Heimilispósturinn - 15.06.1950, Qupperneq 23

jafnblá og föðurins og herðar
haiis jafnbreiðar. Ef hár föð-
urins hefði ekki verið byrjað
að grána, hefði maður getað
haldið, að þeir væru bræður.
„Kunnir þú ekki vel við þig
í skólanum?“
,,Jú, ég kunni vel við mig —
mig langaði til að verða verka-
fræðingur — en það eru jarð-
göngin. Þú veizt það, pabbi —
þau ná tökum á manni.“
„Já, ég kannast við það. Ef
maður fær einu sinni bragð af
þrýstilofti, þá ræður maður ekki
við sig. Fæddur jarðgangamað-
ur fær það í blóðið og losnar
aldrei við það.“ Hann þagnaði.
„Hvað varztu gamall, þegar þú
fórst fyrst að vinna með mér í
göngunum ?“
„Fimmtán ára. Það var í sum-
arleyfinu mínu. Þú varst að
vinna við Detroitána.“
„Hm,“ sagði Joe. „Þú varst
smáhnokki þá. En þig langaði
að feta í fótspor föður þíns?“
„Ég gat þó valdið skóflu.“
„Já, þú gazt valdið skóflu —
og á sama aldri byrjaði ég —
og afi þinn. En ég hélt, að þú
ætlaðir að fara aðra leið. En
þú ert kominn og hefur tekið
ákvörðun þína og við því er
ekkert að segja. Ég ætla aðeins
að spyrja þig einnar spurning-
ar. Veit móðir þín að þú ert
hér?“
„Nei.“ Steve varð niðurlútur
og roðnaði ofurlítið. „Væri ekki
skynsamlegast að leyna hana
því ?“
„Ef til vill. En ég er smeyk-
ur við að það verði óhjákvæmi-
legt að segja henni frá því.
Veiztu, hve langt er síðan ég hef
hitt hana móður þína?“
„Eru það ekki fimm ár?“
„Jú, fimm ár. Og það eru
fimm ár síðan þú varst fyrst í
jarðgöngunum. Fyrsta alvar-
lega deilan milli okkar spratt
af því. Hún sagði, að það væri
Ijótt af mér að leyfa þér það.
Ég hló. Ég sagði, að þú værir
fæddur jarðgangamaður.“
Hann tróð tóbaki í pípuna
sína og þurrkaði öskuna af
fingrinum á óhreinni buxna-
skálminni. „Eftir þetta versn-
aði sambúðin. Ég fékk vinnu í
öðrum landshluta, en hún varð
kyrr í Detroit. Ég skrifaði, en
fékk aðeins eitt svarbréf — hún
sagðið að ég hefði rænt syni
sínum.“
Feðgarnir þögðu um stund.
Þeir heyrðu ekki háreystina og
ysinn í veitingasalnum. Loks
leit Steve í augu föður síns.
„Og þetta er ástæðan til þess
að þú og mamma . . . ?“
„Já,“ sagði Joe. Það var
harka í málrómnum. „Þess
vegna sendi ég þig í skóla. Þess
vegna vildi ég að þú stundaðir
námið! En —“ og hann brosti
— „Það tókst ekki, drengur
minn. En svo að við tölum um
annað — hjá hverjum réðstu
þig hér?“
„Tim Martin. Ég fer með
flokknum hans á næstu vakt.“
Joe Redman stóð upp, gekk
þvert yfir salinn og nam stað-
ar við eitt borðið, þar sem
herðabreiður risi sat að spilum
með félögum sínum. Joe sagði
nokkur orð við Stóra Tim og
kom síðan aftur til sonar síns.
„Það er í lagi,“ sagði hann.
„Baðstu hann að hætta við
að taka mig?“ spurði Steve
kvíðinn.
„Nei — til hvers væri það. Þú
myndir bara ráða þig annars-
$ S ?
HEIMILISPÓSTURINN
21