Morgunblaðið - 28.07.2020, Blaðsíða 18

18 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 28. JÚLÍ 2020
✝ Andrés Indr-iðason dag-
skrárgerðarmaður
og rithöfundur
fæddist 7. ágúst
1941 í Reykjavík.
Hann lést 10. júlí
2020.
Foreldrar hans
voru Jóna Krist-
ófersdóttir, f. 17.
apríl 1919, d. 18.
apríl 1985, og Indr-
iði Jóhannsson lögregluþjónn, f.
9. febrúar 1917, d. 8. júní 1976.
Bróðir Andrésar er Gunnar
Þór. Eiginkona hans er Elín
Sjöfn Sverrisdóttir.
Eiginkona Andrésar er Val-
gerður Ingimarsdóttir kennari,
f. 18. mars 1949. Þau gengu í
hjónaband 28. mars 1970. For-
eldrar eiginkonu eru Ester Eyj-
ólfsdóttir, f. 17. maí 1925, d. 5.
september 2014, og Ingimar G.
Jónsson prentari, f. 14. mars
1925.
Börn Andrésar og Valgerðar
eru Ester, f. 24. janúar 1973, og
Ásta, f. 4. janúar 1976. Eig-
inmaður Ástu er Örn Úlfar Sæv-
arsson, f. 28. febrúar 1973. Börn
þeirra eru Vala Melkorka, f. 3.
september 2012, og tvíburarnir
Laufey Matthildur og Högni
Dagfinnur, f. 24. janúar 2016.
Andrés starfaði sem blaða-
laun í barnabókasamkeppni
Máls og menningar árið 1979.
Önnur bók hans, Polli er ekkert
blávatn, hlaut verðlaun
Fræðsluráðs Reykjavíkur sem
besta frumsamda bókin árið
1981. Fyrir bókina Það var
skræpa hlaut Andrés verðlaun
Námsgagnastofnunar í sam-
keppni um létt lesefni fyrir börn
árið 1984. Bækur hans hafa ver-
ið gefnar út í Þýskalandi, Sviss,
Austurríki og Danmörku.
Útvarpsleikrit Andrésar hafa
verið flutt alls staðar á Norð-
urlöndunum og í Bretlandi og
leiknar sjónvarpsmyndir hans
fyrir börn hafa verið sýndar
víða um heim. Einnig gerði
hann leiknar kvikmyndir fyrir
börn á vegum Námsgagnastofn-
unar, skrifaði handrit og leik-
stýrði, og eru myndirnar not-
aðar sem kennsluefni, hérlendis
og erlendis.
Andrés skapaði hinar ástsælu
brúðupersónur Glám og Skrám
sem birtust í leikþáttum í Stund-
inni okkar. Einnig samdi hann
sögu- og söngtextana á hljóm-
plötunni Glámur og Skrámur í
sjöunda himni 1979.
Andrés skrifaði og leikstýrði
fjölskyldumyndinni Veiðiferð-
inni sem frumsýnd var árið 1980
og er enn í dag ein mest sótta
kvikmynd sem gerð hefur verið
hérlendis.
Útförin fer fram frá Nes-
kirkju í dag, 28. júlí 2020,
klukkan 13.
maður, kennari,
dagskrárgerð-
armaður í útvarpi
og sjónvarpi, við
kvikmyndagerð og
ritstörf. Hann
þýddi einnig fjölda
bóka og þætti fyrir
Sjónvarpið.
Andrés varð
stúdent frá
Menntaskólanum í
Reykjavík 1963 og
stundaði enskunám við Háskóla
Íslands 1963-64. Hann nam
kvikmyndagerð og dag-
skrárgerð fyrir sjónvarp í Árós-
um og Kaupmannahöfn 1965 og
1966. Hann vann sem dag-
skrárgerðarmaður hjá Sjón-
varpinu frá stofnun þess árin
1966-85. Frá 1985 starfaði hann
sem rithöfundur, og vann sam-
hliða sjálfstætt að dagskrárgerð
í Sjónvarpinu. Einnig vann hann
að kvikmyndagerð sem leik-
stjóri og handritshöfundur.
Hann var m.a. upptökustjóri og
umsjónarmaður Gettu betur í 25
ár og hlaut fyrir það Edduverð-
launin.
