Morgunblaðið - 16.07.2020, Qupperneq 48

48 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 16. JÚLÍ 2020
✝ Edda Óskars-dóttir fæddist í
Reykjavík 6. ágúst
1940. Hún lést 10.
júlí 2020.
Foreldrar henn-
ar voru Gunnþóra
Björgvinsdóttir, f.
11. nóvember 1916,
d. 12. febrúar 2006,
frá Fáskrúðsfirði
og Óskar Björns-
son, f. 19. apríl
1913, d. 15. júlí 1995, frá Beru-
nesi við Reyðarfjörð. Edda var
elst fjögurra systkina. Hin eru
Iðunn, f. 1945, Oddný, f. 1948,
og Óskar, f. 1952, d. 2013.
Edda giftist Halldóri
Hannessyni, f. 14.11. 1940, árið
1961. Foreldrar hans voru Jóna
Björg Halldórsdóttir, f. 1914, d.
2010, og Hannes Björnsson, f.
bandi eru Oddur og Nanna
Bríet. Saman eiga Katrín og
Einar soninn Tjörva. 5) Guð-
laug Ósk Forant, f. 1974, maki
Mark Forant. Börn þeirra eru
Andrés og Jóna. 6) Jóna Björg.
Edda ólst upp í Reykjavík og
gekk í Melaskóla, Gaggó Vest
og síðar Menntaskólann í
Reykjavík þaðan sem hún út-
skrifaðist 1960. Hún stundaði
nám í íslensku og norsku við
Háskóla Íslands á áttunda ára-
tugnum. Edda var lengst af
heimavinnandi húsmóðir en þó
starfaði hún um árabil við þýð-
ingar auk þess sem hún rak
veitingastaðinn Betri sæti í
Hafnarfirði.
Edda og Halldór hófu búskap
sinn í vesturbæ Reykjavíkur en
fluttu til Hafnarfjarðar árið
1972 og hafa búið þar alla tíð
síðan.
Útför Eddu verður frá
Hafnarfjarðarkirkju í dag, 16.
júlí 2020, klukkan 13.
1900, d. 1974. Börn
Eddu og Halldórs
eru: 1) Gunnþóra,
f. 1963, maki
Kjartan Guð-
mundsson. Börn
Gunnþóru úr fyrra
hjónabandi eru
Edda og Hallur.
Sonur Kjartans er
Guðmundur Karel.
Barnabörnin eru
Ari Liljan, Vík-
ingur Árni, Lýra Ösp og
Stormur. 2) Arnar Hannes, f.
1966, maki Helga Lúðvíks-
dóttir. Börn þeirra eru Íris og
Snorri. 3) Jósef, f. 1969, maki
Sólveig Arnarsdóttir. Börn
þeirra eru Halldór Dagur,
Arnar og Egill. 4) Katrín, f.
1972, maki Einar Árnason.
Börn Katrínar úr fyrra hjóna-
Hún Edda tengdamóðir mín
var stór manneskja. Með stórt
hjarta, stórt skap, stóran faðm og
stórar gáfur.
Ég var 14 ára þegar ég fyrst
fór að venja komur mínar í
Gunnarssundið, þá sem vinkona
Katrínar dóttur þeirra Halldórs.
Ég man hvað mér þótti það æv-
intýralegt, heillandi og framandi
að koma þangað og kynnast
fjölskyldulífinu þar. Svolítið eins
og að ganga inn á ítalska stór-
fjölskyldu búsetta fyrir einhverja
tilviljun í Hafnarfirði. Þessi risa-
stóra krakkahjörð, Halldór með
fíflagang og Edda stjórnaði öllu
með harðri hendi, samt hálf fliss-
andi og kímin. Og húsið, Gunnars-
sundið eins og það er alltaf kallað,
almáttugur, þvílíkt hús! Svo fal-
legt, skemmtilegt, öðruvísi og
dásamlegt. Ég vissi það ekki þá
en komst að því síðar að allt sem
hún Edda kom nálægt varð ein-
mitt þannig. Hún hafði einstaka
hæfileika að gera allt fagurt í
kringum sig, listfengi hennar og
óbrigðull smekkur setti mark sitt
á allt. Hún saumaði, smíðaði,
vann í gler og stein, óf, sútaði,
pússaði, plantaði, prjónaði og eld-
aði listavel. Henni tókst að taka
það hversdagslega og hefja það
upp á annað stig. Hún og Halldór
sóttu leikhús, tónleika,
myndlistarsýningar, lásu allan
fjandann á hinum ýmsustu tungu-
málum, fylgdust með pólitík í
mörgum löndum, ferðuðust um
allan heim (og Edda bar heim
með sér í handfarangri heilu bú-
slóðirnar af fögrum munum), hún
var vel að sér í svo mörgu og hafði
áhuga og skoðanir á næstum öllu.
