Lögmannablaðið - 2020, Blaðsíða 15

LÖGMANNABLAÐIÐ TBL 01/20 15
„Faðir minn var fyrsti ríkisskattstjórinn hér á landi en
menntaður í hagfræði og viðskiptafræði í Bandaríkjunum,
ekki löglærður sumsé. Hann átti af einhverjum ástæðum
marga vini úr röðum lögmanna, t.d. Benedikt Sigurjónsson,
síðar hæstaréttardómari, Baldvin Jónsson og Ragnar
Ólafsson. Allt mjög litríkir og áberandi menn í stétt
lögmanna og nöfn sem allir þekktu úr blöðunum. Þetta
voru miklir karakterar sem maður fylgdist með því þeir
komu oft á heimili okkar. Lögmennskan hafði einhvers
konar gyllingu í kringum sig í barnshuganum. Það rjátlaðist
nú fljótt af, en þarna festist þó í mér vilji til að læra lögfræði
og ég fann aldrei neitt annað sem togaði í mig.“
Fékk snemma bakteríu fyrir réttarfari
„Það þurftu allir laganemar að afplána tveggja mánaða
námsdvöl. Ég fór til bæjarfógetans í Keflavík og þessi
námsdvöl lengdist bara og lengdist. Samstarfsmaður minn
Sveinn Sigurkarlsson útskýrði það með því ég hefði verið
svo ógurlega heimskur og því hefði ég þurft allan þennan
tíma til að komast yfir tveggja mánaða skammtinn. Ég
fór fljótlega að vinna með Jóni Eysteinssyni sýslumanni
við nauðungarsölur og eftir að ég hafði lent í þessum
afkima fullnustugerða fékk ég ærlega bakteríu fyrir
réttarfari þannig að það varð eiginlega ekki aftur snúið.
Ég vann einnig við reglulegu bæjarþingin þar sem kastað
var fyrir mig stórum bunka af stefnum til að árita og helst
átti að klára það samdægurs. Þá fóru að vakna hjá mér
alls konar spurningar: af hverju þetta væri gert svona, að
hverju þyrfti að gæta og fleira. Þannig kom ég eiginlega
bakdyramegin að réttarfarinu því á þessum tíma hafði ég
enn ekki lært það í lagadeildinni. Ég var nánast í fullri
vinnu hjá sýslumanninum síðustu þrjú árin í lagadeild og
mætti því afskaplega lítið í tímana. Arnljótur Björnsson
sagði að ég hefði bara mætt einu sinni í tíma hjá honum
í skaðabótarétti en það var að vísu ekki rétt hjá honum.
Ég mætti aldrei.
„Ég var raunar aldrei ráðinn til framtíðar hjá bæjarfógeta,
þetta var alltaf í skömmtum. Ég var beðinn um að vinna
einn mánuð og svo bættist við einn mánuður í viðbót og
svo annar. Ég hætti kannski í tvær vikur en var svo kallaður
inn aftur í mánuð og þannig gekk þetta áfram. Þegar ég
hætti í fyrsta skiptið var ég kvaddur með virktum en eftir
því sem ég hætti oftar þá varð það sífellt látlausara. Þegar
ég hætti svo endanlega var bara vinkað og sagt „bless“ þegar
ég gekk út síðasta daginn.“
Markús fann sig strax í störfunum hjá bæjarfógeta og fékk
mikinn áhuga fyrir því að leysa úr ágreiningsmálum. „Í
þessu festist ég fyrir utan eitt hliðarspor: einhvern tíma
þegar ég var í mánaðarhléi frá sýslumanninum fór ég að
létta undir hjá Garðari Garðarssyni lögmanni. Hafi ég verið
ÞÆGILEGT
AÐ KVEÐJA EFTIR 25 ÁR
VIÐTAL VIÐ MARKÚS SIGURBJÖRNSSON: