Börn og menning - 01.04.2012, Blaðsíða 11

Vaknað í Erilborg
11
77/ að grein þessi hafi tilætluð áhrif verð
ég að byrja á að útskýra dálítið fyrir
lesendum sem er fremur vandræðalegt að
viðurkenna. Ég fer mjög seint á fætur.
Þegar ég segi seint, þá meina ég seint.
Ef ég er vakandi klukkan sjö að morgni
er það mjög líklega vegna þess að ég
er enn ekki farin að sofa. Seint að sofa,
semt á fætur; rúmlega áratugarlöng grunn-
°g framhaldsskólaganga með tilheyrandi
vekjaraklukkum og morgunmyglu færði
mér sannarlega aldrei neitt gull í mund
°g væri ég enskumælandi fugl er ég viss
um að ég hefði verið alltof morgunfúl
til að næla mér í feitan orm. Það hentar
mér betur að vakna á hádegi og borða
eitthvað gómsætara en orma. Ég er ekki
A-manneskja, varla B-manneskja, heldur
einhvers konar C-fyrirbæri.
Af og til gerist það þó auðvitað að
morgunsvæfir þurfa að vakna fyrir allar aldir.
Þar sem ég er sjálfstætt starfandi - með
öðrum orðum, vinn alltof mikið fyrir alltof
lítið kaup - þá ræð ég mínum vinnutíma
yfirleitt sjálf og er ekki mikið í því að pína
mig á fætur. í fyrravetur var ég hins vegar
beðin að taka að mér verkefni úti í bæ og
í því verkefni fólst að mæta á skrifstofu
klukkan hálfníu nokkra daga í viku. Þar sem
ég staulaðist út úr húsinu fyrsta morguninn
mætti mér því lítt kunnuglegur heimur. Ég
gekk mína leið út í strætóskýli og nuddaði
stírurnar úr augunum, glápti út í þessa nýju
veröld og tók innan skamms eftir því að ég
var farin að fylgjast með öllu sem fór fram
í kringum mig með einhverjum barnslegum
ákafa. Þarna var syfjaður menntaskólanemi
á leið í tíma. Þarna var barn dregið á þotu
í leikskólann. Þarna kom pípandi veghefill,
þarna lögreglubíll. Þarna flaut vinnandi fólk
áfram í umferðinni og ég fór að ímynda
mér hvert hver og einn væri á leiðinni - í
þessum bíl væri rafvirki, þarna kennarahjón,
í einum sæti endurskoðandi, í enn öðrum
slökkviliðsmaður á leið heim af næturvakt.
Þar sem ég stóð og fylgdist vandræðalega
spennt og glöð með þessum morgunverkum
allt í kringum mig, fylgdist með borginni
iða af fólki, vinnuvélum, farartækjum og
starfsemi, áttaði ég mig skyndilega á því
að ég var stödd f Erilborg. Já, ég var stödd
inni í heimi þeirra Ormars einfætta og Kela
kettlings, þar sem slökkviliðsbílar, jarðýtur,
stigabílar, sporvagnar og reiðhjól streyma um
borgina sem er uppfull af mannlífi, greiðvikni,
iðjusemi, athyglisverðum byggingum og
skondnum atvikum. Ég bjóst næstum við því
að sjá hund stjórna umferðinni eða glaðværa
flóðhestsfrú fara hjá á einhjóli. Ég hefði ekki
orðið hissa ef api hefði beygt bananabíl fyrir
næsta götuhorn. Borgin sem ég sá þarna í
morgunsárið og öll upplifun mín af henni
var síuð gegnum nostalgíska hugmynd um
borgarsamfélagið sem ég drakk í mig úr
bókum bandaríska rithöfundarins Richards
Scarry um miðjan níunda áratuginn. Og
það er þetta sem mér er svo hugleikið