Morgunblaðið - Sunnudagur - 18.01.2020, Blaðsíða 15

19.1. 2020 MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 15
besta en það heppnast alls ekki alltaf. En mað-
ur er í þessu fyrir töfrastundirnar; það er svo
þess virði!“
Björn einn besti mótleikarinn
Það er nóg að gera hjá Unni þessa dagana en
ferillinn hefur leitt hana víðar en á leiksvið.
„Ég hef meira verið í seríum en kvikmynd-
um, Ófærð 2, Rétti og Föngum. Nú er ég í
Ráðherranum og er að fara í tökur á Verbúð-
inni með Vesturporti. Það er mikil gróska í
seríum núna. Ég hef mikinn áhuga á að fara í
bíómyndir líka, það er draumur flestra leikara
að blanda saman sviðsleik og kvikmyndaleik,“
segir hún.
„Um þessar mundir er ég svo að leika í
Vanja frænda í Borgarleikhúsinu og svo vor-
um við að endurfrumsýna Kæru Jelenu, sem
ég leikstýri. Í síðustu viku frumsýndi ég Kæru
Jelenu með nýrri leikkonu, Þórunni Örnu, og
Vanja frænda þar sem ég leik persónu sem
heitir Jelena! Það er ekki eins og það sé al-
gengt nafn,“ segir hún og hlær.
„Það hefur verið brjálæðislega gaman að
takast á við Tsjekhov í öruggum höndum
Brynhildar Guðjónsdóttur með geggjuðum
leikhópi. Það er fátt meira nærandi en að fá að
leika marglaga og breyskar persónur Tsjek-
hovs og yndislegt hvað sýningin fær góðar við-
tökur.“
Fyrir fjórum árum lék Unnur á móti manni
sínum, Birni Thors, í Brot úr hjónabandi.
Hvernig er að leika á móti manninum sín-
um?
„Það er náttúrlega bara geggjað af því hann
er svo góður leikari! Hann er einn besti mót-
leikari sem ég hef haft. Það var auðvitað rosa-
leg áskorun þegar við vorum beðin að leika í
Brot úr hjónabandi eftir Ingmar Bergman.
Það var sko ekki sjálfgefið! Það var bæði
ópraktískt og mjög afhjúpandi. Það að ganga
svona nærri raunveruleikanum fannst okkur
bæði heillandi en líka hættulegt og spennandi.
Við dönsuðum þarna á línu; hvar voru mörkin
á milli okkar og leiksins? En þegar maður er
með frábæran leikstjóra, sem var Ólafur Eg-
ilsson, og góðan mótleikara er geggjað að
mætast svona á sviðinu. Aðeins eftir eina sýn-
ingu af áttatíu rifumst við eftir sýninguna, ég
kalla það gott,“ segir hún og hlær.
Bæði flutt á spítala með sjúkrabíl
Unnur viðurkennir að stundum geti verið erf-
itt að púsla saman vinnu og fjölskyldulífi, en
hún og Björn eiga saman fjögur börn á aldr-
inum þriggja til tólf.
„Ég hef lært það eftir að börnunum fjölgaði
og maður eldist að forgangsraða betur og
minnka vinnu frekar en að ætla sér um of. Það
hefur sem betur fer gengið ágætlega upp á síð-
kastið. Ég á mjög stóra fjölskyldu og vil gefa
mig alla í þau verkefni sem ég er í og þá verð
ég að passa mig á að vinna minna. Ég er oft
spurð að því hvernig við hjónin förum að
þessu, af því við erum í áberandi starfi, en í
raun erum við ekki að vinna svo mikið miðað
við venjulegt fólk, fólk tekur bara meira eftir
því,“ segir hún.
„Við eigum einn tólf ára strák, Dag, og
Bryndís er sjö ára. Við ákváðum svo að kýla á
eitt í lokin, þegar ég var að detta í fertugt, en
þá komu tvíburar! Eins og þruma úr heiðskíru
lofti. Það var svo óvænt, Jesús minn. Þetta var
algjört sjokk. Þetta var eins og í bíómynda-
senu þegar við fórum í sónar og sáum það
mjög skýrt á skjánum að það voru tvö börn.
Ég kreisti bara höndina á Bjössa og svo hlóg-
um við og grétum í korter. Ljósmóðirin sagði
við okkur – og mögulega laug hún því bara til
að róa okkar – að konan á undan okkur hefði
haldið að hún væri með eitt en var með þrjú!“
segir Unnur og skellihlær.
„Ég fór beint á rennsli á Mamma Mia! og
reyndi að halda andliti en tárin streymdu niður
af geðshræringu þegar Abba-lögin byrjuðu að
hljóma, en Bjössi fór og keyrði um bæinn í þrjá
klukkutíma að leita að byggingarlóð. Beint eft-
ir sónarinn! Hann var næstum búinn að kaupa
eina. Nú eru tvíburarnir að verða þriggja ára,
dásamlegir og kraftmiklir,“ segir Unnur en
viðurkennir að síðustu ár hafi tekið á.
„Þetta er búið að vera rosalega töff, maður
gerir ekkert lítið úr því. Við vorum bæði flutt
með sjúkrabíl upp á spítala í sama mánuði í
fyrra. Ég var með mikla magakrampa heima
en Bjössi var sóttur beint af sviðinu! Það þurfti
að stoppa sýningu á Fólk, staðir, hlutir. Þetta
var álagstengt; við vorum vansvefta til langs
tíma og að reyna að vinna krefjandi verkefni.
