Morgunblaðið - 30.03.2020, Blaðsíða 20

20 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 30. MARS 2020
✝ Birgir Stein-grímur Her-
mannsson fæddist á
Akureyri 8. desem-
ber 1940. Hann lést
á hjúkrunarheim-
ilinu Sunnuhlíð 21.
mars 2020.
Foreldrar hans
voru Hermann Stef-
ánsson, f. 1904, d.
1983, og Þórhildur
Steingrímsdóttir, f.
1908, d. 2002. Bróðir Birgis var
Stefán, f. 1935, d. 2013. Eftirlif-
andi eiginkona hans er Sigríður
Jónsdóttir, f. 1934. Þeirra synir
eru Jón Hallur og Hermann.
Hinn 1. ágúst 1964 kvæntist
Birgir eftirlifandi konu sinni,
Elvu Ólafsdóttur, f. 1942. For-
eldrar hennar voru Ólafur Hann-
esson, f. 1917, d. 1971, og Anna
Jónsdóttir, f. 1920, d. 2002. Bróð-
ir Elvu er Sigurjón, f. 1943, maki
Kristín Briem, f. 1942. Synir
þeirra eru Þröstur Olaf, Jón
Ólafur og Hannes.
Börn Birgis og Elvu eru 1)
Steingrímur, f. 1964, maki Svan-
hildur Vilhelmsdóttir. Dætur
þeirra eru Edda og Þórhildur. 2)
Anna Björk, f. 1966, maki Stefán
skipað var utanbæjarmönnum í
HÍ. Að loknu námi hélt hópurinn
áfram að hittast og nokkrir inn-
anbæjarmenn bættust í hópinn.
Varð úr ævilangur félags- og vin-
skapur körfukarla sem spilaði
saman tvisvar sinnum í viku. Hin
seinni ár hefur hópurinn einnig
stundað golfíþróttina, í GKK,
Golfklúbbi körfukarla.
Þegar Birgir bjó á Akureyri
vann hann nokkur sumur við
byggingu Skíðastaða í Hlíð-
arfjalli, en faðir hans stýrði þar
framkvæmdum.
Áhugi á skíðaíþróttinni var
honum í blóð borinn og sat hann í
stjórn skíðadeildar ÍR frá 1977,
var þar formaður 1985-1994 og
tók þátt í miklum uppgangi fé-
lagsins í Hamragili. Hann hlaut
gullskíði skíðadeildarinnar og
gullmerki ÍR 1997. Að auki
heiðraði Skíðasamband Íslands
hann með gullmerki 1998.
Birgir var alla tíð mikill KA-
maður og studdi félagið af heil-
um hug. Sjálfboðaliðastörfin
voru mörg og um langt skeið.
Hann hlaut bronsmerki félagsins
1988 og silfurmerki tíu árum síð-
ar.
Fyrir sex árum greindist hann
með Lewy Body-sjúkdóminn sem
fljótt hafði mikil áhrif á líf hans
og bjó hann á hjúkrunarheim-
ilinu Sunnuhlíð frá 1. júlí 2019.
Vegna aðstæðna í þjóðfélag-
inu um þessar mundir fór útförin
fram í kyrrþey.
Hilmarsson. Synir
þeirra eru Birgir
Steinn og Stein-
grímur Dagur. 3)
Ólafur Ingi, f. 1969.
Börn hans og fyrr-
verandi eiginkonu,
Anitu Sigurbergs-
dóttur, eru Diljá
Eir, Assa og Ólafur
Darri. 4) Þórhildur,
f. 1980, maki Guð-
mundur Sveinsson.
Börn þeirra eru Sveinn Gauti og
Elva Björk.
Birgir varð stúdent frá
Menntaskólanum á Akureyri
1960 og viðskiptafræðingur frá
Háskóla Íslands 1968. Hann vann
hjá Pósti og síma frá útskrift til
ársins 1980 og svo í Hljómbæ í
nokkur ár. Eftir það rak hann
um skeið Sportmarkaðinn, versl-
un með nýjar og notaðar skíða-
vörur og hljómtæki og síðar eig-
in bókhaldsþjónustu.
