Morgunblaðið - 08.04.2020, Síða 44

44 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 8. APRÍL 2020
✝ Jóhanna UnnurGissurardóttir
Erlingson fæddist í
Vestmannaeyjum
16. janúar 1932.
Hún lést á Heil-
brigðisstofnun Suð-
urlands 29. mars
2020. Foreldrar
hennar voru Gissur
Ólafur Erlingsson,
f. 1909, d. 2013, og
kona hans Mjallhvít
Margrét Jóhannsdóttir Linnet,
f. 1911, d. 1972. Alsystkini Jó-
hönnu eru Kristján Linnet, f.
1933, Erlingur Þór, f. 1934, d.
2008, Gissur Pétur, f. 1935,
Kristín, f. 1938, og Jón Örn, f.
1939, d. 2018. Hálfsystur hennar
eru Elizabeth, f. 1949, Margrét
Ragnheiður, f. 1949, og Auður
Harpa, f. 1951.
Jóhanna giftist 14.2. 1953
Jóni Sigurðssyni bassaleikara, f.
14.3. 1932, d. 30.4. 2007. For-
eldrar hans voru Sigurður Z.
Gíslason, prestur á Þingeyri, f.
1900, d. 1943, og kona hans Guð-
rún Jónsdóttir, f. 1904, d. 1963.
Börn þeirra eru: 1) Sigurður
Rúnar, f. 19.1. 1950, maki Ás-
gerður Ólafsdóttir, f. 12.2. 1950,
sonur þeirra er Ólafur Kjartan,
f. 1968, maki Sigurbjörg Braga-
þau eiga Ragnar Má, Ásu Björt,
Freyju Sól og Leó. 4) Hildur, f.
2.12. 1955, dóttir hennar og
Bjarna Guðbjörnssonar, f. 1953,
er Ragna, f. 1975, hún á Diljá og
Agnesi með Hlyni Kristjánssyni.
Sonur Hildar og Pálmars Þórs
Ingimarssonar, f. 1951, d. 1994,
er Erlingur Atli, f. 1989. Maki
Hildar er Hjörtur Ottó Aðal-
steinsson, f. 1952, sonur þeirra
er Jörundur Snær, f. 1998. 5)
Guðrún Ólöf, f. 22.1. 1959, sonur
hennar og Baldurs Sigurðsson-
ar, f. 1957, er Ragnar Tjörvi, f.
1983, maki Hulda Freyja Ólafs-
dóttir, þau eiga Ólöfu Kamillu,
Huldu Theódóru og Aðalheiði
Ylfu. Maki Guðrúnar Ólafar var
Michael Valdimarsson, f. 1961,
d. 2017, börn þeirra eru Þórunn
Elísabet, f. 1991 og Daníel Hlyn-
ur, f. 1993. 6) Sigrún, f. 12.8.
1960, maki Björn Geir Leifsson,
f. 1957, börn þeirra eru Hjörtur
Geir, f. 1989, Ólafur Hrafn, f.
1992, og Friðrika Hanna, f.
1999. Sigrún er kjördóttir Ólaf-
ar heitinnar Sigurðardóttur,
mágkonu Jóhönnu, og eigin-
manns Ólafar, Hjartar Þórarins-
sonar. 7) Jón Hörður, f. 1.9.
1963, maki Sigríður Anna E.
Nikulásdóttir, f. 1963, börn
þeirra eru Auður Anna, f. 1985,
maki Skúli Gestsson, þau eiga
Iðunni Matteu og Ými Helga,
Ragnar Már, f. 1992, í sambúð
með Katrínu Eiri Kjartansdótt-
ur, þau eiga Ástþór Inga, Ást-
hildur Helga, f. 1994, í sambúð
með Hinriki Hólmfríðarsyni
Ólasyni, og Elísabet, f. 2001. 8)
Jóhanna Kristín, f. 14.6. 1966,
fyrrverandi maki Jón
Benediktsson, f. 1958, dætur
þeirra eru Júlía Rún, f. 2004, og
Helena, f. 2006.
Jóhanna fæddist í Vest-
mannaeyjum og ólst þar upp til
átta ára aldurs er hún flutti með
fjölskyldu sinni til Reykjavíkur.
Þar var hún hjá ýmsum vanda-
mönnum á veturna eftir að for-
eldrar hennar skildu og fjöl-
skyldan flosnaði upp. Hún átti
skjól á Núpsstað þar sem hún
var á hverju sumri frá fimm ára
aldri fram að fermingu. Hún
innritaðist í Samvinnuskólann
haustið 1948 en lauk ekki prófi.
