Framblaðið - 01.02.1958, Qupperneq 27

„Hvað um kappleiki á þessum tíma?“
„I fyrstu var ekki um annað að ræða en
innanfélagskeppni og ákveðið að láta gera
verðlaunapeninga. Liðin voru tvö og stefnt að
því, að þau yrðu sem jöfnust. Raðað var í
þau á almennum félagsfundi og tilgangurinn
með þessu öllu saman að fá meiri æfingu og
keppni, því að það voru orðnir svo margir
í félaginu. En þessi fyrsta keppni var aldrei
til lykta leidd. Það var kannske eins gott,
að svo fór. Það hefði annars orðið „vesen“ út
af þessu. 11 strákar með verðlaunapening
en hinir ekki neitt. Það hefði ekki orðið gott.
Við héldum nokkuð oft fundi og, eins og þú
sérð á fundargerðarbókinni, kusum við alltaf
dyraverði í upphafi funda, ef einhverjir utan-
að komandi skyldu gera vart við sig. Það
fengu ekki allir að vera með, skilurðu, og
stundum kom það fyrir að strákar með ærsl
og hávaða trufluðu fundina. Engan var hægt
að taka inn sem félagsmann, nema slíkt yrði
lagt fyrir fund. Eg man sérstaklega eftir einu
í því sambandi. Það var þegar Hinrik Thor-
arensen sótti um inngöngu. Hann var felld-
ur, þar sem hann var að norðan. Það var nú
meiri vitleysan en auðvitað leiðrétt strax.
Ég má til með að segja þér, hvernig við
fórum að með kaup á fyrsta boltanum, sem
félagið eignaðist. Auðvitað var enginn sjóður
til, sem hægt væri að grípa til með slíka fjár-
festingu. Fótbolti kostaði þá 4 krónur.
Einn stofnenda, Bogi Olafsson, átti peninga
í bók og bauðst hann til að lána félaginu
andvirði boltans. Var boðinu að sjálfsögðu
tekið og svo kom boltinn. Ekki þótti annað
hlýða, en minnast slíks viðburðar með ein-
hverjum hætti og ákveðið, að félagsmenn
gengju fylktu liði inn Suðurgötu og vestur á
Mela, þar sem ég, sem formaður félagsins,
skyldi gefa honum fyrsta sparkið. Var nú
fylkt liði og haldið vestur á Mela. Ég gekk í
fararbroddi og fékk að halda á boltanum,
Er við áttum ófarinn örlítinn spöl, tók Bjarni
Matthíasson sig til, sló boltann úr höndun-
um á mér og sparkaði síðan. Þannig varð það
hann, en ekki ég, sem vígði fyrsta boltann.
Kom upp nokkur kurr í liðinu og þótti mönn-
um tilstandið og „marseringin“ missa gildi
sitt. Að ég tali nú ekki um vígsluathöfnina,
sem ekkert varð úr.
Svo kom nú að skuldadögunum og vildi
Bogi fá vexti af láninu til boltakaupanna.
Dálítill styrr stóð um að borga þá. En aoð-
vitað var það rétt hjá Boga. Hann hefði
fengið vexti af peningum sínum í bankanum,
enda fór svo, að hann fékk vextina.
Svo kom fram tillaga um að kaupa fót-
boltapumpu, en þá bauðst ég til þess að blása
út boltann, hvenær sem væri, og þar með
kom tillagan um pumpukaupin aldrei til at-
kvæða.“
„Hvernig voru fyrstu búningarnir?“
„Þeir voru hvítar peysur og hvítar buxur.
Blár borði var þvert yfir brjóstið og prentað
á hann Fram. Svo breyttist þetta 1911. Þá
er tekin upp alblá peysa kraga og líningalaus
en reimuð í hálsmálið. í þá daga höfðum við
alltaf peysuna utan yfir buxunum. Það þótti
mikið fínna. Hitt þótti Ijótt og sveitalegt að
girða peysuna niður í buxurnar. Svona var
tízkan í þá daga.
Það er annars bezt, að við ljúkum þessu
rabbi með því, að ég segi þér, hvernig hvíti
kraginn og hvítu líningarnar komust í Fram-
búninginn. Það var einu sinni að haustlagi í
kalsaveðri, að við áttum að keppa. Ég hafði
vit á að klæða mig vel og átti hvíta peysu
með kraga og löngum ermum. Fór ég í þessa
peysu innan undir og síðan í bláu peysuna, lét
hvíta kragann koma utan yfir og braut upp
ermarnar á þeirri hvítu yfir þá bláu. Þetta
þótti fallegt og var síðan tekið upp:
Það hefir margt breytzt síðan í þá daga.
Þegar við héldum fyrsta aðalfundinn og gjald-
kerinn gerði grein fyrir reikningunum kom í
ljós, að tekjur fyrsta starfsársins námu kr.
16,03 og gjöldin kr. 11,70.
Samtali okkar Péturs var lokið. Ég þakk-
FRAMBLAÐIÐ 25