Morgunblaðið - Sunnudagur - 26.04.2020, Blaðsíða 28

ANGIST Bandaríska leikkonan Maya Hawke
vandar ekki foreldrum sínum og kynslóð
þeirra kveðjurnar í viðtali við tímaritið Ny-
lon en foreldrar hennar eru leikaranir Ethan
Hawke og Uma Thurman. „Við erum rétt tví-
tug og ættum að vera að skemmta okkur,
neyta fíkniefna og djamma,“ segir Hawke.
En nei, þökk sé X-kynslóðinni, þá megi eng-
inn vera að þessu vegna þess að bjarga þurfi
jörðinni. „Þið létuð okkur finna til tevatns-
ins,“ segir hin 21 árs gamla Hawke og bætir
við að kvikmyndastjarnan sé í reynd dauð.
„Trilljón leikarar eru með fylgjendur.
Hversdagslegra verður það ekki.“
28 MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 26.4. 2020
LESBÓK
STÆRSTI M
ATSEÐILL
LANDSINS
ALLT SENT HEIM MEÐ 100% RAFMAGNI
ENDALOK David Coverdale, söngvari málmbandsins lífseiga
Whitesnake, kann að hafa komið fram á sínum síðustu tónleikum;
alltént gaf hann í skyn í samtali við útvarpsstöðina WRIF í Detro-
it á dögunum að árið 2021 væri ekki verra en hvað annað til að
setjast í helgan stein. „Mér segir svo hugur að dágóður tími
muni líða þangað til lífið verður aftur farið að ganga
sinn vanagang. Þannig að við verðum að hugsa út
fyrir rammann. Og er til betri aldur fyrir söngvara
Whitesnake að hætta en 69?“ spurði Coverdale
sem verður 69 ára í september. Söngvarinn myndi
þá kveðja sáttur enda lýsti hann því yfir í samtali
við ástralska tímaritið Heavy fyrir skemmstu að
hann væri gríðarlega þakklátur fyrir að hafa átt
yndislegt líf, bæði í leik og starfi.
Hljóðneminn á hilluna?
Látúnsbarkinn
David Coverdale. AFP
Þið létuð okkur finna til tevatnsins
Ekki liggur vel á Mayu Hawke þessa dagana.
AFP
Rikki gamli Rockett er jafnan hress.
Rokkið lifir!
ELDFLAUGAVÍSINDI „Alvöru-
rokktónlist á pottþétt eftir að ná
sér aftur á strik. En hún þarf að
enduruppgötva sig að einhverju
leyti. Menn þurfa að gerast örlítið
meira skapandi.“ Þessi orð lét
Rikki Rockett, trymbill glysrokks-
sveitarinnar Poison, falla á dög-
unum í samtali nokkurra roskinna
rokkhunda á miðlinum Cameo, sem
miðlar sjónarmiðum fræga fólksins
til okkar alþýðu manna. Lagt var út
af orðum Genes Simmons úr Kiss,
sem hélt því fram árið 2014 að
rokkið hefði ekki dáið úr elli, held-
ur hefði það verið ráðið af dögum.
„Það þarf að vera aðeins meiri
hreyfing, aðeins meiri sena. Þegar
ég var að vaxa úr grasi þá var
pönksena og rokksena og svo kom
málmurinn. Það voru senur og það
bjó til mikla orku. Rokkið hefur
verið svolítið staðnað um skeið.“
Allt byrjaði það með því að Rík-issjónvarpið endursýndi Ba-sic Instinct, eða Ógnareðli,
eins og hún var alveg örugglega köll-
uð hér í fásinninu fyrir tæpum þrem-
ur áratugum. Held ég hafi pottþétt
ekki séð þá víðfrægu ræmu síðan hún
var í bíó og kom mér því makindalega
fyrir í sófanum, með popp í annarri og
gvendarbrunnsvatn í hinni. Gos-
drykkir eru eitt af því fáa sem mér
hefur tekist að þurrka út af syndalist-
anum um dagana.
En alla vega. Úr varð prýðileg
skemmtun enda mundi ég svo gott
sem ekki neitt, fyrir utan ísnálina
undir rúminu í lokin. Henni gleymir
ekki nokkur maður. Yfirheyrslu-
atriðið er líka eftirminnilegt en marg-
oft hefur verið vísað til þess með ein-
um eða öðrum hætti síðan. Ógnareðli
er auðvitað að sumu leyti barn síns
tíma en eldist samt alls ekki svo illa.