Kannski naut hún sín samt best á
„Hærunni“, fallegu húsi sem þau
Halldór gerðu upp austur í Álfta-
firði. Þar voru þau flestöll sumur
undanfarin ár og þar var Edda í
essinu sínu. Gerði að aflanum sem
Halldór dró í hús, sútaði skinn,
smíðaði og lagaði og með sínum
ótrúlega grænu fingrum fékk hún
allt til að gróa, vaxa og dafna.
Þegar við Jósef, sonur þeirra,
felldum hugi saman reyndist hún
mér góð tengdamamma og virtist
alla tíð nokkuð sátt við ráðahag-
inn. Drengjunum okkar þremur
var hún góð amma. Börn löðuðust
að henni, kannski ekki síst vegna
þess að hún kom fram við börn
eins og fullorðið fólk, talaði við
þau og tók mark á þeim og skoð-
unum þeirra. Egill, yngsti dreng-
urinn okkar, sagði aðspurður um
hvers hann minnist um ömmu
sína: „Hún var góð, hlý og
skemmtileg“. Sem eru orð að
sönnu.
Það gustaði af Eddu, hún gat
verið hornótt en hún var heiðar-
leg, nennti aldrei að þykjast eða
mjálma með fjöldanum, stóð á
sínum skoðunum og þoldi ekki til-
gerð eða uppdiktaða tilfinninga-
semi.
Hún stóð með sínum í gegnum
þykkt og þunnt en hikaði samt
ekki við að segja sína meiningu,
jafnvel þó hún gengi í berhögg við
skoðanir annarra, sem er kostur.
Þess vegna var líka hægt að
treysta henni.
Það er varla hægt að minnast
Eddu án þess að nefna líka hann
Halldór tengdaföður minn. Þau
voru órjúfanleg heild, urðu kær-
ustupar á unglingsárum og hafa
verið saman alla tíð síðan. Lífsins
þræðir eru margslungnir og
þeirra féttuðust saman svo úr
varð þykkt og sterkt net.
Hugur minn nú er fyrst og
fremst hjá Halldóri og svo börn-
unum þeirra sex.
Ég minnist Eddu tengdamóð-
ur minnar með hlýhug, þakka allt
og allt og óska henni góðrar ferð-
ar inn í Eilífðarlandið þar sem ég
er viss um að hún muni láta til sín
taka, gera það aðeins upp, pota
niður nokkrum jarðarberja-
plöntum, henda í dásamlegt kon-
fekt um miðnæturbil og setjast
svo niður með rauðvínsglas og
njóta.
Sólveig Arnarsdóttir.
Meira: mbl.is/andlat
Elsku Edda, listræna, hand-
lagna, brosmilda, ákeðna, hrein-
skilna, tónelska tengdamamma.
Á þrjátíu árum höfum við farið
í gegnum alla liti litrófsins og
skapað ótal minningar af öllum
stærðum og gerðum. Margar
þeirra eru af stórfjölskyldunni
saman á góðri stundu með drekk-
hlöðnu veisluborði, tónlist, rök-
ræðum og gleði. Þar voruð þið
Halldór í essinu ykkar. Þær
minningar sem mér þykir þó allra
vænst um eru um notalegu stund-
irnar sem við áttum tvær saman
sitjandi úti í garði eða á Hærunni
kryfjandi þau mál sem stóðu
hjörtum okkar næst hverju sinni.
Á þessum stundum nutum við
góðs af oft ólíkri sýn okkar á lífið
og tilveruna og áttuðum okkur
jafnvel á því að það er ekki bara
ein hlið á teningi! Þessar minn-
ingar kalla fallegar myndir fram í
hugann sem ég mun ávallt
geyma.