Jóhanna starfaði hjá Olíufélagi
Íslands 1969-1977, síðan sem
fulltrúi hjá Tryggingaeftirliti
Íslands 1980-1989. Hún samdi
talsvert af dægurlagatextum,
þýddi bækur fyrir Skjaldborg
hf. og var ritstjóri tímaritsins
Nýir tímar 1997-1999. Þá var
hún meðlimur kórs Langholts-
kirkju í áraraðir og í Alþjóðlegri
frímúrarareglu karla og
kvenna.
Útför Jóhönnu fer fram í
kyrrþey en minningarathöfn
verður haldin þegar aðstæður
leyfa.
dóttir, þau eiga
Fjölni, Ásgerði og
Brynju. Maki Fjöln-
is er Vala Bjarney
Gunnarsdóttir og
eiga þau Braga og
Sigríði Sölku. Ás-
gerður er í sambúð
með Bjarma
Hreinssyni og eiga
þau Ylju Sigur-
björgu. 2) Margrét
Rannveig, f. 7.2.
1951, dóttir hennar og Ómars
Daníels Bergmann, f. 1945, d.
2017, er Regína Unnur, f. 1970,
börn hennar, Hörpu Foldar Ing-
ólfsdóttur og Eysteins Árna
Traustasonar eru Mist (látin),
Helgi Daníel og Máni. Fyrrver-
andi maki Margrétar Rannveig-
ar er Indriði Benediktsson, f.
1951, börn þeirra eru Jón, f.
1974, Jóhanna Unnur Erlingson,
f. 1978, d. 1999, og Ólöf Sigríð-
ur, f. 1978, maki Kyle Solvin
Gudmundson, börn þeirra eru
Birkir Örn, Lilja Rún og Darri
Thor. Ólöf á Jóhann Benóný
með Eiríki Auðuni Auðunssyni.
3) Ragnar Már, f. 3.8. 1953, d.
25.4. 1975, maki Þórunn Björg
Birgisdóttir, f. 1953, sonur
þeirra er Birgir Már, f. 1974,
maki Silja Hrund Júlíusdóttir,
Ég hef oft velt fyrir mér
kveðjustund mömmu og hversu
erfitt yrði að skrifa minningar-
orð um þessa stórbrotnu konu.
Kveðjustundin kom um lágnætt-
ið, hljóðlega sótti dauðinn hana,
ljúflega tók hún á móti honum,
nýbúin sem oft áður að fullvissa
okkur afkomendurna um að hún
kveddi í gleði, þakklæti og eft-
irvæntingu. Með þessu gaf hún
okkur dýrmæta gjöf – ró, fegurð
og kærleika - orð sem líka gætu
svo vel lýst henni sjálfri.
Fjölskylda mömmu flosnaði
upp þegar hún var á barnsaldri
og það er engu líkara en að eftir
það hafi hún engan átt til að
treysta fullkomlega á, yfirgefin
af foreldrum, fjarri systkinum. Á
meðan stundum var að sumri
óvíst hvar unglingsstúlkan hlé-
dræga fengi vist um veturinn gat
hún þó treyst því að hún yrði hjá
öðlingunum á Núpsstað á sumr-
in. Þar leitaði hún í náttúruna,
bækurnar, samræður við full-
orðna fólkið, nam af því tungu-
takið og sögurnar. Þar varð hún
fyrir sterkri trúarreynslu sem
setti mark á hana ævina á enda.
Þegar hún lýsti blómabrekkun-
um fyrir ofan bæinn fannst
manni náttúran og guðdómurinn
hennar mömmu renna saman.
Og orðin, orðin sem hún kunni
að velja svo óhemju fallega, voru
undursamleg og gátu borið
hvern sem var upp í hæstu hæð-
ir.
Og 16 ára hitti hún pabba, föð-
urlausan dreng með drauma um
að verða tónlistarmaður. Þau
urðu hvort öðru allt, vinir, jafn-
vel foreldri, elskendur, félagar í
baslinu fyrir lífinu og börnunum
sínum mörgu. Það var ekki auð-
velt að vera gift tónlistarmanni í
feikivinsælum hljómsveitum auk
þess að sinna klassíkinni, það
var unnið myrkranna á milli og
stundum æði slarksamt. Það var
hins vegar ekki lífsstíll mömmu,
enda þótt hún yrði móðir nýorð-
in 18 ára var hún sterk móðir,
ávallt til staðar, alltaf hafði hún
tíma. Búsetusaga þeirra er jafn-
framt ákveðin Íslandssaga.
