Tímarit Öryrkjabandalags Íslands - 01.09.2002, Page 26

Æviágrip
og báru auk þess nokkra vexti.
Þetta gafst vel í verðbólgubáli
áttunda og níunda áratugsins.
Verðbréfakaupum hætti Ólafur
að mestu um 1990. Þá voru
bankar farnir að bjóða marg-
vísleg vaxtakjör og fylgdist hann
vel með slíku og valdi þann kost
sem hagkvæmastur var. Vestur-
bæjarútibú Búnaðarbankans var
viðskiptabanki hans um árabil.
Síðustu æviárin lagði hann leið
sína þangað svo til daglega þó
ekki væri til annars en að fá sér
kaffisopa. Þar lenti hann í
óvæntri uppákomu, nefnilega
alvöru bankaráni. Eftir þann
atburð buðu forráðamenn bank-
ans honum upp á áfallahjálp.
Hann þáði hana að vísu ekki,
taldi sig ekki þurfa á slíku að
halda.
Ólafur hélt sig mest heima á
Framnesvegi síðustu æviárin.
Hann fékk slæmt lungnabólgu-
kast í septembermánuði 2001 og
kom Sigurbjörg systir hans, sem
einkum hafði haft auga með
Ólafí, honum þá á Landspítalann
í Fossvogi. Þar leið honum eftir
aðstæðum vel en ætlaði sér aftur
heim. Hann gat þess oft að
starfsfólkið væri sér afskaplega
gott og væri alltaf að hæla sér.
Best þótti honum þó að vera þar í
umsjá Ugga Agnarssonar læknis
en það var maður að hans skapi.
Hann náði sér af lungnabólgunni
en upp úr áramótum var sýnt að
mótstöðuaflið var þverrandi.
Ólafur andaðist í Landspítalanum
í Fossvogi 15. janúar 2002 og var
jarðsunginn frá Fossvogskirkju
tíu dögum síðar.
Ólafur var vinnufús maður,
fljótur til og kappsamur. Vinnan
hefur líklega verið hans helsta
áhugamál. Hann hafði einnig
mikinn áhuga á þjóðmálum og lét
skoðanir sínar á þeim óspart í
ljós. Fylgdi fyrst Framsóknar-
flokknum en gekk til liðs við
Alþýðubandalagið á sjöunda
áratugnum og fylgdi því að
mestu samfellt þar til sá flokkur
var lagður niður. Síðustu árin
mun Ólafúr hafa fylgt Vinstri
grænum að málum. Hann var
hrifnastur af þeim stjórnmála-
mönnum sem fastast kváðu að
orði. Ólafur las mikið, einkum
ævisögur stjómmálamanna hvar í
flokki sem þeir stóðu. Hann var
sparsamur að eðlisfari og ekki
mun hafa dregið úr honum sá
einlægi vilji að verða alltaf
fjárhagslega sjálfstæður. Ólafur
var maður viljafastur og kom það
í ljós í viðureign hans við
þyngdina. Ólafur hafði art til að
fítna. Undir slíkum kringum-
stæðum var öll neysla skorin
niður um helming eða meir og
ekki aukin aftur fyrr en settu
takmarki var náð.
„Það má reyna”. Móðir okkar
sagði mér að þetta hefði verið
viðkvæði Ólafs ef við bræður
relluðum í henni um rúsínur,
sveskjur eða eitthvert góðgæti og
hún ekki viljað eða getað uppfyllt
þá ósk . Ólafur lét sig aldrei fyrr
en í fulla hnefana. Þessi eiginl-
eiki hefur vafalaust komið
honum að góðum notum í
hretviðrum lífsins. Það færði
honum oft ærin vonbrigði og
hann valdi svo sem ekki auð-
veldustu leiðina. Fötlunin var
hans einkamál. Með henni varð
að lifa og vildi hann sem minnst
um hana ræða.
Lýður Björnsson
VOR
Hinn langi vetur er liðinn
og lóan er komin í móinn.
Það er létt yfir lífínu aftur
og við losnum alveg við snjóinn.
Við gleðjumst og gleymum alveg
sem grömdumst yfir í vetur
og munum aðeins það eina
að allt fer að ganga betur.
Við vöknum við það að vorið
í varpanum situr og bíður
og segir: Sittu ekki inni.
Sérðu hvað dagurinn liður.
Ætlarðu ei úti að ganga?
Ætlarðu bara að sofa?
Veistu ekki að veröldin okkar
er vöknuð og byrjuð að lofa -
að allt muni breytast og batna
og brumin á trjánum vakna.
Þá engin fýllast af ilmi
og ei verður neins að sakna.
Við skulum vorinu hlýða,
við skulum koma og ganga
og njóta þess yls sem okkur
umvefur dagana langa.
Asgerður Ingimarsdóttir
26