Hvöt - 01.02.1950, Blaðsíða 22

20
H V ö T
um allt þetta kvenfólk og kalda sjó-
menn, enda þótt alvanur væri í
„síldarbranza“. Sjómennimir voru fljót-
ir að fylla síldarkassana og brátt hófst
vinnan með atgangi þeim, er ætíð ein-
kennir síldarsöltun.
Ég fékk það starf í þessari fyrstu
törn sumarsins að bera saltið í síldar-
trogin. Það var ægikraftur á stelpun-
um þessa ágústnótt, og við planfélagar
fengum því nóg að starfa. Kvenfólkið
má sín jafnan mikils, og á síldarplönum
er það hið ríkjandi afl. Allur gangur
miðast við afköst þess og augnatillit.
Hýr bros og léttur hlátur síldarmeyja
liafa jafnaii reynzt þreyttum planpilt-
um mestur aflgjafi og andleg smurning.
Um níuleytið næsta morgun var nokk-
uð af mér degið, enda í engri vinnu-
þjálfun.
Það voru vissulega mikil viðbrigði
að koma rakleitt úr Revkjavíkuriðju-
leysi í Raufarhafnarpúl, því hvergi er
meira né betur unnið á íslandi um síld-
artímann en á Raufarhöfn. Ég þrauk-
aði af þetta 16 tíma stril við sæmileg-
an orðstír og allgóðan miðað við að-
stæður:
Vistarvera okkar planfélaga var góð,
sii bezta, sem ég hef dvalið í á söltun-
arstöð. Ráðskonan reyndist vel, enda
forkur dugleg.
Við vorum 3 saman í herbergi, 2
synir söltunarstjórans og ég. Herbergið
var vel og laglega málað, og í því var
útvarp, en það þvkir lúxus í íbúð
óbreyttra síldarstráka.
Ráðskonan hélt herberginu hreinu og
bjó um rúmin, og þótti mér gott að
losna við slíkt leiðindaverk.
Þegar ég hafði sofið úr mér þreytu
þessa fyrsta h'kamlega erfiðis ársins, þá
fannst mér, sem ég inyndi fær í flestan
sjó. Næstu daga stælti ég kraftana við
að stúa (stafla) tunnum, en það er erfitt
verk, einkum í byrjun.
Það kom sér líka betur að vera líkam-
lega og andlega hress, því æði var hann
dökkur í ál erfiðis og vöku í lok fvrstu
vikunnar. Á fjórða degi komu nokkur
skip með síld, Vestmannaeyja-Helgi með
200 ' tunnur og önnur með slatta. Þá
var ég settur í að aka tunnunum frá
stúlkunum, hvað ég liafði ætíð á liendi
síðan, er söltun var. Þetta verk er í
því fólgið að aka þeim tunnum, sem
búið er að salta í, á sérstakan stað á
planinu og Iáta stúlkurnar hafa merki
fvrir hverja ísaltaða tunnu. Tunnun-
um er ekið á „apparati“ með löngum
örmum og litlum hjólum. Það nefnist
„trilla“. En merkjaafhendingin fer
þannig fram, að maður lætur málm-
plötu, á stærð við tveggeyring, í stíg-
vél, brjóst-, pils- eða buxnavasa síldar-
stúlkunnar. Bezt var mér við brjóst-
vasana, því þægilegast var að láta merk-
in þar, næstbezt við stígvélin. Sú liirzla
gerði mér þó æði brogað Hfið, ég þurfti
að beygja mig mikið, og svo var
það blygðunin samfara uppflettingu
síldarpilsanna, því suin stígvélin voru
há. Til að fyrirbyggja misskilning vil
ég geta þess, að engin náðu upp fyrir
bné. Verst var mér við buxnavasana,
sökum þess að í tvö skipti, þegar mikið
var að gera og æði á okkur ökumönn-
uin, þá lenti ég fram hjá liinum rétta
vasa og inn á stúlkurnar berar. Þær
skærktu þýðlega. Á mig kom svo mikið
fát við þessa annarlegu snertingu, að
ég missti merkið, en þær höfðu meira
erfiði en ella við að ná því.
Aðstaðan á planinu var erfið, fremur