Morgunblaðið - 25.09.2020, Síða 28

28 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 25. SEPTEMBER 2020
✝ Guðni ÓlafurGuðnason
fæddist í Vík í Mýr-
dal 26. febrúar
1936. Hann and-
aðist á Landspít-
alanum 10. sept-
ember 2020.
Guðni var sonur
hjónanna Þórhildar
Margrétar Þórð-
ardóttur húsmóður,
f. 6. maí 1899, d. 11.
nóvember 1989, og Guðna Hjör-
leifssonar héraðslæknis í Skafta-
fellssýslu, f. 24. júlí 1894, d. 23.
júní 1936.
Guðni var yngstur sex systk-
ina, þau eru: Stella, f. 1. júní
1923, d. 25. janúar 2010; Hjör-
leifur, f. 31. ágúst 1924, d. 9. apr-
íl 2010; Þórir, f. 10. desember
1926, d. 4. júlí 1996; Daníel, f. 4.
apríl 1929; Sigurður, f. 23. júní
1931, d. 3. júlí 2013.
Margrét, f. 23. febrúar 1997.
Barnabarnabörnin eru orðin
þrjú.
Guðni fæddist í Vík í Mýrdal
en fluttist með móður sinni og
systkinum á fyrsta ári til Reykja-
víkur þegar faðir hans féll frá.
Guðni lauk stúdentsprófi frá
Menntaskólanum á Laugarvatni
árið 1958 og kennaraprófi frá
Kennaraskóla Íslands 1962. All-
an sinn kennaraferil kenndi
hann við Vogaskóla eða frá
1962-2003.
Guðni var afreksmaður í
körfuknattleik, varð Íslands-
meistari með Íþróttafélagi stúd-
enta og lék einn landsleik fyrir
Íslands hönd, þann fyrsta í sög-
unni.
Hann átti sæti í stjórn Körfu-
knattleikssambands Íslands auk
þess sem hann sinnti ýmsum
nefndar- og ábyrgðarstörfum
fyrir sambandið um árabil. Hann
sat í aganefnd til fjölda ára auk
þess sem hann var í landsliðs-
nefnd sambandsins og ýmsum
starfshópum.
Útför Guðna fer fram frá
Fossvogskirkju í dag, 25. sept-
ember 2020, klukkan 13.
Guðni kvæntist
hinn 28. apríl 1961
Magneu Steineyju
Jónsdóttur, f. 20.4.
1941. Foreldrar
Magneu voru Jón
Sveinsson og Guð-
rún Kristmunds-
dóttir. Börn Guðna
og Magneu eru: 1)
Guðrún Elín, f. 2.
apríl 1962, maki
Magnús Bergsson.
Sonur þeirra er Völundur Arn-
þór, f. 2. september 2003. 2)
Guðni Ólafur, f. 14. desember
1965, maki Sólveig Pálsdóttir.
Börn þeirra eru Guðni Páll, f. 18.
september 1992, Kjartan Elí, f.
25. nóvember 1996, og Benedikt
Hrafn, f. 22. ágúst 2000. 3) Mar-
grét Steiney, f. 7. júlí 1968, maki
Gunnar Hafsteinsson. Dætur
hennar eru Magnea Steiney, f.
31. mars 1993, og Þórhildur
Guðni, yngsti bróðir minn,
hefur nú kvatt okkur eftir erfið
veikindi. Hann fæddist 26.
febrúar 1936 í Vík í Mýrdal.
Faðir okkar, Guðni Hjörleifs-
son, var þá héraðslæknir í Vík.
Hann veiktist alvarlega þegar
Guðni var nýfæddur. Hann var
síðan fluttur fársjúkur á Land-
spítalann þar sem hann lést eft-
ir mánaðar legu, aðeins tæp-
lega 42 ára að aldri. Um
bráðaberkla var að ræða, en
þeir voru landlægir i Skafta-
fellssýslum á þeim tíma og þá
fundust engin lyf við þessum
vágesti.
Guðni var skírður við kistu
föður okkar. Þetta var mikið
áfall fyrir móður okkar, Mar-
gréti, sem stóð nú ein uppi með
börnin sem voru sex talsins,
það elsta, Sigurbjörg (Stella),
12 ára og Guðni yngstur,
þriggja mánaða.
Eftir hefðbundið grunnskóla-
nám hóf Guðni nám við
Menntaskólann á Laugarvatni
og lauk þaðan stúdentsprófi. Á
Laugarvatni var mikil körfu-
boltahefð og þar vaknaði áhugi
Guðna á körfubolta, sem hefur
haldist óslitinn alla tíð síðan.
Hann spilaði bæði með KR og
landsliðinu. Sinn fyrsta lands-
leik spilaði hann 16. maí 1959 á
móti Danmörku í Kaupmanna-
höfn.
Þessum leik lauk með knöpp-
um sigri Dana, 41:38. Þau hjón
voru fastagestir á öllum leikj-
um KR í körfunni, sérstaklega
eftir að sonur þeirra, Guðni
Ólafur, fór að leika með KR, en
þar átti hann glæstan feril sem
og með landsliðinu eins og faðir
hans.
Guðni stundaði nám við
Kennaraskólann og kennsla
varð hans ævistarf. Hann
kenndi lengst af við Vogaskóla.
Hann fann sig vel í því starfi,
var mjög vel liðinn bæði af
nemendum og samstarfsfólki.
Guðni var dagfarsprúður og
skipti sjaldan skapi.
Guðni var mikill gæfumaður
í einkalífi. Hann og kona hans
Magnea bjuggu sér falleg
heimili, nú síðast í Mörkinni.
Þau hjón voru meðlimir í golf-
klúbbnum Oddi og léku golf
reglulega. Einnig spiluðu þau
mikið bridge og þau ferðuðust
mikið jafnt innanlands sem ut-
an.
Guðni skilur eftir sig mikið
tómarúm og verður hans sárt
saknað.
Við Gerður vottum Magneu,
börnum þeirra og barnabörnum
innilega samúð.
Far þú í friði kæri bróðir.
Daníel Guðnason.
Fátt er dýrmætara á lífsins
leið en góðir og traustir vinir.
Við Guðni Guðnason kynntumst
í Menntaskólanum á Laugar-
vatni fyrir margt löngu og hef-
ur sú vinátta haldist einlæg og
náin alla tíð.
Með eiginkonum okkar höf-
um við átt saman marga
ánægjustund, sem nú rifjast
upp:
Veiðiferðir, ferðalög, bridge-
spil, auk fjölda annarra sam-
verustunda. Þekkti því mann-
inn býsna vel: Prúður, orðvar,
sanngjarn, skemmtilegur, vin-
margur, en umfram allt traust-
ur og sannur. Afreksmaður í
körfubolta, vinsæll kennari,
sem ósjaldan var stöðvaður á
förnum vegi af „gömlum nem-
anda“, til að spjalla. Jafnvel á
spennandi augnablikum á KR-
leikjum í körfunni eða Arsenal-
leikjum í sjónvarpinu var hann
tiltölulega rólegur, a.m.k. mið-
að við suma aðra!
Umhyggjan fyrir fjölskyld-
unni leyndi sér ekki og sam-
band þeirra hjóna var einstak-
lega fallegt. Það var sárt að
mega ekki faðma Guðna í
kveðjuskyni á spítalanum
nokkrum dögum fyrir andlátið,
en brosið frá honum geymist í
minningunni.
Magneu, börnum og öðrum
ættingjum sendum við hjónin
okkar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Farðu í friði, kæri vinur.
Viðar Hjartarson.
Mig langar að kveðja einn
mesta áhrifavald sem ég hef
nokkru sinni kynnst, Guðna
Guðnason. Guðni var nefnilega
kennarinn minn og sem slíkur
hafði hann gríðarleg áhrif á
mig.