Fyrst í bretabragga við Elliðaár,
svo í Kamp Knox (þar sem gólfið
brast undan fótum þeirra, svo
fúið var það), svo í þriggja her-
bergja risíbúð í Hlíðunum sem
þau fluttu úr þegar sjöunda
barnið var á leiðinni - inn í
Karfavog 56, sem þá varð sann-
kallað ættaróðal. Þar bjó fjöl-
skyldan í 56 ár. Alls bjuggu þar
sex ættliðir fjölskyldunnar, því
móðuramma mín bjó hjá okkur
um árabil og svo barnabörn og
barnabarnabörn og barnabarna-
barna … Alltaf var húsrúm, allt-
af hjartarúm. Allir voru uppá-
halds. Mér eru svo minnisstæðar
konurnar sem komu hvenær sem
var og fyrirvaralaust til að hella
úr sálartetrinu og fá uppörvun
hjá mömmu. Hún var eiginlega
einn allsherjar huggari, græðari,
fræðari. Oft rakst maður heima
á ólíklegasta fólk sem leitaði
styrks hjá henni. Ég furðaði mig
endalaust á því hvaðan mamma
hafði allan þennan auð að gefa
öðrum, alla þessa þolinmæði
gagnvart okkur trippunum, alla
þessa gæsku, blíðu og mýkt.
Samt hafði hún heilmikið skap
og þegar hún lét í það skína var
sérhverjum sem auðnaðist að
verða vitni að því svo viðbrugðið
að allt féll í réttar skorður.
Mamma var fljúgandi greind,
var eins og drottning þegar hún
vildi það viðhafa og hafði þann
fágæta eiginleika að geta slegið
allt töfrum. Hún er og verður
kvöldstjarnan mín.
Hildur Jónsdóttir.
Elsku tengdamóðir mín, Jó-
hanna Unnur, eða Hanna eins og
hún var alltaf kölluð, lést 29.
mars sl. eftir stutt en erfið veik-
indi. Hún tók örlögum sínum af
sama rólyndi og æðruleysi og
öðrum áföllum sem hún varð fyr-
ir í lífinu og sagðist sátt við að
fara. Hún trúði því að hún myndi
hitta manninn sinn á ný, hann
Jón bassa eins og hann var alltaf
kallaður, og það er gott til þess
að hugsa nú þegar þau hafa bæði
kvatt okkur. Það eru ekki nema
rúm sex ár síðan Hanna var
næstelst í sex kynslóða hópnum í
fjölskyldunni, en pabbi hennar,
Gissur Ó. Erlingsson, náði 104
ára aldri.
Hanna hefur verið tengda-
móðir mín í meira en hálfa öld og
ég á henni margt og mikið að
þakka. Hún tók mér fagnandi
þegar ég kom inn í fjölskyldu
hennar, 17 ára gömul, eins og
hún gerði við alla sem henni
tengdust. Við Diddi vorum ekki
beint burðug þegar við, 17 ára
gömul, sögðum henni að hún
ætti von á barnabarni. Það var
ástæðulaust fyrir okkur að vera
kvíðin, hún ljómaði öll og sagði
við okkur nokkuð sem við aldrei
gleymum; börn barna eru lukku-
börn. Það reyndust orð að
sönnu. Sjálf hafði hún verið 18
ára í þrjá daga þegar Diddi, elsti
sonurinn, fæddist, og börnin
urðu alls átta. Það var því í nógu
að snúast á stóru heimili. Hún
var einstaklega hlý kona og
hjarta hennar stækkaði með
hverjum nýjum afkomanda. Þeir
eru nú komnir vel á sjötta tug-
inn. Hún var stolt af fólkinu sínu
sem hún studdi með ráðum og
dáð. Ófáir í fjölskyldunni hafa
átt skjól í kjallaranum í Karfa-
vogi 56 til lengri eða skemmri
tíma. Síðustu árin sem hún bjó í
Karfavogi bjuggu sonarsonur
okkar og hans fjölskylda þar og
þá var gott að geta komið í heim-
sókn og flakkað milli hæða.
Heimilið í Karfavogi 56 var í
marga áratugi eins og félags-
heimili stórfjölskyldunnar og öll-
um tekið fagnandi og af hlýhug.
Fyrir ekki svo löngu flutti
Hanna í nýja, fallega íbúð á Sel-
fossi og undi sér vel þar, en dvöl-
in varð styttri en við höfðum
vonað.