Andrés skrifaði meira en 30
skáldsögur og tugi leikverka
fyrir útvarp, sjónvarp og leik-
svið, t.d. Þjóðleikhúsið og Kópa-
vogsleikhúsið. Fyrsta bók hans,
Lyklabarn, hlaut fyrstu verð-
Andrés Indriðason hélt afrek-
um sínum ekki mikið á lofti. Til
þess voru þau líklega bara of
mörg.
Sem einn fyrsti starfsmaður
Sjónvarpsins átti Andrés stóran
þátt í að móta þann miðil og er
nafn hans eflaust að finna í lok
fleiri kreditlista en nokkurs ann-
ars, en hann gerði t.d. fyrsta Ára-
mótaskaupið og Glám og Skrám
auk þess að stýra Gettu betur í
seinni tíð. Sem frumkvöðull í ís-
lenskri kvikmyndagerð seldi
hann 80 þúsund miða á Veiðiferð-
ina sem var gerð nánast á eld-
móðnum einum saman á köldu
sumri á Þingvöllum. Sem met-
söluhöfundur barna- og unglinga-
bóka sem sóttu styrk sinn í æv-
intýri hversdagsins, þar sem
stóru spurningarnar lúrðu undir
liprum textanum. Ég gæti haldið
lengi áfram en annað samferða-
fólk er betur til þess fallið að
rekja hvernig Andrés Indriðason
færði landsmönnum nýjan fjöl-
miðil, kvikmyndunum nýtt vor og
bókmenntunum nýja lesendur.
Ég minnist hans hér sem hjálp-
fúss tengdaföður, lipurs sam-
starfsmanns og hlýlegs afa
barnanna minna.
Þau Andrés og Valgerður tóku
mér vel þegar við Ásta byrjuðum
að rugla saman reytum árið 2003.
Alltaf var Andrés boðinn og bú-
inn ef hjálpar var þörf, hvort sem
þurfti að bera steypumulning
milli hæða, sækja og skutla eða
heilsa upp á Hróa kött þegar við
eigendur hans lögðumst í ferða-
lög. Og þegar kom að brúðkaups-
veislu okkar Ástu hefur honum
mögulega fundist hefðbundin
ræða föður brúðarinnar draga of
mikla athygli að sjálfum sér. Því
samdi hann snjallan brag okkur
til heiðurs, dreifði textanum um
salinn og sameinaði gesti í glað-
værum söng sem sló tóninn fyrir
skemmtilega veislu.
Það var nefnilega alltaf stutt í
húmorinn þótt Andrés væri hæg-
látur. Svo hæglátur raunar að
eina skiptið sem ég sá hann hissa
var þegar ég eldaði fyrir þau
hjónin í fyrsta skipti og bauðst til
að fylla á sósuskálina. Undrunar-
svipurinn sem fylgdi með spurn-
ingunni: „Er til meiri sósa?“ er
mesta hrós sem ég hef fengið fyr-
ir matreiðslu.
Reyndar rann blóðið líka hrað-
ar þegar Lundúnaliðið Chelsea
var annars vegar en það kom mér
skemmtilega á óvart hversu mik-
inn áhuga hann hafði á ensku
knattspyrnunni. Við áttum marg-
ar góðar stundir yfir leikjum auk
þess að skiptast á léttum skotum
yfir gengi rauðra og blárra frá
degi til dags.
Þegar ég varð spurningahöf-
undur og dómari Gettu betur
fékk ég svo loks tækifæri til að
kynnast líka þeirri fagmennsku
sem samstarfsfólk hans hjá Sjón-
varpinu nefnir alltaf þegar Andr-
és ber á góma. Hann stýrði öllu af
ljúfmennsku og reyndist drjúgur
spurningahöfundur sjálfur þegar
hann lagði mér lið við óvæntan líf-
róður þegar harður diskur, hlað-
inn spurningum, sprakk á limm-
inu skömmu fyrir upphaf
keppninnar 2011.
Andrés var þó umfram allt ást-
ríkur fjölskyldufaðir og var mér
ljúft að fylgjast með honum í hlut-
verki stolta afans sem tefldi við
Völu og las fyrir Högna og Lauf-
eyju. Þau búa að dýrmætum
minningum og munu njóta verka
þessa hógværa höfundar og heið-
ursmanns. Eða eins og Glámur og
Skrámur orðuðu það:
„Það er ekki svo mikilvægt sem út að
öðrum snýr,
því öllu máli skiptir það sem innra með
þér býr.“
Örn Úlfar Sævarsson.
