Morgunblaðið - 30.09.2020, Side 16

16 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 30. SEPTEMBER 2020
✝ Árni HaukurBrynjúlfsson
fæddist í Reykjavík
23. október 1949.
Hann lést á heimili
sínu 13. september
2020. Hann var
sonur hjónanna
Brynjúlfs Árnason-
ar lögmanns, f.
30.7. 1895 á Ísa-
firði, d. 31.12.
1974, og Ingunnar
Einarsdóttur húsfreyju, f. 2.8.
1911 á Stokkseyri d. 26.4. 1991.
Frá fæðingu og allt sitt líf
glímdi Árni við vanheilsu sem
gerði það verkum að lífið varð
ekki eins og samferðafólks hans
og skólaganga hans var stutt
og óhefðbundin.
Þó leyndust innra með hon-
um hæfileikar sem foreldrar
hans ræktuðu með honum,
studdu hann og hvöttu til dáða.
Hann lærði á hljóð-
færi, samdi eigin
lög og mun eitt-
hvað af þeim hafa
verið flutt í barna-
tímum Ríkisút-
varpsins á sínum
tíma.
Eftir andlát föð-
ur síns 1974 hélt
hann heimili með
móður sinni en eft-
ir andlát hennar
1991 bjó hann einn á æsku-
heimili sínu uns hann lést
skyndilega 13. september sl.
Hann var vel liðinn af ná-
grönnum sínum, sem margir
hverjir reyndust honum vel,
jafnt á raunastundum sem öðr-
um.
Útför hans fer fram frá
kirkju Óháða safnaðarins í dag,
30. september 2020, og hefst at-
höfnin klukkan 15.
Árni Haukur, frændi minn,
var kynlegur kvistur, sérvitur
og stálminnugur einstæðingur.
Hann var stórgerður maður í
alla staði; hávaxinn, breiður,
skapstór og almennt fyrirferð-
armikill. Hann var líka lengi vel
með stærsta titil allra í síma-
skránni, „fjölrafeindatækni-
listafræðingahönnunarverk-
taki“, og að sjálfsögðu var
skráning hans þar bæði feitletr-
uð og rauðlituð. Þessi skraut-
legi karakter fór ekki fram hjá
nokkrum manni þar sem honum
brá fyrir, hvort heldur sem var
á blaðsíðum hinnar fornu síma-
skrár eða þar sem hinn stór-
gerði maður stormaði leið sína,
svo gustaði af honum.
Árni Haukur var, í takt við
annað, með stórt hjarta. Hann
hringdi lengi vel daglega á
Landspítalann til að fara með
blessun fyrir öll veiku börnin
og starfsfólkið sem þeim sinnti.
Það var einlæg ósk hans að ver-
aldlegar eignir hans féllu
barnaspítalanum í skaut að
honum gengnum. Hann reyndi
eitt sinn að heimsækja barna-
spítalann, klyfjaður af sælgæti
ætluðu veiku börnunum, en
hafði ekki erindi sem erfiði.
Starfsfólk spítalans gat eðli
máls samkvæmt ekki hleypt
stóra manninum, með stóra
hjartað og stóra sælgætispok-
ann, til barnanna.
Árni Haukur hringdi reglu-
lega á heimili mitt og annarra
ættingja í æsku og spjallaði ég
oft við hann þegar ég tók sím-
ann. Síðar starfaði ég á skipti-
borði Landspítalans og tók við
áðurnefndri blessun. Hann
spurði mig eitt sinn nafns að
blessun lokinni og veðraðist all-
ur upp þegar ég sagðist heita
Andrea. „Ert þú Andrea,
frænka mín? Dóttir Sigurðar og
Katrínar? Katrínar, dóttur Sig-
urðar og Þóru? Þóru, dóttur
Steingríms Jónssonar raf-
magnsstjóra, og Láru Mar-
grétar? Láru, dóttur…“. Sú var
einmitt konan, en ég velti því
fyrir mér hve margar nöfnur
mínar hafa hlýtt, furðulostnar,
á sömu eldræðu.