Hanna var bráðgreind og
hæfileikarík kona sem sýndi sig
vel í öllum fallegu ljóðunum og
textunum sem hún samdi. Þá var
hún góð tungumálamanneskja
og afbragðs þýðandi. Hún var
mjög músíkölsk og hafði mikið
yndi af fallegri tónlist. Hún
saknaði þess alltaf að vera ekki
langskólagengin en menntaði sig
sannarlega sjálf og var fróðleiks-
fús og leitandi alla tíð. Þá var
hún snillingur í höndunum,
saumaði mikið á fjölskylduna á
árum áður og hafði næstum lokið
við að sauma út mikið listaverk,
undurfallegt veggteppi, þegar
hún lést.
Það er þyngra en tárum taki
að geta ekki fylgt elsku tengda-
móður minni síðasta spölinn. Að-
stæður leyfa okkur í fjölskyld-
unni sem erum búsett erlendis
ekki að vera viðstödd útförina en
minningarathöfn verður haldin
síðar þegar lífið verður eðlilegt á
ný. Minningin um yndislega
konu mun lifa með okkur fjöl-
skyldunni um ókomna tíð.
Ásgerður Ólafsdóttir.
Ég vil í örfáum orðum minn-
ast Jóhönnu tengdamóður minn-
ar sem kvaddi þetta jarðlíf allt of
snemma 29. mars sl. Ég kynntist
henni fyrir rétt tæpum 25 árum
þegar við Hildur dóttir hennar
og Jóns bassa hófum sambúð.
Jóhanna tók mér afskaplega vel,
en það var ekkert sjálfgefið. Þá
fengum við ómetanlega aðstoð
frá þessum nýju tengdaforeldr-
um mínum þegar við Hildur lent-
um í húsnæðishraki skömmu fyr-
ir aldamótin. Við fengum að búa
í kjallaranum í Karfavogi 56 í
eitt ár og náði ég þá að kynnast
þessum yndislegu tengdaforeldr-
um mínum betur. Ógleymanleg
eru jólaboðin í Karfavogi þegar
stórfjölskyldan borðaði saman
og allir gengu í kringum jólatréð
og sungu „Jólin alls staðar“, jóla-
lagið fallega sem Jón og Jóhanna
sömdu og öll þjóðin þekkir. Jón
bassi dó árið 2007 og saknaði Jó-
hanna hans afskaplega mikið.
Hún tók í fyrstu ekki í mál að
flytja úr Karfavoginum en skipti
um skoðun nýlega þegar hún
festi kaup á nýrri íbúð í fjölbýlis-
húsi á Selfossi, en sennilega hef-
ur það auðveldað þá ákvörðun
hennar að þrjár dætra hennar
voru fluttar á Selfoss. Þennan
stutta tíma sem Jóhanna bjó á
Selfossi átti ég mikil samskipti
við hana og fann að hún undi sér
mjög vel á nýjum stað. Ekki fór
á milli mála að Jóhanna var mjög
trúuð og einu sinni lýsti hún fyr-
ir mér í trúnaði landslaginu í
huliðsheimum. Hún var mjög
sátt við að kveðja þetta jarðlíf og
hlakkaði til endurfunda við þau
sem farið höfðu á undan henni.
Veri hún að eilífu Guði falin.
Hjörtur Ottó Aðalsteinsson.
Fyrri sambúð mín með Jó-
hönnu ömmu minni byrjaði
snemma. Eiginlega man ég ekk-
ert eftir henni en ég veit að
fyrstu árin mín bjó ég með
mömmu í Karfavoginum hjá afa
og ömmu. Mamma ól mig upp
ein fyrstu árin, siður sem ekki er
ókunnugur mörgum íslenskum
konum. Svo Karfavogurinn varð
mitt fyrsta heimilisfang. Ég var
barnabarn númer tvö í röðinni
en átti þó fjögurra ára móður-
systur. Svona skarast kynslóð-
irnar.
Ég flutti síðar í burtu, hingað
og þangað um landið með móður,
stjúpföður og stækkandi systk-
inahópi en heimsóknir í Karfa-
voginn voru alltaf mikið tilhlökk-
unarefni. Þá var fjórum
krökkum hrúgað í aftursætið á
bílnum og eknir hátt í 200 kíló-
metrar í heimsókn. Ég var
stundum bílveik en harkaði það
af mér, ég var nefnilega að fara
til afa og ömmu.
