Morgunblaðið - Sunnudagur - 18.01.2020, Blaðsíða 12

VIÐTAL
12 MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 19.1. 2020
L
eikkonan Unnur Ösp Stefánsdóttir
tekur hlýlega á móti blaðamanni
með faðmlagi og kossi. Við setj-
umst niður í ró og næði í Borgar-
leikhúsinu til að ræða lífið og
listina. Það er af nógu af taka því Unnur hefur
upplifað stórkostlegar tilfinningar, bæði á sviði
og í lífinu sjálfu. Leiðin lá nánast alltaf í leik-
listina og hefur hún átt velgengni að fagna í
starfi en einnig í einkalífinu en hún er í hjóna-
bandi með leikaranum Birni Thors og eiga þau
fjögur börn, þar af tæplega þriggja ára tví-
bura. Unnur segir lífið ekki alltaf eiga að vera
auðvelt og hafa þau hjón fengið sinn skerf af
áföllum en Unnur talar nú í fyrsta sinn opin-
berlega um dóttur þeirra sem er með CP-
hreyfihömlun. Að eignast fatlað barn hefur
gefið Unni nýja sýn á lífið. Nokkuð sem hún
hefur nýtt sér í leiklistinni.
Skemmtilegt leikhúsuppeldi
Unnur á ekki langt að sækja leikhúsáhugann
enda alin upp af miklu leikhúsfólki, leikstjór-
anum Stefáni Baldurssyni, sem var lengi þjóð-
leikhússtjóri, og Þórunni Sigurðardóttur, leik-
stjóra, leikskáldi og listrænum stjórnanda.
„Ég er alin upp í Breiðholtinu eins og margt
gott fólk en þegar ég var átta ára fórum við að
fikra okkur í átt að Vesturbænum þar sem við
enduðum. Þar fór ég í Vesturbæjarskóla,
Melaskóla og Hagaskóla og þaðan í Mennta-
skólann við Hamrahlíð. Ég hafði farið og séð
Rocky Horror með Páli Óskari sem MH setti
upp og hugsaði að þarna væri allt að gerast í
leiklistarlífinu. Það var það sem dró mig þang-
að,“ segir Unnur sem segist hafa haft áhuga á
leiklist frá blautu barnsbeini.
„Blessunarlega fékk ég þetta skemmtilega
ævintýralega leikhúsuppeldi. Það var mikið
drama borið á borð fyrir mig mjög unga, í
formi leikhúsupplifana og kvikmynda. Það er
þroskandi að treysta börnum fyrir öðru en ein-
göngu barnaefni,“ segir hún.
Óþægileg fullkomnunarárátta
Leikhúsbakterían virðist hafa verið meðfædd
því Unnur segir að í sér hafi alltaf verið drama-
tísk taug.
„Ég var farin að semja ljóð og einleiki fjög-
urra, fimm ára, ótrúlega fyndið og dramatískt
stöff!“ segir Unnur og brosir.
„Ég áttaði mig á því nýlega þegar ég var að
leika í verki eftir Birgi Sigurðsson að þetta var
mikið stolið frá honum, enda hélt ég mikið upp
á Dag vonar sem hann skrifaði,“ segir hún.
„Ég er leikhúsbarn sem ólst upp við að horfa
á leikrit og kvikmyndir. Eins var mikið lesið
fyrir mig. Ég elti foreldra mína út um allt og
fékk að vera í myrkinu úti í sal með þeim í stað
þess að vera heima í pössun. Ég dróst þá inn í
þennan ævintýraheim og það varð ekki aftur
snúið. Ég byrjaði svo átta, níu ára að leika í
sýningum. Fyrsta hlutverkið mitt var í Karde-
mommubænum þar sem ég lék með Hilmi Snæ,
Selmu Björns, Páli Óskari og fleirum. Við stig-
um okkar fyrstu skref þarna saman, en síðan
höfum við Hilmir og Selma unnið mikið saman
og erum miklir vinir. Svo ellefu ára lék ég í hátt
í 250 sýningum á Land míns föður eftir Kjartan
Ragnarsson,“ segir Unnur.
„Þar lékum við Ragnar Kjartansson saman
öll kvöld. Þetta var rosalega gaman og mikil
forréttindi að fá að leika með leikurum eins og
Gísla Halldórssyni, Guðmundi Pálssyni, Sigríði
Hagalín og fleirum sem kenndu mér svo margt.
Það var mikil lífsreynsla að standa á sviðinu og
leyfa einhverjum að fara í gegnum sig og finna
orkuna frá áhorfendum. Þetta var auðvitað
brjálæðislega spennandi!“ segir hún.
„En út frá minni reynslu hef ég verið hugsi
yfir því hvort það eigi að draga börn mikið ung
inn í leikhús. Þetta er vinna og ég hef alls ekki
lagt á þetta áherslu fyrir börnin mín. Þau verða
frekar að ákveða það þegar þau hafa þroska til.
Þetta er nefnilega gríðarlegt álag á börn.“
Unnur segist hafa gengið í gegnum stutt
mótþróaskeið á unglingsaldri þar sem hún
ákvað að koma ekki nálægt leiklist. Hún hafi
farið að efast um sína hæfileika á því sviði.