Árni Haukur hafði ríkan
áhuga á ættfræði og þekkti
nöfn skyldmenna sinna og ætt-
artré þeirra yfir fjölmarga ætt-
liði. Við Árni Haukur vorum
enda ekki náskyld í reynd,
hann tengdist mér í fjórða ætt-
lið. En enga átti hann nákomna
að og það færði okkur nær, sem
honum stóðum fjær.
Frá því að Árni Haukur rakti
ættir okkar saman í símtalinu á
skiptiborði Landspítalans, hafði
hann samband við mig reglu-
lega og ræddi við mig um fjöl-
mörg, og oft og tíðum stór-
furðuleg, hugðarefni sín,
stundum oft á dag. Stundum
hringdi hann til að syngja fyrir
mig á þýsku. Hann litaði svo
sannarlega tilveru mína og
vakti oft hjá mér mikla lukku.
Það lá jafnan vel á honum þeg-
ar við ræddum saman, en sumt
samferðafólk hans varð gjarnan
fyrir barðinu á taumlausum
skapofsa hans og gat hann þá
verið meiri háttar kjaftfor og
hávær.
Á tækniöld eru stöðugt færri
sem hafa samband símleiðis.
Það er ljóst að fjölmörg sím-
tæki eru hljóðari eftir hinstu
kveðju Árna Hauks og regn-
bogi mannlífsins er um leið
einni röndinni fátækari.
Blessuð sé minning þessa
óvenjulega og stórbrotna
frænda míns.
Andrea Sigurðardóttir.
Mér þótti alltaf vænt um
hvernig þú byrjaðir símtöl okk-
ar á: „Er þetta Dúa litla mín?“
Einnig hversu oft þú spurðir
um Völu og varðst glaður þegar
við komum til þín með ferming-
armynd af henni í ramma.
Ég trúi því að þú sért kom-
inn á betri stað og hittir for-
eldra þína sem þú hefur saknað
mjög.
Ég heyri’ í fjarska villtan vængjaþyt.
Um varpann leikur draumsins
perluglit.
Snert hörpu mína himinborna dís,
og hlustið, englar guðs í Paradís.
(Davíð Stefánsson)
Hvíl í frið elsku frændi.
Dúa.
Árni æskuvinur minn og
skólabróðir er fallinn frá. Við
bjuggum í sömu blokk í Löngu-
hlíðinni, ég á ellefu og hann á
níu, þar bjó einnig Halldór
Briem, vinur og bekkjarbróðir
okkar. Einnig hann er fallinn
frá á síðasta ári. Árni var
einkabarn hjónanna Ingunnar
Einarsdóttur og Brynjúlfs
Árnasonar, lögfræðings og
deildarstjóra í félagsmálaráðu-
neytinu. Þau áttu fallegt heimili
og góðar eru minningarnar
þegar Brynjúlfur þýddi og las
fyrir okkur Andrés Önd-blöðin.
Árni Haukur var hress og
uppátækjasamur strákur. Ég
er á því að hann hafi verið okk-
ur fremri á ýmsum sviðum, var
góður í reikningi, vissi helling
um rafmagn og hitakerfi húsa
þeirra tíma. Hann var oft
fremstur í flokki þegar við
strákarnir vorum að skoða ný-
byggingar og framkvæmdir,
spurði krefjandi spurninga og
heimtaði svör. Þá kom fyrir að
við þyrftum að forða okkur á
hlaupum. Hann var tónelskur
og æfði sig á píanó.