Við sem komumst á tánings-
aldur snemma á sjöunda áratug
liðinnar aldar þekktum öll nafnið
Andrés Indriðason. Hann hafði
látið skjóta sér í eldflaug til
tunglsins í Þjóðleikhúsinu, sem
kallaði fram andköf og jafnvel
grát, sem svo létti þegar hann
spratt aftur lifandi fram. Sem
blaðamaður á Morgunblaðinu
fylgdist hann síðar með geimför-
um frá Bandaríkjunum sem voru
að þjálfa sig í náttúru Íslands fyr-
ir fyrstu ferðina til tunglsins.
Andrés hafði líka stýrt tónlist-
arþáttum fyrir ungt fólk sem þá
voru svo fátíðir í útvarpinu að öll
sátum við með eyrun límd við út-
varpstækið og tilbúin að taka upp
á misgóð segulbönd ef nýtt lag
var spilað. Eftir að sjónvarpið
kom til sögunnar vissum við að
Andrés réð miklu um og tók upp
nánast allt íslenskt efni sem sýnt
var og sérstaklega ætlað ungu
kynslóðinni.
Það var því mikill spenningur
hjá Jóni og systkinum hans þegar
elsta systirin Gerður kynnti
Andrés fyrir fjölskyldunni sem
verðandi eiginmann á árinu 1968.
Strax við fyrstu kynni kom í ljós
að Andrés var hæglátur, hógvær,
hlýr, hjálpsamur, með góða nær-
veru og húmor og átti auðvelt
með að tala við unga sem aldna.
Andrés var fagurkeri bæði á ís-
lenskt mál og list.
Á þessum árum urðu miklar
breytingar. Unga kynslóðin, sem
síðar var kölluð „’68-kynslóðin“,
tók sér stærra pláss í þjóðfélag-
inu og þjóðfélagsumræðunni.
Andrés átti stóran þátt í því að
skapa rými fyrir þetta og gerði
t.d. þáttaröð fyrir Sjónvarpið um
skólana þar sem tekinn var fjöldi
viðtala við nemendur, meðal ann-
ars um hvaða breytingar þeir
teldu að þyrfti að gera á skóla-
haldinu.
Þegar Kristín kom inn í fjöl-
skylduna fjölgaði samverustund-
unum með Andrési og Gerði.
Saman fórum við í Höllina að sjá
handboltaleiki, í ferðalög o.s.frv.
Sérstaklega er minnisstætt
ferðalag sem þau buðu okkur í um
Snæfellsnes þar sem við skoðuð-
um bæði náttúru- og menningar-
staði. Andrés var þá að undirbúa
sjónvarpsþátt og búinn að kynna
sér svæðið af kostgæfni og miðl-
aði þeirri þekkingu til okkar.
Eftir að dæturnar, Ester og
Ásta, fæddust urðu þær og eldri
börnin okkar, Nína og Ingimar
Trausti, góðir leikfélagar og hitt-
umst við öll nánast á hverjum
sunnudegi í 40 ár hjá „ömmu og
afa í Valló“. Þar nutu krakkarnir
þess að leika sér, meðal annars að
semja og leika leikrit, meðan eldri
kynslóðin innbyrti kaffi og tertur.
Þar átti Andrés sína uppáhalds-
tertu.
Við erum þakklát fyrir að hafa
fengið tækifæri til að kynnast
Andrési og þökkum fyrir margar,
góðar og fjölbreyttar samveru-
stundir með honum og fjölskyld-
unni.
Gerði, Ester, Ástu og fjöl-
skyldu vottum við okkar dýpstu
samúð. Megi góðar minningar um
góðan mann veita ykkur styrk í
sorginni.
Jón og Kristín.
Ég man hvað ég var stolt sem
barn af því að eiga svona flottan
og skapandi frænda, eins og hann
Andrés Indriðason. Og samt var
hann ekki frændi minn í eiginleg-
um skilningi þess orðs, heldur
maður Gerðar frænku minnar.
Eiginmaður systur hans pabba.
Andrés var einn af föstum
punktum æsku minnar. Á hverj-
um sunnudegi hittumst við fjöl-
skyldan öll í Valló hjá ömmu og
afa, þar sem amma hristi fram úr
erminni þvílíkar veitingar sem
hún bar brosandi á svignandi
borðið og sagði: „Elskurnar mín-
ar, ég hef ekkert fyrir þessu.“ Þá
kímdi Andrés og brosti góðlát-
lega til tengdamóður sinnar.