Ég man eftir mér gistandi á
stofusófanum þar, líklega átta
eða níu ára. Ég átti að vera sof-
andi en sveitabarnið gat það
bara alls ekki því á hálftíma
fresti ók strætó eftir Gnoðarvog-
inum eða sírenur heyrðust í
fjarska eða það voru of sterk
götuljós og fyrir sveitabarnið,
sem þekkti bara myrkur og þögn
fyrir utan gluggann á kvöldin,
var lífsins ómögulegt að sofna.
En alltaf spratt ég upp næsta
morgun, grútsyfjuð því amma og
afi voru komin á fætur og af
þeirri samveru missti maður sko
ekki.
Amma var fyrirmynd mín.
Hún hlaut sjálf litla menntun á
nútímamælikvarða, ýmissa hluta
vegna. Hún hvatti mig áfram í
námi sem ég held að mörgum
hafi kannski ekki þótt praktískt
á sínum tíma fyrir 29 ára konu.
Þegar aðrir fóru í læknisfræði,
lögfræði, viðskiptafræði og álíka
þá valdi ég íslensku í Háskól-
anum. Ömmu þótti þetta gráupp-
lagt. Þarna hafði ég keypt mína
fyrstu íbúð eftir að hafa búið í
góðu yfirlæti í kjallaranum í
Karfavoginum í fimm ár, átti
ársgamalt barn og vissi að ég
þurfti að stíga næsta skref og
fara í nám. Amma settist upp í
bílinn, keyrði í gegnum Laug-
ardalinn, stormaði inn með fang-
ið fullt af orðabókum og öðru
hagnýtu og bað um kaffibolla í
staðinn.
Hún vann lengi sem þýðandi.
Svo var hún líka frábær texta-
höfundur. Hún gat eiginlega allt.
Og að sögn Rögnu frænku minn-
ar saumaði hún gardínur. Seinna
saumaði hún kjól úr gardínum.
Svo fór hún á ball í gardínukjól
og var flottust. Amma gat bók-
staflega allt.
Kennileiti æsku minnar í höf-
uðborginni, Karfavogurinn, er
nú komið í hendur nýrra eig-
enda. Karfavogurinn er samof-
inn stórum hluta minninga
minna og ég held að það eigi við
um mörg okkar barnabarnanna.
Það er með miklum söknuði sem
ég kveð Jóhönnu ömmu mína og
votta móður minni, systkinum
hennar og öðrum afkomendum
samúð mína.
Regína Unnur
Margrétardóttir.
Elsku amma mín.
Ég hef alltaf horft á þig með
stjörnur í augunum. Þú og afi
voruð hetjurnar í lífi móður
minnar og svo urðuð þig hetj-
urnar mínar og Diljár systur
minnar. Ég hef lengi lengi, við
hvert einasta tækifæri sem ég
finn, sagt sögu þína við vini
mína. Ekki til að setja sjálfa mig
á einhvern merkilegan stall held-
ur frekar svo að fólk sjái þig
sömu augum og ég. Þegar ég
hugsa um þig finn ég ró og ör-
yggi koma yfir mig alla. Þú hef-
ur sýnt og sannað fyrir mér að
þú getur allt og að ég get allt.
Ég fékk að búa hjá þér ásamt
móður minni og systur þegar ég
var mjög lítil og þá myndaðist
mjög sterk tenging á milli okkar.
Í hvert einasta skipti sem þú
hittir mig tókstu fast utan um
kinnarnar mínar og kallaðir mig
hjartagullið þitt. Þessi tenging
rofnaði aldrei þó svo að ég byggi
ekki lengur hjá þér, ég var alltaf
jafn spennt að kíkja í heimsókn
og fannst ég alltaf eiga smá
heima hjá ykkur afa. Ég fann
svo sterkt að ég var alltaf vel-
komin. Ég mun sakna mjúku,
hlýju handanna þinna á kinnum
mínum, þær gáfu mér svo mikið
öryggi og hlýju. Ég mun sakna
þess að í hvert skipti sem ég
kom í heimsókn brostirðu alveg
út að eyrum, hlóst smá og sagð-
ir: „Nei guð minn góður, Agnes
mín, elsku hjartagullið mitt, mik-
ið er gaman að sjá þig!“
Ég veit að ég er ekki sú eina
sem situr með þessar yndislegu
minningar því þú varst okkur
öllum svo kær. Þú tókst svo vel á
móti þeim sem komu til þín og
fylltir alla af öryggi. Ég held að
flestir af þínum rúmlega 50 af-
komendum hafi búið hjá þér á
einhverjum tímapunkti lífs síns.