Nú er þetta allt annað líf; þeir orðnir stærri og
hættir að fá allar leikskólapestir. Við vorum
bara í bugun. En þetta var „wake-up call“ fyrir
okkur. Við höfum reynt að vera góð í að for-
gangsraða en þarna fattaði maður að við réð-
um ekki við alveg jafn mikið og við héldum.
Maður verður að sníða sér stakk eftir vexti.“
Lífið á ekki bara að vera auðvelt
Fleira veldur því að Unnur og Björn þurfa
meiri tíma til að sinna stórri fjölskyldu því
Bryndís er með CP-hreyfihömlun.
„Það er heilkenni sem lýsir sér þannig að
hún er mjög stíf til fótanna og með lélegt jafn-
vægisskyn. Hún getur ekki gengið óstudd og
er bæði í göngugrind og í hjólastól,“ segir hún.
Unnur segir ganga vel með Bryndísi; henni
gangi vel í skóla og dafni vel.
„Hún er ótrúlega skýr og flott stelpa og
byrjuð að semja ljóð eins og mamma hennar
gerði,“ segir hún.
„Hún er okkar stærsta verkefni; tvíburarnir
eru ekkert mál í samanburðinum. Við eign-
uðumst í raun heilbrigt barn en fórum svo að
átta okkur á því að eitthvað væri að og var hún
greind með CP níu mánaða. Þetta var mikið
áfall, auðmýkjandi og þroskandi. Maður fær
nýja sýn á lífið sem ég hef nýtt mér í leiklist-
inni,“ segir hún.
„Það er mjög merkilegt að ég var á einhvern
hátt undirbúin fyrir þetta því ég vann öll sum-
ur með menntaskóla á Lyngási, dagvistunar-
heimili fyrir mjög fötluð börn, þannig að ég
þekkti þennan heim, en á þeim tíma voru fötl-
uð börn varla sjáanleg í samfélaginu. Það var
eitthvað þarna uppi að undirbúa mig fyrir það
að eignast hana og geta tekist á við það. Við er-
um á besta stað í heimi til að fást við svona
verkefni. Maður er fljótur að fara í þakklætið,“
segir Unnur.
„Maður þarf að velja hvernig maður bregst
við áföllum. Ég man að Baldur bróðir minn
sagði við mig daginn sem við fengum frétt-
irnar: „Hamingjan er afstæð; það getur verið
allt í lagi með þig en þú getur verið í sjálfs-
vorkunnarkasti alla ævi. Svo geturðu verið
með stóra áskorun og hömlun og samt upplifað
hamingjuríkt líf.“ Þessu verður maður að huga
að þegar maður stendur frammi fyrir svona
stóru verkefni. Lífið á ekki bara að vera auð-
velt; það er ekki auðvelt fyrir neinn. Það hjálp-
ar manni á erfiðum tímum að muna að við er-
um öll í þessu saman. Það lenda allir í áföllum,“
segir hún.
„Ég held maður geti upplifað ríkari ham-
ingju þegar maður hefur siglt ofan í harminn.
Allar tilfinningar verða dýpri.“
Barnlaus í Vesturbæjarlaugina
Fjölskyldan þurfti að leita að stærra húsnæði
eftir að tvíburarnir, Björn og Stefán, birtust á
sjónarsviðinu. Fundu þau hús í Garðabæ og
fóru úr bóhemlífinu í 101 í vísitölulífið í Garða-
bæ. „Vinahópurinn ætlaði ekki að trúa þessu
og við vorum næstum því lögð í einelti!“ segir
hún og hlær.
„Við erum bara orðin svo mörg og þurftum
að komast á eina hæð og duttum niður á geggj-
að hús sem var nýuppgert, með gróðurhúsi og
risagarði. Við sáum aldrei fyrir okkur að enda í
úthverfi en þarna er ótrúlega stutt í náttúruna
og þetta var dásamlegt gæfuspor.“
Hvað gerið þið fjölskyldan í frítíma?
„Okkur finnst ótrúlega gaman að komast út
í náttúruna þótt það geti verið óttalegt maus
með alla strolluna. Við eigum heilsárshús á
Snæfellsnesi og erum dugleg að fara þangað.
Svo förum við mikið í sund. Þegar við Bjössi
viljum gera okkur glaðan dag förum við barn-
laus í Vesturbæjarlaugina og á Kaffi Vest. Það
eru svona lúxusaugnablikin okkar. Þar hlöðum
við batteríin,“ segir hún.
„Varðandi vinnuna eru spennandi tímar
fram undan að fylgja eftir Föngum til Holly-
wood. En það er enginn draumur hjá mér að
enda þar; ég er of mikil fjölskyldumanneskja.
Ég hef fengið að leika mikið erlendis og
ferðast um allan heim, sem er stórkostlegt. En
ég er alveg jafn hamingjusöm að fá að leika
Tsjekhov í Borgarleikhúsinu. Stórar listrænar
áskoranir þurfa ekkert að koma frá útlöndum.
Það er svo afstætt hvað veitir þér raunveru-
lega hamingju í lífinu og listinni.“
„Við ákváðum svo að kýla á eitt í lokin, þegar ég
var að detta í fertugt, en þá komu tvíburar! Eins
og þruma úr heiðskíru lofti. Það var svo óvænt,
Jesús minn. Þetta var algjört sjokk. Þetta var eins
og í bíómyndasenu þegar við fórum í sónar og
sáum það mjög skýrt á skjánum að það voru tvö
börn. Ég kreisti bara höndina á Bjössa og svo
hlógum við og grétum í korter,“ segir Unnur.
Morgunblaðið/Ásdís