Hann var mikill íþróttamaður
og áhugamaður um hinar ýmsu
íþróttagreinar. Ungur lagði hann
stund á skíði, frjálsar íþróttir,
knattspyrnu og körfubolta með
ÍBA og KA og síðar körfubolta
með Íþróttafélagi stúdenta, sem
Ef ég ætti að velja eitt orð til að
lýsa pabba þá er það ljúfmenni,
ætla reyndar bara að fá að segja
einstakt ljúfmenni. Pabbi var
þannig gerður að hann gat ekki
ekki séð aumur á neinum, vildi allt
fyrir aðra gera og átti afar erfitt
með að segja nei. Slíkt getur
vissulega verið galli en er oftar
kostur ef maður vill ná árangri í
lífinu. Fyrir vikið var pabbi afar
vinmargur og það var honum dýr-
mætt. Ég held reyndar svei mér
þá að ég hafi aldrei séð pabba reið-
an, kannski sáran eða svekktan ef
honum fannst ómaklega að sér
vegið sem gat alveg gerst en aldr-
ei reiðan. Kemur kannski ekki á
óvart enda alinn upp af sómahjón-
unum Þórhildi Steingrímsdóttur
og Hermanni Stefánssyni og
hvorugt þeirra sá ég steyta skapi
sínu á öðrum. Þá síður var bróðir
hans Stefán (Gáki) að steyta skapi
sínu á honum eða öðrum og ég
held að þessi eiginleiki fjölskyld-
unnar sem bjó í Hrafnagilsstræti
6 á sínum tíma sé eitthvað sem
margir mættu tileinka sér betur
nú til dags.
Pabbi var mjög myndarlegur
maður. Ef hann hefði verið uppi á
víkingaöldinni þá hefði sjálfsagt
verið sagt um hann að hann hafi
verið glæstur á velli enda bæði hár
og þrekinn og mikill íþróttamað-
ur. Frjálsar íþróttir, knattspyrna,
skíði og körfubolti, allt átti þetta
hug hans og hjarta og fór honum
vel sama hvar sem borið er niður.
Foreldrarnir voru jú báðir
íþróttakennarar og því ekki langt
að sækja hæfileikana eða stuðn-
inginn. Pabbi var líka mikil fé-
lagsvera og vann mikið og ötult
sjálfboðaliðastarf á vettvangi
íþróttanna. Þar eignaðist hann
marga af sínum bestu vinum, vin-
um sem fylgdu honum alla tíð og
sem hann unni svo mikið. Vinir
pabba syrgja hann núna og þykir
leitt að geta ekki fylgt honum síð-
ustu metrana við þessar erfiðu að-
stæður sem nú ríkja í samfélaginu
okkar en þeir verða hjá honum í
huganum og það er það sem skipt-
ir mestu máli.
Pabbi kenndi mér mjög margt í
lífinu, ekki endilega með löngum
fyrirlestrum eða lexíum, heldur
frekar með því hvernig hann
hegðaði sér. Hvernig hann kom
fram við aðra og hvernig augum
hann leit á lífið og tilveruna. Hann
átti alveg sínar brekkur eins og
við öll, misbrattar eins og gengur,
en sama hvað á bjátaði þá var
aldrei langt í brosið, góða skapið
og bjartsýnina. Þetta eru eigin-
leikar sem ég hef reynt að taka
með mér frá pabba og hvet alla til
að tileinka sér því þá verður til-
veran svo miklu skemmtilegri.
Núna er komið að kveðjustund
með pabba. Svolítið sérstakt og
hreinlega erfitt við ríkjandi að-
stæður, en pabbi var kominn með
nóg, þetta er orðið gott sagði hann
nokkrum sinnum undir það síð-
asta og það voru orð að sönnu,
pabbi lifði góðu lífi og fyrir það eru
allir þakklátir og við skulum ekki
fara fram á meira.
Hvíl í friði, kæri pabbi.
Steingrímur Birgisson.
Um nokkurt skeið hefur verið
ljóst í hvað stefndi hjá pabba en
samt er þetta svo sárt. Það var
heimsóknarbann í Sunnuhlíð síð-
ustu tvær vikurnar í lífi hans og
mjög erfitt að geta ekki hlúð að
honum er hann nálgaðist enda-
stöðina. Frá janúar 2019 fannst
mér pabbi vera fangi í eigin lík-
ama og ef ekki væri fyrir dugnað
og elju mömmu hefði hann flust á
stofnun miklu fyrr. Heima leið
honum best, mamma stjanaði við
hann á alla vegu og barnabörnin
voru nálæg. Hann naut þess að
fylgjast með þeim, ekki síst Elvu
Björk sem varð 5 ára í gær. Fjöl-
skyldan hefur alltaf verið náin, við
þrjú elstu systkinin unnum til
dæmis saman hjá pabba í den, þá
var aldeilis fjör.
