Framblaðið - 01.02.1958, Blaðsíða 7

Eins og sjá má af þessu yfirliti, hafði Fram
vfirhöndina á þessu tímabili og sigraði oft
með miklum yfirburðum. Þessi velgengni
stafaði að miklu leyti af góðum félagsanda
og betri samleik, en líklega þó mest af því,
að það átti jafnan á að skipa nokkrum leik-
mönnum, sem báru af. Fyrstu árin voru Frið-
þjófur Thorsteinsson, Gunnar Halldórsson og
Pétur Magnússon skæðustu framherjar hér í
bæ, en Arreboe Clausen bar uppi vörnina.
Enn finnst mér Friðþjófur bera af þeim mið-
framherjum, sem hér hafa verið. Það kann
að vera, að ég sjái fortíðina í hillingum, og
auðvitað átti hann í höggi við veikari and-
stæðinga en beztu sóknarmenn á síðustu ár-
um. Árin 1914—1917, þegar Friðþjófur var
erlendis, átti félagið jafnoka hans í Gunnari,
bróður hans, en hann missti heilsuna 1918 og
dó 2 árum síðar. Um 1920 var kappliðið að
miklu leyti endurnýjað. Þá lék Pétur Magn-
ússon enn, og Tryggvi Magnússon hafði þá
um nokkur ár verið einn allrabezti knatt-
spyrnumaður hér í bæ (miðframherji), og
keppti hann til loka þessa tímabils. Af hinum
nýju mönnum um 1920, sem af báru, er
fyrstan að nefna Gísla Pálsson (miðfram-
herji), þá útherjana Ósvald Knudsen og
Eirík Jónsson, og raunar mætti telja marga
aðra, þó að hér verði staðar numið.
Veikleiki félagsins þessi ár var fámennið.
Félagið gat venjulega sent fram lið, sem
hafði góðar sigurhorfur, en stundum voru
sárafáir til að hlaupa í skörðin, ef óhöpp
komu fyrir. Þetta stafaði mest af því, að
Fram varð seinna en önnur félög til þess að
koma sér upp yngri deildum. 2. flokkur var
stofnaður 1916, 3. flokkur 1919. Eini sigur-
inn, sem þessum flokkum féll í skaut á þessu
tímabili, var í vormóti 3. flokks 1923. Þessi
veikleiki félagsins varð til þess, að það hrundi
að kalla má til grunna 1927, þegar flestir
kappliðsmenn hættu í einu, margir orðnir
þrítugir, eða fast að því.
Fram var á þessu tímabili ekki svo heppið
að eignast þá menn utan leikmannahóps, er
gætu tekið að sér stjórn félagsins og einbeitt
sér að málefnum þess. Sömu mennirnir urðu
að annast stjórnarstörf og alla vinnu fyrir fé-
lagið og jafnframt þjálfa sjálfa sig og keppa.
Fndurreisn félagsins og uppgangur þess síð-
ustu árin er einmitt slíkum áhugamönnum
að þakka.
I. jloklcur (meistarajl.) 1925. —
fírynjóljur Jóhannesson, Jón Sig-
urðsson, Guðmundur Ilalldórs-
son, Magniís GuSbrandsson,
Gísli Pálss., Osvaldur Knudsen,
Tryggvi Magnússon, Pétur Sig-
urðsson. Fremst sitjandi: Július
Pálsson, Kjartan Þorvarðsson og
Ilalldór Oddgeir Halldórsson.
FRAMBLAÐIÐ 5