Ég er svo heppin að vera ein af
þeim. Þú skildir hurðina þína
alltaf eftir ólæsta, skyldi ein-
hver, hver sem er, koma meðan
þú værir í burtu. Það sýnir ein-
mitt svo vel hvað allir voru vel-
komnir inn á þitt heimili, í ör-
yggið. Ég er búin að endurtaka
orðið öryggi svo oft í þessum
skrifum því það er svo erfitt að
útskýra hversu vel öllum leið í
kringum þig.
Ég er svo ótrúlega heppin að
hafa fengið að eiga þig að. Þú
kenndir mér svo margt og megn-
ið af því sem þú kenndir mér
hefur örugglega verið alveg
ómeðvitað. Bara það að vera í
kringum þig, sjá þig lifa og vera
til kenndi mér svo margt. Þið afi
eigið og munuð alltaf eiga risa-
stóran stað í mínu hjarta. Við
munum halda áfram að hittast á
jólunum, og syngja Jólin alls
staðar, lagið fallega sem þið
sömduð saman, þó að það sé erf-
itt að hugsa til þess að syngja
það þegar við höfum hvorki þig
né afa hjá okkur. Við munum
samt halda hefðinni áfram og
ljósið sem hefur alltaf lýst svo
fallega í kringum þig mun halda
áfram að skína yfir okkur. Þið afi
eruð núna sameinuð á ný og það
er huggun að hugsa til þess.
Takk fyrir allt elsku amma.
Agnes Hlynsdóttir.
Elsku amma.
Ég er svo þakklát fyrir allt
sem þú hefur gert fyrir okkur
mæðgur og ég get ekki lýst því
hversu heppnar við erum að hafa
átt þig að. Þú varst alltaf svo góð
og hlý og ég man svo vel eftir
kvöldmatartímunum okkar þeg-
ar við systur, ég og Agnes, og
mamma bjuggum hjá þér og afa.
Við fengum að láta Kára blása á
matinn ef hann var of heitur,
fléttuðum veggteppið við matar-
borðið og þóttumst ekki vera að
hlusta þegar þið fullorðna fólkið
voruð að spjalla. Við systurnar
vorum alltaf svo kátar hjá þér,
alltaf að skottast um og fengum
alltaf fullkomið leyfi til að vera
við sjálfar. Við vorum örugglega
stundum þreytandi en þú varðst
samt aldrei nokkurn tíma þreytt
eða pirruð á okkur. Þú hafðir
þann einstaka eiginleika að bros-
ið þitt og útgeislun náði beinustu
leið inn í hjartað á manni og
manni hlýnaði öllum að innan.
Ég mun líka alltaf finna fyrir
hlýjunni í höndunum þínum þeg-
ar þú lagðir þær á vangann minn
og kallaðir mig elsku hjartans
gullið þitt. Ástin þín, hlýjan og
góðmennskan fylgir mér alltaf
og okkur öllum og ég vona að við
getum verið eins góðar, mynd-
arlegar, sterkar og gefandi
manneskjur og þú.
Ég hefði viljað hafa þig hér
miklu lengur. Mig langaði að tala
meira við þig, heyra skemmti-
legar og áhugaverðar sögur og
kynnast þér betur núna þegar ég
er orðin fullorðin. Þú varst samt
algjörlega tilbúin til að kveðja og
sannfærð um að afi biði eftir þér.
Við sem elskum þig verðum þess
vegna líka að vera þakklát fyrir
það að þú þurftir ekki að kvelj-
ast og að núna líður þér vel með
honum. Elsku afa, sem spurði
þig á þriðja stefnumóti hvort þú
vildir verða konan hans og þú
sagðir já. Og þið sem voruð 16
ára! Ættmóðir varstu og verður
alltaf og við Karfavogsfjölskyld-
an eigum þér margt að þakka.
Ég vona að við munum alltaf,
saman og hvert í sínu lagi, hér á
Íslandi og úti um allar trissur,
syngja Jólin alls staðar, fallega
lagið ykkar afa, á jólunum og
hugsa til ykkar og hvert til ann-
ars.
Minningin um þig og öll feg-
urðin sem þú hefur skilið eftir
þig mun alltaf lifa með okkur.
Diljá Hlynsdóttir.
Jóhanna Unnur
Gissurardóttir Erlingson
 Fleiri minningargreinar
um Jóhönnu Unni Gissurar-
dóttur Erlingson bíða birt-
ingar og munu birtast í blað-
inu næstu daga.