Pabbi var vinmargur og vel lið-
inn, án þess að halla á nokkurn
verð ég að minnast á körfukarlana
og ÍR-ingana. Þar átti pabbi
marga góða vini sem hafa haldið
hópinn áratugum saman, við
krakkarnir getum eiginlega sagt
að við höfum alist upp í útilegum á
sumrin og í Hamragili á veturna.
Körfuboltann stundaði hann svo
lengi sem hann stóð í fæturna og
lét sig aldrei vanta á æfingu. Við
systkinin fengum oft að fara með á
morgunæfingar á sunnudögum og
kynntumst þannig þessum góða
félagsskap sem pabbi var í.
Hann skipti aldrei skapi og var
góður í gegn. Hann hugsaði ávallt
um alla sína og hina líka. Sumir
sögðu að hann væri svo aumingja-
góður, gæti ekki sagt nei við neinn
en í augum pabba voru engir aum-
ingjar og hann hjálpaði mörgum.
Skrifstofan hans var stundum eins
og kaffistofa einstæðinga úr ýms-
um áttum. Það þurfti ekki mikið til
að gleðja hann, hann var síbros-
andi og mjög hláturgjarn. Tranaði
sér aldrei fram en hafði gaman af
því að segja sögur og ég naut þess
að ná honum á flug. Við áttum
sömu áhugamál, allar íþróttirnar
og fórum saman á óteljandi kapp-
leiki. Á meðan heilsan leyfði
hringdumst við daglega á og
ræddum sportið vítt og breitt. Við
hjónin og synir okkar ferðuðumst
mikið með mömmu og pabba því
uppáhaldsfrí okkar allra tengdust
skíðum og golfi.
Hegðun pabba á golfvellinum
lýsir honum vel, það var alveg
sama hversu misheppnað högg
hann átti, alltaf fór hann að hlæja
og hló jafnvel næstu 100 metrana.
Ef ég pirraði mig eitthvað á eigin
getuleysi stappaði hann í mig stál-
inu og sagði „boltinn er allavega
kominn nær holu en áður“. Í
skíðabrekkunum hafði hann það
fyrir sið að vera síðastur, reka
lestina, jafnvel þó hann væri með-
al bestu skíðamanna í allt að 40
manna hópi. Skýringin á þessu
var sú að hann vildi fullvissa sig
um að enginn gleymdist eða yrði
viðskila við hópinn. Já, svona var
elsku pabbi.
Ég ætla að minnast hans eins
og hann var fyrir veikindin, þau
mamma víluðu ekki fyrir sér að
drösla okkur krökkunum út um
hvippinn og hvappinn og hvetja
okkur áfram í öllum íþróttagrein-
unum sem við stunduðum af
kappi. Síðar studdu þau okkur í
hverju því sem við tókum okkur
fyrir hendur. Ég er þakklát fyrir
hverja stund, útilegurnar, skíða-
bunurnar, golfhringina, grillpartí-
in, sögurnar og það að vera dóttir
hans Bibba.
Anna Björk.
Elsku pabbi.
Loksins fékkstu hvíldina þína.
Síðustu tvö ár hafa nú ekki verið
auðveld fyrir þig. Þó að maður
telji sig vera búinn að undirbúa sig
þegar aðdragandinn er langur er
þetta alltaf erfitt þegar á hólminn
er komið, sérstaklega eins og að-
stæður eru núna og ekki mátti
heimsækja þig eða vera hjá þér
þegar þú kvaddir okkur. Við
systkinin verðum að hugga okkur
við það að mamma fékk þó að vera
hjá þér og þú því ekki einn.
Þú settir mark þitt á marga
enda ljúfari og umburðarlyndari
manneskju vart hægt að finna.
Alltaf varstu til staðar fyrir alla og
alltaf maður sátta, enda tala
margir vina minna um það hversu
mikil áhrif þú hafðir á þeirra líf.
Það rifjast upp fyrir mér þegar
ég var polli, fjögurra eða fimm
ára, þegar við bjuggum á Kapla-
skjólsvegi. Bílaplanið þar var mal-
arlagt eins og algengt var á þess-
um árum og mér fannst það
ótrúlega sniðug hugmynd að fylla
bensíntankinn á gamla kúlu-Saab-
inum þínum af möl! Þessu eins og
öllu öðru tókstu með þínu einstaka
jafnaðargeði og skildir bara mjög
vel að mér hefði þótt þetta frábær
hugmynd.
