Vinnan - 01.05.1946, Qupperneq 20

/ Vatnshlíð
að bíta á öngulinn eða að festa sig á honum á annan
hátt. Fór þessu fram langa hríð. Loks lögðum við árar
í bát (andlega talað) og rerum í land. Var þá komið
undir hádegi og veiðimennirnir orðnir matþurfi. Varð
því sá endirinn á þessari veiðiför, að við lötruðum
soltnir heim í skála, til þess að éta af birgðum hússins,
í stað þess að færa björg í bú.
Margt háðsyrðið fengum við að heyra frá heima-
mönnum, þegar við komum slyppir heim úr veiðiförinni
og miður uppörvandi lýsingu á sjálfum okkur. Brátt
hjaðnaði þó geip þeirra, og var þá snúið sér að því,
að útbúa hádegisverð af þeim birgðum, sem til voru.
Gekk það allt sæmilega, og tókst að tilreiða ágæta mál-
tíð, því enn voru vistir langt frá því þrotnar.
SÖNGUR VEIÐIMANNSINS
Svengir sveigi stanga,
sjatnar ei brim á vatni,
leika sannir að svikum
silungar niðri í gili,
fegnastir mundu fagna,
fríir við skaðvœnt mýið,
slyppir ef undan sleppa
slappir Hítdœlakappar.
Nokkru eftir hádegisverð stígur Þorsteinn á fætur,
fer í vaðstígvél og tekur sér veiðarfæri í hönd. —
Komdu Nonni, segir hann við Jón Rafnsson, — ég er
að hugsa um að rölta niður að vatni að gamni mínu.
Síðan fara þeir. Segir ekki af ferðum þeirra fyrr en eftir
2 tíma eða meir. Þá koma þeir aftur og hafa stóra sil-
ungakippu meðferðis. Heimamenn voru útivið, sumir
að tína ber, aðrir að rölta um. Koma þeir nú hlaupandi
og verða harla glaðir yfir fengnum. Var strax tekið til
við að slægja fiskinn og undirbúa kvöldmáltíðina. Varð
þetta upphaf að mikilli aflasæld, svo að ekki skorti fram-
ar soðmat við Hítarvatn á þarvistardögum okkar, og
hlotnaðist flestum eða öllum sú ánægja að veiða fisk
á stöng.
Um kvöldið var haldin mikil silungsveizla í skálan-
um, með viðeigandi hátíðabrigðum. Voru ræður fluttar
og lof kveðið veiðihetjunni miklu, sem lagði út á djúp-
ið til þess að bjarga hinum nauðstöddu og vann frægan
sigur:
Fjóra á stöng og fœri,
Finnbjarnararfinn svinni,
dró úr djúpi bláu
drottins lontur í pottinn.
Eigi tanna-gulls-glenni
glíkan í Hítarríki,
áður á urriðaslóðum,
ýtar fengu líta.
Eftir mikið silungsát og langa og skemmtilega kvöld-
vöku, lögðumst við til svefns um miðnættið, ánægð með
liðinn dag og vongóð um aflasæld og batnandi tíðar-
far næstu daga.
Silungur syndir í ánni,
sjö hundruð grömm eða meir,
silungur soðinn á borðum,
— í svefninum brosir Geir.
Næstu tvo daga var veður svipað og að undanförnu,
hægviðri, en þykkt loft og rigning öðruhvoru. Nóg
veiddist til matar, fólk fór í smá gönguferðir um ná-
grennið og tíndi ber, en um langar ferðir var ekki að
ræða vegna veðurfarsins, og ekkert markvert bar til
tíðinda.
En á föstudaginn þyrmdi yfir okkur miklum harm-
tíðindum. — Friðrikka ætlaði að vfirgefa okkur þá um
kvöldið. Þurfti hún að vera komin til Reykjavíkur á
laugardagskvöld vegna einhverra skyldustarfa. Auðvit-
að hafði hún sagt okkur þetta í upphafi, en við gleymt
því síðan í gleði og glauin útilegulífsins. Nú stóðum
við andspænis blákaldri staðreyndinni: Hún var að
fara. Hafði hún samið um það við Hafliða á Staðar-
hrauni, að hann sendi henni hest á föstudagskvöld,
ætlaði síðan að fara um kvöldið niður að Hítardal,
gista þar um nóttina, ríða síðan snemma morguns nið-
ur á þjóðveg og komast í áætlunarbíl, sem þar átti að
fara um klukkan 9 á laugardagsmorguninn.
Þessi áætlun raskaðist þó af óviðráðanlegum ástæð-
um. Seinnipart föstudags tók að hvessa mikið og versn-
aði veðrið því meir sem á leið, svo að undir kvöld var
84
VINNAN