„Ég hef alltaf haft í mér óþægilega full-
komnunaráráttu sem er stórhættuleg lista-
mönnum. Ég setti of mikla pressu á mig og ótt-
aðist höfnun. Það var
því örlagadagur þegar
ég gekk inn á mína
fyrstu leiklistaræfingu
í leikfélagi Mennta-
skólans við Hamrahlíð,
en þangað þorði ég
ekki fyrr en í upphafi
þriðja árs. Þar kvikn-
aði leikhúsneistinn aft-
ur og ég kynntist
manninum mínum,
Birni Thors, og mörgum af mínum bestu vin-
um í dag. Þetta var því mikið örlagaskref.“
Algjört áfall að fá höfnun
Þegar Unnur lauk stúdentsprófi kom ekkert
annað til greina en leiklistarskólinn. „Ég fór í
prófið með mikla reynslu á bakinu og mikið
sjálfsöryggi og er svo hafnað! Sem er um það
bil það besta sem komið hefur fyrir mig. Ég
var komin í sextán manna hópinn og var frekar
sannfærð um að verða tekin inn,“ segir Unnur
og skellihlær.
„Það duttu út örfáar stelpur þarna í lokin og
ég var bara ein af þeim! Algjört áfall! Svo
flækti það líka málin að pabbi var á þessum
tíma þjóðleikhússtjóri, þannig að ég upplifði
mig enn frekar sem algjörlega misheppnaða.“
Var þetta fyrsta alvöruáfallið í lífinu?
„Já, ég myndi segja það. Ég hafði fram að
þessu aldrei upplifað alvöruhöfnun. Þetta var
miklu meira áfall en ég nokkurn tímann bjóst
við. Ég missti svefn heilt sumar og þetta er í
eina skiptið á ævinni sem ég hef komist nálægt
því að verða mjög döpur, því ég er léttlynd að
eðlisfari og hef jákvætt viðhorf til lífsins. Þetta
var alveg hræðilegt. Ég stóð þarna á tímamót-
um, eins og krakkar um tvítugt gera gjarnan,
og margir vita ekki hvert þeir vilja stefna. Ég
vissi alveg hvað ég vildi, en það var ekki í boði.
Ég varð dálítið reið og áttaði mig líka á því að
tengslin við pabba voru þannig að ef ég hefði
komist inn hefðu allir
sagt það vera vegna
klíkuskapar,“ segir
Unnur, sem sagði það
ekki hafa bætt úr
skák. Hún segir að
þær hugsanir hafi
læðst að sér að hún
hefði enga hæfileika
og að ástæðan fyrir
því að hún hefði kom-
ist á svið væri einungis
vegna tengsla við foreldra sína.
Örlítið sjálfstraust fyrirfannst þó enn, því
Unnur ákvað að hún myndi læra leiklist í Bret-
landi. Þar gæti hún sannað sig langt frá litla
Íslandi.
„Ég hélt alein tvítug til London, með minn-
isbók og landakort að vopni, brotið sjálfstraust
en full tilhlökkunar. Ég fór í inntökupróf í sex
skóla og komst inn í fjóra. Það var ótrúlega
mikil viðurkenning fyrir mig því ég hafði brot-
ið mig svo mikið niður. Í London var ég lítið
peð í mannmergð og samt var fólk sem taldi að
ég ætti erindi í leiklist,“ segir hún.
„Þarna var ég komin inn á fjórum stöðum en
ákvað svo að fara aftur í prófið hér heima. Ég
var nýorðin skotin í þessum strák, Bjössa, og
fannst leitt að fórna því sambandi. Svo var
auðvitað miklu ódýrara að stunda námið hér
en úti. Þannig að ég henti mér í prófið og var
miklu auðmýkri og líklega slakari líka. Nú var
þetta ekki upp á líf og dauða af því ég var hvort
sem er að fara út í nám. En þá komst ég inn.“
Fangar til Hollywood
Eftir útskrift fór Unnur út í ýmis sjálfstæð
verkefni og setti upp söngleiki. „Ég vildi alls
Morgunblaðið/Ásdís
Lúxus að
fá að gráta
í vinnunni
’Ég hélt alein tvítug til Lond-on, með minnisbók og landa-kort að vopni, brotið sjálfstrausten full tilhlökkunar. Ég fór í inn-
tökupróf í sex skóla og komst inn
í fjóra. Það var ótrúlega mikil
viðurkenning fyrir mig því ég
hafði brotið mig svo mikið niður.

Unnur Ösp Stefánsdóttir hefur fundið
sinn stað á sviðinu, bæði sem leikari og
leikstjóri. Hún leikur um þessar mundir
stórt hlutverk í Vanja frænda sem fengið
hefur glimrandi dóma. Nýlega seldi hún,
ásamt fleirum, réttinn að Föngum til
Hollywood og er það fyrsta íslenska
serían sem endurgerð verður þar í borg.
Unnur hefur tekist á við stórar áskoranir
og lent í persónulegum áföllum en segir
að maður upplifi ríkari hamingju þegar
maður hefur snert á harminum.
Ásdís Ásgeirsdóttir asdis@mbl.is