Morgunblaðið - 29.05.2020, Side 20

20 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 29. MAÍ 2020
✝ Kristjóna Þórð-ardóttir (Jóna)
fæddist í Reykjavík
24. október 1938.
Hún lést á Landspít-
alanum 14. maí 2020.
Foreldrar hennar
voru Þórður Jóhann-
esson, f. 1904, járn-
smiður og Svein-
björg Halldórsdóttir,
f. 1901, húsfreyja.
Systkini Jónu: Reynir, f. 1929 (lát-
inn), Halldór, f. 1931 (látinn), Þór-
ir, f. 1933 (látinn) og Magnús, f.
1940.
Jóna giftist árið 1962 Birni
Gunnari Jónssyni frá Laxamýri í
Reykjahverfi, f. 1933, d. 1997.
Hann var sonur Jóns Helga Þor-
bergssonar, f. 1882, bónda á
Laxamýri og Elínar Vigfúsdóttur,
f. 1891, húsfreyju. Börn Jónu og
Björns eru: 1) Sveinbjörg, f. 1963,
gift Helga Hróðmarssyni, f. 1960.
Dætur þeirra eru: Svava Guðrún,
f. 1992, í sambúð með Hákoni Atla
Hallfreðssyni, f. 1990. Dóttir
þeirra er Kristín Björg, f. 2020.
Birna Kristín, f. 1996, í sambúð
með Matthíasi Kroknes Jóhanns-
skole í Noregi. Þá vann Jóna á
Tímanum 1955-1957 og eftir
námið í Noregi fór hún að vinna í
Útvegsbankanum þar til hún
flutti norður.
Þau hjón bjuggu lengst af fé-
lagsbúi með Vigfúsi mági hennar
og hans konu Sigríði Atladóttur.
Var það samstarf alla tíð farsælt.
Auk þess að vera húsmóðir á
stóru sveitaheimili og gestkvæmu
sótti Jóna einnig vinnu utan
heimilis. Vann hún í mörg ár sem
ritari sláturhússtjóra, vann við
Hótel Húsavík á álagstímum auk
skrifstofustarfa á Húsavík.
Jóna hafði mikinn áhuga á fé-
lagsstörfum og sinnti þeim vel.
Hún stofnaði ásamt öðrum Kven-
félag Reykjahrepps, var lengi í
stjórn Kvenfélagasambands Suð-
ur-Þingeyinga og
Kvenfélagasambands Íslands. Þá
var hún í mörg ár í orlofsnefnd
húsmæðra í Suður-Þingeyjar-
sýslu. Á níunda áratugnum var
Jóna einnig formaður Húsavík-
urdeildar Rauða krossins í nokk-
ur ár.
Útför Jónu fer fram frá Húsa-
víkurkirkju í dag, 29. maí 2020,
og hefst athöfnin klukkan 14. Út-
förinni verður einnig streymt á
facebooksíðu Húsavíkurkirkju.
Stytt slóð á streymi: https://
tinyurl.com/y8uzcyrw. Einnig
má nálgast slóðina á www.mbl.is/
andlat.
syni, f. 1994. 2) Jón
Helgi, f. 1966, giftur
Ingibjörgu Sigurjóns-
dóttur, f. 1971. Börn
þeirra eru: Björn
Gunnar, f. 2002, og
Sjöfn Hulda, f. 2005.
3) Halla Bergþóra, f.
1969, gift Kjartani
Jónssyni, f. 1971.
Börn þeirra eru: Jón,
f. 2003, og Jóna Birna,
f. 2006.
Kristjóna hóf búskap á Laxa-
mýri með eiginmanni sínum árið
1962. Fyrst um sinn bjó hún í
sama húsi og tengdaforeldrar
hennar en þar ólst upp bróður-
dóttir Björns, Elín Margrét Hall-
grímsdóttir, f. 1953. Hún er gift
Kjartani Helgasyni, f. 1952, og
þeirra börn eru Jón Helgi, f. 1990,
í sambúð með Hrefnu Rún Magn-
úsdóttur, f. 1991, og Freydís
Björk, f. 1994, og var Jóna þeirra
amma.