Og ekki nóg með það, heldur
var hann þjálfari körfuboltaliðs
Vogaskóla sem hann valdi mig
og Ása bróður minn í, en við
vorum á þessum tíma lágvöxn-
ustu nemendur allra grunn-
skóla Reykjavíkur. Við töpuð-
um líka fyrsta leik, og duttum
úr keppni, Guðna til mikillar
armæðu. En mig langar að tala
um Guðna kennara en ekki
Guðna þjálfara.
Ég hitti Guðna í fyrra og
sagði honum sögu sem ég segi
grunnskólabörnum yfirleitt
þegar ég les upp fyrir þau úr
bókum mínum.
Sérstaklega ef ég er spurður
af hverju ég sé að skrifa bæk-
ur. Hann var sammála mér um
að sagan væri nokkuð sönn og
að þar sem var fært í stílinn
væri bara til að gera hana
betri.
Sagan er svona:
Þegar ég var í 8. bekk var ég
með íslenskukennara sem var
algjör töffari. Hann var nefni-
lega fyrrverandi landsliðsmað-
ur í körfubolta OG hann átti
Pylsuvagninn eina og sanna.
Hann gekk um ganga skólans
eilítið lotinn í herðum, oft með
tyggjó í munninum og ef það
voru læti í nemendum á göng-
unum sagði hann bara: „Hey…
slakið á!“ Og það var eins og
við manninn mælt. Við slök-
uðum á. Okkur datt ekki í hug
annað en að hlýða þessum
kennara. Hann hét Guðni
Guðnason.
Einu sinni áttum við að
skrifa ritgerð eða smásögu sem
átti að vera að minnsta kosti
ein blaðsíða að lengd en ekki
fleiri en tvær.
(Hann hafði sennilega ekki
tíma til að fara yfir lengri sög-
ur því það var að koma helgi
með vinnu í pylsuvagninum og
áhorfi á körfuboltaleiki og alls
konar foreldravafstri). Ég fór
heim og byrjaði að skrifa. Og
skrifaði aðeins meira en tvær
síður. Ég fyllti heila stílabók.
Glænýja stílabók.
Þegar við skiluðum inn sög-
unum okkar á föstudegi dæsti
Guðni og leit á mig eins og ég
væri að eyðileggja fyrir honum
helgina.
Á mánudeginum var hann
búinn að fara yfir allar sög-
urnar og kallaði okkur upp í
stafrófsröð til að sækja þær.
Nema hvað hann kallaði mig
upp síðastan allra, þótt ég væri
um miðja röð í nafnalista
bekkjarins. Strákarnir flissuðu
og voru vissir um að nú væri ég
í vandræðum.
„Hvað er þetta?“ spurði
Guðni pirraður og veifaði stíla-
bókinni framan í mig. „Ég
sagði tvær síður… ekki fimmtíu
og tvær!“
Ég var miður mín. Ég afsak-
aði mig tafsandi og ætlaði að
taka við stílabókinni minni. En
Guðni kippti henni að sér og
brosti. „Þetta er bara nokkuð
skemmtileg saga hjá þér,
Gunni.“
Hann var reyndar svo
ánægður með söguna að hann
ákvað að lesa hana upp fyrir
allan bekkinn. Það tók heila
viku.
Og þegar hann að lokum lét
mig fá bókina sagði hann það
sem breytti eiginlega lífi mínu.
Hann sagði: „Þú ert bara ágæt-
ur í þessu. Þú ættir kannski að
leggja þetta fyrir þig.“ Ég mun
aldrei gleyma þessum orðum
eða Guðna svo lengi sem ég lifi.
Ég var reyndar svo heppinn að
hitta hann um daginn á Land-
spítalanum. Ég er þakklátur
fyrir að hafa átt eina stutta
stund í viðbót með einum mesta
áhrifavaldi lífs míns. Takk
Guðni Guðnason, takk fyrir
mig.
Gunnar Helgason.
Guðni Ó. Guðnason var til
tuga ára félagi okkar í fé-
lagsskap sem við okkar á milli
köllum „Körfukarla“. Eins og
nafnið ber með sér var mark-
miðið að skemmta sér við að
leika körfubolta.
