Rauði borðinn : fréttabréf alnæmissamtakanna á Íslandi - 01.12.2004, Page 11

Fyrsti dagur ráðstefn-
unnar
Fyrsta morguninn, eftir nokkuð
rysjóttan nætursvefn sökum tíma-
mismunar á Islandi og í Taílandi,
beið okkar ráðstefnugesta rúta sem
flutti okkur næstu sex daga milli
hótels og ráðstefnuhallar. Hitinn
var um og yfir 40 gráður og tók
tíma að venjast honum. Um
klukkutíma tók að keyra að áfanga-
staðnum, rétt norðvestan við mið-
borgina. Mikil eftirvænting lá í
loftinu hjá mér og samferðarmönn-
um mínum eftir því sem biði okkar
og eignaðist ég strax ágætis vini í
ferðum þessum. Eg átti eftir að eiga
nokkuð samneyti við þau Spalko
frá Hvíta Rússlandi, Chandra frá
Nepal og Lilian frá Hollandi, en
þau áttu það sammerkt mér að vera
ein á ferð á ráðstefnunni. Ráð-
stefnugestir komu frá 184 löndum.
Frá Skandinavíu komu á annað
hundrað manns, 60 komu frá Nor-
egi, 40 frá Svíþjóð og 25 frá Dan-
mörku. Þessar tölur fékk ég frá
norskri konu sem ég hitti á loka-
degi ráðstefnunnar. Hún reyndist
starfa fyrir Pluss í heimalandi sínu,
Pluss eru samtök sem starfa með
svipuðu sniði og Alnæmissamtökin
á Islandi. Ég hitti hana fyrir tilvilj-
un þar sem við vorum að fá leið-
sögn í að föndra fugla úr pappír,
fuglarnir voru síðan hengdir upp í
tré til að minnast þeirra er látist
hafa úr alnæmi. Þetta var eina
manneskjan frá Norðurlöndunum
sem ég rakst á alla ráðstefnuna.
Sýnir það vel hversu mikill mann-
fjöldinn var. Að því er ég best veit
var ég eini þátttakandinn frá fs-
landi og vakti það töluverða at-
hygli. Ég spyr hvort íslensk yfirvöld
ættu ekki að eiga fulltrúa á slíkum
ráðstefnum?
Við komuna í IMPACT ráð-
stefnuhöllina var strax ljóst að taí-
lensk yfirvöld höfðu skipulagt
mikla öryggisgæslu. Gengu allir í
gegnum málmleitartæki og gegn-
umlýsingu svipaða þeirri sem við-
gengst á flugvöllum, einnig voru
öryggis- og lögregluverðir um allt.
Þetta var þó ekki yfirþyrmandi og
alltaf mátti sjá hið viðkunnanlega
og gestrisna bros sem Taílendingar
eru þekktir fyrir.
Eftir skráningu og móttöku mik-
ils magns gagna ákvað ég að leita
uppi athvarf þar sem ég hafði heyrt
að hiv-jákvæðir gætu komið saman
til skrafs og ráðagerða eða bara til
að eiga friðsæla stund frá ysi og þysi
ráðstefnunnar. Við enda einnar
byggingarinnar rann ég á Ijúfa tón-
list og reyndist þar komið afdrep
hiv-jákvæðra. Þar var boðið upp á
aðstöðu til lestrar, einnig var þar
boðið uppá nudd, slökun og léttar
veitingar, umgjörðin þar var öll afar
notaleg og afslappandi. Ég fór að
skoða þau gögn sem ég hafði fyrr
fengið afhent. Þau voru í fallegri
tösku sem alnæmissjúklingar í
Taílandi höfðu búið til. Mér féllust
hendur við fyrstu yfirsýn gagnanna,
magnið var svo mikið, í boði var
gífurlegur fjöldi fyrirlestra, vinnu-
hópa, sýninga, kynninga og fleira.
Ég var þó búinn að skrá mig fyrir-
fram á nokkra atburði og huggaði
mig við það. Auðvitað sá ég það
strax að það yrði takmarkað hvað
ein manneskja frá Fróni gæti kom-
ist yfir af öllu þessu upplýsinga-
flóði. Ég hitti þarna mann frá Genf
sem var einn af skipuleggjendum
ráðstefnunnar, en hann veitti mér
fáein góð ráð varðandi völundar-
húsið sem mér fannst ég vera lentur
í. Reyndust leiðbeiningar hans
seinna meir afar gagnlegar. Fór svo
restin af deginum aðallega í að sýna
sig og sjá aðra þar sem setning ráð-
stefnunnar var fyrirhuguð seinna
um kvöldið.
Setningarathöfnin
A setningarathöfnina voru rúmlega
20.000 manns, ég fékk sæti á öðr-
um svölum af fjórunr í risastórum
hringlaga sal ARENA-byggingar-
innar, hver bekkur var fullskipaður
en einnig voru aukasæti á gólfi þétt
setin. Ég kynnti mig fyrir sessu-
nautum mínum og öðrum er næst
sátu. Mér til vinstri handar sat
kona, hjúkrunarfræðingur frá Ástr-
alíu, sem reyndist starfa fyrir sam-
Nelson Mandela
rauði borðinn 11