Fréttablaðið - 24.10.2020, Blaðsíða 23

HÚN ER MJÖG OPINSKÁ UM
HVAÐA ÁHRIF NEYSLAN
HAFÐI Á LÍF HENNAR OG
ÞVÍ HEFUR ÞAÐ ALDREI
HÖFÐAÐ TIL MÍN AÐ FARA
Í EINHVERSKONAR VÍMU.“
Móðir Bríetar er henni mikil fyrirmynd en þær fór saman í svitahofsathöfn þegar Bríet var aðeins 16 mánaða gömul. FRÉTTABLAÐIÐ/VALLI
komin heil plata.“ Engar deilur eru á
milli fyrrverandi parsins sem hefur
hist og rætt saman eftir sambands-
slitin, en Bríet vill ekki tala fyrir
hans hönd.
„Mér finnst erfitt að setja mig í
hans spor og í hvert skipti sem ég
geri það verð ég mjög sorgmædd
og frekar ósátt út í sjálfa mig,“ segir
Bríet sakbitin. „Þegar maður er að
búa til listaverk þá eru bara engar
takmarkanir. Maður er að tjá sig í
gegnum listina.“ Bríet bendir á að
það geti bitnað á þeim sem standi
listamanninum nærri.
Bríet segir skiljanlegt ef útgáfunni
myndi fylgja ákveðinn biturleiki hjá
fyrri maka. „Ég get alveg séð fyrir
mér að hugsanir á borð við „þú fórst
frá mér, af hverju ert þú að semja
þetta?“ skjóti upp kollinum og bara
af hverju í andskotanum maður sé
að þessu.“ Hún bendir þó á að það
sé ekki hægt að ritskoða listina. „Ég
reyndi bara að sleppa þessu fallega
frá mér og af eins mikilli nærgætni
og mér var unnt.“
Valdi rétta braut
Á plötunni spyr Bríet sjálfa sig hvort
það stingi meira að halda í það sem
var, eða kveðja. Í dag hefur hún
komist að þeirri niðurstöðu að hún
hafi breytt rétt með því að fara. „Ég
skrifaði í dagbókina mína hversu
stolt ég væri af mér að hafa áttað mig
á því að þetta myndi ekki ganga.“ Sú
uppgötvun hefði allt eins getað átt
sér stað sjö árum seinna.
„Ég stóð með sjálfri mér og inn-
sæi mínu,“ segir hún og bendir á að
breytingar séu oft nauðsynlegar án
þess að nokkuð ami að.
Eins árs í svitahofi
Frá unga aldri hefur Bríet lagt upp
úr því að vera í tengslum við tilfinn-
ingar sínar. „Ég var sextán mánaða
þegar ég fór í svett, eða svitahof, í
fyrsta skipti og það er náttúrlega
athöfn þar sem þú ert að líta inn
á við, fara niður í jörðina og skilja
egóið eftir.“ Móðir Bríetar, Ásrún
Laila Awad, hefur stjórnað svita-
hofsathöfnum í hartnær þrjá áratugi
og hefur ætíð átt í nánu sambandi
við dóttur sína.
„Mamma hefur alltaf verið alveg
berskjölduð með allt, bæði varðandi
hennar neyslu og hennar tilfinning-
ar og ástarsambönd.“ Það er allt uppi
á borði á milli mæðgnanna. „Hún
leyfði mér að læra af hennar mis-
tökum án þess að banna mér neitt.“
Bríet hefur aldrei drukkið áfengi
eða neytt vímuefna og var móðir
hennar mikill áhrifavaldur þegar
kom að þeirri ákvörðun. „Hún er
mjög opinská um hvaða áhrif neysl-
an hafði á líf hennar og því hefur
það aldrei höfðað til mín að fara í
einhvers konar vímu.“
Mæðgunum svipar verulega
hvorri til hinnar í persónuleika. „Að
eiga móður sem er kærleiksrík og
tekur öllu opnum örmum, verður til
þess að maður verður þannig sjálfur.
Opnari fyrir leitinni að þeim tilfinn-
ingum sem eru í spilunum.“
Í tengslum við tilfinningarnar
Tilfinninganæmi kemur að mati
Bríetar með æfingunni. Sjálf byrj-
aði hún að fara til sálfræðings ellefu
ára gömul. „Þar lærir maður að nota
orðin sín og átta sig á því hvenær
maður er ósanngjarn og hvenær
maður á að standa með sjálfum
sér.“ Hún segir fólk eiga það til að
minnka tilfinningar sínar og gera
ráð fyrir að eigin brestir orsaki til-
finningalegt uppnám. „Stundum er
það hins vegar ekki maður sjálfur
sem er ósanngjarn,“ segir Bríet, sem
hefur ætíð tekið ósanngirni hjá sér
og öðrum föstum tökum.