Jóna stundaði nám í Miðbæj-
arskólanum og síðan lá leiðin í
Kvennaskólann 1951 og útskrif-
aðist þaðan 1955. Árið 1957 fór
hún til náms í Telemark Husmor-
Elsku tengdamóðir mín, Krist-
jóna Þórðardóttir, er látin. Ég fór
að venja komur mínar á heimili
hennar fljótlega eftir að við Jón
kynntumst. Jóna tók mér strax
opnum örmum og bauð mig vel-
komna. Ég fann aldrei annað en
að ég væri aufúsugestur en gerði
þó þá kröfu á unnustann að við
byggjum ekki hjá móður hans
þegar við fórum að búa. Við leigð-
um því íbúð í eitt ár, en þegar ég
hóf framhaldsnám fyrir sunnan
fluttum við með allt okkar hafur-
task aftur inn til Jónu. Og aftur
tók hún okkur opnum örmum.
Þannig var hún, það voru allir vel-
komnir.
Jóna hafði einstakt lag á því að
safna fólki í kringum sig, hún á
sterkan vinkvennahóp úr Kvenna-
skólanum, barnabörnin hafa öll
sótt mikið í hana og ég veit að
missir þeirra er mikill. Hún var á
margan hátt miðpunktur fjöl-
skyldunnar. Jóna hafði sterkar
skoðanir og lá oft ekkert á þeim.
Hún var hreinskilin, jafnvel full-
hreinskilin stundum, en hún var
líka alltaf sanngjörn.
Jóna var mjög virk í félagsmál-
um á sínum yngri árum. Hún
starfaði í Rauða krossinum, var
virk í Kvenfélagi Reykjahrepps
og Kvenfélagasambandi Íslands.
Þegar hún missti Björn dró hún
sig í hlé frá félagsmálum og fór að
eyða meiri tíma í Reykjavík. Hún
keypti íbúð í Hólmgarði þar sem
hún hafði búið þar til hún flutti
norður árið 1962. Ég segi oft að
hún hafi verið eins og farfuglarnir,
hún kom norður á Laxamýri á
vorin og fór suður í október til
vetrardvalar þar sem hún hafði fé-
lagsskap af vinkonum og fjöl-
skyldu.
Við Jóna áttum þetta sameig-
inlegt. Að hafa alist upp fyrir
sunnan, hafa átt þar líf og fjöl-
skyldu og elt síðan ástina norður.
Ég veit að hún skildi hversu mikið
átak það var fyrir mig að flytja í
sveit, langt í burtu frá öllu mínu.
Hún skildi að ég vildi fara oft suð-
ur að hitta fjölskyldu og vini. Ég
tók þátt í félagsstarfi sem krafðist
helgarferða til útlanda, átti hún þá
til að gauka að mér gjaldeyri.
„Svona, stingdu þessu nú í
brjóstahaldarann“ sagði hún þá
og glotti. Ég átti að splæsa ein-
hverju fallegu á mig fyrir pening-
inn. Hún samgladdist mér alltaf.
Fyrir það er ég þakklát.
Árið 2001 keyptum við hjónin af
Jónu húsið sem hún og Björn
höfðu byggt. Jóna flutti þá í lítið
hús sem byggt var hinumegin við
bílskúrinn og nutum við þess að
hafa hana svona nálægt okkur.
Það eru forréttindi að fá að alast
upp í návígi við ömmu og afa,
reynsla sem við hjónin búum bæði
að. Ég er afskaplega þakklát fyrir
það að börnin mín höfðu þessa ná-
lægð við ömmu sína og gátu skot-
tast yfir til hennar þegar þeim
sýndist. Ég hugsa líka oft til þess
að það hefði getað verið viðkvæmt
mál þegar við síðan fórum að
breyta hinu og þessu í húsinu sem
hún hafði átt, en aldrei fann ég
annað en að hún hafi samglaðst
okkur.
