Vinnan - 01.12.1947, Síða 39

Hann brá greiðu í skollitt hárið, leit snöggvast í ljós-
blá augu sín og sá að þau voru einkennilega þreytuleg,
þurrkaði sápufroðu af hægra eyranu og gekk út úr her-
berginu klæddur tvennum nærbuxum og með eitt hand-
klæði meðferðis. Er hann kom niður á stigapallinn, varð
hann handklæðisins var og hann sveipaði því um hina
beru fláka á myndastyttu af Afrodítu, sem stóð þar í
útskoti alveg eins og hún væri með sinadrætti eða þá
megnustu magakveisu. Síðan leyfði Pétur Van Dyck
sínum fimm feta og tíu þumlunga skrokki að halda áfram
niður stigann án nokkurrar utanaðkomandi hjálpar.
Hann bjó yfir vonum um að fylla hann með kaffi og
ríkulegum morgunverði. Pétur var þrjátíu og tveggja.
Hann var líka svangur.
4
Klukkustundu síðar var röðin komin að ungfrú Jó-
löndu Bates Wilmont að fást við sínar nærbuxur. Sannast
að segja fékkst nú Jólanda Bates Wilmont sjaldan eða
aldrei sjálf við nærbuxur sínar. Hún hafði þernu til að
annast það fyrir sig. Og svo að ennþá sé sannast sagt, þá
var eiginlega ekki, jafnvel með hjálp af æstasta ímynd-
unarafli, hægt að kalla það, sem þernan var að fást við,
nærbuxur. Þær voru skapnaður — loftkennt ljóð, ort
úr kóngulóarvef og knipplingum — ekta knipplingum.
í raun og veru var allt viðkomandi þeim ekta, nema kon-
an, sem þær prýddu. Hún var of góð til að vera sönn, en
það hafði hún ekki hugmynd um. Hún áleit sjálfa sig
ungfrú, sem lifði eftir æðstu lífsreglum og hæstu sið-
ferðiskröfum. Að henni sjálfri og örfáum öðrum útvöld-
um á sama mannfélagsþrepi undanteknum, hafði hún
megnustu andstyggð á öllum ónauðsynlegum sýningum
kvenlegs yndisþokka. Um hana sjálfa var allt öðru máli
að gegna. Jólanda Bates Wilmont var bjargsannfærð um
það, að hún vissi betur en nokkur annar kvenmaður
hvað hún væri að gera, að fyrir guðlega forsjón og fæð-
ingu væri hún fyrirmynd um góða siði og uppeldi, að
hún hefði limi, í stað þess að millistéttarkvenmenn hefðu
aðeins fótleggi og auk þess allt of rnikið af þeim.
Er hún horfði á sjálfa sig í háa súluspeglinum þennan
morgun, var hún ósjálfrátt að hugleiða hversu heppi-
legt það væri að svo fáar stúlkur skyldu hafa efni á því
að vera í jafn yndislegum undirbuxum og hún. Venju-
legum meðal-kvenmanni væri ekki treystandi í svona dýr-
um og fínum nærklæðum. Svo að ekki sé talað um hvað
þessum lægri stéttar stúlkum gæti dottið í hug að gera,
ef þær eignuðust allt í einu slíkar buxur. Þær myndu
áreiðanlega ekki fela þær. Nei. Hin kvenlega sýniþrá
myndi óðara sigra það litla hik, sem fyrir væri, ef það
væri þá nokkuð. Tízkumeyjunni var þegar heimilt að
sýna of mikið af sjálfri sér. Sjáið til dæmis baðstrend-
urnar, strætisvagnana og dansstaðina — viðbjóðslegt.
Slíkt frelsi ætti aðeins að veitast fólki í fínum samkvæm-
um og stúlkum, sem kunnu að vera hirðulausar án þess
að verða almúgalegar — stúlkum, sem ekki þörfnuðust
neinnar verndar fyrir orðstí sinn. Sama máli gegndi um
vínnautn og öll önnur lífsþægindi. Það eina, sem henni
gramdist, var, að þegar hún væri nú gift Pétri Van Dyck,
eins og ákveðið hafði verið frá örófi alda, þá skyldi hún
ekki geta eignazt barnið sitt á einhvern spánýjan og áður
óreyndan hátt. Til dæmis í skinnfóðruðu skríni, eða í
fagurlega útsaumaðri skjóðu. Gamla lagið var allt of
venjulegt.
Er þernan hafði gert alla hugsanlega hluti fyrir hana,
nema að hugsa og anda, leyfði Jólanda sjálfri sér að
láta færa sig í glæsilegan morgunslopp. Hann var svo
hirðuleysislegur, að nærri stappaði ósiðsemi, en á Jó-
löndu var ekkert athugavert við hann, vegna þess að hún
var svo gerólík öðru kvenfólki. Þó hefði sennilega ógagn-
rýnum áhorfendum virzt, eftir hinum ýmsu hlutum af
henni sjálfri að dæma, sem hún lét örlátlega til sýnis,
að hún væri gerð að öllu leyti samkvæmt hinum venju-
legu formúlum.
Ahorfandanum — jafnvel ógagnrýnum — myndi líka
virðast, að formúlum þessum hefði verið fylgt af mik-
illi vandvirkni. Jólanda var allra snotrasta stúlka, vel
löguð, falleg á litinn, og prýðilega fáguð utan. Hún hafði
djúp, blá augu, skínandi, gullið hár, mjúklegar varir og
utan um hana var hraustleg, ljósrauð og hvít húð.
Innan undir þessu ytra borði var Jólanda nákvæmlega
eins og hver önnur kona, sem nokkru sinni hefur ímynd-
að sér, að hún væri ólík öllum öðrum kynsystrum sínum.
Svör hennar myndu heldur ekki hafa orðið algerlega í
samræmi við hina fáguðu framkomu hennar, ef einhver
hefði gert sér þá fyrirhöfn að skýra henni frá þessum
ókeypis sannindum.
Það gerði aldrei neinn.
/--------------------------------------------------N
AF ALÞJÓÐAVETTVANGI
Framhald af bls. 232
I Sovétríkjunum hefur verið fundið upp nýtt bygg-
ingarefni, sem kallað er Bemit. Þetta efni er framleitt
úr ýmsum úrgangi, svo sem bómull, lérefti, pappír, strá-
utn og sefgrasi. Það er framleitt í plötum, 15 mm. þykk-
um, og er talið að platan geti komið í stað 250 mm.
múrveggs sökum hins mikla einangrunargildis er hún
hefur. Efni þetta er vatnsþétt.
í Moskva er Bemit framleitt eingöngu úr úrgangs
pappír, dagblöðum og þessháttar, í Ukrainu er það
framleitt úr strái og í Taschkent er það framleitt úr sefi.
I. B. T. U.
VINNAN
261