„Þegar ég kynnist fyrstu ástinni
þá er hann rosa mikil andstæða við
mig.“ Út frá því spruttu árekstrar
milli parsins. „Þegar það var erfitt
fyrir hann að ræða eitthvað byrjaði
ég að klóra of mikið. Hann þurfti
ekki að ræða þetta en mér fannst
það alveg nauðsynlegt. Við erum
ólík að því leyti.“
Þrátt fyrir ólíka persónuleika var
fyrsta ástin miðpunktur tilverunnar
á meðan á henni stóð.
„Tilfinningin þegar þetta endaði
var að við myndum prófa að hætta
saman og mögulega dragast aftur
saman seinna þegar við hefðum
náð meiri þroska.“ Sú spá rættist þó
ekki. Það sem nú situr eftir af sam-
bandinu eru minningar, sektar-
kennd og djúp sár sem gróa hægt,
eins og Bríet syngur á plötunni.
Tekur á sambandið
„Þessar tilfinningar taka á sam-
bandið mitt í dag,“ viðurkennir
Bríet. „Það er samt svo skiljanlegt
því maður er bara að taka þetta allt
inn.“ Nýja sambandið einkennist þó
af trausti og skilningi.
Sambandið bar nokkuð brátt
að og fengu turtildúfurnar ekki að
fikra sig áfram í grunnsævinu held-
ur var þeim steypt beint í djúpið.
„Við fengum náttúrulega ekki að
ráða hvenær okkar samband var
opinberað,“ segir Bríet. Það rataði
hratt í fjölmiðla að parið væri farið
að stinga saman nefjum. „Ég var
ekki tilbúin þegar fréttir bárust um
að ég væri komin með nýjan maka.“
Það stóð þó ekki annað til boða
en að sætta sig við aðstæður. „Þá
slaknaði ég svolítið og hætti að
reyna að hægja á þessu,“ segir Bríet,
enda sé hún almennt ekki fylgjandi
því að hægja á hlutunum. „Maður
á bara að vera í tilfinningunni svo
lengi sem maður er ekki að særa
neinn og við vorum heiðarleg og
opin með aðstæður allan tímann.“
Sviðsljósið þroskandi
Sviðsljósið getur þvingað fólk til
að gefa meira upp en það vill, en
Bríet segir það ekki hafa tekið á að
hafa verið miðpunktur opinberrar
athygli frá átján ára aldri. „Mér
hefur aldrei fundist þetta skrítið
eða óþægilegt.“ Hún segir það hafa
komið fremur náttúrulega að láta
umtal ekki hafa marktæk áhrif á
sjálfsmyndina. „Það hjálpar líka að
mér líður ekki eins og ég sé opinber
persóna.“
Með frægðinni öðlaðist Bríet
skarpari sýn á eigið virði. „Það er
mjög þroskandi að læra að velja og
hafna og meta virði tíma manns
og hamingju, umfram aðra hluti.“
Einnig hafi verið mikilvægt að
ákveða hverju ætti að deila með
heiminum þegar svo margir fylgjast
með. „Ég get ekki verið alveg í „fok-
kit“-gírnum og finnst óþarfi að deila
öllu.“
Bríet hefur þó aldrei verið góð
í að leyna tilfinningum sínum og
er þekkt fyrir að bera tilfinningar
sínar utan á sér. „Ég myndi segja að
það væri minn helsti kostur og galli.
Að sýna öllum allt.“ Hún bendir
jafnframt á það sé auðveldara að
skera í hjarta sem er óvarið.
Örlögin gripu í taumana
Þegar Bríet fór fyrst að semja lög
fjórtán ára var það tilfinningagáttin
sem virkjaði sköpunargáfuna. „Ég
átti mjög erfitt með að byrja að
semja og var alltaf að reyna að finna
einhverja formúlu, sem virkar auð-
vitað ekki.“ Hún byrjaði að læra á
gítar tólf ára gömul og samdi síðan
sitt fyrsta lag tveimur árum seinna.
„Það lag markaði upphafið af þessu
öllu.“
Ekki leið á löngu þar til hún
var bókuð á off-venue tónleika á
Airwav es þar sem pabbi hennar,
Benedikt Elfar, spilaði undir.
Örlögin gripu í taumana það kvöld.
„Ég gleymdi gítarsnúru og þá bauðst
strákurinn sem var að spila á undan
til að lána mér snúruna sína og
þurfti þar að leiðandi að hlusta á
tónleikana.“ Í kjölfarið hófst sam-
starf þeirra.