Dreymi þig ljósið, sofðu rótt.
Þín
Helga.
Elsku amma mín, nú vildi ég að
ég hefði verið búinn að lesa bók-
ina Blå eftir Maja Lunde en ég
held að þú hafir minnst á hana við
mig í hvert skipti sem við töluðum
saman seinasta eina og hálfa árið.
Mér finnst hálfótrúlegt að ég
muni lesa hana núna og ekki geta
hitt þig og rætt hana.
Þær eru ótal margar minning-
arnar sem sitja eftir um hana
ömmu, sama hvort þær eru úr
ferðalögum saman um landið,
boðum hér og þar eða úr Europr-
is. Einna helst sé ég hana fyrir
mér dedúa eitthvað fyrir utan
Hæruna eða í stóra garðinum sín-
um og kalla „Skúsi minn“ eða
„Kátur“ til skiptis. Skemmtileg-
ast finnst mér þó að hugsa til
stundanna í Gunnarssundi þegar
ég fékk hana til að segja frá eigin
ævintýrum. Hvort sem það voru
sögur úr ferðinni um Amazon-
skóginn eða þegar þau hjónin
fóru til Víetnam rétt eftir að land-
ið var opnað, frá því að hún sníkti
nammi af hermönnunum sem
barn eða frá dansleikjum á Borg-
inni vildi ég alltaf heyra meira.
Þessar mörgu, hálfótrúlegu lífs-
reynslusögur eru kannski það
sem til þarf til þess að móta jafn
magnaðan karakter og ömmu.
Amma hafði þann eiginleika að
hún lét drauma sína rætast og er
það nokkuð sem ég ætla að læra
af henni. Hún lét fátt stoppa sig.
Ég stórefa að margir hefðu farið
með átta manna fjölskyldu í tjald-
ferðalag um Evrópu 1978 því þá
langaði til að ferðast, búið til go-
urmet-veitingastað í Hafnarfirði
því þeir væru góðir í að elda eða
keypt sér 120 hektara jörð austur
á landi því þá langaði í sumarhús!
Hún talaði oft um það hvað
henni þótti vænt um, eftir að hafa
fætt sex börn sjálf, að fá loksins
að sjá barn fæðast en það var ein-
mitt ég.
Skömmu síðar var ég skírður
en þá er ég strax þakklátur fyrir
ömmu. Þá átti bæði athöfn og
veisla að vera heima hjá þeim afa í
Gunnarssundinu nema hvað að á
sama tíma var verið að sýna frá
einhverjum ofboðslega merkum
fótboltaleik. Presturinn stingur
upp á því að bíða eilítið með at-
höfnina svo hann og aðrir gestir
gætu fylgst með fyrri hluta leiks,
ég yrði svo skírður í hálfleik og þá
væri hægt að fylgjast með seinni
leikhluta. Húsfrúin í Gunnars-
sundi hélt nú ekki og mikið er ég
þakklátur henni fyrir að hafa ekki
leyft það að ég yrði skírður í ein-
hverjum hálfleik.
Ég hlakka til að spila Svantes
viser, kveikja á ilmkerti með
„French Vanilla“-lykt og lesa Blå.
Ég trúi því að með einhverju móti
munum við rökræða um hvað
okkur finnst um bókina.
Oddur Atlason.
Þegar ég hugsa um ömmu
Eddu hugsa ég helst um heim-
sóknir í Gunnarssundið. Þá kom
ég til hennar og fór yfirleitt út
með hundana í langan göngutúr
en þegar ég kom til baka ilmaði
húsið oftar en ekki af nýbökuðum
vöfflum og heitu súkkulaði. Svo
sátum við amma að kjafta klukku-
tímum saman eða þangað til við
gátum ekki meira í okkur látið af
vöfflum.
Ein af mínum uppáhaldsminn-
ingum um ömmu er þegar ég fór
með henni og afa austur á Hær-
una. Þar kenndi amma mér að
verka fiskinn sem við afi veiddum.
Svo eyddum við öllum kvöldum í
að spila, oftast yatzy eða Ticket to
ride, og háma í okkur súkku-
laðirúsínur.
Þessum minningum mun ég
aldrei gleyma.
Hvíl í friði elsku amma mín, ég
mun sakna þín.
Nanna Bríet.
