavík sunnan Hólmavíkur árið
1996
Reykjavíkur til að kanna mögu-
leika á iðnnámi og leitaði af þeim
sökum til Kristins Bjömssonar
sálfræðings sem átti eftir að
reynast honum hjálparhella.
Kristinn kom Ólafi að hjá
Ríkisprentsmiðjunni Gutenberg
og skyldi reynt hvort bókband
hentaði honum. Svo reyndist ekki
vera og var bágri stjóm á hreyf-
ingum hægri handar um að
kenna. Ólafur hvarf þá heim að
Fjarðarhorni og dvaldist þar
sumarið 1957 en hélt um haustið
aftur í atvinnuleit til Reykjavíkur.
Hann fékk vinnu við tiltektir í
Gutenberg þar til heppilegra starf
fengist og var hann ætíð mjög
þakklátur fyrir þá fyrirgreiðslu.
Leitin að nýju starfi bar árangur
nokkru síðar en þá útvegaði
Kristinn Björnsson Ólafi starf á
Kópavogshæli við ræstingar.
Þetta leysti vanda Ólafs um sinn.
Á Kópavogshælinu fékk hann
bæði fæði og húsnæði. Tók sömu
laun og ræstingakonur og taldi
það vera mjög sanngjamt. Ólafi
féll vinnustaðurinn vel og bar
þeim Bimi Gestssyni forstöðu-
manni og Ragnhildi Ingibergs-
dóttur lækni, konu hans, ætíð vel
söguna.
Ólafur vann á fímmta ár á
Kópavogshælinu en fór þá að
hafa af einhverjum ástæðum
áhyggjur af að ílendast endanlega
á hælinu. Hann bað þá Ragnhildi
að útvega sér aðra vinnu og varð
hún við þeirri bón. Elli- og
hjúkrunarheimilið Grund varð
fyrir valinu og þar vann Ólafur
næstu íjögur árin eða því sem
næst og við sömu kjör og á Kópa-
vogshæli. Starfslok á Gmnd bar
skjótt að. Að sögn Ólafs varð
honum það á að missa niður úr
næturgagni á gólfið og brást
hjúkrunarkona, sem nýlega hafði
fengið forræði á deildinni, við