Skömmu síðar, ég sex eða sjö
ára, vorum við mamma að keyra
Ármúlann að sækja þig í vinnuna.
Ég frjáls eins og fuglinn aftur í
enda engin öryggisbelti og gat
hoppað og skoppað um stórt aft-
ursæti Cortinunnar. Þarna fékk
ég aftur frábæra hugmynd, greip
fyrir augun á mömmu og spurði
„gettu hver þetta er“ sem endaði
með því að mamma ók aftan á
næsta bíl. Ég man að mamma var
ekkert svo kát með þetta en þegar
við komum í vinnuna til þín þá
bara glottir þú út í annað enda
sást ekkert á okkar bíl – frábær
hugmynd semsagt.
Ég var svo heppinn að fá að
vinna með þér í mörg ár í gamla
Sportmarkaðnum sem þú áttir, en
það gaf mér mikið enda myndaðist
þar öðruvísi samband milli okkar,
ekki bara faðir og sonur heldur
einnig mikill vinskapur milli okkar
feðga.
Þú hafðir einstakan áhuga á
hverskyns félagsstarfsemi hvort
sem það var fótboltinn með KA og
ÍBA í gamla daga, körfuboltaiðk-
unin sem þú hættir bara fyrir
þremur árum, að byggja skíðahót-
elið á Akureyri í sjálfboðavinnu
með afa og fleirum, skíðaáhuginn
sem öll fjölskyldan tók þátt í og þú
að sjálfsögu allt í öllu, ræsir á mót-
um, í stjórn skíðadeildar ÍR, síðar
formaður, eða ganga með okkur
krökkunum ár eftir ár að safna í
áramótabrennur þar sem þú redd-
aðir olíu á hauginn og varst að
sjálfsögðu brennustjóri. Einnig
varstu lunkinn veiðimaður. Varst
þó nánast hættur að veiða þegar
ég komst til manns en við náðum
þó nokkrum ferðum saman og að
sjálfsögðu settir þú oftast í ein-
hverja risabolta sem mig hafði
bara dreymt um! Það sýnir best
hversu mikið eðalmenni þú varst
að í öllum þeim félagsskap og
áhugamálum sem þú stundaðir
eignaðist þú ævilanga vini sem
fylgja þér enn.
En nú er komið að leiðarlokum
og við hin höfum allar frábæru
minningarnar um þig. Ég knúsa
þig þegar ég kem til þín því það
mátti víst ekki núna.
Elska þig.
Ólafur (Óli).
Þótt aðdragandinn hafi verið
nokkur og sorgarferlið því hafið er
svo ótrúlega sárt að kveðja pabba,
hvað þá á þessum skrýtnu tímum.
Margs er að minnast og síðustu
daga hafa yndislegar minningar
hrannast upp eins og mósaík-
myndir í huganum, minningar af
pabba í gegnum tíðina. Eitt er
sameiginlegt með þessum mynd-
um sem hugurinn kallar ósjálfrátt
fram. Hann er alltaf brosandi.
Ég er örverpið í fjölskyldunni,
langyngst fjögurra systkina og
heil 11 ár í Óla bróður sem er
næstyngstur. Þegar ég skoðaði
myndaalbúmin í gamla daga var
ég oft spæld að hafa misst af þessu
fjöri sem systkini mín ólust upp
við. Þau þrjú eru fædd á fimm ár-
um og miðað við sögurnar sem eru
rifjaðar upp við hvert tækifæri var
ansi líflegt á heimilinu. Það var vel
passað upp á að bestu prakkara-
strikin væru reglulega rifjuð upp,
skíðaferðir, jólaböll og útilegur, já
og æsispennandi leigubílaferðin í
Grikklandi. Pabbi sagði svo
skemmtilega frá og mátti þá alveg
gera ráð fyrir að sagan væri jafn-
vel ögn krydduð. Ekki er víst að
alltaf hafi allir skilið hann því hann
var svo óskýrmæltur og tók jafn-
vel hláturrokur í miðri sögu svo
hann hristist allur til. Það vandist
þó og ég held ég hafi hreinlega
næstum því alltaf skilið hann.
Hann var bara svo dásamlega
yndislegur, ljúfur og góður, fynd-
inn og skemmtilegur.
Ein af mínum uppáhaldssögum
sem ég bað hann svo oft að segja
mér var frá því þegar hann var
sundlaugavörður á Akureyri.