Hvíl í friði, elsku Jóna. Nú eruð
þið Bjössi sameinuð á ný hjá Guði.
Ég kveð þig með versi úr lagi El-
lýjar Vilhjálms, Heyr mína bæn:
Heyr mína bæn, bára við strönd,
blítt þú vaggar honum við barm
þar til svefninn sígur á brá.
Draumheimi í dveljum við þá
daga langa, saman tvö ein.
Heyr mínar bænir og þrár.
Ingibjörg Sigurjónsdóttir.
Það er búið að vera skrítið að
vera á Hólmgarðinum og þú ert
þar ekki lengur amma mín. Ég hef
hugsað mikið til þín og okkar sam-
verustunda þar, á Laxamýri og
ferðalagsins okkar til Ísafjarðar.
Nú þegar ég fæ mér pítsubrauð
vantar þig til að biðja mig að gera
líka fyrir þig. Ég er skírð í höfuðið
á þér og afa Bjössa, en bara eins
og þú vildir Jóna. Þú bannaðir
mömmu og pabba að skíra mig
Kristjónu þar sem þú vildir ekki
að ég væri að leiðrétta nafnið mitt
alla ævi eins og þú.
Alltaf gátum við spjallað um
heima og geima og vildi ég að það
gætum við enn gert. Þú varst allt-
af góð við okkur en líka ákveðin.
Þegar ég var yngri komum við oft
á Laxamýri og þá var alltaf regla
að fá grjónagraut eða makkarón-
ugraut. Það fannst okkur öllum
krökkunum mjög gott. Man eitt
kvöldið sem þú varst að passa mig
og ég fór að gráta. Þá baðstu mig
fallega en mjög ákveðið að hætta
því en um leið leyfðir þú Brúnó
Rex að fara upp í rúm til mín en
það höfðu pabbi og mamma aldrei
leyft.
Við fórum líka í ferðalag til Ísa-
fjarðar og þá varst þú 78 ára. Við
keyrðum frá Akureyri og við vor-
um aftur í ásamt Jóni bróður. Við
Jón vorum að kvarta yfir því að
sitja í miðjunni því þar var sætið
að okkur fannst of hart. Þú nennt-
ir ekki að hlusta á þetta kvak í
okkur og vildir setjast í miðjuna.
Þú hafðir á orði að það væri ekk-
ert að þessu sæti og besta útsýnið
í miðjunni. Já ekkert vesen á þér
amma mín. Amma hugsaði vel til
okkar ef við vorum að ferðast,
hvort sem það var að keyra á milli
Norðurlands og Reykjavíkur eða
fara utan, þá laumaði hún alltaf að
manni einhverjum ferðapeningi
sem var svo gaman að fá – svona
allavega fyrir kóki og pylsu.
Mér finnst við oft vera líkar
amma mín. Ég er mjög oft hrein-
skilin eins og þú og það kemur
mér oft í vanda. Síðasta skiptið
sem við hittumst ekki fyrir löngu
náðum við góðu spjalli. Þú spurðir
mig hvort ég væri með gervinegl-
ur því þér fannst þær svo fallegar.
Þá svaraði ég: „Nei amma mín, ég
er bara með neglurnar þínar.“
Amma varð hissa, hló og var mjög
ánægð með það. Síðan sungum við
lag sem hún sagðist hafa sungið
mikið þegar hún var yngri og er
enn verið að syngja í dag. Þegar
við kvöddumst mátti ég hvorki
faðma þig né kyssa vegna Covid –
heldur sendum við hvor annarri
fingurkoss og ég sagði „love you“
og hún svaraði „love you too“.
Ekki datt mér í hug þá að þetta
yrði í síðasta skiptið sem við hitt-
umst en er samt svo þakklát fyrir
þessa helgi sem ég gat hitt þig að-
eins. Hefði samt viljað hafa þig
lengur hjá mér. Takk elsku amma
mín fyrir allt saman og þú verður
alltaf hjá mér í hjarta mínu.
Þín nafna,
Jóna Birna.
„Nei, ertu komin heillin mín?“
er það fyrsta sem heyrist þegar
maður kemur í ömmubæ. Í sveit-
inni er margt við að vera og við
frændsystkinin skottumst um öll
tún, rekum kýr og kindur, klöpp-
um kanínum og hænum og sullum
í lækjum. Stundum er samt mikið
að gera í útihúsunum eða hey-
skapnum og þá erum við krakk-
arnir bara fyrir, enda megum við
hvorki keyra traktor né marka
lömb. Þá er gott að það er nóg
hægt að gera heima hjá ömmu.
Hún lánar okkur gamalt dót og við
förum í búleik í garðinum, tínum
blóm í skógargirðingunni, teikn-
um og höldum tónleika í sjón-
varpsherberginu. Amma er alltaf
jafn uppnumin og spennt þegar
við færum henni nýja teikningu af
torfbæ með kött á bæjarhlaðinu
og allir blómvendirnir sem sam-
anstanda af túnfíflum og holtasól-
eyjum fá sinn sess í blómavasa.
Stundum gengur grallaraskapur-
inn fulllangt og þá hlær hún að
okkur og segist ekkert skilja í
þessum skrítnu krökkum.
Svona duglegir krakkar fá líka
ýmis verkefni eins og að vökva
blómin, tína rabarbara eða fara
með mjólkurbrúsann og fá áfyll-
ingu í fjósinu. Öll þessi verk eru
unnin hratt og örugglega með
glöðu geði. Það þýðir heldur ekk-
ert að vera með neitt múður við
ömmu svo það er eins gott að gera
bara strax það sem maður er beð-
inn um. Amma líður ekkert vesen
og hlustar ekki á neitt röfl í krökk-
unum, það borða meira að segja
allir það sem er sett á diskinn
þeirra. Það er reyndar ekkert
vandamál frá mínum bæjardyrum
séð enda gerir amma besta matinn,
hvort sem það er steiktur fiskur,
grjónagrautur eða stórt kjöt á
sunnudögum.
Þegar ég er einn hjá ömmu er
ekki jafn mikið hægt að leika en
það er allt í lagi því hún á fullt af
skemmtilegum bókum sem ég nýti
hvert tækifæri til að lesa, stundum
fulllangt fram á nótt. Amma
skammar mig samt ekkert en spyr
bara hvað ég hafi verið að lesa
svona skemmtilegt, það hafi skríkt
í mér langt fram á nótt. Þá var Kíkí
örugglega að segja eitthvað snið-
ugt, okkur finnst hún báðum fynd-
in.
Árin líða og amma þarf ekki
lengur að hjálpa mér að skipta um
föt þegar ég kem blautur inn eða
sofa uppi í hjá mér þegar ég er
myrkfælinn. Hólmgarðurinn verð-
ur að félagsmiðstöð fjölskyldunnar
yfir vetrartímann, það er þröng á
þingi þegar allir mæta en þröngt
mega sáttir sitja og það leikur eng-
inn vafi á því að amma er hæst-
ánægð með að hafa allt fólkið sitt
hjá sér. Það er líka hvergi betra að
vera, hvort sem húsið er fullt eða
við sitjum bara tvö og spjöllum eða
horfum á sjónvarpið. Amma vill
vita hvað á daga mína drífur, hvet-
ur mig til dáða og skammar þegar
það á við, stundum hvort tveggja í
einu. Ég segi henni að ég sé búinn
að fá út úr síðasta prófinu mínu í
háskólanum og langþráðu mark-
miði sé þar með náð. Hún hrósar
mér í hástert og gleðst yfir því að
þessu sé loksins lokið en bætir svo
við: „Ég var nú samt ekki alltaf al-
veg viss um að þetta myndi hafast
hjá þér heillin mín.“
Elsku amma, takk fyrir allar
lopapeysurnar og leistana. Takk
fyrir allar brúnterturnar og stóra
kjötið. Takk fyrir öll faðmlögin,
hlýjuna og hvatningarorðin. Takk
fyrir að vera amma mín.
Jón Helgi Kjartansson.
Elsku besta amma Jóna er dáin.
Hún var ekki bara amma mín held-
ur líka góð vinkona mín. Amma var
mjög stór partur af lífi mínu og ég
var mjög ung þegar ég byrjaði að
fara í heimsókn til hennar á hverj-
um degi þegar hún var fyrir norð-
an. Við spjölluðum um allt milli
himins og jarðar. Við töluðum mik-
ið saman um það þegar hún var
ung, hún sagði mér margar sögur
úr sveitinni og við töluðum líka
mikið um afa. Það var líka mjög
gott að tala við hana um líf mitt og
tilveruna, hún var alltaf tilbúin að
hlusta og gaf góð ráð. Það var líka
svo gott að koma til hennar í Hólm-
garðinn þegar hún var fyrir sunn-
an og fá eitt gott og langt ömmuk-
nús. Henni fannst svo gaman að
dekra við mig eins og að eiga alltaf
kex og tyggjó handa mér eða gera
makkarónugraut handa mér þegar
að ég var búin á æfingu. Oft þegar
ég var að fara suður gaf hún mér
pening fyrir „pylsu og kók“.
Ég man svo vel eftir því þegar
ég var lítil og spurði ömmu hvort
ég mætti kalla hana „ömmu
gömlu“. Fór hún í hláturskast og
sagði „já auðvitað“. Þannig var
sambandið okkar ömmu, við vorum
alltaf að hlæja saman. Einu sinni
bað hún mig að kaupa handa sér
ópal og þegar ég kom með það til
hennar og hún fékk sér sagði hún
við mig að þetta væri ekki rétta
ópalið vegna þess að þetta væri á
bragðið eins og lakkrís. Þá sagði ég
við hana að allt ópal væri lakkrís.
Ég mun aldrei gleyma svipnum á
henni þegar hún fékk þessar aga-
legu fréttir, ég og amma hlógum að
þessu í góðar 15 mínútur.
Amma var líka mjög hreinskilin
og ég hló oft að henni fyrir það.
Amma var góð við mig og passaði
alltaf að ég vissi hvað hún væri
stolt af mér og að hún elskaði mig.
Ég mun sakna þess að dunda mér
með ömmu, eins og að lakka á
henni neglurnar eða baka með
henni. Amma vissi að mér þótti
fiskur góður og þegar hún var með
fisk í matinn hjá sér sagði hún allt-
af við mig að ég mætti koma og
borða með sér.
Þegar Covid-19 byrjaði máttu
fáir hitta hana og þá töluðum við
saman í síma að minnsta kosti einu
sinni í viku. Síðasta samtalið okkar
var á afmælisdaginn minn. Við töl-
uðum um sumarið og um það að ég
ætlaði að vera kaupakona hjá
henni vegna þess að ég var búin að
missa sumarvinnuna mína vegna
veirunnar. Amma sagði að hún
hlakkaði mikið til að vera svona
mikið með mér í sumar og að það
væri alltaf gott að hafa mig hjá sér.
Ég sagði að ég gæti ekki beðið eftir
að hitta hana. Það síðasta sem hún
sagði við mig var „love you“.
Ég er svo þakklát fyrir hana
ömmu mína og mun sakna hennar
endalaust. Hvíldu í friði elsku
amma.
Sjöfn Hulda Jónsdóttir.
Það er með mikilli sorg og trega
sem við hefjumst handa við að rita
orð sem okkur liggja á hjarta við
fráfall ástkærrar ömmu okkar.
Minningarnar streyma fram í
stríðum straumum. Eftir á að
hyggja voru allar stundir með
ömmu ómetanlegar minningar
sem hafa mótað líf okkar verulega.