Í byrjun komumst við öll við
borðstofuborðið í Valló, en hóp-
urinn fór ört stækkandi. Fyrst
barnabarnanna, sem urðu ellefu
talsins, var Ester Andrésdóttir,
svo kom ég, Ásta Andrésdóttir,
þá Ingimar bróðir minn og á milli
okkar fjögurra myndaðist góð
vinátta. Andrés var einstaklega
ljúfur og góður við okkur og mest
spennandi fannst mér að fá að
heimsækja þau í Kambasel og
leika uppi í risi. Sú minning um
Andrés sem kemur þó fyrst upp í
hugann er ferðalagið okkar sam-
an í Munaðarnes. Þetta var lík-
lega sumarið 1983 og við sungum
Fatlafól þeirra Bubba og Megas-
ar frá morgni til kvölds, alla
helgina. Andrés spilaði þolinmóð-
ur undir á gítar fyrir okkur.
Ég man spenninginn að fá að
handleika nýútkomnar bækur
Andrésar yfir kökunum í Valló,
áður en þær komu í búðir, og að fá
að lesa þær áður en nokkur fékk
þær í jólapakkann. Eða þegar við
vorum svo heppin frændsystkinin
að mega koma og fá að vera í
sjónvarpssal þegar Jólastundin
var tekin upp. Einnig var gaman
að fylgjast með Andrési í eldlín-
unni við upptökur á Gettu betur,
þegar maður sat sjálfur á stuðn-
ingsmannabekknum og hvatti
sinn skóla áfram. Þá var einnig
aldrei að vita á áramótunum þeg-
ar við horfðum öll á Skaupið sam-
an, eins og við gerðum á hverju
ári, hvaða brandarar komu úr
smiðju hans. Andrés var einstak-
lega hógvær og vakti aldrei at-
hygli á því hvað hann hefði skap-
að eða væri að gera.
Umfram allt var Andrés ein-
staklega hlýr og ljúfur, rólegur og
hafði alltaf tíma til að spjalla, með
sinn góða og hlýja húmor. Stórt
skarð er höggvið í okkar fjöl-
skyldu og er missir Gerðar, Est-
erar, Ástu, Arnar Úlfars, Völu,
Laufeyjar og Högna mikill. Sam-
rýndari hjón og fjölskyldu er vart
hægt að hugsa sér.
Blessuð sé minning Andrésar
Indriðasonar.
Nína Björk.
Það er árið 1957. Tveir ung-
lingar eru að bogra við stein í hús-
grunni í byggingarvinnu við Bol-
holt í Reykjavík. Annar þeirra
heitir Andrés Indriðason. Þessir
tveir lífsþyrstu og glöðu drengir
eru að hefja lífsgönguna á morgni
lífsins við rísandi sól, þar sem
sálmur Hallgríms Péturssonar
um dauðans óvissa tíma er síst í
huga, þegar þeir standa and-
spænis hvor öðrum og beygja sig
fram til sameiginlegs átaks, en yf-
ir þeim gnæfir hár krani. Þegar
þeir ná ekki taki á steininum og
rétta sig upp slitnar vír sem held-
ur kranabómunni svo að hún fell-
ur niður á milli þeirra „á snöggu
augabragði“. Þarna hefði getað
farið þannig að ekki hefði þurft
um að binda ef bóman hefði fallið
andartaki fyrr. Þetta var eins og
að verða fyrir eldingu. Upp frá
þessu atviki og kynnum okkar
Andrésar við vinnuna við Bolholt
ríkti gróin vinátta á milli okkar,
sem þarna vorum minntir svo
eftirminnilega á fallvaltleika lífs-
ins. Þetta var sameiginleg
reynsla sem batt okkur æ síðan
saman meðan báðir lifðu og þökk-
uðu fyrir lífgjöfina og það að fá að
vera til.
Andrés gerðist kornungur
einn af allra fyrstu frumherjun-
um í sjónvarpi á Íslandi og eftir
það endurnýjaðist vináttan úr
Bolholtinu í samstarfi við fjöl-
breytilega dagskrárgerð, sem
entist hjá okkur í hálfa öld. Andr-
és hafði yfirbragð sem var alla tíð
alveg einstaklega hlýlegt og ljúft
svo að það var unun að vinna með
honum, oft í miklu kapphlaupi við
tímann, að krefjandi og oft vanda-
sömum og illleysanlegum verk-
efnum. Er mér sérstaklega í huga
þegar þeirri hugdettu minni var
hrundið í framkvæmd með allt of
skömmum fyrirvara að gera 100
stutta heimildarþætti um 100
merkustu fréttir 20. aldarinnar á
Íslandi og sýna tvo í hverri viku
að jafnaði í Sjónvarpinu allt árið
2001. Það mæddi sem vænta
mátti mikið á Andrési við að út-
færa handrit mín að þáttunum
með öflun mynda og heimilda við
samsetningu og frágang, og
undraðist ég bæði þá og æ síðan
hvernig hann fór að því og að
hann skyldi taka þetta í mál. Að-
eins einstök rósemi og æðruleysi
hans gerði þetta mögulegt.
