Heimilispósturinn - 15.06.1950, Qupperneq 7

önnur manneskja. Hún gekk þreytu-
lega upp stigann, nærri því eins og
gömul kona, og framhjá opnum dyr-
um hins upplýsta herbergis, þar sem
amma hennar sat, keik, með bók í
höndunum, andspænis anddyrinu.
Venjulega leit hún ekki inn í her-
bergið, þegar hún gekk framhjá. En
hún gerði það öðru hvoru. Þá störðu
þær hvor á aðra andartak; gamla
konan kuldalega, stingandi; stúlkan
þreytulega, með andlitið og dökk
uppspert augun fullt af máttvana
hatri. Síðan hélt hún áfram og fór
inn í herbergið sitt og hallaði sér
stundarkorn upp að hurðinni, heyrði
smellinn, þegar amman slökkti ljós-
ið, grét stundum vonleysislega í
hljóði og hvíslaði: „gamla skrukkan.
Gamla skrukkan.“ Svo leið þetta frá.
Hún afklæddist og skoðaði sig í
speglinum, athugaði á sér munninn,
sem nú var orðinn litlaus og þung-
lamalegur, útflattur (eða það fannst
henni), þreyttur og sljór af kossum,
og sagði við sjálfa sig: „Guð minn
góður. Hvers vegna er ég að þessu?
Hvað gengur að mér?“ og hún fer
að hugsa um það, að á morgun verði
hún að mæta gömlu konunni aftur,
með merki næturinnar á andlitinu
eins og áverka, finna til tilgangsleys-
is og tómleika lífsins í enn ríkara
mæli en reiðinnar og ofsóknarinnar.
Svo var það einn dag að hún hitti
Paul de Montigny heima hjá vin-
stúlku sinni. Þegar hann var farinn,
voru stúlkurnar einar eftir. Nú
horfðu þær hvor á aðra eins og tveir
skylmingamenn, með dulu augnaráði.
„Svo að þér lízt vel á hann, ekki
satt?“ sagði vinstúlkan. „Þú hefur
einkennilegan smekk, er það ekki?“
„Lízt vel á hvern?“ sagði Elly. „Ég
yeit ekki, við hvern þú átt.“
„Jæja?“ sagði vinstúlkan. „Þú hef-
ur þá ekki tekið eftir hárinu á hon-
um. Það er eins og prjónahúfa. Og
varirnar. Minna mann á hvalsspik."
Elly leit á hana.
„Hvað ertu að tala um?“ sagði
Elly.
„Ekkert," sagði hin. Hún leit út í
anddyrið, náði sér síðan í sígarettu
og kveikti í henni. „Eg veit ekkert
um það. Mér hefur verið sagt það.
Hvernig frændi hans drap einu sinni
mann, sem hélt þvi fram, að hann
væri kominn af negrum.“
„Þú lýgur,“ sagði Elly.
Hin blés út úr sér reykjarstrók.
„Gott og vel. Spurðu ömmu þína um
ætt hans. Átti hún ekki líka heima
í Louisiana ?“
„Hvað gerðir þú?“ sagði Elly. „Þú
bauðst honum heim.“
„Ég fór þó ekki inn í fataskápinn
til að kyssa hann.“
„O, jæja,“ sagði Elly. „Ef til vill
gaztu það ekki.“
„Að minnsta kosti ekki meðan þú
varst að flækjast fyrir,“ sagði hin.
Um kvöldið sátu þau Paul á skugg-
sælu veröndinni. En klukkan ellefu
var það hún, sem var áköf og æst:
„Nei! Nei! Ég bið þig.“
„Hvað er þetta? Við hvað ertu
hrædd ?“
„Já. Ég er hrædd. Gerðu það fyrir
mig að fara. Gerðu það fyrir mig.“
„Þá á morgun?"
„Nei. Hvorki á morgun né nokkurn
tíma.“
„Jú. Á morgun."
1 þetta skipti leit hún ekki inn,
þegar hún fór framhjá dyrum ömmu
sinnar. Hún hallaði sér ekki heldur
upp að hurðinni til að gráta. En hún
var móð, og sagði upphátt og hálf-
fagnandi: „Negri. Negri. Mér þætti
gaman að vita hvað hún segði, ef
hún vissi þetta.“
Síðdegis næsta dag kom Paul
gangandi upp að veröndinni, þar sem
þær Elly og amma hennar sátu. Hún
stóð upp og tók á móti Paul við
9 ? 9
HEIMILISPÓSTURINN
5