„Við fórum að spila saman bæði
djass og lounge-tónlist á veitinga-
stöðum á meðan fólk var að borða.“
Það var vinna Bríetar um nokkra
hríð og ber hún starfinu vel söguna.
„Ég var bara að syngja og enginn var
að pæla í mér. Það var mitt þægi-
legasta líf.“
Lærdómsríkt basl
Síðar fékk hún vinnu við að koma
ein fram, á meðan kvöldmatur var
borinn á borð í Þrastalundi. „Þá
keyrði ég alltaf í svona þrjá klukku-
tíma og spilaði í þrjá klukkutíma á
gítarinn.“ Þetta gerði hún með fram
skóla og vinnu í Borgarleikhúsinu.
Það var að hennar sögn lærdóms-
ríkt að halda öllum þessum boltum
á lofti.
„Þetta basl við að sópa saman ein-
hverjum þúsundköllum fyrir fimm
klukkutíma vinnu, keyra og spila og
keyra, kenndi mér ótrúlega margt.“
Þrátt fyrir að það hafi tekið sinn toll
var tónlistin ætíð uppáhaldsstarf
Bríetar.
Sendi gerviskilaboð
„Á sama tíma var ég líka stundum
uppi í stúdíói með hóp af strákum
og við gerðum saman ábreiðu af
laginu Hot Line Bling með Drake.“
Sú ábreiða náði síðar til eyrna Pálma
Ragnars Ásgeirssonar, sem er eig-
andi plötuútgáfunnar Stop Wait Go.
„Þarna er ég orðin sautján ára og
þegar ég heyri að Pálmi hafi sýnt
þessu áhuga ákveð ég að senda á
hann gerviskilaboð,“ segir Bríet
hlægjandi. Það var menningarnótt
og hún átti að koma fram á Íslenska
barnum um kvöldið. „Ég spyr hann
þetta kvöld klukkan hvað flugelda-
sýningin eigi að vera, en segi svo
strax að skilaboðin hafi átt að fara
á annan Pálma.“
Pálmi svaraði þó um hæl og mætti
síðan á tónleikana um kvöldið.
„Þegar þeir kláruðust spurði hann
mig hvort ég myndi vilja vinna
með honum.“ Alla daga síðan hefur
Pálmi verið hægri hönd Bríetar og
verður væntanlega um ókomna tíð.
„Ég er honum svo ótrúlega þakklát
fyrir að hafa kennt mér svona margt
og hann er mjög stoltur af því hvað
ég hef náð langt.“
Vildi hætta við útgáfuna
Eftir útgáfu fjölda laga og stuttskífa
leit fyrsta breiðskífan loks dagsins
ljós fyrr í þessum mánuði. Sama
kvöld og platan kom út var Bríet
þó við það að hætta við allt saman.
„Ég fattaði allt í einu að ég vildi
ekki að allir vissu allt um þetta.“
Frá því platan kom út hefur hún þó
skipt um skoðun og náð að koma
hausnum á réttan stað, eins og hún
orðar það.
„Núna finnst mér ekki erfitt að
aðrir fái að heyra mína sögu. Ég mun
alltaf skrifa texta og semja lög sem
eru beint frá hjartanu.“
Erfið kveðja
Ekki leið á löngu þar til Bríeti fór
að berast fjöldi skilaboða frá aðdá-
endum. „Sumir skrifuðu mér að
þetta hefði opnað á bældar tilfinn-
ingar eða hvatt þau til að leita aftur
til fyrri maka.“ Nær öll skilaboðin
hafa snúist um ástina.
„Einhver sendi mér að fyrrverandi
kærastan hafi ekki viljað tala við
hann fyrr en eftir að hafa hlustað
á þessa plötu. Núna vill hún hittast
og ræða saman.“ Þetta finnst henni
sýna hvernig tónlistin geti snert
hjartastrengi fólks á djúpstæðan
hátt. „Mér líður eins og skilaboð
plötunnar séu falleg og að heyra að
lögin manns hafi hjálpað einhverj-
um ástarsögum er alveg magnað.“
Platan hefur einnig hjálpað Brí-
eti sjálfri að takast á við bæði for-
tíð og nútíð. „Platan er uppgjör við
þennan tíma í lífi mínu og bara mín
kveðja.“ Á henni er að finna allan
skalann. „Ringulreiðina, ástina,
sorgina, missinn, söknuðinn og
hvernig maður tekur þetta allt í
sátt.“ Líkt og hún segir á plötunni
er erfitt að kveðja alheiminn sinn.
„En það kemur alltaf nýr dagur á
eftir þessum.“
H E L G I N ∙ F R É T T A B L A Ð I Ð 23L A U G A R D A G U R 2 4 . O K T Ó B E R 2 0 2 0