Guðni var af fyrstu kynslóð
íslenskra körfuknattleiksmanna
og kom það til af því að hann
lauk stúdentsprófi frá Mennta-
skólanum á Laugarvatni, en
þar var karfan í hávegum höfð.
Eftir stúdentspróf nam Guðni
við Háskóla Íslands og spilaði
körfubolta með Íþróttafélagi
stúdenta og stóð sig vel.
ÍS varð Íslandsmeistari 1959
og sama ár var Guðni valinn í
fyrsta körfuknattleikslandslið
Íslands.
Hann lék svo með ÍS í nokk-
ur ár eftir það. Guðni var ís-
lenskukennari að ævistarfi og
við vitum að hann þótti af-
bragðs kennari og var mjög
virtur af nemendum sínum.
Guðni var mjög góður félagi,
ljúfur í skapi og skotum og
minnumst við margra góðra
stunda með honum bæði innan
og utan vallar.
Hann varð eins og margir að
hætta í boltanum vegna hné-
meiðsla en stundaði þá golfið
því betur eftir það þar til heils-
an sagði einnig stopp við því.
Við minnumst Guðna með
söknuði og færum Magneu og
fjölskyldunni innilegar samúð-
arkveðjur.
F.h. Körfukarla,
Þorsteinn, Einar H. og
Einar M.
Guðni Ólafur
Guðnason
✝ Bjarni Sverr-isson fæddist í
Reykjavík 3. apríl
1950. Hann lést á
líknardeild Land-
spítalans 15. sept-
ember 2020.
Foreldrar hans
voru hjónin Sverr-
ir Ragnar Bjarna-
son, f. 20. janúar
1927, d. 28 maí
2011, og Steinunn
Árnadóttir, f. 2. september
1927.
Bjarni var elstur í fjögurra
systkina hópi, hin eru: Árni, f.
15. maí 1953, Ingibjörg Stein-
unn, f. 13. febrúar 1955, og
Gunnar, f. 21. maí 1964.
Bjarni kvæntist Hönnu Maríu
Oddsteinsdóttur 21. ágúst 1976.
Foreldrar hennar voru Odd-
steinn Gíslason, f. 21. maí 1906,
d. 9. mars 1980, og Alma Jenný
Sigurðardóttir, f. 9. ágúst 1907,
d. 25. september 1955.
Dætur Hönnu Maríu og
Bjarna eru: 1) Linda Björk, f.
22. júní 1976, sonur hennar Óli
Kristinn Sigurjónsson, f. 16.
Bjargarstíg 6 í Þingholtunum
þar til fjölskyldan flutti í Efsta-
sund 52 árið 1959. Á sínum
yngri árum nam hann við Mið-
bæjarskóla og seinna við Lang-
holtsskóla og tók svo landspróf
frá Vogaskóla. Að loknu lands-
prófi lagði Bjarni stund á nám
við Menntaskólann í Reykjavík
og lauk stúdentsprófi árið 1971.
Hann fór í Háskóla Íslands með
áhuga á heimspeki en ákvað
svo að fara í Tollskóla ríkisins
þar sem hann útskrifaðist árið
1975. Sama ár flutti hann í
Efstasund 13 og bjó þar með
Hönnu Maríu og dætrum henn-
ar, Láru og Lilju. Bjarni og
Hanna byggðu hús í Hnjúkaseli
4 í Reykjavík árið 1979-80 og
bjó hann þar það sem eftir var
ævi.
Árið 1988 varð Bjarni leyf-
ishafi í félaginu Íslenskir radíó-
amatörar og gegndi þar ýmsum
störfum og sat meðal annars í
stjórn félagsins um tíma.