Við fráfall Andrésar leitar hug-
urinn til baka þau 63 ár sem liðu
frá því að við stóðum sem ung-
lingar frammi fyrir mætti hins
slynga sláttumanns, sem kom
okkur gersamlega að óvörum, sló
sveðju sinni niður á milli okkar og
sýndi með því „valdið gilt“ þótt
sloppið væri naumlega í það sinn.
En ekkert stöðvar tímans þunga
nið, og nú hefur vinur minn fallið
fyrir ljá sláttumannsins, sem
engu eirir. Blessuð sé minning
góðs drengs. Höfði er drúpt í
þökk, virðingu og samúð til hans
nánustu.
Ómar Ragnarsson.
Lífsbraut vinar míns Andrésar
Indriðasonar er prýdd minnis-
vörðum sem tryggja verkum
hans sess í íslenskri menningar-
arfleifð um ókomna tíð. Sjón-
varpsþættir, kvikmyndir og bæk-
ur. Ungur féll Andrés fyrir
töfrum leiklistargyðjunnar og var
12 ára gamall í aðalhlutverki í
uppfærslu Þjóðleikhússins á
barnaleikritinu Ferðinni til
tunglsins, sem naut mikilla vin-
sælda.
Leiklistarstarfið í Menntaskól-
anum í Reykjavík við undirbún-
ing Herranætur 1961 leiddi okk-
ur Andrés saman. Hann og
Tómas Zoëga, síðar fram-
kvæmdastjóri Leikfélags
Reykjavíkur, komu að máli við
mig í frímínútum og spurðu hvort
ég vildi starfa með þeim í leikn-
efnd og taka að mér hlutverk. Ég
var að vísu enginn „þjóðleikari“
eins og Andrés en það var ekki
minn stíll að hafna slíku boði. Úr
varð skemmtilegt samstarf góðra
félaga í MR á sýningum í Iðnó.
Sumarið 1963 áttum við Andr-
és samtal við dagskrárstjóra Út-
varpsins og kynntum tillögu okk-
ar um að stjórna dagskrárþætti
fyrir ungt fólk fyrst og fremst,
þætti af léttara tagi. Slíkt efni var
fremur vandfundið í dagskrá
Ríkisútvarpsins. Þátturinn Með
ungu fólki var á dagskrá í tvo vet-
ur. Vinna við hann í hljóðverum
stofnunarinnar á Skúlagötu 4 var
gagnlegur skóli. Við heimsóttum
Vilhjálm Þ. Gíslason útvarps-
stjóra til að spyrja hvað liði undir-
búningi sjónvarps á Íslandi. Þetta
var 1964 og sagði hann allt óvíst
um það en vildi skrifa okkur niður
ef við hefðum áhuga síðar meir;
ritaði nöfnin á miða sem hann
setti í skrifborðsskúffu.
Við félagarnir stóðum á kross-
götum og framtíðin óráðin. Um
tíma var unnið að því að komast
til náms í sviðslistum og fjölmiðl-
un í Pasadena í Kaliforníu. En
þau áform voru látin lönd og leið
þegar stjórnvöld ákváðu að flýta
sem kostur væri stofnun íslensks
sjónvarps. Nú var að hrökkva eða
stökkva. Við kusum að verða
þátttakendur í brautryðjenda-
starfinu. Þegar störf frétta- og
dagskrárgerðarmanna voru aug-
lýst 1965 sóttum við um, þá starf-
andi blaðamenn á Morgun-
blaðinu, og vorum báðir ráðnir til
Sjónvarpsins.