Eitthvað hefur verið rólegt á vakt-
inni því efnt var til keppni um ljót-
ustu tærnar. Pabba fannst það
greinilega eftirsóknarverður titill
enda hafði hann gaman af hvers
kyns keppnum. Fór svo að hann
mútaði dómnefnd með prinspóló
og Vallas gosi sem tryggði honum
þar með sigurinn og réttmætan
titil. Bætti hann svo við að eftir á
að hyggja hefði hann getað sleppt
mútunum enda var hann með svo
beyglaðar tær að sigurinn var vís.
Örverpishlutverkið var reynd-
ar alls ekki slæmt og ég áttaði mig
fljótt á því. Systkini mín voru nógu
stór til að nenna mér og ég fékk að
hafa mömmu og pabba mikið út af
fyrir mig. Við pabbi vorum á sömu
rólegu bylgjulengdinni og náðum
alltaf svo vel saman hvort sem það
var á skíðum, að horfa á Derek, í
bíltúrum, göngum og lautaferðum
eða í hárgreiðsluleik. Pabbi áttaði
sig snemma á því að hann fékk
góðan frið til að horfa á kvöldfrétt-
ir ef hann lék viðskiptavin verð-
andi hárgreiðsludömu á meðan.
Þetta var góður samningur, ég
greiddi pabba og hann horfði á
fréttir.
Heimilislífið einkenndist af ró-
semd og virðingu sem mér finnst
líka lýsa samrýndu foreldrum
mínum vel. Það var bara svo ljúft.
Sem barn og unglingur sótti ég
mikið í foreldra mína þó ég væri
vinamörg enda sá besti fé-
lagsskapur sem hægt er að hugsa
sér. Ég var því afskaplega glöð
þegar þau fluttu til okkar á Digra-
nesheiðina fyrir fjórum árum
enda ekki hægt að hugsa sér betri
nágranna. Þvílík forréttindi og
gæfa fyrir börnin mín að eiga afa
og ömmu á efri hæðinni. Full
þakklætis mun ég leyfa mósaík-
myndunum áfram að raðast upp í
kollinum.
Þórhildur Birgisdóttir.
Senn í sinni dofna ljós,
fækkar dögum, fölnar rós.
Tíminn hleypur nú sem fyrr.
Ekki er langt síðan ég setti
þessar línur við lag eftir Birgi
Stein, son minn, en það hljómaði í
Söngvakeppninni fyrir stuttu.
Tíminn hleypur sannarlega og
margt getur breyst á fáum dægr-
um. Sem dæmi hefur téðri
söngvakeppni verið aflýst í milli-
tíðinni og margt snúist á haus af
völdum veirunnar alræmdu, eins
og alkunna er. Og í millitíðinni
lauk tengdafaðir minn, sem fyrr-
nefndur sonur heitir í höfuðið á,
lífsgöngu sinni. Allt fram streym-
ir.
Ég þekkti tengdapabba lengur
en dóttur hans, því ég kynntist
honum nokkru áður en við Anna
Björk hófum að draga okkur sam-
an. Þá var Birgir starfsmanna-
stjóri í Hljómbæ við Hverfisgötu,
einni stærstu raftækjaverslun
landsins á sínum tíma, en þar var
ég í sumarvinnu með menntaskóla
og þótti Birgir einkar þægilegur
og sanngjarn yfirmaður.
Hann var hæglátur og hófsam-
ur í eðli sínu og sjaldan, ef nokkru
sinni, man ég eftir að hafa séð
hann æsa sig mjög eða fjargviðr-
ast. Það fór ekki á milli mála að
hann var elskaður af börnum sín-
um og barnabörnunum var hann
sem blíðasti bangsi. Birgir var
ekki maður margra orða, en ein-
staklega gæflyndur og greiðvik-
inn. Í því sambandi eru mér minn-
isstæð ýmis atvik frá þeim árum
er hann rak Sportmarkaðinn en
þar snérist reksturinn aðallega
um sanngirni og velvilja, minna
um álagningu eða arð. Viðlíka sög-
ur mætti segja af honum frá þeim
tíma sem hann rak bókhaldsþjón-
ustu; velvild hans og þolinmæði
var viðbrugðið og seint verður
sagt að taxtinn hafi verið hár eða
hart gengið fram í innheimtu, sér í
lagi ef illa stóð á hjá kúnnum.