Amma Jóna var bjarg í lífi okkar
sem ekki haggaðist þó svo að vind-
ar blésu vítt og breitt, eins konar
klettur jafnt í sólskini sem og í
ólgusjó. Við vorum svo lánsamar
að fá að hafa hana hjá okkur fyrir
sunnan yfir vetrartímann og eyða
hjá henni ómældum tíma á Hólm-
garðinum auk ógleymanlegra
heimsókna í sveitina á sumrin.
Amma veitti mér, Birnu, huggun,
gleði og ást og var ætíð til staðar.
Mínar bestu minningar eru þegar
við spjölluðum saman um allt
mögulegt, hlustuðum á Hauk
Morthens og Ellý Vilhjálms og
nutum þess að vera saman. Sér-
staklega fannst mér gaman þegar
við ræddum um stríðsárin og her-
mennina frá Bandaríkjunum. Nú
síðast í vetur þurfti ég, Svava, að
hætta störfum snemma á með-
göngu. Þann tíma var ég meira og
minna hjá ömmu, þar sem við nut-
um návistar hvor annarrar. Amma
hugsaði svo vel um mig, hafði mig í
bómull og spurði ítrekað hvernig
bumbulínan sín hefði það í mag-
anum. Það kom til tals að hún færi
norður í hvíldarinnlögn eftir jól.
Hún tók það ekki í mál og vildi ekki
færa sig um set fyrr en langömmu-
barnið hennar væri komið í heim-
inn. Í því samhengi var merkilegt
að hún hafði sagt við mig og fleiri
að ef henni gæfist tækifæri til þess
að hitta sitt fyrsta langömmubarn
gengi hún af hólmi sátt og sæl við
guð og menn. Ég þakka fyrir að
amma náði að hitta Kristínu
Björgu, sem einnig er skírð í höf-
uðið á henni. Hún fær svo sann-
arlega að heyra allt um lönguna
sína sem var svo einstök kona.
Amma var ávallt sú sem lagði á
hlustir þegar mótbárur urðu á vegi
okkar. Hún hafði þann eiginleika
að hafa innsæi í allar aðstæður og
var heil í gegn. Þó svo að mörg ár
skildu okkur að upplifðum við allt-
af að við værum að tala við jafn-
ingja. Bara töluvert vitrari jafn-
ingja með bakpoka fullan af
reynslu. Amma var allt í senn,
sterkur karakter og mikil kvenfyr-
irmynd sem stóð á sínu en á sama
tíma hjartahlý og góð með ein-
staka nærveru. Hún hafði sterka
réttlætiskennd og þann eiginleika
að tengjast öllum sem á vegi henn-
ar urðu. Henni stóð ekki á sama
um nokkurn mann og lét sér þykja
vænt um bæði menn og málleys-
ingja.
Amma háði hetjulega baráttu
við erfiðan sjúkdóm. Það er ekki
auðvelt að erfiða við hvern andar-
drátt en það gerði hún allt fram á
síðasta dag. Það er huggun harmi
gegn að nú dragi hún andann laus
við þjáningar sjúkdómsins, dilli sér
með kántrí og íslenskri dægur-
lagatónlist á himnum með afa og
brosi til okkar.
Elsku amma, þú varst okkar
besta vinkona og svo stór partur af
því hverjar við erum. Við munum
sakna þess að fá ekki strokur um
vangann sem þerra tárin þegar líf-
ið reynist erfitt og að heyra hlát-
urinn þinn ylja okkur um hjarta-
rætur. Söknuðurinn er sár en við
vitum og finnum að þú býrð ávallt
innra með okkur.
Takk fyrir allt, við elskum þig.
Þínar
Svava og Birna.
Ég man eins og gerst hafi í gær
þegar ég, smá stelpan, kom inn í
stofu heima hjá afa og ömmu á
Laxamýri og augum leit flottustu
konu sem ég hafði séð. Með rauð-
ar neglur og varalit og í flottri
dragt og það á venjulegum degi.
Þessi kona var Jóna kærasta
Bjössa frænda sem ætlaði að
flytja á efri hæðina hjá okkur.
