Framblaðið - 01.02.1958, Page 48

lengur í félaginu en þetta, held ég að engum
sé gert rangt til, þó að ég segi, að hann hafi
verið áhrifamestur og duglegastur í félaginu
á fyrsta áratugi þess. Hans er getið lítillega
í afmælisgrein í Framblaðinu 1943.
Árni var einn af bræðrahóp, sem Fram á
mjög mikið að þakka. Stjúpbróðir hans var
Kjartan Þorvarðsson, sem lengi var mark-
vörður félagsins, en markaði þó dýpri spor í
sögu þess, þegar hann var orðinn heilsulaus
og tók þátt í stjórnarstörfum á sjúkrabeði í
mörg ár. Hefur hans verið minnzt í Fram-
blaðinu. Hálfbræður Árna voru Ólafur, Þor-
varður og Gunnar Þorvarðssynir. Þorvarður
var markvörður 1926 og mun hafa leikið eitt-
hvað síðar, en hann missti heilsuna og dó árið
1929, þá kominn að stúdentsprófi. Ólafur var
einn þeirra manna, sem drýgstan þátt áttu í
endurreisn félagsins, bæði sem formaður í
mörg ár, fyrirliði á leikvelli og æfingastjóri
yngri deilda. Hann er einn þeirra, sem hæst
ber í sögu félagsins. Ólafur andaðist 1942, og
var hans minnzt í Framblaðinu 1943. Gunnar
var um skeið markvörður í Fram, en hætti
keppni nokkru eftir að hann kom í 1. flokk.
Árni Daníelsson gekk í Fram árið 1918.
Hann keppti í meistaraflokki vorið 1920, þá
16 ára gamall (og líklega á haustmóti 1919)
og síðan óslitið til hausts 1923. Það ár varð
hann stúdent og fór um haustið til náms við
verkfræðingaskólann í Þrándheimi. Þar var
hann óslitið þangað til hann lauk námi sum-
arið 1927, enda var hann Norðmaður í föður-
ætt og dvaldist í sumarleyfum hjá systkinum
sínum þar í landi. Þegar hann kom heim,
sumarið 1927, voru allir fyrri félagar hans
hættir knattspyrnu, og sjálfur hafði hann ekki
iðkað hana í Þrándheimi.
Árni var duglegur knattspyrnumaður, sterk-
ur, snarráður og kappsamur. Hann var ekki
nema 16 ára gamall, þegar hann byrjaði að
keppa í 1. flokki (þ. e. meistaraflokki), og
innan við tvítugt, þegar hann lék sinn síðasta
leik. Á því tímabili sigraði Fram í öllum mót-
um nema þremur. Árni var áreiðanlega ekki
síztur kappliðsmanna í Fram, þótt ungur væri.
Hann hafði yndi af knattspyrnu, og hann
hefði vissulega ekki lagt hana á hilluna, ef
hann hefði ekki farið af landi burt áður en
hann var búinn að ná fullum þroska. Árni
var auk þess ágætur félagi og hrókur alls
fagnaðar. Það var félaginu mikill hnekkir, að
atvikin skyldu haga því þannig, að hann hvarf
svo snemma úr kappliðinu. Hann hafði alla
burði til þess að komast í fremstu röð, og nú
mundi það þykja ekki lítið afrek að hafa átt
þátt í að vinna 11 mót af 14 (líklega 12 af
15) í meistaraflokki innan við tvítugt.
Vorið 1918 skildu nokkrir ungir menn, allir
innan við tvítugt, við félag sitt, Víking, og
gengu í Fram. Sumir þeirra áttu eftir að setja
46 FRAMBLAÐIÐ