Michael Douglas var einhvern veginn
réttur maður á réttum stað í svona
myndum á þessum tíma; yfirleitt svo-
lítið lífslúinn og alltaf með vindinn í
fangið, samanber Fatal Attraction
eða Hættuleg kynni. Sá hana aftur
fyrir nokkrum árum og hún eldist
þokkalega líka. Sharon Stone fer svo
á kostum sem þetta svaðalega
„femme fatale“; skemmtilega ýkt
týpa. Gott ef ekki krydduð með sama
kryddi og margir Eyfirðingar krydd-
uðu sögur sínar og frásagnir í mínu
ungdæmi. En það er allt önnur saga.
Ógnareðli kveikti í mér; ég yrði að
rifja upp fleiri fræga trylla frá þess-
um tíma. Menn gera ekki svona bíó-
myndir lengur. Þess vegna færðist ég
allur í aukana þegar ég gróf upp
Frantic, eða Örvæntingu (menn ís-
lenskuðu alla bíómyndatitla á þessum
tíma) á einhverri efnisveitunni sem
ég hef aðgang að. Ekki spillti fyrir að
sögusviðið er París og þangað er allt-
af gaman að koma, hvort sem það er í
reynd eða á skjá. Ford leikur skurð-
lækni sem tapar konunni sinni í
heimsborginni og þarf að hafa uppi á
henni sjálfur vegna getu- og áhuga-
leysis lögreglu og starfsmanna
bandaríska sendiráðsins.
„Oft hefur hinn frábæri leikari
Harrison Ford borið af í kvikmynd-
um, en aldrei eins og í þessari stór-
kostlegu mynd, „Frantic“, sem leik-
stýrt er af hinum snjalla leikstjóra
Roman Polanski. Sjálfur segir Harr-
ison Ford: Ég kunni vel við mig í
„Witness“ og „Indiana Jones“ en
„Frantic“ er mín besta mynd til
þessa,“ sagði í kynningu Bíóborg-
arinnar sumarið 1988.
Er það virkilega?
Er það virkilega, Harrison?
Til að gera langa sögu stutta var
Örvænting mikil vonbrigði. Fordinn
stendur að vísu fyrir sínu að vanda en
framvindan er alltof hæg og fyrir-
sjáanleg til að týna megi sér í mynd-
inni og bófarnir of mikil flón. Sumt á
maður bara að láta ógert í þessu lífi –
og eitt af því er að horfa aftur á Fran-
tic með Harrison Ford.
Kappanum innan handar í mynd-
inni er franska leikkonan Emm-
anuelle Seigner sem skömmu síðar
gekk að eiga Roman Polanski – og á
hann enn, ef marka má heimildir. 33
ára aldursmunur á þeim hjónakorn-
um. Saman eiga þau tvö börn, þar á
meðal leikkonuna Morgane Polanski,
sem frægust er fyrir að leika Gíslu
prinsessu í einhverri víkingaseríu á
History Channel. Smá svona sögu-
legur útúrdúr að hætti hússins. Seig-
ner er kornung og hress í Frantic en
ég man ekki eftir henni úr mörgum
öðrum myndum, satt best að segja.
Seinast virðist hún hafa verið í kvik-
mynd um Dreyfus-málið í fyrra, An
Officer and a Spy. Leikstjóri? Jú, þið
eruð greinilega uppi á táberginu.
Roman nokkur Polanski.
Eitt af fáu sem gladdi mig í Frantic
var þegar gæðaleikarinn John Maho-
ney birtist óvænt sem erindreki
Bandaríkjastjórnar en hann er mörg-
um ógleymanlegur sem Martin
Crane, faðir Frasiers í samnefndum
gamanþáttum. Skemmtileg týpa,
Mahoney. Blessuð sé minning hans!
Fumlaus túlkun á líki
Þarna er líka maður með því mergj-
aða nafni Böll Boyer. Synd væri þó að
segja að hann hafi haft mikið svigrúm
til tilþrifa en Boyer leikur lík. Gerir
það reyndar af sannfæringu og fum-
leysi. Erfitt er að finna frekari upp-
lýsingar um kappann í netheimum en
svo virðist sem hann sé þekktastur
fyrir hlutverk sitt í Frantic. Sem er
ákveðinn skellur. Því miður get ég því
ekki miðlað til ykkar upplýsingum
um það hvort Böll Boyer sé þessa
Ógnareðli umfram
Örvæntingu
Fátt jafnast á við góðan trylli, hvort sem er í niðdimmu kvikmynda-
húsi eða bara heima í stofu. Gaman getur verið að dusta rykið af
gamalli klassík en hafið í huga að bíómyndir eldast misvel.
Orri Páll Ormarsson orri@mbl.is
Rebecca De Mornay sem barn-
fóstran ógurlega í The Hand That
Rocks the Cradle.