Sem barn var ég var svo lán-
söm að fá að vera mikið með
ömmu minni og afa. Við ferðuð-
umst um landið, sáum tröll sem
orðið höfðu að steini, dýfðum tán-
um í vatn og borðuðum nesti í
grasinu með kaffi á brúsa. Þau
ferðuðust líka til óvenjulegra
staða eins og Víetnam og Nepal.
Ég fékk að heyra ferðasögurnar
frá hinum ýmsu löndum og ólíku
menningarheimum og var alger-
lega heilluð. Þvílíkir ævintýra-
farar.
Það besta sem ég vissi var að
gista hjá þeim og við amma byrj-
uðum dagana yfirleitt á því að
bulla saman áður en við fórum á
fætur. Við fífluðumst, hlógum og
bulluðum upp orð og sögur. Ég
hugsa að við mættum mörg við
meira bulli og hugsa til ömmu
með þakklæti þegar ég fæ að
byrja daginn á flissi með dóttur
minni.
Amma mín, Edda Óskars-
dóttir, var mögnuð kona. Hún átti
sex börn, tólf barnabörn og fjögur
barnabarnabörn. Hún var stúd-
ent frá Menntaskólanum í
Reykjavík og seinna lærði hún ís-
lensku og norsku við Háskóla Ís-
lands. Þegar barnabörnin voru
orðin stálpuð fór hún í Landbún-
aðarháskólann og lærði skógrækt
því hana langaði að spreyta sig á
henni fyrir austan.
Amma sat aldrei auðum hönd-
um enda dugnaðarforkur, hug-
myndarík og einstaklega skap-
andi kona. Ég man ýmist eftir
henni að blaða í uppskriftabókum
og blöðum, sinna plöntum í
gróðurhúsinu eða að sauma.
Sama hvað hún tók sér fyrir
hendur, allt gerði hún allt með
glæsibrag og í mínum huga var
ekkert sem hún ekki gat.
Hún var meistarakokkur,
óhrædd við að prófa nýtt og sanka
að sér uppskriftum víðsvegar frá.
Hún bar ótrúlegt skynbragð á
hvað virkaði og hvað væri gott.
Hvort sem það er veislumaturinn
eða hversdagsréttir sem hún
skáldaði upp sjálf þá hefur mat-
urinn hennar skipað sér fastan
sess í lífi og hefðum okkar afkom-
endanna.
Amma Edda var hæfileikarík
handverkskona og sérstaklega
fær í saumaskap og glerlist. Hún
bæði saumaði og prjónaði á okkur
hvert meistarastykkið á fætur
öðru.
Minnisstæður er mér fallegi
guli silkikjóllinn sem hún gaf
mér, ég hafði lýst því að mig lang-
aði í „hviss, hviss“-kjól. Hún vissi
samstundis hvað ég átti við og
galdraði hann fram. Seinna snigl-
aðist ég í kringum hana úti í skúr
þar sem hún skar út og slípaði
gler sem varð síðan að gullfalleg-
um glerverkum. En sama hvað
hún var að bardúsa, alltaf mátti
ég vera með.
Amma mín var ekki sérlega
pjöttuð kona, eins og hún hefði
orðað það. Hún kenndi mér að
vera ekki að láta hégómann trufla
sig og að það er kjánalegt að láta
sér verða kalt. Aftur á móti þegar
hún klæddi sig upp var hún ein sú
allra glæsilegasta. Hún valdi, eða
saumaði, það sem henni þótti fal-
legt þó það þætti kannski óvenju-
legt.
Amma Edda var stórmögnuð
kona. Hún var hæfileikarík, fróð-
leiksfús, klár og dugleg. Mér hef-
ur alla tíð þótt það mikill heiður
að heita í höfuðið á henni. Ég ætla
að muna hvernig hún var, óhrædd
við að vera hún sjálf og fara eigin
leiðir og lét sko ekki stoppa sig
hvað öðrum gæti fundist. Fjórð-
ungi bregður til nafns segir í vís-
unni, og ekki er leiðum að líkjast
að taka eitt og annað upp eftir
ömmu minni.
Edda Sigurðardóttir.
Vinátta okkar Eddu nær aftur
til menntaskólaáranna og í vor
áttum við 60 ára stúdentsafmæli.