Útför Bjarna fer fram frá
Seljakirkju í dag, 25. september
2020, klukkan 15. Útförinni
verður streymt á www.facebo-
ok.com/minningarsida-
bjarnasverrissonar/. Virkan
hlekk á streymi má nálgast á
https://www.mbl.is/andlat/.
september 1994,
sambýlismaður
hennar er Bragi
Hilmarsson, f. 7.
júní 1963. 2) Guðný
Sigríður, f. 2. októ-
ber 1981, sambýlis-
maður hennar er
Kristinn Snær Agn-
arsson, f. 20. febr-
úar 1977.
Dætur Hönnu
Maríu úr fyrra sam-
bandi: 1) Lára Jóhannesdóttir,
f. 11. mars 1968, gift Sverri
Geirdal, f. 19. ágúst 1965. Börn
þeirra eru Hanna María, f. 21.
febrúar 1995, Guðfinnur, f. 1.
október 1996, og Jóhannes Dag-
ur, f. 8. júní 2004. Sverrir átti
eina dóttur fyrir, Aldísi, f. 7.
október 1987. 2) Lilja Jóhann-
esdóttir, f. 13. júlí 1972, gift
Reyni Björnssyni, f. 28. mars
1972. Eiga þau soninn Jónatan,
f. 8. apríl 2003. Lilja átti fyrir
eina dóttur, Hafdísi Guðfinns-
dóttur, f. 21. ágúst 1995. Reynir
átti fyrir eina dóttur, Önnu
Karen, f. 13. nóvember 1995.
Bjarni bjó fyrstu árin sín á
Elsku pabbi minn. Sit hérna
og hugsa til þín. Það er skrítið að
skrifa minningargrein um þig, ég
trúi ekki enn að þú sért farinn.
En það er kaldur raunveruleik-
inn.
Ég mun sakna þess að sjá þig
sitja í stólnum þínum í stofunni,
horfa út um gluggann og hlusta á
okkur systur og mömmu vera að
spjalla um allt og ekkert.
Sjá þig sýsla í garðinum sem
þú hafðir unun af. Sama hvernig
þér leið, alltaf fórstu út að slá eða
hreinsa til.
Þú varst rólyndismaður og
kvartaðir ekki.
Það sýndi sig í baráttu þinni
við veikindin. Fórst áfram á
hörkunni en líkamstjáningin
sagði stundum annað. Alltaf
reyndir þú að bera þig vel.
Allar góðu minningarnar um
þig mun ég geyma í hjarta mínu.
Ég veit að þú munt fylgjast með
okkur öllum.
Með englum Guðs nú leikur þú og lítur
okkar til
nú laus úr viðjum þjáninga, að fara það
ég skil.
Og þegar geislar sólar um gluggann
skína inn
þá gleður okkur minning þín, elsku
pabbi minn.
(Guðrún Sigurbjörnsdóttir)
Þín dóttir,
Linda Björk Bjarnadóttir.
Bjarni tengdapabbi var róleg-
ur dundari, fann sig ákaflega vel
einn uppi á háalofti við að pípa.
Þar sat hann og morsaði út um
allar koppagrundir, með það að
markmiði að ná sambandi við
aðra dundara eins langt í burtu
og hægt var með eins litlum bún-
aði og frekast var kostur.
Bjarni hafði gaman af flóknum
hlutum sem hann gat grúskað í
og fundið út hvernig virkuðu.
Hann var lunkinn í öllu er við-
kom raftækni og tölvum. Hann
var ekki mikið fyrir að spyrja og
leita leiðsagnar, vildi frekar
grúska sjálfur og gefa síðan öðr-
um ráð. Hann fór hægt um, vann
hlutina á sínum hraða og með
sínu lagi.
Bjarni var líka hirðusamur, á
því sviði náðum við nokkurri
tengingu. Í garðinum hjá okkur
Láru er hrúga af fallegu til-
höggnu grjóti, upphaflega úr
Skólavörðuholtinu. Bjarna
áskotnaðist grjótið í verktaka-
vinnu með föður sínum fyrir
nokkrum áratugum. Allan þann
tíma hímdi grjótið undir húsvegg
í Seljahverfinu án þess að fá not-
ið sín sem skyldi. Einhverju sinni
tók hirðusemi mín eftir grjótinu
og ég dásamaði það í viðurvist
Bjarna. Nokkru síðar bauð hann
mér grjótið, ef ég fyndi not fyrir
það. Ég er enn að vinna í að finna
því stað á mínum bletti. Ég á allt
eins von á því að fallegur kant-
steinninn hljóti sömu örlög hjá
mér eins og Bjarna.
Annað dæmi um hirðusemi og
nýtni tengdapabba má finna í
kjallara bílskúrsins. Þar eru reið-
innar býsn af steinull sem á sín-
um tíma einangraði stærðarinnar
hitaveiturör. Ullin er því nokkuð
bogin og illa nýtanleg til hefð-
bundinnar einangrunar. Það
stöðvaði ekki Bjarna í að nýta
hana við uppsetningu milliveggj-
ar í kjallaranum. Þar sem enginn
er kjallarinn undir mínum bíl-
skúr á ég von á að standast
ágang hirðuseminnar og láta
hana gossa.
Bjarni var laginn, byggði sitt
hús sjálfur og sá um viðhaldið,
var frekar feiminn við að biðja
um hjálp þó að hann hafi undir
það síðasta tekið af okkur
tengdasonunum loforð um að
hjálpa við þakið. Það þarf að
bletta aðeins.
Við sjáum um það Bjarni minn
og höldum þétt og vel utan um
Hönnu þína.
Nú ertu búinn að ná sambandi
við þann sem er allra lengst í
burtu, ja eða þann sem var alltaf
rétt innan seilingar.
„Over and out.“
Sverrir Geirdal.
Elsku hjartans afi okkar, mik-
ið er sárt að þurfa að kveðja þig.
Eftir langa og erfiða baráttu við
veikindi ertu farinn frá okkur og
eftir sitjum við, þakklát fyrir
kærleikann og góða tíma með
þér í gegnum tíðina. Við höfum
setið saman, öll fjölskyldan, og
hlegið og grátið yfir fallegum
stundum sem við höfum átt með
þér.
Þú gladdist alltaf svo innilega
þegar við krakkarnir náðum ein-
hvers konar áföngum. Þú gladd-
ist svo þegar Jói stóð sig vel í fót-
boltanum og þegar Hanna var að
spá í að skrá sig í tölvunarfræði
gátum við ekki komið í heimsókn
til ykkar í Hnjúkaselið án þess að
vera leyst út með bunka af bækl-
ingum sem þú sóttir upp í HR,
líklega var það í leiðinni fyrir þig
þar sem þú sast oft í bílnum þín-
um og fylgdist með flugvélunum
á Reykjavíkurflugvelli. Þegar
Finni útskrifaðist síðustu jól
varstu orðinn ansi slappur en
brostir út að eyrum og varst svo
stoltur af afastráknum þínum.
Áramótin koma alltaf fljótlega
upp í hugann þegar við hugsum
til þín, afi. Þú varst almennt frek-
ar rólegur maður, en það kom
alltaf einhver strákslegur púki í
þig þetta kvöld, það var enginn
jafnspenntur og þú að sprengja
flugelda. Núna síðustu áramót
stóðum við systkinin saman og
fylgdumst með þér hlaupa fram
og til baka með sprengjur sem þú
kveiktir í með vindlingi. Allt í
einu komstu hlaupandi til okkar
með stjörnuljós í hvorri hendi og
sagðir, skælbrosandi: „Á gaml-
árskvöld verða gamlir menn ung-
ir menn á ný,“ og hvarfst jafn-
snöggt aftur í sprengjulætin. Það
verður tómlegt án þín næstu ára-
mót, hjartans afi okkar. Þú varst
svo stór og mikilvægur hluti af
þessu kvöldi og verður það alltaf.
Við lofum að skála fyrir þér næst
og að senda þér eina flotta þegar
nýtt ár gengur í garð.
Við elskum þig, elsku afi. Við
pössum ömmu fyrir þig.
Hanna María, Guðfinnur og
Jóhannes Dagur.
Bjarni Sverrisson