Vinnan - 01.12.1945, Blaðsíða 37

Og senn verða „hetjunum" hlutverk dærnd:
að hanga og rotna í gaddavírspoka,
til uppdráttar Hitlers ariska hroka.
Þú veizt það er mannsins mesta sæmd.
Eg vissi þetta ekki. Því fór sem fór.
Mitt fall var maklegt. Mín sök var stór.
Eg trúði á réttarins mark og mið:
á menningu, kærleika, starf og frið.
En hver, sem ei lífinu hættir í flokki,
má hætta því einn — á böðuls stokki.
Ég hrópa út úr myrkrunum! Hjálp vil ég bera!
Hér er ei nema um eitt að gera:
Ver þig, í fólksins samfylgd, sjálfan
og svo þín börn! Því hún Jogar, álfan!
Ég nötraði af kulda og klæddist skjótt.
I kring var tindrandi stjörnnnótt.
En árdagsblika með illum roða
árétti draumsins fyrirboða:
Dagrenning handan hafs og fells
hófst í vígroða blóðs og elds,
— stóð á öndinni stjörf af geig,
svo stjörnurnar virtust titra af beyg.
Ég hugsaði: Hin skarpa skálmöld rennur.
Vort skeið er fullnað. Vor álfa brennur!
Tíu áruni eftir að heimskreppan skall á brauzt út önn-
ur heimsstyrjöld. Daufir hafa maídagar verkalýðsins
verið undanfarin stríðsár. En nú hefur birt í lofti. Og
á þessurn 1. maídegi, þegar herir hinna sameinuðu
þjóða eru að svæla nazismann úr seinustu hreiðrum
hans og vonirnar glæðast uni varanlegan frið, hefur
verkalýður heimsins treyst fylkingar sínar og lagt drög
að nýjum alþjóðasamtökum verkamanna. I ávarpi því,
sem heimsráðstefna verkalýðsins í London birti í febrú-
armánuði síðastliðnum, segir svo:
Heimsráðstefna vor gerði sér grein fyrir hinum fjár-
hagslegu og félagslegu viðfangsefnum, er bíða allra
þjóða að stríðinu loknu, og kannaði þær ráðstafanir,
sem gera verður til til þess að afstýra atvinnukreppu
eftir ófriðinn, er mundi á nýjan leik stofna heims-
friðnum í hættu. Ráðstefnan samþykkti þess vegna
stefnuskrá varðandi alþjóðlega samvinnu til að iryggja
iðnaðarþróun í lítt þroskuðum löndum og nýta að fullu
auðlindir hverrar þjóðar nieð því að skipuleggja á hag-
nýtan hátt vinnuafl mannanna á þá lund, að framleiðslu-
tækin verði nýtt til hins ýtrasta og hægt verði að sjá
öllum fyrir vinnu og vaxandi velmegun um allan heim.
Verkalýðsfélög heimsráðstefnu vorrar hafa tekið
hina mikilvægustu ákvörðun um að efla skipulags-
bundna sameiningu hinnar alþjóðlegu verkalýðshreyf-
ingar. Ráðstefnan samþykkti einróma að stofna heims-
samtök verkamanna, er telji innan vébanda sinna öll
verkalýðsfélög frjálsra landa á grundvelli jafnréttis, án
tillits til kynþátta, trúar eða stjórnmálaskoðana, svo að
engum verði skipað utan garðs né á óæðra bekk. Vér
erum að skapa eins skjótt og tök eru á volduga alþjóða-
stofnun, sem sameinar alla, og getur beitt áhrifavaldi
sínu til framdráttar yfirlýstum stefnuskráratriðum vor-
um. —
Heimsráðstefna vor gerði þessa kröfu í þeirri sann-
færingu, að alþýða hinna sameinuðu þjóða hefði rétt
til þess að leggja orð í belg, þegar friður verður sam-
inn. Krafa vor er byggð á þeirri sannfæringu verkalýðs-
félaganna sér í lagi, að þau hafi mikið verk að vinna
í nýsköpun heimsins. Heimsráðstefna vor trúir því, að
með áframhaldandi náinni samvinnu og skjótum að-
gerðum hafi stjórnirnar og alþýða hinna sameinuðu
þjóða þegar unnið hálfan sigur, en að takast muni að
ráða fram úr hinum erfiðu viðfangsefnum framtíðar-
innar og leysa hvern vanda, sem að höndum ber.
Friðurinn, sem koma skal, mun því að eins verða
góður friður — varanlegur friður — friður, sem
verður þeirra fórna, er goldnar hafa verið sigrinum,
ef hann fær tjáð vilja frjálsra þjóða, hagsmuni þeirra,
þrá og þarfir. Vér sendum því þetta ávarp heimsráð-
stefnu vorrar öllum verkamönnum heimsins og öllum
góðviljuðum körlum og konum, er vilja helga sig því
starfi að skapa betri heim með sömu þjónustulund og
fórnfýsi og þeir hafa lagt fram til að vinna sigur í
styrjöldinni.
Hagsýni
Aðgœtinn og hagsýnn vejnaðarvörukaupmaður: —
Láttu ekki alinmálið liggja þarna hjá ojninum, strákur.
Veiztu ekki, að allir hlutir þenjast út og togna við hita?
Varð ekki tvísaga
Stúlka ein mœtti fyrir rétti og var spurð um aldur
sinn.
— Eg er Jirítug, sagði hún.
— Nei, nú dámar mér ekki, sagði dómarinn. ■— Ég
man ekki betur en að þér mœttuð hér jyrir rétti í fyrra
og þá nefnduð j tr sama aldurinn.
■— Laukrétt, sagði stúlkan brosandi. — Ég er ekki
ein þeirra, sem segja eitt í dag og annað á morgun.
Ekki viðeigandi
Prestur nokkur kom að máli við barnakennarann og
sagði: — Skólanefndin er að hugsa um að setja einhver
einkunnarorð yjir kennarastólinn, börnunum til örvun-
ar og hvatningar. Hvað segir Jiú t. d. um þetta: „Þekk-
ing er auðlegð?“
Kennarinn: — Það dugir ekki. Börnin vita, hvað ég
er illa launaður.
VINNAN
261