Íþróttablaðið - 01.08.1977, Page 53

TflW/MGfeferti/
7. bezti golfleikari heims, en féll niður í 12.
sætið 1976. — Þetta var afskaplega erfiður
tími fyrir mig, sagði Watson. — Ég var eins
og skákmaður sem kann ekki byrjanirnar.
Þegar þær vantar gildir einu hvort menn
geta teflt miðtaflið vel og endataflið ágæt-
lega. — Þeir komast einfaldlega aldrei svo
langt að geta sýnt þar hæfileika sína. Ég
hafði ekki nema eitt ráð og það var að æfa
mig og æfa mig meira og betur. Stundum
lagði ég svo hart að mér að mig dauðverkj-
aði í hendur og handleggi á kvöldin.
Það eru gömul og ný sannindi að æfingin
skapi meistarann. Þau komu fram hjá Tom
Watson á yfirstandandi keppnistímabili.
Árið 1977 hefur verið hans bezta ár í golf-
íþróttinni til þessa og hápunkturinn var vit-
anlega sigurinn í „British open“.
Keppnin í „British open“ í ár var
skemmtilegri og líflegri en verið hefur
nokkru sinni fyrr. Fyrsta keppnisdaginn
gekk stórstjömunum ekki alltof vel og ung-
ur golfleikari frá Bandaríkjunum, John
Schroeder, hafði forystuna að honum lokn-
um. Var mikið rætt um hvort pilti þessum
tækist að halda hlut sínum og leika jafnvel
og hann hafði gert. Voru flestir vantrúaðir á
það, enda kom fljótlega í ljós að hans tími
var ekki kominn. Stjömumar: Ben Crens-
haw frá Bandaríkjunum, Lee Trevino,
Hubert Green, Jack Nicklaus og Tom Wat-
son tóku fljótlega forystuna og þegar eftir
var að leika 18 holur voru þeir Tom Watson
og Jack Nicklaus hnífjafnir, höfðu báðir
leikið á 203 höggum.
Þegar lokaslagurinn hófst kom í lós að
Watson var áberandi taugaóstyrkur. Hann
neitaði meira að segja að beygja sig undir
gamla hefð í keppni þessari, þá að þrír efstu
menn voru myndaðir saman, áður en loka-
átökin hefjast. Varð Watson óvinsæll fyrir
hjá áhorfendum og þá ekki síður blaða-
mönnum og ljósmyndurum sem beðið
höfðu þess með eftirvæntingu að sjá kapp-
ana stilla sér upp. Urðu þeir að láta sér
nægja að fá mynd af þeim Nicklaus og
Grenshaw saman. Taugaslappleiki Watsons
kom líka strax í ljós á golfvellinum. Honum
mistókst illa á 1. og 4. holu og þegar farið
var að leika 5. holuna hafði Nicklaus náð
þriggja högga forystu.
En þar með var líka sem berserksgangur
rynni á Watson. Á þremur næstu holum
tókst honum með stórkostlegri frammistöðu
að vinna upp forskot Nicklaus og eftir það
voru þeir jafnir fram á 15. holu, en þá tókst
Nicklaus aftur að ná tveggja högga forystu,
eftir að Watson mistókst tvívegis stutt
„pútt“. Þegar hér var komið sögu voru allir
áhorfendur vissir um að sigurinn yrði gullna
bjamarins, — að hann hefði náð því for-
skoti sem ekki yrði af hendi látið.
En á 17. holu var raunar gert út um
keppnina. Par á holu þessa er 4, en Watson
náði gífurlegu upphafshöggi og lenti kúlan
aðeins örfáa sentimetra frá holunni. Kúla
Nicklaus lenti hins vegar 6—7 metra til
hægri við grasflötina. Átti Watson ekki í
erfiðleikum að koma kúlu sinni í holuna í
fyrsta pútti, en Nicklaus varð hins vegar að
tvípútta. Þar með hafði Watson tekið for-
ystu í fyrsta skipti í þessari keppni og þar
sem báðir kappanir léku síðustu holuna á
pari varð sigurinn hans. 268 högg notaði
hann samtals, og bætti þar með verulega
metið í keppni þessari, en það var 276 högg
og var í eigu þeirra Arnolds Palmes og Tom
Weiskopf.
— Ég hef aldrei orðið eins glaður og
þegar þessari keppni lauk, sagði Watson. að
sigri unnum. — Brautirnar á þessum golf-
velli eru hræðilega „lúmskar" og það tekur
ótrúlega á taugarnar að keppa héma. Fyrir
mér var það allt að sigra Jack Nicklaus —
með því að gera það veit ég að ég hlýt að
vera góður golfmaður. Það þarf mikið til
þess að sigra Nicklaus, þar sem hann er
frábær íþróttamaður, í einu orði sagt. —
Ætti eg að keppa aftur á þessum velli á
næstu vikum myndi ég ganga af göflunum.
Það er eins og maður geti aldrei verið viss
um það hér, hvert boltinn fer, eða hvar
hann lendir.
Tom Watson gat ekki leynt gleði sinni er
hann tók við sigurlaununum í keppninni að
þessu sinni. Tár runnu niður kinnar hans. —
Einhvern veginn fannst mér ég eiga gripinn
sem ég tók við, sagði Watson, — og það
voru mér meiri vonbrigði nú en 1975 að
þurfa að skila honum strax aftur, en rétt eins
og í hinni frægu Wimbledon tenniskeppni,
fá verðlaunahafamir ekki að hafa verð-
launagripina brott með sér, heldur verða að
skila þeim strax aftur. Linda Watson lét þó
búa til eftirlíkingu af verðlaunabikarnum
og færði bónda sínum hann við fyrsta tæki-
færi. — Þessi hugulsemi konu minnar var
mér mikil sárabót, sagði Watson.
Eins og jafnan áður skildi keppnin í
Bretlandi í sumar eftir sig margar skemmti-
legar sögur af keppendunum sem þar áttust
við. Ein sagan var á þá leið að Tom Watson
og landi hans Arnold Palmer hittust í lyftu á
hóteli. Átti Watson að hafa virt Palmer
vandlega fyrir sér, og sagt síðan alvarlegur:
— Heyrðu nú Arnie, þú ert að verða feitur.
— Palmer svaraði játandi, þagði síðan
smástund og sagði síðan við Watson. —
Annars ferst þér ekki að tala, þú ert að verða
horaður — á höfðinu. Fylgir sögunni að
Tom Watson hafi síðan dag hvern skoðað
77/ hamingju. Jack Nicklaus varð fyrstur til að óska Tom Watson til hamingju með sigurinn í
Brithis open.
53