Því miður gat hún ekki tekið þátt í
afmælishittingi vegna veikinda en
við fengum þó tækifæri til að
minnast tímamótanna í spjalli
okkar á milli og sáum allt fyrir
okkur eins og það hefði gerst í
gær. Í skólanum sátum við saman
í fjögur ár. Við bjuggum báðar í
Smáíbúðahverfinu og fylgdumst
að í og úr skóla og þegar heim
kom var gjarnan hringt á milli til
að halda áfram spjalli um lífsins
gagn og nauðsynjar, og ef satt
skal segja var námið ekki alltaf
nr. 1 á listanum hjá okkur. Á
menntaskólaárunum kynntumst
við báðar verðandi eiginmönnum
okkar og síðasta árið okkar þar
voru þeir komnir í nám til útlanda
svo við héldum mikið saman og
töldum dagana þangað til þeir
kæmu í jóla- og sumarfrí.
Edda fór ekki alltaf troðnar
slóðir í lífinu en listrænt eðli
hennar setti svip sinn á allt sem
hún gerði.
Heimili hennar og Halldórs
ber þess glöggt vitni svo og
klæðnaður barnanna. Fyrir utan
að fæða sex börn og koma þeim
öllum til manns var Edda alltaf að
búa eitthvað til og skapa. Stelp-
urnar komu gjarnan í kjólum sem
hún hafði hannað og saumað í
barnaafmælin, en í þá daga var
ekki búið að finna upp orðið hönn-
uður.
Ég minnist þess alltaf, þegar
ég kom einu sinni sem oftar í
heimsókn, þegar Edda sat innan
um heilt fjall af leðurbútum. Hún
hafði keypt fallegan „antik“sófa
og var önnum kafin við að sauma
leðurbúta saman með bútasaum
og síðan yfirdekkti hún sófann.
Trúlega hefur Halldór líka komið
við sögu hér.
Mér hefur alltaf fundist þetta
lýsa Eddu svo vel. Hún var sann-
arlega ekki verkkvíðin mann-
eskja. Glerlistaverkin hennar eru
rómuð, svo og kertin og sápurnar
og allur gróðurinn sem hún sáði
fyrir og hlúði að.
En auk þess að vera skapandi
og listræn var Edda mikill nátt-
úruunnandi og þegar börnin voru
farin að heiman keyptu þau hjón-
in jörðina Hærukollsnes í Álfta-
firði þar sem þau endurgerðu
gamlan bæ og nutu þar náttúr-
unnar í ríkum mæli á efri árum.
Þar var allt gert með sama list-
ræna handbragðinu sem þeim
hjónum var svo eðlislægt.
Margs er að minnast frá langri
ævi. Upp í hugann kemur þegar
við Ernst heimsóttum þau til
Þrándheims um páskana 1962.
Við vorum búsett í Kaupmanna-
höfn og þar var komið vor og
björkin farin að laufgast. Ég
lagði af stað í nýrri sumarkápu og
hælaháum skóm en þegar til
Þrándheims kom var allt á kafi í
snjó.
Einu og hálfu ári síðar komu
Edda og Halldór við hjá okkur í
Kaupmannahöfn á leið sinni til
Þrándheims og þá var frumburð-
urinn Gunnþóra með í ferð og ég
nýbúin að fæða Ívar. Ég fékk að
útskrifast fyrr af fæðingarheim-
ilinu til að geta átt með þeim
nokkra daga. Þannig höfum við
fylgst að í áranna rás og tekið
þátt í sorg og gleði fjölskyldn-
anna. Alltaf var gaman að vera
með þeim hjónum, matarboðin
þeirra voru óviðjafnanleg og tím-
inn leið hratt í spjalli og ferðasög-
um frá framandi löndum.
Nú er ferðalögum Eddu lokið
en ég er þakklát fyrir vináttu
okkar og sendi Halldóri og fjöl-
skyldunni allri mínar innilegustu
samúðarkveðjur.
Bjarney.
Í dag sendi ég fallegri og góðri
vinkonu mína hinstu kveðju. Með
þakklæti í huga kveð ég allt í
senn móður kærra vinkvenna,
fyrrum góða nágrannakonu og
hjartgóða vinkonu sem ávallt tók
á móti mér með hlýju og glað-
værð. Það hefur alltaf verið fast-
ur liður jafnt eftir að ég flutti til
Englands sem og áður að kíkja
við hjá Eddu og Halldóri og er
síðasta heimsóknin mér ofarlega
í huga.