Þetta voru ekki neinar smáfréttir
og hafði koma Jónu miklar og já-
kvæðar breytingar í för með sér
fyrir mig. Ég varð strax mjög
hænd að henni og hafði hún ótrú-
lega mikla þolinmæði gagnvart
mér sem ég verð henni ævarandi
þakklát fyrir. Síðar gerði ég mér
grein fyrir hve mikil viðbrigði það
hafa verið fyrir unga konu útskrif-
aða úr Kvennaskólanum í Reykja-
vík sem vann á skrifstofu í banka
að flytja í sveit norður í landi, enda
samfélagið fyrir um 60 árum allt
annað en það er í dag.
Það er margs að minnast frá
uppvextinum. Alltaf var mann-
margt á Laxamýri á sumrin. Mik-
ill gestagangur og margir krakkar
í sveit eins og þá tíðkaðist og hafði
Jóna gott lag á krakkaskaranum
með góðri blöndu af ákveðni og
gæsku. Í hug koma sundferðir í
Hveravelli, bíltúrar í Ásbyrgi og
Mývatnssveit, skipti á sendiferð-
um og Ólsen ólsen, karamellu-
gerð, poppkvöld og mjólkurglas
og súkkulaðiterta við eldhúsborð-
ið. Ekki má gleyma ófáum berja-
ferðunum á Litlu-Núpa þar sem
Jóna var í essinu sínu við tínslu og
svo allt stússið við að hreinsa,
sulta og safta.
Jóna lét til sín taka á mörgum
sviðum. Hún var mjög félagslynd,
vinamörg og þau Bjössi afar gest-
risin og góð heim að sækja. Jóna
hélt alla tíð einstaklega góðum
tengslum við skólasystur sínar úr
Kvennaskólanum og eins frá hús-
mæðraskóladvöl í Noregi. Hún
var einn af stofnendum kven-
félags sveitarinnar og drifkraftur í
félaginu og hún sat einnig lengi í
stjórn héraðs- og landssambands.
Fóru ófáir kvenfélagsfundir fram
á heimili hennar og tertur sem
bakaðar voru fyrir hin ýmsu til-
efni óteljandi. Þá var hún í Orlofs-
nefnd húsmæðra í sýslunni og
hafði forgöngu um orlofsferðir um
landið. Jóna lét sig einnig málefni
Rauða krossins varða og Hjálpar-
starfs kirkjunnar. Man ég eftir
mörgum kvöldum þar sem hún sat
við að sauma eða prjóna fyrir bág-
stödd börn og nú síðast í vetur
þegar hún prjónaði poka fyrir
pokadýr í Ástralíu. Óþreytandi við
að láta gott af sér leiða.
Elsku Jóna mín, að leiðarlokum
er mér efst i huga þakklæti fyrir
hvað þú hefur verið mér og mínum
góð, börnunum mínum elskuleg
amma sem alltaf var gaman að
tala við og heimsækja. Aldrei neitt
vol og væl þó að heilsunni hafi far-
ið hrakandi á síðustu árum. Ég
trúi því að Bjössi, sem lést langt
um aldur fram fyrir 23 árum, taki
vel á móti þér. Hafðu þökk fyrir
samfylgdina sem aldrei hefur bor-
ið skugga á.
Hvíl í friði, elsku Jóna, og bless-
uð sé minning þín.
Elín Margrét
Hallgrímsdóttir.
Þegar ég, lítil stelpa, hljóp nið-
ur í Mjóstræti til hans Þórðar
járnsmiðs og bað hann að skerpa
skautana mína sá ég oft dóttur
hans, hana Jónu (Kristjónu). Hún
var jafngömul Árna bróður mín-
um og því fjórum árum eldri en
ég. Enginn smá aldursmunur þeg-
ar maður er aðeins 7 ára gamall.
Mér finnst endilega að hún hafi
verið með ljósar og þykkar fléttur
sem ég leit öfundaraugum. Á
þessum árum vissum við hvor af
annarri en kynnin urðu ekki meiri.
Kristjóna
Þórðardóttir