Skólagangan hófst í Eskihlíð-
arskóla sem var aðeins þrjár
skólastofur og fljótlega breytt í
barnaheimili. Árni gat verið
kennurum erfiður, þeir sögðu
að hann væri ofviti en höfðu
líka lúmskt gaman af honum
flestir. Kennari okkar þar var
Ármann Kr. Einarsson. Síðan
lá leiðinn í Austurbæjarskól-
ann, þar höfðum við einnig frá-
bæran kennara, Skúla Guð-
mundsson. Í tíu eða ellefu ára
bekk var Árna fengin sér-
kennsla og sáum við hann lítið
eftir það. Það sem sennilega
réð úrslitum var atvik sem átti
sér stað. Ingi Þór Vigfússon,
síðar flugvirki, var sá sem hafði
einna mest samband við Árna
gegnum árin af gömlu skóla-
félögunum. Hann man atvikið
þannig: Við vorum staddir í
sýningarsal skólans þar sem
Árni var heimagangur og hafði
komið sér í samband við þá sem
sýndu myndir þar. Þeir höfðu
gaman af þessum áhugasama
strák. Árni kveikti á blásara
sem var á sviðinu en láðist að
slökkva á honum þegar við yf-
irgáfu salinn skömmu síðar.
Það brann eitthvað yfir og allt
fylltist af reyk og hringt var í
slökkviliðið.
Eftir þetta sáum við Árna
sjaldnar, hann hætti að vera úti
með okkur hinum. Hann varð
aldrei fyllilega sáttur við hlut-
skipti sitt og fór að leggja meiri
rækt við allsérstaka söfnunar-
áráttu á ótrúlegustu hlutum en
lagði því miður á hilluna þau
áhugamál sem gagntóku hann í
æsku eins og rafmagn og
stærðfræði. Hann hafði ótrú-
legt minni frá fyrstu tíu árum
ævi okkar, mundi atvik og gat
haft orðrétt eftir samtöl sem
höfðu átt sér stað. Þó svo að við
höfum aðeins haldið sambandi
gegnum árin var ekkert eins og
áður.
Lífið í Lönguhlíðinni hefði
verið tómlegra án þín. Hvíldu í
friði, gamli vinur.
Guðbjartur Sigurðsson
(Baddi).
Það er hægt að horfa á heim-
inn og skipta fólki í tvo hópa:
þá sem eru óhræddir við að
vera þeir sjálfir og þá sem
hugsa alltaf um það hvaða
skoðanir aðrir hafa á þeim.
Árni Haukur átti án efa
heima í fyrri hópnum og það
var alltaf fróðlegt ævintýri að
tala við hann og fá innsýn í
heim hans þar sem gamlar
æskusögur og minningar blönd-
uðust saman við ótrúlegt hug-
myndaflug og þekkingu á alls-
konar hlutum sem skiptu hann
miklu máli. Ég tel mig heppinn
að hafa alist upp, að hluta til,
kringum Árna Hauk í Löngu-
hlíðinni. Það var í ágúst á þessu
ári sem við spjölluðum síðast
saman og þá eins og alltaf hófst
samtal okkar Árna Hauks á því
að hann heilsaði mér með þess-
um syngjandi orðum: „Rafael –
rakar sig vel – með Remington-
rafmagnsvél.“
Þau voru ótal skiptin sem
tungumálakunnátta Árna
Hauks kom öllum á óvart, eins
og þegar hann tók sig til og
þýddi barnavísur yfir á þýsku,
dönsku og ensku eða þegar
hann gat farið með ljóð á
spænsku og ítölsku. Og einnig
ótal skiptin þar sem hann var
með miklar vangaveltur um
tækni og erlend heiti allskonar
rafmagnstækja sem hann hafði
áhuga á eða gat ímyndað sér –
ég man enn mjög vel hversu
langan tíma það tók mig til að
hjálpa honum að þýða „segul-
bandshljómflutningstæki“ á
ítölsku.
Árni Haukur var einstökum
hæfileikum gæddur í tónlist og
kunni m.a. að spila á píanó,
flautu og gítar; ekki nóg með
það, Árni Haukur samdi einnig
mörg tónverk og án efa var eitt
það eftirminnilegasta „Barna-
sinfónían“ sem hann spilaði
gjarnan fyrir okkur þegar við
krakkarnir í húsinu heimsóttum
hann. Sannur fjöllistafræðing-
ur, eins og hann sjálfur kallaði
sig.