Andrés hóf störf síðla árs 1965
og fór til þjálfunar hjá Danmarks
Radio í dagskrárgerð fyrir sjón-
varp. Síðan vann hann með ný-
ráðnum tæknimönnum íslenska
sjónvarpsins sem voru einnig við
þjálfun þar ytra; æfingaþættir
voru m.a. unnir með þátttöku Ís-
lendinga við nám í Kaupmanna-
höfn. Hafin var farsæl vegferð
hans hjá Sjónvarpinu, sem stóð í
meira en 50 ár. Sem útvarpsstjóri
mat ég mjög mikils ánægjulega
samvinnu við Andrés um gerð
áramótakveðju Ríkisútvarpsins á
gamlárskvöld, með ávarpsorðum
mínum og þátttöku íslenskra
listamanna. Sú dagskrárgerð
sýndi og sannaði, eins og önnur
verk Andrésar, að vönduð vinnu-
brögð voru aðalsmerki hans.
Þegar við Andrés rifjuðum upp
gömul kynni og starfsferil vorum
við sammála um að ekkert mark-
verðara hefðum við gert um æv-
ina en að eiga þátt í því ævintýri,
sem stofnun íslensks sjónvarps
var, og vera með í fyrstu útsend-
ingu þess 30. september 1966.
Við Steinunn vottum Valgerði
og fjölskyldu þeirra hjóna samúð
okkar.
Blessuð sé minning Andrésar
Indriðasonar.
Markús Örn Antonsson.
Ég kynntist Andrési Indriða-
syni þegar ég tók við sem spyrill í
Gettu betur í ársbyrjun 1999.
Andrés var framleiðandi keppn-
innar og hafði þá verið um árabil.
Ég vissi náttúrlega hver hann
var, enda var hann brautryðjandi
í sjónvarpi og maður sem hafði
fylgt því alla tíð. Svo hafði ég líka
lesið unglingabækur eftir hann,
eins og flestir á mínum aldri.
Hann var svolítið gamli skólinn
og ég leit á mig sem hinn nýja.
Samstarf okkar Andrésar var
gott frá fyrsta degi og milli okkar
myndaðist góð og kær vinátta. Á
sjö árum held ég að við höfum náð
að hafa áhrif hvor á annan. Hann
kenndi mér samviskusemi og ég
held að ég hafi náð að kenna hon-
um örlítið kæruleysi. En bara ör-
lítið, enda þótti Andrési fátt betra
en vel skipulagður sjónvarpsþátt-
ur. Af honum lærði ég líka að
þykja vænt um það sem maður
lætur frá sér og vanda sig, því
maður fær bara eitt tækifæri til
að gera hvern þátt.
Andrés var merkilegur maður.
Hann var hæglátur en oft með
blik í auga, einstaklega ljúfur og
hafði dálæti á vel unnu verki og
hnepptum peysum. Það var lær-
dómsríkt að vinna með honum en
líka gaman – sérstaklega þegar
mér tókst að fá hann til að skella
upp úr yfir einhverjum mjög
óandrésarlegum hlutum. Hann
reyndist okkur Svanhildi einstak-
lega vel. Við minnumst hans með
hlýju og þakklæti og sendum Val-
gerði, dætrum þeirra Andrésar
og fjölskyldum okkar innilegustu
samúðarkveðjur.
Logi Bergmann Eiðsson.
Andrés Indriðason var í hópi
frumkvöðlanna sem tóku þátt í að
hleypa íslensku sjónvarpi af
stokkunum á sínum tíma. Hann
skrifaði greinar um popptónlist í
dagblöð áður en hann hóf störf
hjá Sjónvarpinu. Áhugi hans á
tónlist leiddi til þess að fjölmargir
tónlistarmenn og hljómsveitir
gerðu eftirminnilega sjónvarps-
þætti, undir hans stjórn og ann-
arra.
Kynni okkar Andrésar hófust í
tengslum við sjónvarpsþáttagerð
þegar listafólk sem vann á mínum
vegum kom fram í sjónvarpsþátt-
um. Okkur varð strax vel til vina
og átti sú vinátta eftir að styrkj-
ast þegar við hófum nánara sam-
starf. Árið 1977 lagði Andrés fyr-
ir mig hugmynd um að gera plötu
þar sem sjónvarpsbrúðurnar
Glámur og Skrámur væru í aðal-
Andrés Indriðason HINSTA KVEÐJA
Í dag kveðjum við Andr-
és afa okkar. Við erum
þakklát fyrir allar sam-
verustundirnar og sögurn-
ar sem hann sagði okkur.
Við ætlum að halda áfram
að lesa bækurnar hans og
hlusta á Glám og Skrám og
minnast þannig elsku afa
sem var okkur alltaf svo
góður.
Vala Melkorka,
Laufey Matthildur og
Högni Dagfinnur.