Birgir og Elva kona hans voru
samheldin alla tíð og af kærleika
og aðdáunarverðri atorku annað-
ist hún eiginmanninn eftir að hann
veiktist fyrir nokkrum árum. Hún
lagði mikið á sig við að gera vel við
hann og aðstoða í hvívetna, jafnvel
þótt það væri henni á köflum ill-
mögulegt, því sjálf var hún ekki
alltaf fullhraust líkamlega. Það
var ekki fyrr en á miðju síðasta ári
að útséð var um að hún réði ekki
við þetta og Birgir lagðist inn á
Sunnuhlíð. Þar hélt hún þó áfram
að sinna honum alla daga. Það var
vitanlega þungbært fyrir hana og
hans nánustu að geta ekki heim-
sótt hann undir það síðasta, eftir
að slíkt var bannað þegar áður-
nefnd veira tók að dreifast út.
Eins var illt að vinir og vanda-
menn fengju ekki að fylgja honum
til grafar. En ekki þýðir um það að
fást, heldur skyldi maður fyrst og
síðast þakka fyrir það góða sem
Birgir hefur skilið eftir í sinni og
sálum þeirra sem hann þekktu
gerst.
Í upphafi greinar var getið um
tímann, sem sífellt hleypur. Að
skilnaði læt ég hér fylgja ljóð í
svipuðum dúr eftir frænda minn
Gunnar Gunnlaugsson, um leið og
ég þakka tengdaföður mínum fyr-
ir samveruna og þær góðu andans
gjafir sem hann færði mér beint
og óbeint.
Tíminn er stöðugt á ferð
en hvað er’ann
og hvert fer’ann?
Hann er handfylli
af sandi
sem rennur
úr þinni greip
í aðra
yngri
greip.
Stefán Hilmarsson.
Ég vil minnast með nokkrum
orðum Birgis Steingríms Her-
mannssonar, eða Bigga Her-
manns eins og hann var jafnan
nefndur, sem fallinn er frá eftir
erfiða sjúkdómslegu.
Við kynntumst í körfuboltanum
fyrir margt löngu og síðar sá hann
lengi um bókhald fyrirtækis sem
við hjónin rákum, auk þess að
annast skattskil fyrir hálfa fjöl-
skylduna. Öllu þessu sinnti Biggi
af fagmennsku og vandvirkni og
var sérlega þægilegt að vinna með
honum, og ekki skipti hann skapi
þótt oft væri tíminn naumur og
álagið mikið.
Biggi var hraustmenni og lágu
íþróttir vel fyrir honum, hann
stundaði frjálsar íþróttir, fótbolta,
körfubolta, badminton, skíði og
golf og náði góðum árangri í öllu
sem hann tók sér fyrir hendur.
Hann var virtur og vinsæll meðal
samferða- og samstarfsfólks,
skapgóður og drenglundaður og
hafði skemmtilegt skopskyn.
Með þessum fátæklegu orðum
kveðjum við, Erna kona mín og
ég, vandaðan dreng og góðan fé-
laga, og sendum Elvu og allri fjöl-
skyldunni dýpstu samúðarkveðj-
ur.
Einar Matthíasson.
Þegar við kveðjum okkar góða
vin Birgi Hermannsson kemur
margt upp í hugann frá liðnum ár-
um.
Við kynntumst flestir sem ung-
ir menn á sjöunda áratug síðustu
aldar þegar við stunduðum nám
við viðskiptadeild Háskóla Ís-
lands. Að námi loknu hóf Birgir
stöf hjá Pósti og síma, við hinir
einnig á svipuðum tíma og fleiri
samstarfsmenn bættust í vinahóp-
inn. Á þessum árum tókst með
okkur vinátta sem staðið hefur í
rúma hálfa öld og fyrir það erum
við þakklátir.
Við unnum lengi saman eða þar
til Birgir hóf störf á öðrum og
óskyldum vettvangi rúmum ára-
tug síðar.
Kynnin rofnuðu þó ekki og til
varð kaffiklúbbur þar sem við hitt-
umst vikulega og nutum nærveru
hvers annars. Þar var hann prim-
us motor og átti sem slíkur stóran
þátt í að halda kaffiklúbbnum líf-
legum enda með skemmtilegri
mönnum. Góðar voru sönnu sög-
urnar, sérstaklega að Norðan og
bestar þær dagsönnu.
Birgir var traustur vinur. Hann
hafði einstaklega létta lund og
Birgir S.
Hermannsson