Heimilið hans Árna var hvort
tveggja hálfgert leikfangasafn
og tímavél, þar sem ekkert
hafði breyst í 60 ár (nema jú
plássið sem minnkaði stöðugt
eftir því sem leikfangasafnið
mikla stækkaði).
Hann stærði sig oft af því að
eiga allar Disneybækurnar í
fyrstu íslensku útgáfunni, sem
okkur þótti mjög merkilegt.
Innst inni var Árni Haukur
með hjarta úr gulli, sem oft
skein í gegn í aðstæðum hans
og heilsu og var það hjarta sem
óskaði sér að einhvern daginn
myndi Barnaspítali Hringsins
eignast allt það sem hann hafði
eignast og safnað.
Það er margt sem ég hef
lært af Árna Hauki í gegnum
árin, sem ég ber með mér enn í
dag – að vera alltaf sannur
sjálfum sér og vera óhræddur
við að sýna sitt innra eðli; að
tapa aldrei forvitninni og áhug-
anum fyrir nýjungum; að leita
alltaf að öðru sjónarhorni til að
horfa á lífið; og að taka sjálfan
sig ekki alltof alvarlega.
Hvíldu í friði, elsku Árni
Haukur, takk fyrir allar
ógleymanlegu stundirnar –
minning þín mun lengi lifa.
Þinn vinur,
Raffaele.
Ein af fyrstu minningum
mínum um meistara Árna Hauk
er þegar ég er að leika mér inni
í herbergi sem krakki og þá er
barið að dyrum. Ekkert svar
barst og heyrist þá: „Hallóóó,
hallóóó, er einhver heima?
Héddi minn, áttu nokkuð Andr-
ésblöð handa mér?“ Mamma
mín svarar kallinu innan úr
stofu: „Nei, Árni minn, við er-
um hætt að fá Andrésblöð til
okkar.“ „En eigið þið nokkuð
Syrpur?“ spyr Árni til baka.
„Nei, Árni minn,“ svarar
mamma til baka. Þetta var í
þriðja skiptið sama kvöldið sem
Árni „came a knockin“ að biðja
um Andrésblöð, matarafganga
eða bara með einhverja góða
pælingu sem hann vildi ræða
betur. Ég man eftir mörgum
svona kvöldum og eitt það
skemmtilegasta sem ég man
eftir úr barnæsku var þegar
mamma bjó til of mikinn mat
og við systir mín vorum send
yfir með afgangana til Árna. Ef
við vorum heppin þá bauð hann
okkur í heimsókn og sýndi okk-
ur Disneybókasafnið, VHS-
safnið sitt, bollasafnið sitt, safn
sitt af tímaritinu Æskunni sem
hann átti frá fyrstu útgáfu. En
langoftast var Árni byrjaður að
háma í sig af disknum í dyra-
gættinni áður en hann sagði
„bless bless!“ og skellti hurð-
inni á okkur með troðfullan
munninn.
Stundum kom ég þreyttur
heim eftir erfiða skólaviku á
táningsárunum, þá stendur
Árni eins og jóalsveinn úti á
tröppum í rauðu flíspeysunni
sinni. Hann gaf sig ávallt á tal
við mann og spurði mann spjör-
unum úr hvað ég hefði verið að
læra og bauð upp á allskyns
uppástungur og ráð ef ég átti
við einhver vandamál að stríða.
Eftir gott spjall horfði ég eftir
honum spígsporandi í áttina að
Klambratúninu á leiðinni í eitt-
hvert ævintýri. Hann hafði mik-
inn áhuga á nýjustu tækni og
vísindum, ljóðlist, tungumálum
og heilum haug til viðbótar.
Það var ekki lítið sem ég og
fleiri pikkuðum upp frá honum
í gegnum árin.
