Vinnan - 01.12.1947, Side 12

haldandi einingu um nýskipan atvinnuveganna. Og afl-
vakinn í þessari vítisvél var óttinn viS vaxandi áhrif og
aukið sjálfstraust verkalýðsins.
Með kosningunum 1946 fékkst staðfesting á því að
blekkingameisturum peningavaldsins hafði tekizt að villa
urn fyrir alþýðunni og veikja þannig grundvöllinn að
áhrifum hennar á framfarasinnaða þjóðmálastefnu. Hin
risavaxna áróðursvél varð dómgreind hennar yfirsterk-
ari, svo brátt tóku að sjást glögg merki þess að sveigt
mundi af þeirri leið, sem stefndi til bættrar afkornu og
aukins réttar vinnandi manna. Þrátt fyrir ítrekaðar að-
varanir um áform hinna bandaríkjasinnuðu fjárplógs-
manna, lagði alltof stór hluti alþýðunnar eyru við fagur-
gala þeirra og falsmælgi, er þeir stóðu íklæddir skrúða
hinna einu sönnu föðurlandsvina, rétt eins og þeir hefðu
gert sinn síðasta bisness og selt forherta gróðasál fyrir
hreint hjarta, sem ann landi sínu og þjóð af fölskvalaus-
um trúnaði.
Eðlisgróin þrá alþýðunnar til þess að mega trúa því
sem henni er hátíðlega lofað og þekkingarleysið á foraði
þeirrar spillingar, sem íslenzkur peningalýður er sokk-
inn í, hefur orðið reynslu hennar af þessari manntegund
yfirsterkari, og framferði hans er samkvæmt þeirri
niðurstöðu: Afsal landsréttinda, sem fram fór með flug-
vallasamningnum við Bandaríkin og skipulagðar árásir
á lífskjör og samtök alþýðunnar.
Þeir menn hafa nú um skeið náð undirtökunum sem
mest aij öllu hræddust framsókn alþýðunnar, sem vissu,
að með framsækinni, óboginni, vinnandi alþýðu myndu
völd þeirra skert, gróði þeirra takmarkaður, spilling
þeirra' upprætt. Og þess vegna hafa þeir valið þá leið,
sem hrunsöngurinn boðar. Fyrsta skrefið var að drepa
vongleði fólksins og stórhug, sem er skilyrði fyrir bar-
áttuþreki. En sterkasta vörn gegn því er óttinn — óttinn
við kreppu, óttinn við verðbólgu, óttinn við hrun og ör-
þrot. Samfara þessurn sefjunarsöng hafa svo fylgt verk-
legar framkvæmdir — já meira að segja mjög verklegar.
Til þess að unnt sé að fá hljómgrunn fyrir slíkum söng,
þurfa að vera ákveðin skilyrði fyrir hendi. Slíkt þýðir
ekki að kveða fyrir fólk, sem ekki sér út úr því sem það
hefur að gera. Það væri að neita staðreyndunum frá dög-
um gerðardómslaganna. Og það var ekki fyrir óvaninga
að ráðast í að skapa þessi skilyrði, eins og við horfði í
atvinnumálum íslendinga. Nýsköpunarhjólið var tekið
að velta með þungum hraða og þótt margra tóla gæti hjá
þeim valdamönnum sem telja sína pólitísku og efnalegu
tilveru undir því komna að stöðva það, og miklu hafi þeir
áorkað, tekur það sífellt nýjar sveiflur, a. m. k. um leið
og hver nýr togari siglir að landi. Aflinn er mikill, söl-
urnar háar, verðið gott, og talið er af þeim sem bezt
þekkja, að hin falda gj aldeyriseign íslendinga erlendis
nemi 3—4 hundruðum milljóna króna. Það hefur líka
reynst svo, að því erfiðari sem skilyrðin urðu fyrir því
að ná eyrum fólks og fá það til að trúa á hrunið, því
meira ofurkapps hefur gætt í áróðri og athöfnum. Hver
skýrslan af annarri hefur komið út, sem hefur átt að
sanna, að nauðsyn bæri til þeirrar stöðvunar, sem orðið
hefur á mörgum sviðum atvinnulífsins.
I skjóli þess ótta sem tekizt hefur að skapa hafa svo
fylgt beinar árásir á lífskjör fólksins. Fyrsta árásin var
tollahækkanirnar á s. 1. vori. Þær lækkuðu laun verka-
manna um allt að 9%. Kjaradeilurnar s. 1. sumar voru
að nokkru leyti vörn verkalýðsstéttarinnar gegn þessari
árás, vörn sem varð heildarsamtökunum mikill sigur og
sýndi glöggt mátt þeirra og vald. Þessar deilur voru þó
einnig með öðrum hætti lærdómsríkar fyrir verkalýðs-
stéttina. Þær sýndu henni að auðstéttin er reiðubúin að
beita ríkisvaldinu til flestra fjörráða við almenning, sem
hugsanleg eru. Hún var þess m. a. albúin að stöðva síld-
arvertíðina með það fyrir augum að fá í aðra hönd ávinn-
ing, sem hún taldi sér meira virði: niðurlag verkalýðs-
hreyfingarinnar. Enn stendur ríkisvaldið gegn því að
frjálsir samningar takizt við járniðnaðarmenn, þrátt fyr-
ir yfirlýsingar atvinnurekenda um réttmæti þeirra kjara-
bóta, sem fram eru settar. Og í marga mánuði hafa ver-
ið boðaðar beinar árásir á hendur alþýðunni. — Talað
er um gengislækkun, vísitölulækkun, kaupbindingu, þ. e.
þrælalög. Þetta eru gjafir, sem ríkisvaldið er enn að
skoða hug sinn um, hvort óhætt muni að bjóða fólki,
sem hlustað hefur á hrunsöng þess í 9 mánuði.
Alþýðusambandsþingið var kallað saman til þess að
fylkja verkalýðsstéttinni til varnar þessum áformum og
tilheyrandi klofningstilraunum á samtökum alþýðunnar.
Samþykktir þingsins benda á leiðirnar, sem fara beri til
þess að halda atvinnuvegunum á heilbrigðum grund-
velli og vísa með öllu á bug ráðabruggi hrunstefnu-
manna. Þingið setti einnig fram ljósar tillögur um hvar
setja beri skorður við aukinni verðbólgu, að svo miklu
leyti sem unnt er að ráða við slíkt innanlands. Og að
síðustu fordæmdi þingið mjög eindregið allar tilraunir
til þess að veikja einingu samtakanna.
Enn stöndum við frammi fyrir afturhaldi gerðardóms-
laganna þar sem það reiðir til höggs gegn samtökum
alþýðunnar og boðar atvinnuleysi og hrun svo framar-
lega sem hún afhendi ekki skilyrðislaust árangurinn
af sigrum undanfarinna ára. Þetta afturhald hefur feng-
ið liðsauka og bætt á sig stimpli þeirrar manntegundar,
sem ofurselur frumburðarrétt þjóðar sinnar til þess að
geta ráðið yfir henni með beinni og óbeinni aðstoð er-
lendra afla.
Hins vegar bendir alþýða Islands á leiðirnar — hún
býður fram orku hugar síns og handa til þess að vinna
hina ótæmandi fjársjóði lands og sjávar. Hún veit að
meðan aðrar þjóðir senda hingað norður veiðiflota
sína svo hundruðum skipa skiptir, þá er það vaudalaust
234
VINNAN