Edda var lasburða og lá fyrir
en Halldór vildi samt láta hana
vita að ég væri komin til að kasta
á hana kveðju.
Þegar Halldór kom niður sagði
hann: „Steinunn mín, hún vill
endilega að þú komir bara upp í
til sín.“ Eins og svo oft áður var
Halldór sendur í kaffibrugg og
mig bað hún að opna skúffu í her-
berginu og finna nýjustu Nóa-út-
gáfuna af rjómasúkkulaði sem
átti að fara í frakt til Guðlaugar í
Cape Cod en Eddu fannst jafn
mikilvægt að ég fengi að njóta
þess komin alla leið frá Englandi.
Við ræddum heimsmálin en þó
aðallega fjölskyldurnar okkar en
Edda sýndi mér og börnunum
mínum ávallt mikinn áhuga.
Ég hef alltaf fundið fyrir mik-
illi velvild í okkar garð og Edda,
sem var síst þekkt fyrir að sitja á
skoðunum sínum, lét mig aldrei
heyra neitt annað en jákvætt um
allt það sem ég var að aðhafast.
Ég held að mér sé óhætt að segja
að betri meðmæli er vart hægt að
fá frá nokkurri manneskju. Elsku
Edda mín, hvíldu í friði og megi
allt mitt góða fólk á himnum taka
vel á móti þér.
Elsku Halldór, Jóna, Guðlaug,
Gutta, Kata, Addi og Jósi, mínar
innilegustu samúðar- og kær-
leikskveðjur til ykkar og fjöl-
skyldunnar allrar.
Steinunn Eir Ármannsdóttir.
Edda Óskarsdóttir HINSTA KVEÐJA
Hún amma var einhver
hlýjasta manneskja í lífi
okkar. Hvernig hún horfði
á mann og vissi nákvæm-
lega hvernig manni leið.
Hvernig hún spurði réttu
spurninganna, leit á mann
yfir prjónana en var samt
ekkert endilega að biðja um
svar.
Væntumþykja hennar í
garð okkar barnabarnanna
var alltaf svo mikil, það
streymdi ást og hlýja frá
henni og alltaf svo gott að
vera hjá henni. Við munum
allir sakna þess að vera
með þér og tala við þig
amma. Við elskum þig.
Halldór Dagur,
Arnar og Egill.
Morgunblaðið birtir minningargreinar
endurgjaldslaust alla útgáfudaga.
Skil | Þeir sem vilja senda Morgunblaðinu greinar eru vinsamlega
beðnir að nota innsendikerfi blaðsins. Smellt á Morgunblaðslógóið í
hægra horninu efst og viðeigandi liður, „Senda inn minningargrein,“
valinn úr felliglugganum. Einnig er hægt að slá inn slóðina
www.mbl.is/sendagrein
Skilafrestur | Ef óskað er eftir birtingu á útfarardegi verður greinin
að hafa borist eigi síðar en á hádegi tveimur virkum dögum fyrr (á
föstudegi ef útför er á mánudegi eða þriðjudegi).
Þar sem pláss er takmarkað getur birting dregist, enda þótt grein ber-
ist áður en skilafrestur rennur út.
Lengd | Minningargreinar sem birtast í Morgunblaðinu séu ekki
lengri en 3.000 slög. Ekki er unnt að senda lengri grein. Lengri grein-
ar eru eingöngu birtar á vefnum. Hægt er að senda örstutta kveðju,
HINSTU KVEÐJU, 5-15 línur. Ekki er unnt að tengja viðhengi við
síðuna.
Formáli | Minningargreinum fylgir formáli sem nánustu aðstand-
endur senda inn. Þar koma fram upplýsingar um hvar og hvenær sá
sem fjallað er um fæddist, hvar og hvenær hann lést og loks hvaðan og
klukkan hvað útförin fer fram. Þar mega einnig koma fram upplýs-
ingar um foreldra, systkini, maka og börn. Ætlast er til að þetta komi
aðeins fram í formálanum, sem er feitletraður, en ekki í minningar-
greinunum.
Minningargreinar