Ég man eftir að hafa oft ver-
ið sendur yfir til Árna að hjálpa
honum þegar hann átti í erf-
iðleikum með sjónvarpið eða af-
ruglarann. Í eitt skiptið var
VHS-tækið hans bilað og ég
þurfti að skoða það betur og við
enduðum með að horfa saman á
teiknimynd um Tomma og
Jenna. Þar var Jenni galdra-
karl sem töfraði grænt gums
Árni Haukur
Brynjúlfsson
Svo viðkvæmt er lífið
sem vordagsins blóm
er verður að hlíta þeim
lögum
að beygja sig undir þann allsherjardóm
Sveinbjörn
Benediktsson
✝ SveinbjörnBenediktsson
fæddist 2. nóv-
ember 1944. Hann
lést 15. september
2020.
Sveinbjörn var
jarðsunginn 26.
september 2020.
sem ævina telur í
dögum.
Við áttum hér saman
svo indæla stund
sem aldrei mér hverfur
úr minni.
Og nú ertu genginn á
guðanna fund
það geislar af minningu
þinni.
(Friðrik Steingrímsson)
Takk fyrir allt
elsku afi.
Rakel Ösp Gylfadóttir.
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir, afi og langafi,
BJÖRN HAFLIÐI EINARSSON,
Lyngholti, Hofsósi,
lést föstudaginn 19. september á
Heilbrigðisstofnun Norðurlands,
Sauðárkróki. Útför hans fer fram frá Hofsóskirkju föstudaginn
2. október klukkan 14.
Elsa Hlíðar Jónsdóttir
Guðbjörg Særún Björnsd. Jón Gísli Jóhannesson
Bára Björnsdóttir Hendrik Berndsen
Einar Guðmundur Björnsson
Sævar Björnsson
barnabörn og barnabarnabörn
Elsku frændi okkar og mágur,
HERMANN SIGURJÓNSSON
bóndi, Raftholti,
er lést á Dvalar-og hjúkrunarheimilinu
Kirkjuhvoli fimmtudaginn 17. september
verður jarðsunginn frá Marteinstungukirkju
laugardaginn 3. október klukkan 14.
Vegna aðstæðna verður að takmarka fjölda gesta í kirkju við
nánustu ættingja en athöfninni verður útvarpað í bíla við
kirkjuna.
Þeim sem vilja minnast hans er bent á sjóð Marteinstungukirkju,
kt. 450269-0189, reikningur 0308-13-9256.
Jóna Heiðbjört Valdimarsdóttir
systkinabörn hins látna
og fjölskyldur
Elskulegur faðir okkar, tengdafaðir, afi og
langafi,
FINNUR ÞORVALDSSON,
Aðalgötu 1, Keflavík,
lést á Heilbrigðisstofnun Suðurnesja
laugardaginn 26. september.
Útförin fer fram frá Keflavíkurkirkju föstudaginn 2. október
klukkan 13. Í ljósi aðstæðna munu einungis nánustu
aðstandendur vera viðstaddir athöfnina.
Athöfninni verður streymt.
Guðmundur Finnsson Sigríður Aradóttir
Þorvaldur Finnsson
Ævar Már Finnsson Guðrún Einarsdóttir
Guðbjörg S. Finnsdóttir Kjartan Haukur Kjartansson
barnabörn og barnabarnabarn
Móðir okkar, tengdamóðir, amma
og langamma,
BRYNDÍS PÉTURSDÓTTIR
leikkona,
lést á hjúkrunarheimilinu Sóltúni
mánudaginn 21. september.
Útförin fer fram frá Fossvogskirkju fimmtudaginn 1. október
klukkan 13 að viðstöddum nánustu fjölskyldu og vinum. Streymt
verður frá athöfninni á slóðinni: sonik.is/bryndis
Eiríkur Örn Arnarson Þórdís Kristmundsdóttir
Pétur Arnarson Magnea Lilja Haraldsdóttir
Sigurður Arnarson Inga Rut Karlsdóttir
barnabörn og barnabarnabörn